The Graduate (1967)

Weet niet echt wat ik ermee aan moet. De film was voor mij eigenlijk al grotendeels verpest omdat ik Dustin Hoffman zo raar gecast vind. Hij moet 21 voorstellen maar hij is hier al 30 en dat merk je ook wel, want ik vond hem totaal geen overtuigende jonge knul. In plaats daarvan kon ik hem, door zijn aparte gedrag, ook alleen maar zien als de Rain Man die hij later zou neerzetten. Misschien flauw van me, maar toch. Was er nou echt niemand van begin 20 die gecast had kunnen worden?

Het hele Mrs Robinson-gedoe in het begin kan op zich nog vermakelijk zijn als dat je ding is. Zelf vond ik het vooral cringeworthy en redelijk vervelend, maar voor die tijd zal het vast spannend zijn geweest. Maar als dat eenmaal klaar is weet ik al helemaal niet meer wat ik ervan moet vinden. Echt een komedie vond ik het persoonlijk niet, een romantisch verhaaltje ook maar nauwelijks omdat hij Elaine nauwelijks kent en hij zich verder ook maar apart gedraagt.

Op zich kan ik nog wel inzien dat dit destijds waarschijnlijk een heel moderne en frisse film was, echt een film over en voor de boomer-generatie die toen begin 20 was. Kan me voorstellen dat dit misschien wel een van de eerste soort van romantische komedies was zoals we die nu kennen, met ook nog een hippe soundtrack voor die tijd, dus daar wil ik het nog wel enige credit en erkenning voor geven (en zou ook niet weten waar het anders zijn status aan verdiend).

Maar anno nu kan ik er in ieder geval maar weinig mee.

2,5*

Een heel mooie film, met goede acteerprestaties ook. Ondanks dat Hoffman eigenlijk echt niet meer door kon voor iemand van 21, heeft hij toch iets geloofwaardigs neergezet. Moet wel zeggen dat drie keer hetzelfde (mooie) nummer in een kleine tien minuten toch iets te repetitief werd.

Het moet het voor zijn tijd wat gewaagd thema zijn, of de altijd merkwaardige Dustin Hoffman, of de elegante sportieve wagen waarin hij zich verplaatste of gewoon de schitterende muziek die het tot evergreen bracht, die de film nog altijd zo'n hoge score bezorgt, want eigenlijk is het niet meer dan een verzorgde, gewoon genietbare romantische komedie maar dan eentje zoals ik er meer wil zien.

Ik ben verbaasd over de hoge scores. Ik vond het namelijk een erg matige film met een erg irritante Dustin Hoffman. Kan me niet herinneren dat ik hem ook zo matig heb zien spelen. Wie wil er nu zo'n vent hebben dacht ik tijdens de film steeds!!

Heerlijk.

En ook onverwacht, want deze vorm van klassiekers blijven me tegenwoordig bijna alleen nog maar teleurstellen. Om dan opeens overrompelt te worden door een ontzettend schattige, vermakelijke en hartverwarmende film is dan ook een opluchting. Het kan nog steeds, en The Graduate is daarin de gelukkige.

In het begin moest ik nog even wennen aan de rol van Hoffman die hier overduidelijk niet zijn beste maar niettemin iconische rol speelt. Hij wordt er door zowel Ross als Bancroft uitgespeeld, die samen eigenlijk veel betere personages vormen. Geen van allen worden geweldig uitgediept maar dat is ook niet het doel van de film, die zich vooral op romantiek en komedie richt.

Bijzonder dat er ook drama wordt aangegeven als genre, want The Graduate moet een van de luchtigste films zijn die ik heb mogen aanschouwen. Zowel de montage als de editing dragen hier aan bij, Nichols heeft zijn film goed onder controle en zorgt ervoor dat het geen minuut te lang of te kort duurt. Er wordt niets overgeslagen en bijna elke scene heeft wel een bepaalde en effectieve charme.

Ik vond het erg boeiend om te volgen hoe de film werd uitgewerkt en hoe de relaties ontstonden tussen Hoffman en de twee Robinsons. Wat de film verder nog naar een hoger niveau tilt zijn de ontzettend scherpe dialogen die bepaalde scenes heerlijk maken om doorheen te komen. Conversaties trekken je naar de film toe en grijpen je ook echt vast. Verder wordt onnodige traagheid vermeden en blijft de film zijn gehele duur vlot.

Erg snoezige film dus, gaat waarschijnlijk ook mijn favorieten in. Erg luchtige en vlotte film die je mee laat leven met de personages. De film voelt erg dicht en herkenbaar aan, en toch zo onmogelijk. Soms jammer van wat houterig acteerwerk en dat veel personages richting het einde plots onsympathiek worden gemaakt vond ik ook een wat misplaatste keuze. Verder een iconische en heerlijke film. Verdient terecht de klassiekerstatus.

Om eerlijk te zijn haalde het me aanvankelijk wat uit de film om een veel te oude Hoffman in de hoofdrol te zien. Maar het was het waard, want zijn spel is fantastisch, en het eerste uur is het echt genieten van de dialogen, de erg komische en ongemakkelijke situaties en Hoffman zijn spel met Bancroft, die wel echt overtuigt als veel oudere vrouw. Jammer dat we niet meer van haar personage zien. Zodra Elaine in beeld komt verdwijnt Mrs. Robinson grotendeels naar de achtergrond en wordt de film aanzienlijk minder, en minder geloofwaardig ook.

Het is lastig te begrijpen wat Ben nou in Elaine ziet. Waar het aanvankelijk nog interessant is om hem te zien ploeteren om als jongvolwassene zijn draai in zijn leven proberen te vinden ontpopt hij zich al snel als een regelrechte griezel. Zo'n scène als die date met Elaine is wel extreem ongemakkelijk. Scorsese zal wel hier zijn inspiratie op hebben gedaan voor de datescène in Taxi Driver. Sowieso is de culturele impact van de film overduidelijk, met veel iconische momenten die we al vele malen in parodieën hebben gezien.

Het einde is overigens fantastisch, en niet bepaald wat ik verwacht had met die bruiloftscène. Al is het echte hoogtepunt het wat subtielere moment daarna in de bus, als je de euforie op het gezicht van Ben en Elaine ziet wegebben. Hulde ook voor de soundtrack van Simon & Garfunkel trouwens. Je hoort misschien wat teveel dezelfde nummers, maar het zijn wel allemaal klassiekers. De film ziet er daarnaast ook echt schitterend uit. Niet alleen het opvallende camerawerk en de editing, maar ook bijvoorbeeld de openingscredits, die er veel beter uitzien dan in andere films die ik heb gezien uit die tijd. 4.0*.

Toch maar eens geprobeerd vanwege de overwegend goede kritieken en hoge stemgemiddelde, en de film heeft zekere aspecten en voor '67 een uitdagend uitgangspunt. Toch deed het mij allemaal erg weinig.

Bleu studentje, wezenloos wat de volgende stap in zijn leven betreft, raakt aan de sjans met familie vriendin Mrs Robinson die van meet af aan een merkwaardige vrouw blijkt. Of dit toevallig nu allemaal net zo valt en uitkomt, of dat Mrs Robinson een heuse cougar is wordt niet helemaal duidelijk wat mij betreft. Treffend en best wel goed geacteert is de rol van Hoffman, de jonge knaap in het keurslijf, iedereen enthousiast, maar zelf weet hij niet wat hij wil of kan. De zucht naar spanning lijkt dan ook best wel logisch en de aantrekkelijke Mrs Robinson niet een lastige keuze. Opmerkelijk is dat er in werkelijkheid maar zes jaar leeftijdsverschil tussen Hoffman en Bancroft zit. Veel heb ik tot dan toe eigenlijk niet met de film.

Maar de tweede fase van de film heeft toch een opmerkelijke switch met het verschijnen van Elaine en wat deze dame na een korte aanloop periode losmaakt bij Ben. Iets dat door moeder, Mrs Robinson, niet op prijs gesteld wordt en een lelijke kant van haar naar boven brengt. Een ware strijd om Elaine voor zich te winnen volgt, een strijd die net zo hard bevochten wordt door Mrs Robinson met enkele smerige verdachtmakingen en beschuldigingen tot gevolg. Onnodig bijna te zeggen is dat deze fase aanmerkelijk beter is dan de mij niet zoveel zeggende 1ste fase.

Hoffman en Bancroft zijn in goede doen, is de muziek van Simon and Garfunkel opzich fraai maar ook wel eens wat veel van het zelfde, en staat The Graduate voor een gewaagd debacle, althans voor 1967 denk ik. Desondanks doet het mij allemaal erg weinig en is aan de tweede fase van de film te danken dat de film geen onvoldoende scoort.

Dit blijft toch wel een hele fijn film, die vooral visueel opvalt waarbij het een opsomming wordt van shots, soms ook waar de vorm de inhoud volgt. Bijvoorbeeld bij dat feestje aan het begin waar Benjamin zich benauwd voelt tussen al die mensen. De camera dicht op hem ondersteunt dat gevoel. Dan ontsnapt hij naar boven en blijft de camera achter waardoor de ruimte die hij dan krijgt en ervaart ook door de kijker wordt gevoeld. Of dat shot waar Mrs. Robinson ineens heel klein wordt als de camera uitzoomt. Of dat shot van Ben onder het seksuele been van Mrs. Robinson door (hoe klein hij zich voelt daar). Et cetera. De film zit vol met dat dat soort geweldige momenten en shots en stukjes montage (dat duiken op het luchtbed in het zwembad!), dat is als filmliefhebber echt genieten. En inhoudelijk weet de film ook een goed beeld neer te zetten van de onbevangen jeugd t.o.v. volwassenen die dat alles al achter zich hebben gelaten en volledig meegaan in de maatschappij en zichzelf verloochend hebben. Verder een mooi tijdsbeeld, heerlijke muziek, sterk spel, een fijn tempo en anderhalf uur simpelweg prima vermaak. 4,5*.

Wat een film! verhoogd van 3,5 naar 5*.

Pure cinema

Meesterlijke cinema!

Ik had deze ooit eerder gezien. Zal ergen in de jaren 80 zijn geweest op tv in een 4:3 beeldenverhouding. Toen kreeg ik vast nog rode oortjes van het seksuele aspect.

Vandaag herzien. Verwachtingen waren niet erg hoog, maar de documentaire Story of film was positief over de montage dus ik was getriggerd.

Het eerste wat opviel was het fijne kleurgebruik, dat al snel overtroffen werd door de kracht van sommige composities. Zelden zo goed de onderliggende verhoudingen blootgelegd zien worden met enkel beeld. Dat ging vroeger op tv volledig verloren.

Maar ook het absurde verhaal en de geweldige acteerprestaties verdienen lof. En dan heb ik de soundtrack, waardoor de film vooral bekendheid geniet nog niet eens genoemd. Dit is echt een geweldige film die mij meermaals deed denken aan American Beauty. Een film die de perfectie nog meer benaderd en ook de Amerikaanse burgerlijkheid op de hak neemt.

Geweldig!

4,5

Goed, maar het eerste uur met de affaire met mvr Robinson viel het me redelijk tegen. Pas wanneer de dochter Elaine boven water komt, maakt The Graduate een bocht in de goede richting. Dan vond ik het echt wel top tot de fantastische laatste scène. Deze film doet alles om zich te onderscheiden en doet dat soms met (te)veel nadruk. De vette camerashots zoals Hoffmann in een duikpak, de affaire met een oudere vrouw die in die tijd om schandaal schreeuwde, de muffe troubadour-deuntjes van Simon&Garfunkel. Het is niet dat ik alles zo geweldig vond.. Toch mag The Graduate als een moderne film beschouwd worden met romantiek die minder idyllisch is dan men tot dan toe gewoon was, en met personages die niet altijd recht sporen (de egoïstische mvr Robinson bvb) . En ook Benjamin Braddock niet, die als een ongecontroleerd projectiel door zijn bestaan vliegt. Hij is "hartbrekend menselijk" om De Niro te citeren en eigenlijk is heel de film dat.

Wát een film is dit! Iedereen zet hier echt een dijk van een acteerprestatie neer. De fantastische slotscène toverde een dikke glimlach op m’n gezicht! De soundtrack van Simon and Garfunkel is natuurlijk de kers op de taart (briljant hoe het tempo van de muziek mee ‘beweegt’ met de beelden als Benjamin zonder benzine komt te staan).

Daar zit toch wel een mooie opbouw in, met als 1e keer het fluitje.

Film die ik nog nooit gezien had maar uiteraard wel kende. Uiteraard is de film inmiddels 56 jaar oud en wellicht was het in die tijd (in het toch hypocriete en bekrompen Amerika) een schokkende film. Erg expliciet wordt het allemaal trouwens niet. Wat flitsen van een blote borst etc. De film kijkt wel lekker weg en uiteraard de muziek van Simon & Garfunkel draagt behoorlijk wat bij aan de status van deze film. Dustin Hoffman draagt de film uiteraard en komt ondanks zijn 30 jaar (destijds) toch wel redelijk geloofwaardig over als 21 jarige. Overigens schelen moeder en dochter ook maar 8 jaar. Een topper vind ik deze film niet maar dat is persoonlijke smaak.

Verhaal is een luchtig niemendalletje waarin de kijker veel vanzelfsprekend moet aannemen. 1) na 1 date die catastrofaal begint toch een band scheppen dat ze beiden halsoverkop verliefd worden ? 2) na de uitleg van Hoffman over zijn relatie met haar moeder is plots Ross weer het verliefde meisje 3) en dan weer na het bezoek van de vader van Hoffman is Ross opnieuw weer weg en trouwt ze met iemand anders ?

Maar The graduate is zo slim en ingenieus opgebouwd dat al het voorgaande niet stoort. De visuele gags ( die kus !, de 'are you trying to seduce me' shot met de benen van Bancroft als kader. De soundtrack van Simon en Garfunkel die op 3 cruciale momenten weerklinkt nl begin generiek, aan het begin van elke act, epiloog – zeer mooi een hoofdstuk aangeven. Het gebruik van de song Mrs Robinson nl 2x al fluitend als voorbode voor onheilspellend actie (eerst van Bancroft dan van Murray) en als top of the bill die song parallel mee nemen in de scene met Hoffman die het huwelijk wil beletten en wanneer de auto stil valt ook de song sputtert en valt stil. De dialogen die overlappen, de montage die door tijd en ruimte snijdt, de grappen (als hij in het hotel begroet wordt als Mr Goldwater), het spel tussen Hoffman en Bancroft in het eerste deel (telefoongesprek in de bar hotel vb) ... het is gewoon een zalige film.

Daarom noem ik The graduate 'De trainspotting van jaren ’60' : inhoudelijk flinterdun maar o zo verslavend om naar te kijken vanwege de visuele innovaties en amusante knipoogjes.