The Graduate (1967)

The Graduate houdt het midden tussen drama en komedie. De vertelstijl is helder en vlot, zonder overbodige uitweidingen, geconcentreerd rond een beperkt aantal personages die psychologisch goed onderbouwd zijn.

Benjamin Braddock (Dustin Hoffman) voldoet aan de normen en waarden van de hogere middenklasse van de generatie vóór hem. Hij loopt keurig gekleed, gedraagt zich hoffelijk, en als pas afgestudeerde heeft hij mooie vooruitzichten, misschien wel in de plasticsector. Onderbewust verlangt hij echter naar iets anders. Hij is schuchter op vlak van vrouwelijk contact; op z'n eenentwintigste is hij nog steeds maagd. Dan dient de gelegenheid zich aan in de gedaante van Mrs. Robinson (Anne Bancroft), een getrouwde vrouw van middelbare leeftijd. Eerst reageert hij nog afwijzend, maar dat duurt niet lang.

Mrs. Robinson lijdt aan het clytaemnestracomplex: ze pleegt overspel, ze wil jong blijven en ziet haar dochter als een rivale.

Op ethisch vlak was dit verhaal onconventioneel. Dat een vrouw een man verleidt, is al een omkering van het traditionele rolpatroon. Een oudere man met een jongere vrouw kwam vaak voor, maar het omgekeerde niet. Mrs. Robinson legt zich niet neer bij haar moederrol; ze wil een eigen leven leiden. Zelfs het einde is niet helemaal conformistisch. Je zou verwachten dat Ben op tijd komt om het huwelijk tussen Elaine en Carl te voorkomen, maar het is reeds voltrokken. De onvermijdelijke echtscheiding was in 1967 geen taboe meer.

Mrs. Robinson wordt niet geïdealiseerd voorgesteld. Zo zien we de niet gebruinde bh-bandjes in haar huid. Grappig genoeg was Anne Bancroft in werkelijkheid slechts zes jaar ouder dan haar tegenspeler.

Dustin Hoffman kreeg de opdracht deze rol te spelen zonder te acteren. De latere marathon man laat een paar keer zien dat hij een geweldige loopstijl heeft.

De mooiste scène van dochter Elaine (Katharine Ross) is wanneer ze plots doorheeft wie Bens minnares was. Wanneer ze haar hoofd terug omdraait, is haar gezichtsexpressie veranderd van uitdagend lachend naar verbouwereerd. Ook haar gezicht in de stripteasebar spreekt boekdelen.

Bij de zwembadscène is het camerastandpunt subjectief. We kijken mee door de duikbril en horen de ademhaling, wat doet denken aan een obscure sciencefictionfilm van één jaar later. De cinematografie wisselt af tussen sprankelend lichte kleuren en duisternis (Hello darkness, my old friend).

Door liedjes van Simon & Garfunkel te gebruiken in plaats van orkestrale muziek sluit de film aan bij de popcultuur van de jaren '60.

Vijfentwintig jaar later had Dustin Hoffman een idee voor een vervolg, waarin Ben een affaire zou beginnen met zijn jongere schoondochter. Dat is er helaas/gelukkig (schrap wat niet past) nooit van gekomen.

Ik kan er heel veel over gaan zeggen, maar eigenlijk alles is terug te leiden naar de conclusie dat het een fantastische film is. Hoffman is super, de dialogen zijn leuk, er zitten heel veel grappige momenten in, de muziek van Simon en Garfunkel is heerlijk tijdloos en past er echt prima bij, het camerawerk zit goed in elkaar en ga zo nog maar even door. De film oogt tegelijkertijd gedateerd, maar ook zijn tijd ver vooruit. Dit maakt echter totaal niet uit. Al met al niks negatiefs over te melden en dus een dik verdiende 4.5*

Mrs. Robinson, you're trying to seduce me

ik was al langer benieuwd naar het oeuvre van Mike Nichols. Zijn debuut, Who's Afraid of Virginia Woolf, vond ik al erg sterk en naar het schijnt zou hij nog wel wat erg interessant spul geregisseerd hebben. De volgende film in zijn carrière was deze The Graduate en aangezien ik ook al wat langer eens wat meer (volgens mij kan ik nog 100 jaar verder met acteurs/regisseurs waar ik meer van wil zien) van Dustin Hoffman wil zien leek dit me een mooie combinatie te worden.

En ik heb genoten, van de eerste tot de laatste seconde. The Graduate lijkt op papier een nogal standaard coming-of-age film, maar Nichols weet het tot zoveel meer te maken. Een heerlijke soundtrack van Simon & Garfunkel (nooit geweten dat onder andere The Sounds of Silence en Mrs. Robinson voor een film waren geschreven), maar vooral een erg leuke mix tussen komedie en drama. Even lijkt de film wat te gaan inzakken wanneer de focus verandert van Ben en Mrs. Robinson naar Ben en Elaine, maar Nichols weet de verandering goed door te voeren. Inclusief een geweldig eindshot eigenlijk. Ben en Elaine die dan toch uiteindelijk bij elkaar eindigen na gevlucht te zijn uit de kerk en dan zitten ze op de bus en dan zie je meteen terug de vertwijfeling in hun ogen met dan op de achtergrond The Sounds of Silence. Hoort ongetwijfeld bij één van de beste eindshots die ik tot nu toe heb gezien.

Heerlijke rol van Dustin Hoffman. Ik was al fan van hem met All the President's Men, maar als Ben Braddock weet hij nog meer indruk te maken. Dat afstandelijke, die droge dialogen, de chemie met Anne Bancroft.. Geweldig! De invloed van Bancroft, die trouwens maar 6 jaar ouder was dan Hoffman, mag ook niet onderschat worden. Halverwege de film verdwijnt ze wat naar de achtergrond, maar die interacties met Hoffman zijn meer dan voldoende. Ik vreesde dan ook dat Katharine Ross, Elaine, niet aan haar ging kunnen tippen, maar dat bleek een loze gedachte te zijn. Visueel eigenlijk ook nog altijd geslaagd. Nichols levert een aantal erg mooie shots (de onderwater scènes of de weerspiegeling in de tafel) waardoor dit minder gedateerd aanvoelt dan je in eerste instantie zou verwachten.

Als dit het niveau is dat Nichols in zijn overige films weet te halen, dan staat me een mooie tijd te wachten. Catch-22 en Carnal Knowledge zijn de volgende films in zijn oeuvre en laten die nu net binnenkort getoond worden in Cinema Zuid! Allen daarheen dus.

4.5*

Een film die voor mij toch wel last heeft van ouderdom. De dialogen voelen onnatuurlijk en het verhaal was vooral tegen het einde niet zo boeiend. Ik miste wat diepgang in de personages. Ik vind de muziek van Simon en Garfunkel erg mooi maar het was voor deze film iets teveel van het goeie. Het was allemaal wel vermakelijk maar meer dan 2,5 kan ik er niet van maken. Nou ok, +0,5 omdat Ann Bancroft zo mooi is.

Transfer Studio Canal en nieuwe Criterion is echt verschil van dag en nacht. Thumbs up for the boys!

Herzien en nooit echt liefhebber geweest van The Graduate (1967) , nog steeds niet , maar ik begrijp heel goed waarom dit in de AFI top 20 staat ( afi.com ) . Het is gewoonweg onmogelijk om te negeren en te ontkennen dat The Graduate (1967) magistraal gemaakt is . De film is inmiddels bijna 50 jaar oud , maar filmtechnisch is het allemaal nog altijd up-to-date .

Het is grappig. Ik werd gewezen op het feit dat mensen (sommige) films beter begrijpen, en zich beter kunnen inleven met iets uit film door John Milton, wanneer ze iets ouder zijn. Dat bedacht ik me tijdens het kijken. Dat je inderdaad gelijk hebt. Ik zou waarschijnlijk niet dit op waarde hebben kunnen schatten, als ik zo'n 15 jaar jonger geweest was. Niet dat ik dit toen gekeken had, maar het gaat om het idee. Ik zag de symboliek nu heel goed. Ik werd werkelijk verpletterd.

Dustin was aandoenlijk in 2, 3 films. Niet echt goed. Ik moet dit hier en nu bijstellen. Wat een acteur. Ongelooflijk krachtig. De emoties in en op zijn gezicht, en zijn mimiek, zijn werkelijk onnavolgbaar. Anne en Katharine leveren wel beter werk af. Maar dit is toch vermoedelijk de 1e keer dat ik vond, dat hij best opgewassen was tegen wie er naast en voor hem stond.

Een sublieme film. Ruimte voor het verhaal, moooie karakters die fonkelen in het licht waaronder ze geplaatst zijn. Ik heb niet veel met meneer Nichols, meen ik. Maar dit is zo verbluffend prachtig, geen andere woorden voor.

Pre-Wedding Blood Tests - huffingtonpost.com

Geinig. Nooit geweten.

Net gezien deze mooie film over de vreemde Benjamin. Wat kan die Dustin toch vreemde typetjes spelen. Doet je afvragen hoe hij zelf was in zijn jeugd.

Mooi stukje wanneer hij in zijn Alfa de tunnel uit rijdt en eindelijk de zang van 'Mrs. Robinson' wordt ingezet.

Prachtfilm. Lekker over het randje heen. Mooiste shot als we (Elaine) te zien krijgen wie de desbetreffende huismoeder is, door de deur. Moeders acteert fantastisch. Hoffman ook, al krijg ik altijd wel licht de kriebels van z'n hoofd. Mike Nichols is een hele grote weet ik nu.

“Mrs. Robinson, you're trying to seduce me.”

Fantastische film. Een klassieker onder de coming of age films. Dustin Hoffman is ijzersterk als de wat sullige Ben, een jongeman die nog geen idee heeft wat hij verder wil gaan doen met zijn leven en wordt verleidt door Mrs. Robinson. De film heeft humor, maar kan ook venijnig uit de hoek komen. Fantastisch acteerwerk ook van Anne Bancroft, die steeds jaloerser wordt en Ben voor zichzelf wil. Zelfs als dat ten koste gaat van haar huwelijk en haar dochter Elaine (de prachtige Katharine Ross).

Ross verschijnt op de helft van de film en maakt een onuitwisbare indruk. Je denkt dat Bancroft niet te overtreffen is, maar Ross geeft goed partij. De relatie tussen Ben en Elaine gaat wat snel, maar Hoffman en Ross hebben een geweldige chemie. Regisseur Nichols heeft een voorliefde voor gezichtshots en dat werkt hier goed. Een vlotte regie en de onvergetelijke soundtrack van Simon & Garfunkel maakt The Graduate helemaal af. Met één van de beste eindes van een film die ik ooit heb gezien. De gezichtsuitdrukkingen van Hoffman en Ross… Goud.

Eindelijk gezien deze klassieker. Ik kan wel begrijpen waarom dit zo'n klassieker is geworden. Gedurfde thematiek om je eigen identiteit zoeken en herhaalde slippertjes met de goede vriendin van je ouders te vermengen. Seksuele revolutie is één ding, maar om dan meteen een generatieverschil in de mix te gooien moet een eye opener zijn geweest. Daarbij de zovele hits van Simon & Garfunkel die als muzikale achtergrond fungeren. Dat Katharine Ross die de mooie Elaine speelt toch overstag gaat (vraag het je vriendinnen eens hoe ze erover denken als hun vriendje het gedaan zou hebben met hun ma) voor de beetje een sul spelende Dustin Hoffman die als een randdebiel op een kerkraam staat te bonzen, lijkt me toen helemaal niet waarschijnlijk. Maar ja, voor de biosgaande jeugd moest er een middelvinger richting de ouwe generatie en een eind goed al goed inzitten. Dat is uiteindelijk wel wat zuur voor Mrs. Robinson (gespeeld door Anne Bancroft) die zich dan wel bitchy opstelt, maar wilde compenseren voor een veel te vroeg verloren jeugd. Overigens, toen de film uitkwam was Hoffman al 30 (in de film moest ie voor 20 doorgaan). Anne Bancroft was slechts... 6 jaar ouder.

Nog eens een stukje herzien en toch wel verbazend, opvallend goed eigenlijk. Schitterende shots met nostalgische surplus. Zwaartepunt ligt evenwel in het begin van de film. De charme van Benjamin hoeven we maar te slikken en is idd een beetje vreemd, zeker na zijn uitstapje met Elaine naar de striptent. Ondanks dat ze werkelijk in elk shot een sigaret in haar mond heeft, spat het sex-appeal van Ann Bancroft dan weer wel van het scherm. De mix met Simon & Garfunkel maakt deze film uniek en het herbekijken meer dan waard.

Deze eindelijk eens bekeken en vond het een prima film. In grote lijnen wist ik wel waarover hij ging, maar ik vond het wel een boeiend verhaal.
De cast deed het prima en ondanks dat de film al redelijk oud is, was de film nog zeker goed te doen.
Het einde was nog verrassend en wel geslaagd.
Ik vond hem wel de moeite om gezien te hebben.

Deze klassieker mag ik ook afvinken. En wat voor een klassieker! Een klein meesterwerkje. Ik moet dringend het oudere oeuvre verder ontdekken, want tot op heden bevielen ze me allemaal. De film wordt uiteraard gedragen door de uitstekende cast met Dustin Hoffman, Anne Bancroft en Katharine Ross.

Hoffman die letterlijk de bedeesde beleefde Benjamin speelt doet het erg goed. Als een vogeltje in een gouden kooi weet hij niet goed wat hij wil met zijn leven. Zijn overbeschermde ouders gebruiken hem als voorwerp bij hun vrienden. Het doet me wat denken aan mijn eigen eerste communiefeest waarbij ook iedereen werd geïnviteerd, bij voorkeur diegene waarmee jij totaal geen band mee hebt. Het personage van Benjamin creëert een zekere betrokkenheid en medelijden. Dit werd sterk naar voor gebracht via het duikerspak. Omgeven door geld en haast alles wat hij maar wil, maar o zo eenzaam, totaal opgeslorpt door zijn narcistische ouders.

Wat de film ook zo sterk maakt is het technische aspect. Eerst en vooral de muziek en andere geluiden waren zeer geslaagd. Het begint al bij de openingstrack op het vliegveld. De stilte in het duikerspak beklemtoont de sfeer en de symbolische eenzaamheid nog meer. Verder tovert Nichols een uitstekende cinematografie en camerastandpunten uit zijn hoed. Voorbeelden genoeg in de film: bij het beroemde citaat "Mrs. Robinson, you're trying to seduce me. Aren't you?" Wordt het camerastandpunt van onder de benen van Mrs. Robinson genomen (zéér symbolisch). Ook haar naaktbeeld die weerspiegeld wordt in het portret van Elaine of het spiegelglas van de tafel in het hotel omvatten een zekere symboliek.
Tot slot zit de timing vaak erg goed: bvb bij het citaat waarbij Mr. Robinson aan Benjamin zegt dat hij het er eens goed moet van pakken, doe eens wild ... op dat moment komt Mrs. Robinson binnen of bij de tunnel en de muziek...

Mrs. Robinson en Benjamin zijn elkaars tegenpolen. Zij wil een toyboy, een speeltje. Ze is erg dominant, arrogant en besluitvaardig. Ze neemt geen "nee" als antwoord. De eerste dialogen tussen haar en Benjamin op zijn kamer of bij haar thuis zijn van een hoog niveau. Hij is een onhandige jongeman met erg weinig uitstraling of zelfvertrouwen. De scene in het hotel was wederom fantastisch hoe hij zich met het schaamrood op de wangen een kamer wou boeken. De hotelkamer liet qua lichtinval en wisselende camerastandpunten ook een staaltje zien van de knappe technische bagage die Nichols in zich heeft.

Maar voor Benjamin is het geen spelletje. Hij beseft stilaan dat de verzetjes geen toekomstbeeld scheppen. Niet op vlak van zijn studies die in het slop zitten, maar al helemaal niet op liefdesvlak. Ze hebben elkaar nodig en zijn aan elkaar verbonden, maar met elk hun eigen invalshoek. Het einde vond ik dan weer het zwakst, net iets te ongeloofwaardig. De twist waarbij Elaine haar kar keert in de groezelige studentenkamer of voor het altaar kwam me iets te geforceerd over. De laatste shot in de auto was dan wel weer prachtig. De muziek maakte het overigens af: wat een soundtrack leverde Simon & Garfunkel af met Mrs. Robinson en The sound of silence!

Net herzien. Ben nu wat ouder, dat helpt denk ik wel erg om deze film beter te waarderen. Wat me vooral opviel, was hoe briljant het gefilmd is. Je ziet wel wat nieuw Hollywood dingen, zoals lensflare en tegenlicht. Maar het camerawerk staat in elke scene in dienst van het verhaal. Op een zeer gedegen ouderwetse Hollywood manier. Mensen die twijfelen, staan in het donker. Elaine die bedenkt dat het haar moeder was: in de tijd die ze nodig heeft dat te bedenken gaat haar gezicht langzaam van uit focus naar vol scherp. Benjamin die onder druk staat op het feestje aan het begin, extreem onrustig geschoten. De hele film zit vol met zulk soort briljante shots.

Bij het herbekijken van 'The Graduate' verwacht je een tegenvallende ervaring, maar de film staat vijftig jaar na dato nog altijd fier overeind. Er zitten zoveel iconische scenes (en lekkere muziek) in dat je de makers het ietwat slappe verhaaltje alsmede de onwaarschijnlijk snelle omslag in de relatie tussen Dustin Hoffman en Katharine Ross rap vergeeft. Anne Bancoft werd verkozen tot Mrs. Robinson boven (adem in) Doris Day, Jeanne Moreau, Joan Crawford, Lauren Bacall, Audrey Hepburn, Patricia Neal, Geraldine Page, Claire Bloom, Angie Dickinson, Sophia Loren, Judy Garland, Rita Hayworth, Susan Hayward, Anouk Aimee, Jennifer Jones, Deborah Kerr, Eva Marie Saint, Rosalind Russell, Simone Signoret, Jean Simmons, Lana Turner, Eleanor Parker, Anne Baxter, Shelley Winters, Angela Lansbury, Ava Gardner en Natalie Wood (adem uit).

Ongelofelijk slecht.

Met behoorlijke verwachtingen de film ingedoken, maar niets in deze film heeft mij maar enige vorm van vermaak geboden. De "humor" overtuigt geen seconde, het acteerwerk is van kinderlijk niveau, en het al saaie plot wordt nog veel saaier gebracht. Het oeverloze gezever over van alles en nog wat was ik na ongeveer 10 minuten al beu. Ik vraag me echt af hoe ik deze film uit heb kunnen kijken. Geen enkele scène overtuigt.

Minste van het minste, daar past maar één cijfer bij.

0,5*

aldus een expert

Ik benijd degene voor wie dit de slechtste film is die zij of hij ooit heeft gezien.

Waarom?

Nee hoor, alleen mijn bescheiden mening. Ik wist niet dat je een expert moest zijn om je mening te geven.

Ik ben dan nog niet afgestudeerd, maar aangezien ik onlangs mijn HBO-propedeuse heb behaald vond ik het wel passend om deze iconische film eens te gaan bekijken.

Benjamin Braddock is afgestudeerd en valt in het zwarte gat van de keuzestress. Wat te doen met de rest van je leven? Hij wil in ieder geval niet de perfecte jongen zijn die hij in de ogen van zijn ouders en hun vriendenkring is. Na zijn afstudeerfeestje moet hij Mrs. Robinson - de vrouw van de zakenpartner van zijn vader - naar huis brengen. Daar probeert ze hem op dwingende wijze te verlijden. Hoewel Benjamin totaal gegeneerd al haar avances afslaat (het is immers een vrouw die zijn moeder had kunnen zijn) en zich uit de voeten maakt, blijft het wel door zijn hoofd spoken. Het duurt niet lang voor hij weer contact met haar zoekt en ze in een hotel afspreken... Benjamin's vader en meneer Robinson vinden dat Benjamin dochter Elaine uit moet vragen. Mrs. Robinson is echter woest en laat Benjamin beloven dat hij nooit contact zal zoeken met haar dochter. Hij doet het toch...

The Graduate is zowel een bijzonder vermakelijke film als een film met inhoud. De steeds bizarre situaties en confrontaties waar Benjamin mee te maken krijgt en de onhandige manier waarop hij er mee om gaat waren bijzonder komisch. Maar de film bevat ook een aantal serieuze commentaren en symboliek. Neem bijvoorbeeld het briljante eindshot wanneer Elaine en Benjamin enthousiast een bus zijn ingerend en naast elkaar gaan zitten en hun glimlachen langzaam verdwijnen. Dit lijkt uit de beelden dat ze geconfronteerd worden met de werkelijkheid van hun acties en zich realiseren dat nog niet alles voorbij is.

De muziek kende ik natuurlijk al lang voordat ik ook maar van de film gehoord had. De composities van Simon & Garfunkel passen zeer goed onder de filmen geven het ook echt een dramatisch tintje. Ik moet wel zeggen dat ik nu nooit meer op dezelfde manier naar bepaalde nummers zal kunnen luisteren. Nu hoorde ik bijvoorbeeld een soort sarcasme is Mrs. Robinson waar ik het eerder altijd als een liefdesliedje had geïnterpreteerd.

De film riep bij mij ook een paar vragen op. Het eerste is misschien wel dat ik nogal in het duister tast wat betreft de aantrekkelijkheid van Mrs. Robinson. Ik vind dochter Elaine toch een stuk leuker om te zien moet ik zeggen. Daarnaast snapte ik niet waarom Mrs. Robinson absoluut niet wil dat Benjamin haar dochter mee uit neemt. Is het jaloezie? Wil ze niet dat haar dochter een relatie krijgt met iemand die vreemdgaat met oude vrouwen? Of wil ze dat haar dochter net als haar zelf een huwelijk neemt met iemand waar ze eigenlijk niets om geeft en gunt ze haar het geluk niet om voor Benjamin te vallen? In de film wordt het niet duidelijk, behalve aan het einde wanneer moeder zegt "Elaine, it's too late!" en dochter reageert met "Not for me!" (wat hint op mijn laatste theorie). Daarnaast waren er nog een aantal gekke dingetjes. Zoals waarom moet je een bloedtest doen voordat je gaat trouwen? In de VS schijnt dit heel normaal te zijn omdat partners elkaars gezondheid willen vaststellen. Ik vind het een vrij bizarre gewoonte.

The Graduate is al een erg vermakelijke film, maar de experimentele cinematografie van Robert Surtees en de prachtige muziek van Simon & Garfunkel tillen de film naar een hoger niveau.

Mja, buiten het verschil en het voordeel van de leeftijd vind ik dat het sexappeal toch wel van Anne Bancroft afdruipt.

Misschien komt het ook door mijn leeftijd

en de mijne natuurlijk.