

Nijûshi no Hitomi (1954)
Genre: Drama
Speelduur: 154 minuten
Alternatieve titels: Twenty-four Eyes / 二十四の瞳
Oorsprong:
Japan
Geregisseerd door: Keisuke Kinoshita
Met onder meer: Hideko Takamine en Hideki Gôko
IMDb beoordeling:
8,0 (3.040)
Gesproken taal: Japans
On Demand:
Niet beschikbaar op Netflix
Niet beschikbaar op Pathé Thuis
Niet beschikbaar op Videoland
Niet beschikbaar op Amazon Prime
Niet beschikbaar op Disney+
Niet beschikbaar op Google Play
Niet beschikbaar op meJane
Plot Nijûshi no Hitomi
Een idealistische lerares probeert haar leerlingen een positieve en optimistische kijk op de wereld mee te geven, terwijl ze beseft dat veel van hen de oorlog niet zullen overleven.
Externe links
Acteurs en actrices
Ôishi Sensei
Isokichi Okada - Bunkyôjô Jidai
Takeichi Takeshita - Bunkyôjô Jidai
Kichiji Tokuda - Bunkyôjô Jidai
Tadashi Morioka - Bunkyôjô Jidai
Nita Aizawa - Bunkyôjô Jidai
Otoko Sensei
Video's en trailers
Reviews & comments

starbright boy (moderator films)
-
- 21894 berichten
- 4749 stemmen
Won in 1955 de prestigieuze Kinema Junpo award als beste Japanse film van 1954 ten koste van Seven Samurai. Werd in 1999 gekozen tot een van de tien beste Japanse films allertijden door Japanse critici. Staat hoog op mijn to-see-lijst. Lijkt me erg mooi.
Vanaf Januari te koop op regio 2 DVD.

ghostman
-
- 5732 berichten
- 5 stemmen
...Werd in 1999 gekozen tot een van de tien beste Japanse films allertijden door Japanse critici...
Kun je dat lijstje hier misschien plaatsen/posten? Ben erg benieuwd…

starbright boy (moderator films)
-
- 21894 berichten
- 4749 stemmen
Ik ben zelf ook op zoek naar dat lijstje, ik weet enkel dat deze film erin staat.

starbright boy (moderator films)
-
- 21894 berichten
- 4749 stemmen
Zo geef je heel lang geen vijf sterren en dan zo maar ineens twee keer in één weekend.
Nijushi no Hitomi is een prachtige film van een in Japan beroemde, maar een in het Westen vrij onbekende regisseur. Vooral een ontroerende afrekening met de tweede wereldoorlog en ook een afrekening met de autoritaire inrichting van de Japanse maatschappij. Een film over de waarde van het individu. Een anti-oorlogsfilm zonder dat er ook maar een wapen in te zien is.
Ook veel veelzeggende details in de film, zoals het verschil in het voorstellen van de nieuwe kinderen op school tussen 1928 en 1946 of de jonge kinderen van de lerares die op de dag dat ze militairen uitzwaaien ze meteen imiteren.
Het gemiddelde zal niet zo blijven, want ik zie de berichtjes met "sentimenteel" al komen. Ik was diep onder de indruk. Meesterwerk.
5.0*

Celluloid Dreams
-
- 510 berichten
- 510 stemmen
Voorlopig blijft het gemiddelde nog even zo, want ook van mijn kant 5*.
Er volgen wat spoilers:
Twenty-four Eyes (zoals de film in het westen bekend is) wordt, door zowel de gewone kijker als de critici, gezien als een hoogtepunt in de geschiedenis van de Japanse film. De film heeft in 1954 de Kinema Junpo prijs voor beste film gewonnen (gewonnen van Kurosawa’s Seven Samourai) en een Golden Globe voor beste niet Engelstalige film. Dan is het toch vreemd, om te zien dat deze tranentrekker zo enorm onbekend is in het westen.
We beginnen de film met een korte introductie van het Eiland (Shodoshima), en haar bewoners. We zien een lerares afscheid nemen van haar klas. En we zien de nieuwe lerares (Mevrouw Oishi) arriveren. Maar ze past niet echt in het traditionele plaatje. Ze komt aan op een fiets, en ze draagt een pak. Er wordt schande gesproken over haar door de bewoners van het kleine dorpje. Maar met haar vooruitstrevende methoden weet ze toch het hart van de kinderen te winnen.
Na een aantal maanden is ze nog steeds niet helemaal geaccepteerd door haar omgeving, een mannelijke collega is zelfs een beetje bang voor de ‘onafhankelijke’ vrouw. Tijdens een ochtend op het strand gebeurt er een ongeluk met de lerares. Ze valt in een kuil en blesseert zich zodanig dat ze bijna een jaar geen les mag geven. De kinderen komen bij haar op bezoek, maar hebben zich toch een beetje verkeken op de afstand van hun dorpje naar het huis van de lerares. Maar ondanks hun tranen zijn ze toch vastberaden om door te gaan. Gelukkig komen ze onderweg Oishi tegen. Ze rennen op haar af alsof het hun moeder is die terugkomt van een lange reis. Vervolgens neemt ze kinderen met de bus mee naar haar woning, om daar te kinderen te verzorgen en ze wat te eten te geven. En zo wint ze ook de harten van de ouders. Maar na een tijdje komt er toch slecht nieuws. Door haar blessure kan ze niet werken in het dorpje, en wordt ze overgeplaatst naar een andere school. Het afscheid volgt, maar het zal niet lang duren voordat ze haar 24 ogen weer tegenkomt.
Het eerste deel van de film is erg ‘vrolijk’. En tijdens het kijken moest ik vaak terugdenken aan mijn eigen jeugd. Het uittesten van de nieuwe leraar, met de hele klas op ziekenbezoek om maar eens wat te noemen. Ook visueel is de film zeer interessant, dat komt niet alleen door de prachtige compositie. Maar ook door de effectieve montage. Het is erg sterk gevonden hoe bijvoorbeeld de kinderen geïntroduceerd worden. We zien telkens een naam, en dan een kort shot van het jongetje/meisje die daar op reageert. Dit laat weer eens zien hoe Oishi haar leerlingen ziet. Niet als één groot geheel dat klaargestoomd wordt om hun plichten voor het land te vervullen. Maar als twaalf verschillende personen met elk hun eigen ambities.
Dan maakt de film een sprong van vijf jaar. De kleur van de zee, en de grootsheid van de bergen veranderen niet, maar de dag van morgen is nu. Zo komen we aan in het tweede, heel wat grimmigere, stuk van de film. De leerlingen zitten inmiddels in hun 6e schooljaar, en hebben eindelijk hun weerzien met Oishi. De werelden zijn alleen veranderd. Iedere leerling heeft zijn of haar eigen problemen, en ook, de nu getrouwde Oishi, heeft het niet altijd even gemakkelijk. Zo worden haar methoden wederom afgekeurd. Omdat ze niet denkt aan het grote goed. De jongens moeten krijgers worden, ze moeten goede dingen over het land horen. In plaats daarvan legt ze de situatie uit aan haar klas, waardoor ze het risico loopt als communist gezien te worden. Ze wordt verboden dit nog te doen, en zo verliest ze haar plezier in het lesgeven. Ze wil haar kinderen beschermen, en niet de dood insturen door leugens te verspreiden.
Het is mooi te zien hoe de kinderen ontwikkeld zijn in de vijf jaar. Iedereen is goed uitgediept en de problemen van de kinderen zijn eigenlijk tijdloos, en dus nog steeds herkenbaar. In het eerste deel van de film zijn de kinderen al in aanraking gekomen met afscheid (Oishi die heel toepasselijk wegdrijft op een boot, terwijl ze toegezongen wordt door haar leerlingen en collega’s). Maar nu komen ze toch op een heel andere manier in aanraking met het afscheid: de dood. Matsu-Chan, wiens moeder overlijdt door de geboorte van een baby. Met als gevolg dat Matsu van school moet om voor haar vader te zorgen. En als de baby overlijdt, wordt het alsmaar slechter voor haar. Haar vader raakt aan de drank, en Matsu wordt van haar vader gescheiden om elders te gaan werken als bediende. Het is pijnlijk te zien hoe dit Oishi persoonlijk raakt, telkens die lege stoel in de klas, en ze is één van haar kinderen kwijt. Hartverscheurend is ook de confrontatie die later plaatsvindt op een schoolreisje. En zo komen er nog een aantal kinderen voorbij (ik zal het mezelf en jullie besparen er allemaal op in te gaan).
Dan wordt er nog twee keer in de tijd gesprongen. En ik ga direct naar de tweede sprong. We komen een jaar na de oorlog aan. Iedereen is ouder geworden. Oishi’s man is omgekomen in de oorlog, net als het merendeel van haar mannelijke leerlingen. Ze moet alleen voor de kinderen zorgen, maar heeft besloten toch weer op school te gaan werken. Op deze school krijgt ze weer een eerste klas. Het zijn bijna allemaal afstammelingen van haar vroegere kinderen. En zo wordt ze weer herinnerd aan haar oude klas, en hoe het met de leerlingen is afgelopen. Uiteindelijk komt er weer een reünie. Het merendeel van de vrouwen is aanwezig, en ook de enige overgebleven man, blind door een ongeluk in de oorlog, is gekomen. Mooi is het eerbetoon van de nu volwassen leerlingen aan hun leraar. Een nieuwe fiets, om weer bij school te komen. Maar nog mooier is hoe de herinnering aan vroeger in het geheugen gegrift is: de blinde man weet nog precies hoe de foto van het eerste afscheid eruit ziet.
Al met al is Twenty-Four Eyes dus een prachtig anti-oorlog drama en een zeer indrukwekkende tour door een boeiende periode in de Japanse geschiedenis. En een geweldige introductie met het werk van Kinoshita. Alles is met zo veel bewondering en respect in beeld gebracht. De film doet hier en daar zelfs nog aan het Italiaanse neo-realisme denken. Zeker als je later terugziet dat een groot deel van de cast niet eens acteurs/actrices zijn. Ook goed gevonden zijn de constante verwijzingen naar vroeger in de film. Dat je even weg wil van de ellende, en door een subtiele hint gelijk terugdenkt aan de jeugd. Zo is er bijvoorbeeld de toespraak van de Keizer door de radio. De keizer, de man waar een leerling vroeger van dacht dat hij in een kastje zat. En zo zijn er nog talloze dingetjes waardoor Kinoshita keer op keer de gevoelige snaar weet te raken. Ik kan niets anders doen dan deze film aanraden, hoewel hij bij sommige mensen vast in de categorie “kijken naar het groeien van gras” en “kijken naar het drogen van de verf” zal vallen.

Mochizuki Rokuro
-
- 18927 berichten
- 15577 stemmen
Nijushi no Hitomi is een prachtige film van een in Japan beroemde, maar een in het Westen vrij onbekende regisseur. Vooral een ontroerende afrekening met de tweede wereldoorlog en ook een afrekening met de autoritaire inrichting van de Japanse maatschappij. Een film over de waarde van het individu. Een anti-oorlogsfilm zonder dat er ook maar een wapen in te zien is.
Ook veel veelzeggende details in de film, zoals het verschil in het voorstellen van de nieuwe kinderen op school tussen 1928 en 1946 of de jonge kinderen van de lerares die op de dag dat ze militairen uitzwaaien ze meteen imiteren.
Het gemiddelde zal niet zo blijven, want ik zie de berichtjes met "sentimenteel" al komen. Ik was diep onder de indruk. Meesterwerk.
Deze beschrijving van sb is goed getroffen. Ben het alleen met de laatste alinea niet eens. Ten eerste vond ik het geen meesterwerk, daarvoor was het me iets te bedacht (de gestructureerde opbouw, maar dat hoort er wel typisch bij, net als in bijv. The Naked Island). Maar sentimenteel ook zeker niet. Heel zuiver en mooi gemaakt.
De themamuziek in de film is door André Hazes ook gebruikt in een voetballied en had daardoor helaas wat negatieve connotaties
Ook ik ben benieuwd naar dat lijstje van Japanse favorieten van de 20e eeuw, maar dat is vast te achterhalen.

Mochizuki Rokuro
-
- 18927 berichten
- 15577 stemmen
O ja, voor een Eureka! DVD met een zg. New Progressive transfer van Sochiku vond ik de kwaliteit maar hooguit redelijk (soms matig).
Erg veel krassen, met name in het begin. Het is begrijpelijk bij deze oude films, als je weet dat er in Japan zoveel negatieven en oude originele kopieën (bijv. van Ozu) weg of verwaarloosd zijn.
Blijft toch wel jammer.

maxcomthrilla
-
- 15568 berichten
- 2761 stemmen
Ik twijfel of ik de Citerion of de Masters of Cinema dvd het beste kan aanschaffen. De Criterion vertoont minder krassen maar is qua beeldscherpte niet zo kwalitatief hoogstaand als The Masters of Cinema - editie. De beelden hieronder lijken dat te onderstrepen, helaas geen vergelijking met The Masters of Cinema editie, maar ik vind de heldere editie van Panorama mooier dan de donkere Criterion - editie:
DVDBeaver.com -Twenty-Four Eyes - Criterion Keisuke Kinoshita
Ik vind het zo jammer dat de beeldkwaliteit van oudere Aziatische films flink wat te wensen overlaat. ( o.a. ook Pather Panchali ).

starbright boy (moderator films)
-
- 21894 berichten
- 4749 stemmen
De Masters of Cinema editie staat er gewoon bij hoor.
Vind het hier vrij duidelijk dat de MOC wint trouwens. Over het algemeen heeft Criterion de neiging om foutjes wat intensiever weg te poetsen waardoor Criterions vaak wat gelikter maar ook wat minder filmisch ogen. Beetje kwestie van smaak, maar ik neig in MOC-Criterion vergelijkingen meestal naar MOC, ook in sommige gevallen waar Beaver voor Criterion kiest.

maxcomthrilla
-
- 15568 berichten
- 2761 stemmen
Bij mij bleef het MOC - vlak zwart. Maar ik ben ook voor de MOC - versie gegaan, omdat die versie wat minder donker is. Criterion legt het de laatste tijd bij mij ook veelvuldig af tegen MOC, vanwege de vele extra `s en de uitgebreide essays die altijd bijgesloten zijn. Vooral bij Shindo `s Onibaba komen de verschillen tussen de Criterion en de MOC pijnlijk aan bod voor Criterion.

danuz
-
- 12935 berichten
- 0 stemmen
Humanistisch drama, waarbij een generatie kindjes wordt gevolgd met als middelpunt de lerares die hen altijd op een menselijke en vredelievende manier les geeft. Dat dit niet altijd lukt en dat er genoeg te treuren valt, valt te merken. Helaas wist de film me niet de gehele filmduur altijd even ver mee te krijgen, maar sommige scenes zijn enorm mooi. Ook de begeleidende tussentitels vond ik erg goed werken, geeft het geheel meer gedragenheid en een epische uitstraling.
Film met ups en wat mindere ups (geen downs), maar over het geheel blijft vooral de oprechte liefde van de lerares me bij.

Baggerman
-
- 10805 berichten
- 8138 stemmen
Mooie humanistische film die me tòch ook weer wist te raken. Jammer dat de film zelfs na restauratie nog in een erbarmelijke staat is; soms zag ik alleen aan de paraplu's van de hoofdpersonen dat het dit keer ècht regende!
Eerst vond ik het uitvoerig voorstellen van de kinderen maar overdreven (wordt ook nog eens herhaald!), maar later werd het nut darvan me toch duidelijk. De (lieve) jongetjes worden daardoor eens nìet naamloze soldaten die gaan sneuvelen en de (lieve) meisjes gun je allemaal een gelukkig leven, maar je weet natuurlijk dat dat niet voor alle zeven is wegggelegd.
Verder kan ik het realisme in deze film ook waarderen. Het sentiment is aanwezig, maar wordt niet te ver doorgevoerd. Was dit een Hollywood film geweest dan was het ontbrekende meisje (Fukijuka ofzo) òòk nog op de valreep op de reünie komen opdagen!
Knap hoe de film twee-en-een-half uur weet te boeien zonder dat er echt veel opzienbarends gebeurd.
De film verdient meer dan 31 stemmen tot dusver, maar ik vrees dat het niet voor eenieder is weggelegd om het mooie ervan te zien en ervan te genieten.

kappeuter (crew films)
-
- 74413 berichten
- 5928 stemmen
Verschijnt 26 oktober op dvd onder het Koinobori label van De Filmfreak.
Winkelprijs: 17,95 euro
KOINOBORI a collection of Japanese cinema classics verzamelt het beste van de Japanse cinema met hoogtepunten uit het oeuvre van Japanse grootmeesters als Akira Kurosawa, Takeshi Kitano, Hideo Gosha, Keisuke Kinoshita en Masaki Kobayashi. Iedere uitgave uit deze collectie bevat een uitgebreide filmbespreking en biografie van de regisseur.
KOINOBORI verwijst naar de vlaggenstokken met karpervissen die overal in Japan te zien zijn.

starbright boy (moderator films)
-
- 21894 berichten
- 4749 stemmen
Ik ben zelf ook op zoek naar dat lijstje, ik weet enkel dat deze film erin staat.
Kinema Jumpo Top 100 Japanese Movies top movies - iCheckMovies.com

Mochizuki Rokuro
-
- 18927 berichten
- 15577 stemmen
Eindelijk, na een nachtje (en nog vele andere uurtjes) zoeken zie ik... Zijn zelfs 120 titels. Dank. Ik zal er een analyse van maken (en tzt een beter alternatief geven) in een geschikter topic
En dan gaan er twee wensen in vervulling voor jou deze week: dit lijstje én A Brighter Summer Day zien!

maxcomthrilla
-
- 15568 berichten
- 2761 stemmen
Een ontroerende film!
Omdat ik zelf leerkracht basisonderwijs ben, stond deze film al lang op mijn verlanglijst. Ik zou er immers misschien zelfs nog wat van op kunnen steken!
Uiteindelijk is het voor mij meer een film geworden waarbij ik heb genoten van de tijdsgeest, de cultuurverschillen, de verschillen in onderwijs en de omgeving. Nu scheelt het natuurlijk of je maar 12 kinderen of 22 kinderen in je klas hebt zitten, maar zelfs met 12 kinderen zou ik niet aan een onderneming buiten het schoolterrein beginnen, zonder de begeleiding van enkele ouders, maar het ligt er waarschijnlijk meer aan dat ik in een stad sta en de juffrouw hier op het platteland.
Ik zag ook opmerkelijk veel gelijkenissen. Ik vond het erg mooi hoe lieflijk de juffrouw met de kinderen omging. Dat begon al tijdens het namen oplezen, waarbij de juf aandacht schonk aan de bijnamen voor de kinderen. Ik zelf begin de dag in ieder geval ook altijd met het oplezen van de namen van de kinderen ( maar niet op alfabetische volgorde en mede i.v.m. de absentielijst ) en met een welgemeend goedemorgen, dat schept toch een band i.p.v. gelijk de rekenboeken tevoorschijn toveren. Trouwens, geen type volk dat er zo op gebrandt is dat je hun naam correct uitspreekt, als kinderen!
Ik verbaasde mij er eerlijk gezegd wel even over dat de kinderen in deze film vaak zo armlastig waren, Japan heeft na Amerika en sinds kort China, de grootste economie van de wereld. Voor de 2de wereldoorlog zal het vast anders geweest zijn dan nu, maar dat sommige kinderen nauwelijks aan primaire levensbehoeften zoals eten en onderdak konden voldoen had ik niet zo gauw verwacht om terug te zien in deze film.
Overigens was het wel mooi om te zien hoe alle kinderen zich hechten aan de juffrouw ( het onverwachte bezoek ) en met veel plezier naar school gingen. Een soortgelijke ervaring had ik vorig jaar toen ik in een volkswijk les gaf. Vaak toch veel dankbaarder werk, dan lesgeven aan kinderen, wiens ouders allemaal dokters, advocaten etc. zijn.
De tijd vloog eigenlijk voorbij. Ik heb wel genoten van deze film, die op dramatisch vlak zeker werkte. Ik vond het vooral pijnlijk om te zien hoe iedereen voor zijn vaderland de oorlog ingestuurd werd. Alleen de armoedesetting vond ik niet altijd helemaal geslaagd, i.t.t. de machteloze, betrokken rol van de juffrouw, die geen invloed op dingen buiten de school uit kon oefenen, maar de pijn slechts wat kon verlichten en dat ook zeker niet naliet om te doen. Een 4*

beavis
-
- 6608 berichten
- 14312 stemmen
ik zie de berichtjes met "sentimenteel" al komen
Yup, vreselijk sentimenteel, manipulatief en makkelijk scoren cinema
Het enige subtiele aan de film is de anti oorlogsboodschap, wat gelijk ook de grote waarde van de film is en de klassiekerstatus recht doet (toch zo redelijk vlak na wo2, waar een boel mensen in Japan ongetwijfeld nog grote moeite mee hadden...)
Als mrs. cry-baby niet constant zo makkelijk in huilen zou uitbarsten en het 'wij houden van oranje' thema niet ad nauseam werd herhaald, had ik er misschien nog meer van kunnen genieten. Nu was het gewoon leuk om een keer gezien te hebben en opzich wel een mooie film.

Friac
-
- 1323 berichten
- 1056 stemmen
Een film die voor mij pas aan de eindmeet in zijn geheel aantrekkelijk en mooi werd.
Het eerste uur van de film vond ik nl. visueel mooi (misschien het deel met de mooiste beelden van de hele film), maar inhoudelijk nogal povertjes. Voor mij kwam de vaart/betrokkenheid er pas echt in vanaf de terugkeer van de lerares, vijf jaar later. Naar het einde van de film toe begon ik dan weer het begin van de film beter te appreciëren, omdat het zo'n mooi contragewicht vormt met de rest van de film (kinderlijke onschuld/vreugde vs. sombere toekomstrealiteit) en omdat het ook in zeker minstens één scène meer verteld over de visie van juffrouw Oishi (en die van de regisseur): nl. de scène waarin de kinderen zich moeten aanwezig melden bij de kersverse juffrouw. Ten eerste is het als kijker leuk dat je tot elk kind geïntroduceerd wordt en het toont vooral inderdaad aan dat deze "24 ogen" bestaan uit 12 verschillende paren van ogen, één paar ogen per individu.
Wat de film naar het einde toe zo mooi en krachtig maakt, is dat er zo'n grote periode overbrugd wordt en dat je als kijker vrij mooi meegaat met de verschillende personages. Je krijgt ruim de tijd om de kinderen te zien toen ze klein waren en je groeit als het ware mee op met hen, en gaandeweg krijg je te zien hoe het met hen afloopt in een arm deel van Japan, een land in oorlog. Ook de focus die de regisseur op de omgeving legt is een sterktepunt en verstevigt de betrokkenheid van de kijker: je hebt het gevoel het eiland te kennen, je kan je perfect inbeelden hoe het leven in zo'n eilandgemeenschap moet zijn (zowel organisatorisch als qua natuurlijke omgeving). Dat is natuurlijk de luxe van een film die ruim 150 minuten duurt: je hebt veel tijd voor expositie en Kinoshita weet hier gunstig van gebruik te maken zonder de kijker te sterk te vervelen (heel soms krijg je wel het gevoel alsof je naar wat overbodigs staat te kijken).
De film mikt op de emotionaliteit, maar had dit beter wat minder opzichtig gedaan. Het ietwat repetitieve gebruik van het bepaalde muziekthema komt op den duur wat afgezaagd over - maar tot daar aan toe, ik heb me er niet al te zeer aan gestoord -, maar het was vooral het constante grienen en huilen van de lerares dat de emoties op den duur minder "echt" lieten aanvoelen. Het begon eerder op een gimmick te lijken, want bij nagenoeg elke tegenslag barst Oishi in tranen uit. Bij sommige verhalen en gebeurtenissen is dat niet meer dan terecht, bij andere dan weer iets minder. En dat is jammer, want wegens het overdadige gebruik van huilmomenten haal je de kracht van de écht pakkende scènes wat mij betreft gedeeltelijk onderuit. Maar toch slagen bepaalde scènes erin te ontroeren, al voelde de film als geheel inderdaad net iets te manipulatief en te overdadig aan om mij persoonlijk helemaal mee te slepen op emotioneel/sentimenteel vlak.
Eindconclusie blijft wel dat Nijushi no Hitomi een erg mooie Japanse film is die hopelijk snel weer door vele filmliefhebbers opgepikt wordt.
4*

Nephilim
-
- 554 berichten
- 555 stemmen
Zondag nacht gezien. Heel erg mooi. Okay de huilende kindertjes in het begin komen wat theatraal over, maar verder heeft de film me oprecht ontroerd.
Erg goed.

The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
Het gemiddelde zal niet zo blijven, want ik zie de berichtjes met "sentimenteel" al komen.
Bij deze nummer 2 (valt nog mee, in zo'n zeven jaar).
Een heel ander soort film als ik verwacht had, maar dat komt misschien omdat ik bij ieder Japans drama van de jaren '50 bijna automatisch Ozu verwacht. Dit is toch wel duidelijk iets anders, door de zeer open emotionaliteit. Ik hou daar niet zo van. Dik aangezet melodrama werkt voor mij zelden en moet goed gemotiveerd worden door de film zelf en daar slaagt Twenty-Four Eyes niet in. Ik twijfel er niet aan dat het oprecht bedoelt is en in principe levert het verhaal genoeg om sentimenteel over te zijn, maar Kinoshita kent hier echt geen greintje terughoudendheid.
Ik durf te wedden dat deze film zo in het Guiness Book of Records kan met het record meeste huilen in één film, of op zijn minst het record meeste huilen door één personage in één film. De eerste vijftig minuten, als de band opgebouwd wordt tussen juffrouw en kinderen is al iets te schattig naar mijn smaak, maar ik kon daar nog wel in meegaan. Echter, tijdens het afscheid van de kinderen van hun juf, als ze met het bootje teruggaat naar haar eigen woonplaats, bekroop mij voor het eerst het gevoel dat het allemaal wel erg zoetsappig was. Vooral omdat er toen al een enorme nadruk lag op afscheid nemen (en toen nog elke keer duidelijk tijdelijk) en op het zingen van kinderliedjes. Dit blijft de hele film zo, maar wordt echt steeds erger. Er wordt echt een hoop afscheid genomen. Op zich logisch want dit gebeurt in het leven veel en zeker als er dan ook nog eens een oorlog uitbreekt. Maar om daar dan iedere keer ellenlang bij stil te staan en het meestal te vergezellen door sentimenteel gezang van de personages is wel erg extreem. De film maakt het ook steeds bonter. De dood van de moeder en de dochter van de hoofdpersoon wordt niet of nauwelijks getoond, maar des te langer wordt er stilgestaan bij de tranen die ze daarom laat. Het is niet eens overdreven om te zeggen dat de lerares het laatste half uur zo'n beetje 75% van de tijd huilt. Niet dat ze daar geen reden voor heeft, maar Kinoshita legt het er zo dik bovenop en toont ook daadwerkelijk niets anders dan een huilende Oishi.
Nodeloos om te zeggen dat het laatste half uur voor mij echt sleepte. Daarvoor kon ik nog enigszins teren op goodwill, omdat de film het hart op de juiste plaats leek te hebben. Dat laatste trok ik nooit in twijfel, maar de aanpak is gewoon totaal niet mijn smaak. De film gaat maar door en gaat maar door en uiteindelijk wordt het bijna een parodie op zichzelf door steeds maar weer een scène te introduceren waarin de lerares kan gaan huilen. En het liefst ook nog iemand kan gaan zingen. Kinoshita dwingt ons bijna mee te huilen en juist daardoor blijft het voor mij extra makkelijk droog. Ik zie eigenlijk niet hoe mensen dit niet sentimenteel kunnen noemen.
Het is extra jammer omdat de film zoals gezegd het hart op de juiste plaats lijkt te hebben zitten en het verhaal potentie had om me echt te ontroeren. Daarvoor was echter een wat meer terughoudende aanpak voor nodig. Wat minder een opeenstapeling van droevige scènes, wat meer momenten waarin personages in stilte lijden (gek eigenlijk dat het vaak emotioneel zo gesloten Japan met dit komt) en een kortere lengte hadden denk ik wonderen gedaan. Misschien wil ik gewoon echt Ozu, waarvan ik al in geen jaren meer iets gezien heb.
2*

eRCee
-
- 13389 berichten
- 1947 stemmen
Nijushi no Hitomi is inderdaad een sentimentele film, maar dat hoeft niet persé erg te zijn. Grote romans van Dickens, Hugo en Dostojewski zijn ook sentimenteel. Als het maar werkt, en dat doet het in Nijushi no Hitomi wel, tenminste, in het eerste deel. Uur één is eigenlijk zuivere feelgood, met de zingende en dansende kinderen, het ontroerende treintje-spelen tussen de bloesembomen. In de rest van de speelduur wordt de film echter steeds grimmiger; naast armoede en gefrustreerde idealen worden de personages ook nog geconfronteerd met de oorlog. Thematisch wordt hier een relatief subtiel maar toch krachtig pacifistisch statement gemaakt (vgl. Heinrich Bolls: "verloren kinderen zijn erger dan verloren oorlogen"), en deze boodschap rechtvaardigt mijns inziens veel van het getoonde sentiment.
Tot zover heb ik nog weinig bezwaren tegen de film. Maar dan de manier waarop het allemaal gebracht wordt. Narratief had het wat sterker in elkaar mogen zitten. Zo wordt de reden voor de sterke band tussen de juf en haar kinderen maar mondjesmaat uitgewerkt, en verliest Kinoshita zich liever nogmaals in een zangscene dan eens wat dialoog op te voeren. Ook verderop zijn er vrij veel losstaande scenes waarbij de onderliggende lijn weinig aandacht krijgt. Mijn tweede kritiekpunt is de overdaad aan door de personages gezongen liedjes, waarbij dezelfde nummers ook nog eens worden herhaald. Qua feelgood werken deze fragmenten wel goed, maar als ze het drama moeten ondersteunen wat mij betreft niet. Ten derde vond ik de overige muziek te prominent aanwezig en naast het nummer dat door Hazes is gecoverd zat er een repeterende gospelsong in de soundtrack.
Ondanks deze kritiek beschouw ik Nojishi no Hitomi overigens als een bovengemiddeld mooie film, die bij momenten weet te ontroeren. Het is duidelijk waarom dit 'de meest geliefde Japanse film' wordt genoemd. De teleurstellingen van het leven worden onomwonden in beeld gebracht, maar desondanks krijgt de film geen bittere, nare toon. Voor het anti-oorlogsthema geldt hetzelfde. Knap en liefdevol gedaan. Nijushi no Hitomi is zeker niet perfect maar wel een film die het nog steeds waard is bekeken te worden.

BBarbie
-
- 12893 berichten
- 7675 stemmen
Prachtige kroniek aan weerszijde van de Tweede Wereldoorlog over een onorthodoxe onderwijzeres, die op haar geheel eigen wijze de kinderen van een afgelegen eilandje —waar de tijd geregeld lijkt stil te staan— in donkere tijden voorbereidt op het weerbarstige leven. Ze creëert een bijzondere, wederzijdse band met haar leerlingen en elk voorval dat daar inbreuk op doet, ervaart de onderwijzeres als een persoonlijk verlies. Mooi hoe het laatste deel van de film, wanneer zij opnieuw voor de eerste klas staat, een directe link legt met het begin van de film met als ontroerend hoogtepunt de nieuwe fiets!
De film is nagenoeg een aaneenschakeling van aangrijpende scènes. Vaak weliswaar hartverscheurend van aard, maar ondanks de tragiek overheerst bij mij toch een goed gevoel. Komt dicht in de buurt van een meesterwerk, mede door de prachtige rol van Hideko Takamine.

Fisico (moderator films)
-
- 9779 berichten
- 5313 stemmen
Een film die een mooie inkijk geeft op het platteland van het Japan tijdens het interbellum en de nakende dreiging van de Tweede Wereldoorlog. Een periode waarin Japan nog afhing van het feodale (imperialistische) stelsel en waarbij het communisme ook daar om de hoek leunde.
Moderniteit en vrouwenemancipatie was nog niet zo doordrongen in de eenvoudige Japanse samenleving en dat merkte je wel in de film. Vrouwen werden wel gerespecteerd, maar ze kenden ook hun plaats. Als leerkracht had je ook veel aanzien, maar ook daar moest je kleuren binnen de lijntjes van de staat met als enige doel de kinderen van vandaag op te leiden tot modelburgers voor de Japanse natie, met nadruk op "voor" en niet "van".
Een film die vervolgens uiteenvalt in twee delen met juf Oishi met een jonge klas en later in de film diezelfde klas een 5 jaar later. Haar ideeën en moraal is bij deze al sterk bijgestuurd en ze kijkt met weemoed terug naar haar onschuldige naïeve klasgroep terug waarbij hun talenten vandaag "anders" worden ingezet dan dat ze zelf voor ogen had. De oorlog is daar één van de schuldigen voor, maar ook rollenpatronen en emancipatie bleven sterk verankerd in de samenleving.
Ondanks dit alles is Twenty-four eyes een vrij luchtige en opgewekte film. Juf Oishi is sterk en straalt positivisme en opgewektheid uit. Dit straalt ze af op de kinderen en de film tout court. De vele kindersongs en aanstekelijke muziek maken er een fijn geheel van.
Het laatste nieuws

''71' verdwijnt binnenkort van Netflix, 'Zero Day' vanaf deze week te zien | MovieMeter Recap

'A Serious Man' komt morgen (18 februari) op televisie: 'Het is geen Coen meer als er geen apart einde aan zit'

De kogel is door de kerk: 'The Goonies 2' komt eraan

Aangrijpende Nederlandse bestseller wordt dramaserie in 2027
Bekijk ook

Tôkyô Boshoku
Drama, 1957
17 reacties

Dai-bosatsu Tôge
Actie / Drama, 1966
40 reacties

Biruma no Tategoto
Drama / Oorlog, 1956
16 reacties

Tasogare Seibei
Drama / Historisch, 2002
67 reacties

Midareru
Drama, 1964
2 reacties

Sanshô Dayû
Drama, 1954
36 reacties
Gerelateerde tags
patriotismbus ridesecond sino-japanese war (1937-45)schoolblindarmoedeanti warschoolteachersnareclass reunion
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API

© 2025 MovieMeter B.V.