Guess Who's Coming to Dinner (1967)

Jezus, wat een draak van een film. De boodschap wordt werkelijk elke seconde door je strot geduwd - alsof men er vanuit gaat dat het de kijker aan alle intelligentie ontbreekt.. Elke scene volgen de monologen elkaar op, elke scene wordt een preek, met als dieptepunt de eindpreek van Spencer Tracy. Realisme is ver te zoeken - Poitier is werkelijk perfect, en de ene ongeloofwaardige scene na de andere volgt zich op. Het is ook allemaal zo verschrikkelijk oversentimenteel (Hepburn die op zulke overdreven manier tranen laat bij de eindmonoloog van Tracy - help!) dat het pijn doet. Stanley Kramer heeft duidelijk nog nooit van subtiliteit gehoord. Kramer moet wel een van de meest vervelende regisseurs uit Klassiek Hollywood zijn, zoveel is duidelijk. Het enige genietbare aan deze film waren Tracy en Hepburn. 1.0* voor dit waardeloos prul.

Guess Who's Coming to Dinner is niet een film met een boodschap, Guess Who's Coming to Dinner is een boodschap, toevallig verpakt in een film. Zeggen dat het door je strot geramd wordt is dan ook teveel een open deur; de film maakt er geen geheim van een bepaald thema heel nadrukkelijk naar voren te schuiven; sterker de film gaat er in zijn volledigheid over. Kramer zal vast het geluid verkondigen van een specifieke periode in tijd waar racisme zo schaamteloos orde van de dag was, maar deze film is natuurlijk niet helemaal verouderd. Treurig eigenlijk hoever we gekomen in een kleine 50 jaar. Als je nu als burgertrutje een Marokkaan meeneemt naar huis, zullen er ook heel wat huishoudens schudden op hun grondveste.

De film is dus open en eerlijk in wat ie is en is nu nog best actueel. Belangrijker is of het punt dat Kramer probeert te maken overkomt. Daar faalt ie wat mij betreft wel in. Ten eerste blijft de film te veel hangen. Het gaat uiteindelijk slechts over de goedkeuring van (met name) Tracy waarvan je weet dat ie er toch wel komt, dan dat het intelligente vragen over rassenkwesties behandelt. Ten tweede ontaard de discussie uiteindelijk steeds in dat de ouders weten wat voor een lastig leven het jonge stel zal krijgen. Dat is dus een beetje het afschuiven van de problematiek. Nu komt er niet veel meer uit dan, "de personages vinden de gemengde relatie eigenlijk niet erg, maar vinden dat de maatschappij er niet klaar voor is en willen hun dochter daarvoor behoeden. Dat is dus veel minder interessant. Interessanter zijn de gevoelens die zij zelf er over hebben, niet wat zij denken dat anderen erover denken.

Verder is het allemaal heel erg geschreven. De dochter is wel erg naïef. De ouders van beide worden overvallen door het nieuws, omdat de kans er niet was ze het rustig te vertellen. Bovendien moeten ze binnen een dag een antwoord hebben (want ze moeten vliegen en snel trouwen en weet ik wat al dan niet meer). Bovendien slijpt Poitier de messen door de bruiloft af te laten hangen van het antwoord. Dit alles wordt een keer of 6 letterlijk herhaald door Tracy, om de netelige situatie extra duidelijk te maken. Natuurlijk zijn de ouders tolerante liberalen en de neger is zo vlekkeloos als maar zijn kan, zodat het alleen hoeft te gaan over de huidskleur. Dat ging er allemaal ook maar lastig in. Ik hoorde steeds de stem van Don LaFontaine die zei; "She's in love. He is the perfect guy. Except........... He's black!!!!!!!!!!' Film loopt wat dat betreft ook voor op veel hedendaagse komedies, die één enkel uitgangspunt helemaal uitmelken.

En zo kent de film dus heel wat problemen. Uiteindelijk is het best een oke film. Ik mag Kramer wel. Hoewel z'n moraaltjes opzichtig zijn, is hij tenminste wel lekker duidelijk. Geen verstopte kritiek. Net als the Defiant Ones, die veel beter is. Bovendien is hij best een solide filmmaker. De toon is luchtig en soms is de films zelfs ronduit geestig, wat ook wel weer een valkuil is, zo wordt het nooit scherp. Bovendien draagt deze film wel degelijk bij aan een blijvend relevante maatschappelijke discussie. Het acteerwerk is prima en ondanks alle gebreken is het in elk geval een opmerkelijke film, die ook nog behoorlijk vlot aan de man gebracht wordt. Al met al heb ik me redelijk vermaakt. Maar dat Guess Who's Coming to Dinner grote problemen kent, is evident. 3 sterren.

Mooie film met een duidelijke boodschap. In die tijd zorgde het voor veel ophef. Nu is het gewoon een mooie film met een paar topacteurs. En ook niet nadeling is de aanwezigheid van Sidney, dat vblijft toch wel heel plezierig om naar te kijken.

Je kan deze film heel wat verwijten. Naïef, zoals de dochter des huizes dat is. Een vergezocht motief: Dochters wil is wet en er zal en moet binnen 4 uur worden besloten door pappa of er getrouwd zal worden of niet. Maar los van deze terechte kritiek is deze film ook heel krachtig en een belangrijk tijdsdocument. De boodschap is positief en nog steeds de moeite waard om na te streven. Het slotpleidooi is van een simpele waarheid en toch zeer onverwachts. De acteurs zijn fantastisch gecast, al lijkt er wel een soort ongemakkelijkheid in hun spel te zitten. Vooral Sidney Poitier laat hier echt zijn kunnen zien. En de regie is aan Kramer wel toevertrouwd.

Ik zit niet meer zo achter dit soort films aan om per se gezien te hebben, het Amerikaanse sentiment vind ik vaak te opzichtig, maar toch kan ik, als ik eenmaal aan het kijken ben, me makkelijk mee laten slepen. En deze film was toch ook wel net iets gelaagder dan ik van te voren dacht. Er is gewoon niet zo veel veranderd eigenlijk, en de meeste mensen hebben wel iets xenofobisch in zich.

Misschien helaas niet alleen voor die tijd geldig ... ...

Ik wil deze film herzien. Grof generaliserend, zijn er een aantal films met deze thematiek: interculturele of zelfs interraciale huwelijken. Het maakt mij daarbij niet uit wat het filmgenre is, of wie de acteurs en regisseur(s) zijn.

Totaal verschillende films met hun totaal verschillende afhandeling (los uit mijn geheugen sprekend onder andere: Jungle Fever?, Moonstruck?, blijkbaar ook: Au Bon Dieu?, de laatste nog te zien door mij) van hetzelfde onderwerp, elk op hun eigen wijze.

Guess Who's Coming to Dinner herinner ik mij nu even te slecht om direct sterren toe te kennen.

Het is hier al eerder gezegd, maar het is toch haast verdrietig hoe weinig deze film veroudert is. Ik had een wat meer ouderwetse film verwacht, met een wat meer primitieve kijk op rassenrelaties, niet één die wat het betekend om zwart te zijn serieus nam. Je zou de film veroudert kunnen noemen vanwege zijn moraliserende toon misschien, maar vergeet niet dat we de afgelopen jaren ook gewoon Crash, The Blind Side en The Help hebben gehad; op hun manier spirituele opvolgers van Guess Who's Coming to Dinner. Ook even populair bij de Oscars.

Een geweldige film is dit niet, daarvoor is het te schematisch, te geschreven en moet je wel erg veel onwaarschijnlijkheden slikken (Poitier is niet alleen perfect, maar ook een medisch genie die wellicht het Afrikaans werelddeel gaat redden!). Om nog maar van dingetjes te zwijgen zoals die bevriende pastoor, het ontslag van de racistische "vriendin" van Hepburn en natuurlijk een speech van Tracy die klinkt alsof hij hem urenlang geoefend heeft. Het is allemaal nogal wat. Dieptepunt was een flauwe scène waarin mam en pap een ijsje gaan eten Tracy iets anders krijgt dan verwacht. Daarbij trekt hij een vies gezicht, maar na eventjes proberen bevalt het toch wel. Erg flauwe metafoor en de enige slecht geacteerde scène. Kun je Tracy moeilijk kwalijk nemen.

Niettemin, toen Hepburn en Tracy tot de conclusie kwamen aan het einde van de film dat de generatie van hun dochter nu duidelijk klaar was om het verschil te maken en rassenrelaties te verbeteren vond ik het onbedoeld melancholisch. Natuurlijk, er is veel verbeterd, maar juist de problemen die hier geschetst worden, die van interraciaal huwelijk en vooroordelen over de positie van niet-blanken zijn nog verre van ideaal en de generatie van de dochter heeft duidelijk gefaald. Interessant was ook dat een groot deel draaide om de vraag over hoe oprecht het idealisme van vader en moeder is. Hoe dat precies is uitgewerkt bevalt me niet helemaal (ze maken zich vooral zorgen om wat anderen vinden, in plaats van henzelf), maar het trok de aandacht.

Ik kan veel aanwijzen dat slecht is hier of op zijn minst gemakzuchtig en afgezaagd, maar ik moet zeggen dat het als komisch drama best aardig werkt. Je merkt dat het hart op de juiste plaats ligt en het script heeft genoeg intelligentie om je wat onwaarschijnlijkheden te kunnen laten slikken. De relativerende humor werkt goed en Hepburn, Tracy en Poitier halen alles eruit wat te erin zit. Het is natuurlijk een preek en niet een die ik nog eens zal bekijken, maar hij mag er op zich zijn.
3*

Trailer @ youtube 480p

Naar het schijnt, maar dat kan natuurlijk ook legende zijn, stonden die tranen niet in het script. Hepburn wist dat Tracy, haar grote liefde, doodziek was en kon haar tranen niet bedwingen tijdens die scène. (Hij stierf 17 dagen na de opnames) De tranen die je in die scène ziet, zouden dus de echte tranen zijn van Hepburn en geen overdreven invulling van haar rol.

Onverwacht mooi Kammerspiel, waarbij ik de verhalen over sentimenteel en gebrek aan subtiliteit niet helemaal begrijp. Lekker rustig tempo, met dialogen die prettig in het gehoor liggen zonder dat ze overduidelijk geschreven zijn zoals - zeg - een Tarantino dat zou doen. Ik was ook blij met het totale gebrek aan stereotypering, van beide gezinnen. Verhaal is af en toe inderdaad een beetje gezocht, maar geen last van gehad. Mooi, gewoon een heel erg mooie film.

4,0*

Vreselijke Amerikaanse z**k film.

Alles aan deze film is gedateerd.

Op de indrukwekkende speech van Tracy na (die veel goed maakt in de film) op het einde vond ik een toch ernstig en interessant onderwerp wat oppervlakking en zonder echte geloofwaardigheid in de personages gebracht.

Had wel iets meer diepgang, ondanks de soms komische ondertoon, verwacht van deze film.

Film lijkt mij ook wat ouder dan hij is, terwijl ik Katharine Hepburn en ook Sidney Poitier al beter heb zien acteren.

Spencer Tracy daarentegen speelt ze allen van de kaart.

Vermakelijke anti-racismefilm die in de tijd van de burgerrechtenbeweging een stuk relevanter was dan nu. Aardig hoe niet alleen zwart en wit hier tegenover elkaar staan, maar ook man en vrouw en oud en jong. De film ontbeert wel wat vuurwerk, want op een drietal spetterende momenten na blijft het wel erg braaf.

Well, Tillie, when the hell are we gonna get some dinner?

Ik sta altijd een tikkeltje weigerachtig tegenover de films waar Spencer Tracy en Katharine Hepburn in samen spelen. Apart zie ik ze allebei erg graag in films, maar in de 9 films die ze samen hebben gemaakt zit hier en daar een lelijke tegenvaller (Pat and Mike onder andere) maar deze Guess Who's Coming to Dinner wou ik al geruime tijd zien. Dit is namelijk de laatste filmrol van Tracy en dan heb je ook nog eens Sidney Poitier mee in de hoofdrol.. Dat kon serieuze vonken geven.

En dat klopt volkomen! Anno 2019 en dus meer dan 50 jaar later zijn we gelukkig al wat verder gegroeid wanneer het op dit soort interraciale relaties aankomt, al denk ik dat ze anno de jaren '60 toch verwacht/gehoopt hadden dat we verder hadden gestaan, maar de film voelt geen tikkeltje verouderd aan. Fijn om te zien dat regisseur Stanley Kramer me deze keer wel weet te overtuigen (ik ben dat misbaksel van een It's a Mad Mad Mad Mad World nog steeds niet vergeten, hoewel dat bijna dag op dag 7 jaar geleden is) en dat komt omdat hij hier gewoon een erg degelijke film van weet te maken. Natuurlijk weet je hoe het gaat aflopen en is het plot misschien allemaal net iets te voorspelbaar, maar de cast en de uitwerking zit gewoon erg goed. Grappig ook dat je het fameuze diner uit de titel uiteindelijk niet te zien krijgt, tenzij je de eindcredits meerekent, maar heel de aanloop is een leuke aaneenschakeling van sterke scènes. Die monoloog van Tracy op het einde, de confrontatie tussen Christina en Hillary wanneer die laatste besluit te komen spioneren, ...

De laatste filmrol van Tracy dus en dat mag je letterlijk nemen, want het had niet veel gescheeld of hij had het einde van het filmen überhaupt niet gehaald. Hij overleed namelijk 17 dagen na het filmen van de laatste scène. Hepburn heeft haar salaris als waarborg gesteld aan de studio omdat die het niet vertrouwden (Kramer deed dat ook trouwens) en dat getuigt van een groot respect voor de acteur en als je ziet wat voor een fijne performance hij er nog uitsleurt.. Die monoloog op het einde is misschien wel één van de sterkste dingen die hij heeft laten zien in zijn carrière. Hepburn doet het ook enorm degelijk - ik begin meer en meer fan te worden van haar stem eerlijk gezegd - en Poitier is misschien iets te clichématig. Dan vond ik hem in In the Heat of the Night net iets beter eerlijk gezegd. Let verder vooral nog op de debuterende Katharine Houghton, een nichtje van Hepburn maar die het eigenlijk nog wel goed doet, en veteraan John Hudkins die jarenlang stunt-double was voor Tracy en hier een kleine rol heeft als taxi-chauffeur.

Cliché, bij vlagen erg mierzoet via onder andere de soundtrack en toch.. Het werkt gewoon enorm goed. Een mooie afsluiter voor de carrière van Tracy, maar dit is sowieso zo het soort film dat naar een hoger niveau wordt getild door de cast. Misschien wel één van de beste samenwerkingen tussen Tracy en Hepburn, ik heb ze nog niet allemaal gezien, maar ook Poitier doet het gewoon degelijk. Ik moet Kramer bljkbaar toch nog niet volledig afschrijven.

4*

Ik had wat schrik voor deze film, omdat het een thema aansnijdt dat zeker niet helemaal weg is maar in de jaren '60 nog een pak actueler en controversiëler: een relatie en meer nog, een huwelijk tussen mensen met een verschillende huidskleur. Toch iets wat meer openheid voor is gelukkig, al blijft het moeilijk voor conservatieve mensen. Maar je kan het thema opentrekken naar relaties van gelijke sexe bvb, wat ook nog niet in alle landen toegelaten is.

De film gaat gelukkig verder dan dat. Niet alleen is er het verschil in huidskleur, het speelt ook mee dat het allemaal zo snel gaat. Ik kan me voorstellen dat veel ouders toch ook niet gelukkig zullen zijn als hun zoon of dochter laat weten dat ze over twee weken gaan trouwen met iemand die ze nog nooit gezien hebben. Dan mag je nog ruimdenkend zijn. De film is zeer gelaagd. Je hebt de discussie van huidskleur. Maar ook het feit dat de ouders van het meisje haar altijd liberaal hebben opgevoed, dat iedereen gelijk is. Tot ze met die gedachten geconfronteerd worden. Opvallend dat net de katholieke Monseigneur Ryan zo vrijzinnig in gedachten is. Verder heb je nog het feit dat de man een dokter is met een goede opleiding, het leeftijdsverschil en vooral ook het generatieverschil. Zelfs voor de turbulente jaren '60 was er al veel progressie tegenover de jaren dat hun ouders jong waren. Er is nog veel werk natuurlijk, maar er kon al meer dan voordien.

De film is opgemaakt als een toneelstuk, geen wonder dat het later ook op de planken zoveel vertolkt werd. Maar op die manier komt het acteerwerk en de dialogen op de voorgrond. Mooi om te zien in de eenvoudige setting. De film draait voornamelijk rond Sidney Poitier natuurlijk als centraal onderwerp. Hij is een boeiende acteur, die best op z'n plaats zit. Het hart van de film is echter het koppel Katharine Hepburn en Spencer Tracy. Het werd de 9e en laatste keer dat ze samen zouden acteren. Tracy was stervende, maar Hepburn deed er alles aan om de film toch te laten doorgaan. Ondanks het risico dat hij tijdens de opnames zou sterven. Ze bracht hem naar de opnames en deed hem weg als het teveel werd. Je ziet ook tijdens de film de liefde van haar personage voor haar man. Het is niet gespeeld, maar maakt het personage zo ongelofelijk echt. De tranen stonden haar trouwens wel meer in de ogen, wetende dat Spencer Tracy pijn had tijdens het acteren. Het past bij haar rol en geeft iets melancholisch, maar is niet helemaal gespeeld.

De film schittert in de eenvoud, zoveel jaren later is het thema van een gemengd huwelijk minder controversieel dan in de jaren '60. Maar het is nog altijd gevoelig en het ligt nu in balans met de andere issues (zoals het generatieconflict en idee van een overhaast huwelijk met iemand die de ouders voor het eerst zien). De hele film is boeiend, er wordt tijd genomen tussen personages. Nergens wordt het afgerateld of valt het even stil. Met als apotheose de indrukwekkende speech van Spencer Tracy op het einde.

Prachtige film!

Na vorige week To Sir, with Love te hebben gekeken, die me wat tegenviel, was het nu tijd voor de grote Poitier-klassieker Guess Who's Coming to Dinner. Het is een nogal merkwaardige film, emotioneel vooral omdat Tracy met zijn laatste krachten smeet, maar ook veel minder confronterend dan ik had verwacht.

De film ademt een naïef optimisme uit, wat op zich niet onprettig is, maar zich daarmee toch wel een stuk buiten de werkelijkheid plaatst. Of liever gezegd een werkelijkheid schetst die maar voor een klein smaldeel van de bevolking herkenbaar was in 1967. Dat heeft te maken met de setting, een liberaal gezin in liberaal Californië, waar een briljante jonge dokter die toevallig zwart is om de hand van de jonge dochter des huizes komt vragen. "The problem", zoals het wordt genoemd is niet zozeer de huidskleur van de dokter als wel de vrees voor de reacties van de buitenwereld, waardoor er van een echt conflict nauwelijks sprake is. Iedereen is best oké. Die subtiliteit is natuurlijk ook wel te prijzen -hoeveel makkelijker was het geweest het ongemak in het Zuiden te situeren met rednecks en openlijk racisme- maar de spiegel die de liberale witte Amerikaan nu voor zich kreeg was ook weer niet iets om van te schrikken. Ik denk dat de film interessanter was geweest als John niet die ideale schoonzoon was geweest.

Als er al sprake is van conflict is dat tussen de generaties, en daar komt dat optimisme weer om de hoek kijken. Want waar de oudjes moeite hebben met de veranderingen swingt de jeugd er lekker op los, geïllustreerd in het bijna parodiërend blije dansje tussen de delivery boy en het donkere meisje die hij een lift geeft. Nog beter is dit te zien in de aanrijding-scene, waarbij de zwarte jongen het personage van Spencer Tracy voor seniele oude idioot uitscheldt, wat hem op een staande ovatie komt te staan van zijn witte leeftijdsgenoten. Oude lullen moeten weg! "The problem" is iets voor de oude generatie kortom, de jongeren zijn ruimdenkend en willen plezier maken met elkaar. En dat in het jaar van de long hot summer, waarbij overal in de VS rassenrellen uitbraken met tientallen doden.

Over de acteerprestaties verder alle lof. Hoewel ik dacht dat dit de film van Poitier zou zijn is het toch meer die van Tracy en Hepburn. Ik vond de waterige oogjes van Hepburn ook wat too much soms, maar in de context is dat beter te begrijpen. Houghton die hiermee haar verder vrij onzichtbare carrière startte vond ik trouwens ook goed als verliefd meisje, al was haar rol inhoudelijk verder het minst interessant. De katholieke priester was best amusant maar ook wel weer tekenend dat een vertegenwoordiger van de kerk als lichtend voorbeeld van ruimdenkendheid wordt opgevoerd.

Na al die jaren nog altijd zeer boeiende film. Topprestaties van Hepburn en Tracy, vooral in hun monologen. En dan die knappe Sidney Poitier....lust voor hrt oog en topacteur. Kortom een onsterfelijke filmklassieker!!

Interessante inkijk van hoe men in de jaren 60 keek naar raciale relaties en dito huwelijken. Zelfs onder de progressieven van de samenleving is het zelfs niet zo’n makkelijk te verteren thema, zo getuigen de reacties van beide ouders. Opmerkelijk was ook de reactie van de zwarte meid die John Prentice verguisde dat hij het te hoog in zijn bol kreeg. Een verwijt dat ik al eerder zag in films met intellectuele zwarten: discriminatie bleef bestaan en bij de eigen gemeenschap hoorde men ook niet meer thuis. Eveneens opmerkelijk was het gebruik van het pejoratieve n*ger-woord. Tijden evolueren, gelukkig maar ... De film deed me in dat opzicht denken aan Loving (Film, 2016)

Een film die zich verder onderscheidt met zijn prima dialogen en monologen. Soms een beetje op het belerende af, maar het acteerwerk maakt veel goed. Interessant om in de diverse gedachtegangen mee te gaan. Sinds zijn dood probeer ik zijn oeuvre wat te ontdekken. Wat een charismatische stijlvolle acteur was die man!

Een film die de tand des tijds goed heeft doorstaan. Alleen het achtergronddecor van San Francisco leek me nogal fake te zijn. Naast de raciale tegenstelling, was er ook een soort conflict tussen jong en oud, en man en vrouw. Ik vond het alvast boeiend om de verschillende nuances te aanhoren, alsof het een soort rechtbankverslag was zonder rechtbank.

Heerlijk ouderwets filmpje. Niet slecht natuurlijk. Maar ook vaak vreselijk drakerig. Sydney en Spencer zijn prima.

Gedateerd in veel opzichten, maar qua thematiek is deze bitterzoete komedie nog steeds behoorlijk relevant. De belangrijkste personages en de dialogen staan ook nog als een huis. Waar de film zwakke plekken vertoont is in de karikaturale portrettering van enkele minder interessante personages, zoals de zwarte huishoudster. Ook de scene waarin Tracy en Hepburn een ijsje gaan kopen is tenenkrommend. Om over de gebrekkige vormgeving van de film nog maar te zwijgen. Het geloofwaardige spel van de prima cast, alsmede het emotionele en zeer bevredigende einde, maken dit evenwel tot een onmisbare klassieker.

Ik was deze film nooit gaan kijken, maar hij zit in de Colombia 4K Collection Vol. 4, dus heb m daarom opgezet.

Het onderwerp is eigenlijk van alle tijden en wordt op verwachte wijze aangekaart. De 4k transfer met de technicolor kleuren is wel fijn, net als Portier.

Uiteindelijk is de eindspeech nog best aardig. Wellicht maakt Bidon toch ook een kans.

Kijkt prima weg, maar veel indruk maakt het verder ook niet.

3*