A Patch of Blue (1965)

Shelley Winters en Elizabeth Hartman zetten bijde een super rol neer, zeker het kijken waard.

Ik heb deze prachtige, gevoelige film zo'n 40 jaar geleden gezien. Spijtig dat hij sindsdien niet meer werd uitgezonden...?

Ontroerend verhaal over, inderdaad, een middeleeuwse toestand, knap en filmisch mooi gebracht. Het einde van de film komt wel verrassend over, liet mij aanvankelijk een beetje onvoldaan achter, maar eigenlijk hoefde er geen verder vervolg. Een happy end had inderdaad de film geen goed gedaan.

Komt af en toe eens langs op TCM. Sidney Poitier was geweldig hierin en speelde gedurende de hele film met veel subtiliteit. Elizabeth Hartman speelde haar rol zeer geloofwaardig en breekbaar. Het lezen van haar tragische lot in het echte leven deed me haar gevoelige vertolking nog eens extra overpeinzen. Ook op de rest was helemaal niets aan te merken. Zeer aangrijpend allemaal zonder te vervallen in goedkoop melodrama en een einde dat, zoals hierboven al aangehaald, inderdaad wat onvoldaan aanvoelt maar tegelijkertijd ook het enige waardige einde zou kunnen zijn voor zo’n prachtfilm. 4,5*

Prachtig en subtiel drama over een werelvreemd, misbruikt en blind meisje dat een ontluikende vriendschap sluit met een gekleurde man. Een ontroerend verhaal dat qua melodrama maar één keer uit de bocht vloog (het gevecht tussen de opa,de moeder en de dochter), maar verder netjes balanceert. Sterk acteerwerk van de gehele cast en een opmerkelijk debuut van Elizabeth Hartman als het blinde meisje.

Is that all? Dark's nothing to me. I'm always in the dark

Ik neem praktisch altijd films op van TCM vanwege een acteur, actrice of regisseur en let daardoor nooit op de korte inhoud. Het verbaasde me dan ook dat ik eigenlijk niemand van de openingscredits herkende maar eenmaal de film goed en wel was begonnen, schoot het me opeens terug te binnen dat ik A Patch of Blue had opgenomen wegens de interessante omschrijving hier op MovieMeter en de hoge score. Ik had op zich niet veel zin in een zware film maar de eerste minuten pakten me meteen en ik bleef kijken.

Want het is bijzonder om te zien hoe Guy Green er in slaagt om een vrij zwaar thema toch op een mooie, subtiele en niet kleffe manier te brengen. Dit zou erg makkelijk kunnen uitdraaien op een tearjerker, en ik ben echt geen fan van opgedrongen emoties, maar er zit een zekere schoonheid in die je blijft vasthouden. Green kiest er ook voor om zijn film in zwart-wit op te nemen (terwijl kleur eigenlijk al de norm was) en dat helpt zeker aan de schoonheid van de film. Ik ben trouwens een grote fan van het einde. Ik vreesde al heel de tijd voor een relatie tussen Selina en Gordon (ik was er dan ook vrij zeker van dat de film daar nog op ging uitdraaien) maar het eindschot waar Gordon nog de trappen afloopt om de bus in te halen maar ze juist mist is het perfecte einde. In elke confrontatie met Mark (de broer van Gordon) wordt erop gehamerd dat Gordon Selina helpt om er zelf iets voor in ruil te krijgen maar dat gebeurt juist niet waardoor de acties van Gordon een zeker humanitair gehalte krijgt. Erg mooi als je het mij vraagt.

Op zich maar een kleine cast in A Patch of Blue. Er komen zo'n 11 mensen op de eindcredits waarvan alleen Sidney Poitier een belletje deed rinkelen. De film is ook het debuut van Elizabeth Hartman en volgens mij is iedereen er wel unaniem over eens dat dit een meer dan uitstekend debuut is. Een actrice die veel in haar mars had maar waar een destructieve levensloop ervoor zorgde dat ze uiteindelijk zelfmoord zou plegen met een handvol films op haar naam. Maar eerlijk is eerlijk, de rest van de cast mag zeker en vast niet vergeten worden. Zeker Sidney Poitier heeft een erg sterke chemie met Hartman (die een speciaal soort lenzen droeg waardoor ze er niet alleen blind uitzag maar het ook effectief was) die voor een aantal erg mooie scènes zorgen. A Patch of Blue was ook genomineerd voor een aantal Oscars en wist er zelfs één te verzilveren voor Shelley Winters in beste bijrol als Rose-Ann. Een rol die Winters tijdens het filmen begon te haten (of beter gezegd, ze begon de slechtheid van haar personage te haten) en ik begrijp waarom want ze speelt dit zo voortreffelijk waardoor je haar als kijker ook gewoonweg begint te haten. Sowieso is eigenlijk heel de cast erg goed op dreef.

Een film die met een zwaar thema toch iets moois weet te brengen. Verwacht geen tearjerker, daar is A Patch of Blue te subtiel voor, maar geniet van de uitmuntende acteerprestaties en de zwart-wit cinematografie. Onvoorstelbaar dat hier een kleurenversie is van gemaakt, compleet onacceptabel als je het mij vraagt. Met een herziening zit er waarschijnlijk wel een verhoging in.

Dikke 4*

Ten tijde van de Civil Rights Act zorgde deze film voor de nodige opschudding in Amerika en dan vooral in de zuidelijke staten. Inmiddels zijn de allerscherpste kantjes van de rassensegregatie over het algemeen wel een beetje weggesleten, maar het blijft een boeiende film met aansprekende hoofdrollen voor Sidney Poitier en de debuterende Elizabeth Hartman. Shelley Winters brengt als de opvliegende, grofgebekte, vulgaire “moeder” het af en toe benodigde venijn in het verhaal, dat anders toch wel iets te zoetig zou zijn geweest. Een weliswaar ietwat gedateerde maar nog steeds onderhoudende film.

Sidney Poitier speelt (weer) de nobele zwarte man, maar zijn karakter Gordon is iets te goed om waar te zijn. Datzelfde geldt voor Selina, een blinde (en blanke) jonge vrouw met een traumatisch verleden, gespeeld door de debuterende Elizabeth Hartman. Met Shelley Winters als Selina's intolerante moeder - een karikaturale rol die haar zowaar een Oscar opleverde - ligt de politieke boodschap er duimendik bovenop. Dat maakt deze veel te brave film anno 2019 behoorlijk gedateerd. Uiteraard was het onderwerp in in de jaren '60 nog behoorlijk controversieel, maar schrijver/regisseur Guy Green lijkt iets te hard zijn best te hebben gedaan om de controverse zoveel mogelijk te omzeilen.

Sidney Poitier speelt (weer) de nobele zwarte man, maar zijn karakter Gordon is iets te goed om waar te zijn. Datzelfde geldt voor Selina, een blinde (en blanke) jonge vrouw met een traumatisch verleden, gespeeld door de debuterende Elizabeth Hartman. Met Shelley Winters als Selina's intolerante moeder - een karikaturale rol die haar zowaar een Oscar opleverde - ligt de politieke boodschap er duimendik bovenop. Dat maakt deze veel te brave film anno 2019 behoorlijk gedateerd. Uiteraard was het onderwerp in in de jaren '60 nog behoorlijk controversieel, maar schrijver/regisseur Guy Green lijkt iets te hard zijn best te hebben gedaan om de controverse zoveel mogelijk te omzeilen.

Dit gevoelige drama met onder meer discriminatie als thema is echt weer zo'n typische Sidney Poitier film.

Wat straalt die acteur ook hier weer een "natuurlijke wijsheid" uit. De zeer geslaagde omzetting van deze zwart-wit film op de onlangs bij Warner Brothers' Arhive Collection verschenen blu-ray maakte het kijken voor mij tot een onvergetelijke belevenis.

Selina is een blind meisje dat opgroeit in een gewelddadige en racistische omgeving. Ze ontmoet Gordon, een vriendelijke Afro-Amerikaan, die haar helpt de wereld buiten haar onderdrukking te ontdekken. Terwijl hun vriendschap groeit, wordt Selina geconfronteerd met de harde realiteit van racisme en haar eigen familieproblemen, vooral door haar dominante moeder, die in elke man alleen maar het slechte kan zien. Ze probeert haar dochter te scheiden van Gordon, omdat ze gelooft dat een leven in de prostitutie beter zou zijn voor Selina dan geluk met een zwarte man.

“A Patch of Blue” werd in onze contreien in de jaren ‘60 uitgebracht onder de titel “Een Hoekje van de Hemel”. De film biedt een ontroerende kijk op raciale spanningen en vooroordelen uit die tijd, en benadrukt de kracht van vriendschap. Sidney Poitier speelt met ingetogen kracht, terwijl Elizabeth Hartman een kwetsbare maar krachtige prestatie neerzet. Verrassend genoeg kreeg Shelley Winters voor haar rol van de antipathieke moeder de enige Oscar onder de meerdere nominaties. Hoewel sommige momenten nu gedateerd aanvoelen, blijft de boodschap van tolerantie en liefde universeel relevant. Een prent met een sterke emotionele kern.