Akai Satsui (1964)

Wie zich niet laat afschrikken door het bizarre gegeven en de lange speelduur, kan genieten van een bijzondere film. Het camerawerk is soms heel origineel, bijvoorbeeld in de beginscenes.

Goed geconstrueerd verhaal. Wat ik bijvoorbeeld heel subtiel vind, is het gegeven dat de verkrachter een zwakke gezondheid heeft. Hierdoor heeft de vrouw (behalve andere gevoelens) ook medelijden met hem. En waarschijnlijk is het de bedoeling dat wij kijkers dit gevoel delen.

Aanvulling op beschrijving:

In de begin van de film zit de vrouw gevangen in een liefdeloos huwelijk. Tevens wordt zij in haar vrijheid beknot door haar dominante schoonmoeder. Ondertussen heeft haar man een verhouding met een vrouw op zijn werk.

Wat is Imamura goed. En ik geloof dat ik deze zelfs nog beter vind dan de andere films die ik van 'm zag. Zowat briljant zelfs.

Waar The Insect Woman nog decennia beschreef en volzat met personages gaat Intentions of Murder over een kortere tijd en een bescheidener opzet. De staat van Japan wordt veel minder nadrukkelijk bij de film gehaald. Maar de film gaat er wel over. Intentions Of Murder zet tradities tegenover de werkelijkheid.. De maatschappij tegenover het individu. Verlangens tegenover verwachtingen. En weer met dierenverwijzing, dit keer niet mieren maar elkaar opvretende muizen.

Uiteindelijk vind de Sadako tussen een man die sociaal misbruik van haar maakt en een die dat lichamelijk doet haarzelf en blijkt het, geholpen door het lot, haar zelfvertrouwen te geven en te bevrijden. Een zeer hoopvol einde aan een geweldig boeiende film. Interessant is het niveau waarop dat gebeurt. Sadako is namelijk veel minder zelfbewust en waarschijnlijk ook minder intelligent dan Tome uit The Insect Woman, dat suggereert dat als mensen bepaalde instincten volgen in plaats van vreemde sociale tradities dat bevrijdend kan zijn.

Ook prachtig gefilmd weer met een fraaie sneeuwbeelden bijvoorbeeld of een schitterende droomscene. Vooral de tweede helft is bloedmooi.

4.5*

Het eerste uur van de film is ongelofelijk taai, ik had het bijna opgegeven. De personages zitten vooral veel in donkere kamers, zijn eendimensionaal en vlak en vooral ook nog niet bijster interessant, omdat er maar erg weinig ontwikkeling in zit. En het duurt lang voordat daar verbetering in komt.

De film breekt echter, gelukkig, nog totaal open. Vooral als de omgeving een grotere rol gaat spelen, wordt het beter. De treinscène is wat mij betreft het breekpunt. Want dan gooit Imamura steeds meer de remmen eraf en zien we ook mooie momenten op daken, in een tunnel, in besneeuwde landschappen. Dan vallen de delen uit het eerste uur ook beter op hun plaats en is de voor mij te overdreven voice-over ook niet storend meer.

Eventueel dus ooit bij een herziening nog een verhoging, als ik bij het eerste gedeelte al weet, dat mijn geduld beloond zal worden.

Beetje jammer alleen dat Imamura en co tijdens een tracking shot wel erg opzichtig in de trein te zien zijn

Bedoel je als fout of als passagiers, die erg nadrukkelijk in beeld komen?

Reflecterend in de trein de camera bedienend. Volgens mij zwaaien ze niet, dus ik denk dat het niet zo bedoeld is

Stockholm syndrome: the movie