Shôhei Imamura

Regisseur Shohei Imamura is vandaag gestorven aan kanker. Hij werd 79 jaar oud.

Ik heb twee goede films van de man gezien (vooral deze is erg goed) en ik heb Imamura's Black Rain al heel lang op mijn verlanglijstje staan. Een verlies.

Heb enkel The Eel van Imamura gezien. Geen slecht filmpje, maar erg basic. Niet wat je noemt een Gouden Palm waardig. Hoewel die nu ook weer niet zoveel voorstelt.

Shohei Imamura: regisseur van de onderkant

Shohei Imamura, een van de belangrijkste Aziatische filmregisseurs, is op 79-jarige leeftijd overleden.

Imamura stierf in Tokio aan leverkanker. Niet op een besneeuwde bergtop, zoals hij ooit aankondigde, maar gewoon in een ziekenhuis.

Imamura werd op slag beroemd in het Westen toen hij in 1983 de Gouden Palm won in Cannes met De ballade van Narayama . In dat indringende drama vertelde hij over de obasute , een oude traditie in verafgelegen bergdorpen in Noord-Japan om bejaarden op hun zeventigste naar een bergtop te brengen om er te sterven. De film gaat over een zoon die vreselijk opkijkt tegen de plicht om zijn moeder de berg op te dragen en achter te laten, terwijl die moeder zich moedig schikt in haar lot. De film is even mooi als rauw en werd destijds bejubeld, maar ook gehaat. De schrijver van het gelijknamige boek noemde de film ,,pornografisch'' omdat Imamura naar zijn smaak te veel focuste op wreedheden in plaats van op de verheven gedachte van opoffering voor het hogere doel. Die aanpak was typisch voor Imamura: de specialist in onverbloemd realisme, met een uitgesproken interesse voor het lot van de sukkelaars in de onderste lagen van Japans klassenmaatschappij.

Imamura's vader was een arts, maar in de donkere nasleep van de Tweede Wereldoorlog in het verwoeste Japan leefde zijn familie een verre van luxueus leven: hun wijk was er een van armoezaaiers, kleine criminelen en hoeren. Met de erecodes van samoerais van zijn beroemde landgenoot Akira Kurosawa had Imamura dus geen voeling. Met het hyperesthetische visuele meesterschap van die andere grootmeester, Yasujiro Ozu, al evenmin. Imamura leerde het vak van regisseur als assistent van Ozu, maar zette zich meteen ook af tegen zijn leermeester. De perfect gekaderde opname kon Imamura gestolen worden, hij wilde verhalen over vleselijke verlangens, jaloezie en andere driften. ,,Mijn interesse gaat naar de onderste helft van het menselijk lichaam en de onderste lagen van de maatschappij'', zei hij.

Imamura debuteerde als regisseur al in 1958 met Stolen desire . Hij brak door als de belangrijkste vertegenwoordiger van de Japanse nouvelle vague, en met belangrijke documentaires, onder meer over de ,,troostmeisjes'' uit de Tweede Wereldoorlog. In het Westen werd hij pas bekend rond 1980, met het seriemoordenaarsportret Vengeance is mine en met Eijanaika , een fresco over de gelijknamige arbeidersopstand tegen de heersende klasse in de negentiende eeuw.

Na zijn Gouden Palm voor De ballade van Narayama stortte hij zich op het ambitieuze Zwarte regen , over mensen die langzaam ziek worden en aftakelen na de atoombom op Hiroshima. Maar de film flopte.

Hij was dan ook haast vergeten toen hij in 1997 opnieuw naar Cannes kwam met De paling , het verhaal van een vereenzaamde moordenaar die alleen contact heeft met zijn huisdier, een paling. Tot verbazing van velen won hij opnieuw de Gouden Palm. Hij behoort net als Francis Ford Coppola en de broers Dardenne tot het selecte vijftal dat de Gouden Palm tweemaal gewonnen heeft. Imamura's laatste films waren Dr. Akagi (1998) en Warm water onder een rode brug (2001).

Imamura is nooit een legende geworden als Kurosawa of Ozu, maar was samen met Takeshi Kitano toch de belangrijkste Japanse regisseur sinds de dood van die grootmeesters.

Bron: De Standaard

Zou toch eerder opteren voor Tsukamoto, maar soit

Leuke link naar Miike

Ha! Ik zag al wat overeenkomsten!

weer twee Imamura's gezien, tijd voor een scorelijstje:

Akai Satsui (1964) Intentions of Murder (4)

Kamigami no Fukaki Yokubo (1968) The Profound Desire of the Gods (4)

Narayama Bushiko (1983) The Ballad of Narayama (4)

Nippon Sengoshi - Madamu Onboro no Seikatsu (1970) History of Postwar Japan as Told by a Bar Hostess (4)

Unagi (1997) The Eel (4)

Fukushû Suruwa Wareniari (1979) Vengeance Is Mine (4)

Erogotoshi-Tachi Yori: Jinruigaku Nyûmon (1966) The Pornographers (3,5)

Buta to Gunkan (1961) Pigs and Battleships (3,5)

Ningen Johatsu (1967) A Man Vanishes (3,5)

Kuroi Ame (1989) Black Rain (3,5)

Zegen (1987) The Pimp (3,5)

Nippon Konchuki (1963) The Insect Woman (2,5)

Veel films die vooral interessant zijn; door de manier waarop hij Japan onder de loep neemt en vaak daarbij docu en fictie door elkaar heen gebruikt. Intentions of Murder is denk ik zijn mooiste en zijn beste. Narayama Bushiko is de eerste die ik van em zag, lang geleden in een retrospectief in Amsterdam. Het zal van al zijn films degene zijn die me altijd het meest zal bijblijven, al vond ik het niet eens zo'n aangename ervaring (door een nogal gruwelijke scene). Dus dat is een beetje mijn band met Imamura. Zeer de moeite waard door zijn unieke stem binnen de Japanse "new-wave", maar er zitten geen échte persoonlijke favorieten tussen.

Dr. Akagi nog niet gezien zie ik? Echt een hele aangename Imamura en een van mijn favorieten van de man. Lekker luchtig, maar weet wel de juiste sfeer te creeëren. Bij vlagen vergeet je dat het Imamura is die aan het roer staat, terwijl zijn hand duidelijk te merken is en het telkens typisch Imamura is. Japan in oorlogstijd (eind van de oorlog, 1945) wordt onder de loep genomen en soms wordt die tijd echt enorm geparodieerd. Erg leuke aanrader in ieder geval

zal zeker ooit nog eens aan de beurt komen. hoewel Imamura duidelijk wel gevoel voor humor heeft, vind ik zijn films nooit lollig en daar waar het gepoogt wordt, the Pornographers, werkt het wat mij betreft nogal tegen de film... dus ondanks de aanrader staat die film niet echt heel hoog op mijn wensenlijstje momenteel...

Dr. Akagi is nogal Lo-Fi Imamura, wat mij betreft. beavis heeft het sterkste werk al gezien, maar nog niet het lichtje dat erbij hoort vermoed ik. Met Eijanaika en Kanzo Sensei gaat het niet anders worden. Zou eerder Nippon Konchuki eens herkansen.

Dat is uiteraard wel waar. Dr. Akagi is geen briljante film en gelukkig probeert Imamura dat ook helemaal niet te forceren/claimen met de film. Toch vind ik het echt een ontzettend leuk filmpje, met veel droge humor, vage situaties en sublieme knipogen. Voor zijn beste films moet je m.i. bij Kamigami no Fukaki Yokubo en Narayama Bushiko zijn. Blijft wel één van mijn favoriete oud-Japanse filmmakers. Misschien zet ik morgen nog weer eens een filmpje van 'm op, ben toch weer in een Japanse bui..

Ook 'Warm Water under a Red Bridge' nog niet gezien, beavis? Best aardig, net als Dr. Akagi, die ook best uit te zitten is. 'Warm Water under a Red Bridge' is zelf erg bizar en verveeld daardoor niet gauw.