Sanshô Dayû (1954)

Erg mooie film van Mizoguchi over compassie, moed en menselijke waardigheid.

Sanshô dayû is een verbluffend mooi, schrijnend portret van een vrouw, Tamaki, en haar zoon (Zushio) en dochter (Anju), die zich in middeleeuws Japan moeten zien te ontworstelen aan de harde werkelijkheid waarin ze belanden.
Net als Ugetsu Monogatari is het een zeer humane film, waarin de nadruk ligt op de mensonterende positie van de achtergestelde vrouw en op de moed, het doorzettingsvermogen en de waardigheid van de mens.

Visueel bestaat de film uit uitgekiende, spaarzaam ingekleurde composities en uit sterke lange shots en camerabewegingen. De personages bewegen zich vaak langzaam en vol gratie voort en de vele mooie natuurbeelden zorgen voor een versterking van de intense sfeer.

Sanshô dayû is een subtiele, serene film die emotioneel overweldigend is. Zeer sterke klassieker.

Doe es een berichtje Ramon .

Zat ik ook al op te wachten (zelfde geld voor Ugetsu Monogatari)

Goede film; onbegrijpelijk dat nog maar zo weinig mensen deze hebben gezien. Dit in tegenstelling tot de films van Kurosawa, die in bepaalde kringen mateloos populair zijn. Het lijkt erop dat Mizoguchi toch een beetje in de vergetelheid is geraakt. Onterecht als je het mij vraagt. Het drama in het verhaal van deze film is van grote kwaliteit en daarop zijn de beelden een prima aanvulling. Ik heb nog niet veel Japanse klassiekers gezien, maar voorlopig vind ik dit de beste. 3.5*

Niet onbegrijpelijk aangezien de film nog niet op dvd te vinden is. Binnenkort een UKrelease meen ik. Kan ik mijn videotape weggooien!

Hij zwerft anders al wel op internet rond en dat betekent dat iemand hem daarop gezet heeft, meestal van DVD. En dat klopt ook: http://www.moviemail-online.co.uk/films/6586 Anders had ik hem natuurlijk nooit in mijn bezit gekregen

Is nog gewoon een VHS hoor.

Hier staan wat screenshots van de DVD die door Masters of Cinema gereleased gaat worden in de eerste Kenji Mizoguchi box. Ik kan niet wachten om hem te zien!

Wat een verbetering tov de videotape die hier ligt.

Kan niet wachten!

En Criterion heeft hem nu heel toevallig ook in de planning staan voor mei. http://www.criterionco.com/asp/release.asp?id=386 Met audiocommentaar zelfs. Maar ik wacht toch op MOC, want die released hem in een box met nog meer van Mizoguchi.

Beeldkwaliteit van Masters of Cinema doet volgens deze recensie niet onder voor de Criterion.

Inderdaad een mooie en tragische film, die diverse thema's evenwichtig weet te behandelen in een goed verhaal. Voor ieder die een niet meteen een te moeilijke kennismaking wilt krijgen met de Japanse jaren '50-cinema is Sanshô Dayû de film bij uitstek om op te zetten.

Onderdrukte slaven, uiteengerukte families, gebroken karakters... Tragiek op het scherm toveren is altijd makkelijk, je onderscheiden van andere drama's of het boeiend brengen is weer iets anders.

Nogal wiedes dat er iets uit te halen valt omtrent menselijke waardigheid, mededogen en moed wanneer je het hebt over slavernij en onderdrukking (of wanhoop komt dan ook aan bod, het thema verdriet... 10 voor de prijs van 1!), maar wanneer je 120 minuten lang(zaam) van a naar b gaat met een te voorspellen standaard plotverloop en je hebt niets meer te vertellen dan je zielige verhaal en hoe slecht het allemaal niet is, dan vraag ik me af wat voor zweepslagen de makers zélf hebben gehad, en welk deel van de hersenpan ze hebben geraakt om te denken dat zoiets ook maar enigszins interessant is.

Van mij mag een film gerust zijn tijd nemen trouwens, alleen stel ik me serieuze vragen omtrent de inhoud wanneer ik zelfs na een plotse timewarp van 10 jaar nog steeds niet veel verder geraakt ben dan de zoveelste brandmerk-scene en dan al bijna aan de helft van de speelduur zit. Tenzij ik natuurlijk diepgang vind in emo-opwekkende kinderstemmetjes of geweldig verrijkende slagzinnen als 'iedereen heeft recht op geluk' (gniffel).

Me optrekken aan het visuele aspect kon ik nog minder, de slaapverwekkend statische shots van Mizoguchi zijn zodanig basic en repetitief dat het een nog grotere marteling vomt dan de uitgebeelde suggesties uit zijn vehikel. Om maar nog te zwijgen over het oerslechte montagewerk vol slecht getimede aartslelijke cuts en inspiratieloze wipes. O ja, en blijkbaar kon er ook geen variatie opgebracht worden aan de kijker door eens een andere plaat op te leggen in plaats van om de haverklap die irritante Japanse fluit (op zich niks mis mee, maar geen 100 keer na elkaar asjeblieft)!

Over mededogen gesproken.


0,5*

Eerste Mizoguchi, maar al meteen raak! Heel mooi, emotioneel en diepgaand verhaal dat handelt over interessante en belangrijke thema's. Deze film geeft een interessant beeld van de leefsituatie van de slaven in feodaal Japan. Van de lange shots die Mizogushi hier gebruikt hou ik ook en er zitten zeker wel mooie beelden in, djelle! (dit bijvoorbeeld). Ik ben in ieder geval onder de indruk.

Typisch klassieke Mizoguchi met een hoop ellende van de onderdrukte klasse in die tijd door de feodale heersers. Mensen stellen niks voor, vrouwen nog minder. Dat werk.

Wat dat betreft is het een redelijk rechtlijnige vertelling, zonder veel echte flitsende zaken of scenes die expres opgeleukt worden.
Hoewel het uiteraard compleet idioot is hoe standaard een djelle de film beschrijft. Echter is het extreem makkelijk om dingen die volgens de klassieke verteltrant en tempo gebracht worden inspiratieloos of lelijk te vinden. Maar dat riedeltje kennen we inmiddels.

p.s. rare titel trouwens, Sanshô Dayû is eigenlijk totaal niet belangrijk in de film.

Vond ook dit weer een ijzersterke Mizoguchi. Juist doordat het basisverhaal vrij rechtlijnig is (het is perslot van rekening een folkloristisch verhaal), maar doordat daaronder zich een mystieke laag lijkt te bevinden (door middel van de muziek, mysterieuze shots, erg mooie mise-en-scène), vond ik het een enorm mooie en soms ontroerende film. Misschien niet even sterk als Ugetsu Monogatari, waarvan ik het verhaal interessanter vond, maar wel bijna zo sfeervol.

Lang geleden gezien, maar ik zit nog steeds regelmatig in mijn hoofd met dat liedje dat die moeder op het laatste zingt. Vreemd hè.

prachtige moralistische film, ik hou dr van!

Mijn favoriete Mizogucci,en dat vooral vanwege de weergaloze beelden die hij ons hier voortschotelt.Pure beeldende kunst en duidelijk geinspireerd door de Japanse schilderkunst.Een van de best uitziende B&W s ooit,sans doute.
Het verhaal kan worden opgevat als enerzijds een historisch drama,anderzijds een boeddhistische parabel over loutering door lijden.Want de helden in deze film zien wat af,laat dat duidelijk zijn.Zo'n beetje alle vormen van menselijke misère krijgen we te zien,en alles balanceert net op het randje van de totale edelkitsch,zonder het ooit te worden.Integendeel:juist uit die koorddans met het pathetische blijkt hoe geniaal de film is. Au fond hebben we hier te maken met een humanistisch manifest,focusend vooral op de condition féminine.
Wat ik echter niet weet is waarom de film vernoemd is naar Sansho de schurk,die behalve een ploert ook niet te vaak aanwezig is.
De klaagzang als leitmotiv raak je een tijd niet meer uit je kop,terwijl het slot mij,gezonde grote 100% heterofiele Hollandse jongen,toch even noopte om mijn grote boerenklauwen over mijn smoel te wrijven..vertel dit aub tegen niemand!

Een erg mooie film deze Mizoguchi en zelfs nog een tikkeltje beter dan Ugetsu Monogatari, die ik ook een erg goede film vond.

Sanshô Dayû is een dramafilm die de emoties goed op mij weet over te brengen. De drie hoofdrolspelers, moeder Tamaki en haar twee kinderen worden op een wrede manier uit elkaar gehaald en daarna is het nog maar de vraag of ze elkaar ooit terug zullen zien. Allemaal krijgen ze een flinke hoop narigheid over zich heen en vooral de kinderen hebben het erg zwaar, omdat ze slaven worden van de erg wrede Sanshô Dayû. Sanshô is echt een bikkelhard personage en behoort tot de top van de allerslechtste schurken aller tijden.

Naast een interessant verhaal en prima acteerwerk van de hoofdrolspelers, beschikt deze film ook over een erg mooie cinematografie. Het beboste en heuvelachtige landschap met enkele meertjes is natuurlijk bij uitstek geschikt voor mooie plaatjes en Mizoguchi maakt hier dan ook zorgvuldig gebruik van, waardoor er in deze film soms echt prachtige beelden over het scherm voorbijkomen. Na driekwart heeft de film een kleine dip, om in het laatste kwartier uiteindelijk sterk af te sluiten.

Ja best wel genoten van deze film. Eens kijken of we nog een Mizoguchi kunnen vinden.

4,0*

Armoe, wreedheid en narigheid troef in mijn eerste Mizoguchi (Ugetsu staat op 'de lijst'). Film verhaalt over een tijd waarin mensen letterlijk niets waard zijn en alle ontberingen die dat oplevert. Paar schrijnende scenes (de uitéénrukking bij de bootjes, de apotheose op het strand) al ben ik wel eens verder van m'n sokken geblazen door een sociaal drama. Het is verder inderdaad interessant je af te vragen waarom de film is vernoemd naar de toch niet erg aanwezige 'bad guy'.

3*.

Mijn derde Mizoguchi en zo langzamerhand begin ik me af te vragen waarom ik niet echt onder de indruk raak van zijn films. Ik zie ook wel dat hij talent heeft. De cinematografie in deze film en in Ugetsu Monogatari zijn schitterend en betoverend. Daarnaast tovert hij een aantal parels van scènes te voorschijn, zoals de scheiding tussen de moeder en de kinderen en de zelfmoord van Anju (kennelijk kan Mizoguchi goed uit de voeten met waterscènes), maar meestal vind ik het toch weinig bijzonders. Waar ligt het aan?

Hier is het probleem misschien dat het toch wel een erg simpel verhaal is met niet echt bijzondere personages. Veel meer dan een vertelling over goede personages in slechte situaties wordt het nooit, terwijl er meer uit te halen zou zijn. Neem bijvoorbeeld het moment dat Zushiô eindelijk wraak neemt op Sansho door de slavernij af te schaffen en Sansho te verbannen. Daarvoor werd gezegd dat hij dit niet zomaar kon doen, want Sansho stond onder bescherming van een hogere macht dan Zushiô. Waarom krijgt Zushiô het dan toch zo makkelijk gedaan? Daar had meer in gezeten. Ik had ook het gevoel dat Zushiôs karakterontwikkeling uit de weg gegaan werd. Zijn omslag van idealistisch naar egoïstisch gaat simpelweg door een tijdsprong naar 10 jaar later. Dat kan nog, maar om Zushiôs terugkeer aan de goede kant dan ook maar af te raffelen werkte niet zo voor mij. Aangezien de andere karakters allemaal gedefineerd worden door simpele karakterschetsen die niet ontwikkelen had in Zushiô het drama gezeten. Op zich is het niet erg dat Mizoguchi het een simpel sprookje wil laten, maar het is misschien net iets te simpel allemaal.

Toch is het verhaal niet vervelend om te volgen, vooral ook omdat ik nooit echt zeker wist hoe het zo eindigen. De enige serieuze kritiek die ik heb is dat ik Yoshiaki Hanayagi (de volwassen Zushiô) een vreselijk slechte acteur vind. Met name die scène waarin hij bij een gouverneur gaat smeken is niet om aan te zien. Dat over-the-top geschreeuw sloeg nergens op. Als ik die gouverneur was zou ik hem dan ook met zo'n gedrag ook niet binnen hebben gelaten. Hanayagi is ook een acteur die op een bepaalde manier geen sympathie bij me opwekt. Een soort onuitstaanbare uitstraling, ofzo.

Sanshô the Bailiff is niet zozeer een film die ik verschrikkelijk vond of te kijken of die ik echt slecht vond. Ik begrijp alleen zijn status als een van de grote klassiekers niet echt. Het is een vrij standaard legendevertelling, met hoogstens mooiere beelden dan gemiddeld.
3*

Jammer dat het je niet zo goed beviel Ik moet nog beginnen met een film van Mizoguchi, lijkt me wel een boeiende regisseur

voelde em ook niet echt

De hyperbolen die je wel eens leest over (vooral) de slot scene (zie het boekje bij de Masters of Cinema DVD uitgave en in de reacties hierboven ook wel een beetje) doen mij twijfelen of ik iets mis... ik kan ook bijzonder weinig met de boeddhistische(?) moraal die onder het verhaal schuil gaat, misschien is dat het.

wel een goede film verder, zelfs zonder dattie me op het emotionele vlak wist te raken.

Erg mooie film van Mizoguchi.

Film zit vol met mooie tragische scènes en aangrijpende dialogen.

4.0*

Na Ugetsu mijn tweede Mizoguchi, en helaas vond ik hem net iets minder dan mijn eerste ervaring met deze regisseur. De composities zijn uitstekend, maar ik vond Ugetsu cinematografisch toch sterker. Mijn wrevels met de Japanse cinema staken ook hier de kop iets meer op: het overdreven acteren (al was in 1954 ook in het Westen niet ongewoon), de soms behoorlijk irritante muziek (ik zweer je dat een van die fluiten net een fluitketel leek) en het onvermogen me echt goed in te kunnen leven in de karakters. Een beetje wat Beavis hierboven ook al zegt.

Het is duidelijk te zien waarom Sansho een klassiekerstatus heeft, maar voor mij persoonlijk maakt hij dat niet helemaal waar.

Een volksverhaal prachtig verfilmd door Kenji Mizoguchi die ook al instond voor het even mooie Ugetsu Monogatari.
Worden slavernij, gedwongen prostitutie en corruptie gehekeld, menselijke tekortkomingen zoals machtsmisbruik, genadeloosheid en onverschilligheid tegenover al wat geen profijt oplevert spelen evenzeer een rol in dit drama.
Filmisch zitten het weer goed en het ganse, lange verhaal wordt heel evenwichtig en duidelijk gebracht. Meerdere zeer knappe scènes, zoals het verraad en de ontvoering, de wanhoopsdaad, de slotscène...

Ik ben het hier ook eens met TOR. Ik had torenhoge verwachtingen. Een film die ik al jaren aan het uitstellen ben. Van een regisseur wiens films ik enorm waardeer en hoge scores toebedeel. Ook van deze film verwachtte ik dan een ruime score.

Maar nee, ik vond het allemaal niet meer dan degelijk. Enorm plotgedreven, met veel sentimentaliteit. Knappe beelden die het verhaal ondersteunen. Aandoenlijke soundtrack. En toch had ik het gevoel naar een Oliver Twist-achtig verhaal uit het Oosten te kijken.

Zeker niet mijn favoriete Mizoguchi en op dit moment niet de klassiekerstatus waardig die hij heeft. Al heb ik dat probleem de laatste tijd met meer van die films. Ik had het vorige week nog bij A Matter of Life and Death.

Vind die kritiek meer van toepassing op Chikamatsu Monogatari (1954), dat is toch vooral een sentimentele draak in mijn herinnering (al doet het ook veel goed, heb daar toch 3.5* aan gegeven).

Die vond ik dan wel weer stukken beter...

De tand des tijds is naar mijn gevoel niet vriendelijk geweest voor deze film. Het an sich beklijvende drama over uitbuiting en moed wordt geen goed gedaan door een vorm van overacting, die ik eerder ben tegengekomen in samoeraifilms van Akira Kurosawa. Ik moet wel zeggen dat dat enigszins gecompenseerd wordt door een aantal fraaie scènes, in het bijzonder die waarin Anju na haar ontsnapping het water inloopt. Een mooie film, maar ik heb betere gezien uit hetzelfde tijdsgewricht.

Mizoguchi vertelt met soms prachtige beelden van manshoge wuivende grashalmen, nauwe bospaadjes en weidse stranden een triest verhaal over kinderen die als slaven worden verhandeld. Sterke scene trouwens als ze op de bootjes worden gezet. Ik hoopte dat Zushio later nog zou afrekenen met die valse heks, maar daarmee zou ik waarschijnlijk de onderliggende boodschap van de film niet hebben begrepen. Want het is geen wraakfilm, maar eerder een soort innerlijke reis, waarin de vraag gesteld wordt of je je persoonlijkheid laat beïnvloeden door externe omstandigheden, of weet je ondanks alles een goed mens te zijn en te blijven? Zushio kiest in eerste instantie voor opportunisme, maar als hij door zijn zusje tot de orde wordt geroepen komt hij tot inkeer. De beloning is er echter niet want zijn zusje pleegt zelfmoord, zijn vader blijkt gestorven en zijn moeder is ook niet helemaal okselfris meer.

Overigens vond ik de ontsnappingsscène wel nogal vreemd. Anju zegt dat Zushio alleen moet gaan omdat hij dan meer kans heeft te ontsnappen, en offert zichzelf op. Maar dan vraagt ze bij het afscheid of hij de stervende vrouw mee kan nemen. Daarmee worden de kansen van Zushio weer behoorlijk klein, en bovendien had ze dan natuurlijk net zo goed zelf ook kunnen meegaan. Later in het kamp hoort ze dat ze waarschijnlijk gemarteld wordt en besluit ze weer te ontsnappen (net zo makkelijk, van bewakers geen spoor), om vervolgens een eind aan haar leven te maken. Dit leek me te voorkomen en dus een beetje onnodig.

Mnee.

Dit type Japanse klassieker is echt niet aan mij besteed. Ik kijk ze niet al te vaak, misschien is het daarom dat ik mij er blijf over verbazen hoe weinig subtiel het allemaal is. Van de luide, vaak schelle muziek tot het dik aangezette acteerwerk en het te dramatische verhaaltje (dat voor z'n vorm op een véél te serieuze manier uitgewerkt wordt), het doet me helemaal niks.

Dat dit dan ook nog eens 120 minuten moet duren is al helemaal van de gekke, want zoveel materiaal is er ook niet om doorheen te raken. Het is vooral het tempo van deze film dat de speelduur beïnvloed, en buiten eens een leuk shotje van wat mist is er helemaal niks om die twee uur vlot door te komen.

Ik vond het vooral een erg vervelende film, maar dat gevoel heb ik bij wel meer Mizoguchi's blijkbaar. Net als bij de meeste Kurosawas die zich binnen deze setting afspelen trouwens. Ik vrees dat ik het hierbij weer even laat, mijn zin in dit soort klassiekers is wel weer even gestilt.

1.0*