Kuroi Ame (1989)

Damn deze blijft me wel even bij.

Wat ik opmerkelijk vond aan de film was hoe de film niet zozeer prekerig probeerd te zijn door continue zwaarmoedige dingen te laten zien, maar juist kiest om ook humor te gebruiken bij het vertellen van het verhaal. Misschien juist daarom komt het hard aan als je langzaam aan mensen ziet wegkwijnen door de stralingsziekte.

Prachtige eerste tien minuten die het kapotte en in brand staande Hiroshima in beeld brengt, maar bovenal het vallen van de bom. Heel erg sterk in zijn framing en visueel schitterend. Aan de gevolgen van de bom, tot vele jaren later, wordt jammer genoeg net te veel tijd 'verspild'. Door dit gedeelte uit te spinnen verliest het zijn kracht deels, en na een tijdje heb je het wel gezien zeg maar. De boodschap was al over gekomen.Echt mooie momenten blijven verder uit, maar de kijker wordt beloond met een FANTASTISCHE visscene. Dromerig en fantasievol haast, waar Imamura grote klasse toont. Lift Kuroi Ame naar een hoger niveau.

Een dezer dagen uit op een 2-disc regio 1 DVD.

Nou dat werd tijd. Het werk van Imamura is nog steeds moeiljik verkrijgbaar (of in kwalitatief dubieuze releases - die inmiddels OOP zijn). Al heeft Criterion een mooie aanuvlling gedaan eerder dit jaar. "Profound Desire of the Gods", "Unagi" en "A Man Vanishes" zouden een welkome aanvulling op de catalogus zijn. Deze is trouwens ook fraai.

DVD Beaver recensie

It took almost 11.5 years but we finally have a decent DVD transfer in a package filled with extras - for this impacting film. The dual-layered, anamorphic image is miles ahead of its decade-old counterpart.

Goed nieuws dus.

Als je deze film hebt gezien ga je je afvragen waar al dat sentimentele gedoe in Amerika toch over gaat wat betreft 9/11. Die paar burgers die toen zijn omgekomen, waar ze notabene zelf om gevraagd hebben door telkens maar weer een oorlog te beginnen in een ander land dan vraag je er ook om.

Ze hebben wel zelf tot twee keer toe een atoombom geflikkerd op een doodgewone burgersteden zonder enig militair belang. Meer dan 110.000 burgers vonden alleen bij de explosies van deze twee massavernietigingswapens al de dood, dan hebben we het nog niet eens over de gebeurtenissen erna.

En dan moet Obama decennia later pas als eerste president erheen om de herdenkingsplechtigheid bij te wonen, dus m.a.w excuus aanbieden hebben ze ook niet gedaan, ze waren er gewoon trots op.

Sta er niet raar van te kijken als er nog meer vliegtuigen plotseling uit de lucht vallen in de US, en terecht !

Nou nou. .

Ik had aanvankelijk verwacht dat Kuroi Ame de ontploffing van de bom en de onmiddelijke nasleep met alle ellende van dien als focus zou hebben, maar achteraf gezien zou dat lang niet zo effectief geweest zijn als het verhaal dat Imamura hier vertelt.

Geen aaneenschakeling van horrorbeelden en de afstandelijkheid die daarmee gepaard gaat maar een intiem portret van een familie waarbij de gevolgen van de bom zich op een veel wredere manier manifesteren. In vergelijking met het lijden van deze familie zie je dat de onmiddelijke slachtoffers van de bom er nog genadig vanaf zijn gekomen en dat de erfenis van deze tragedie nog jaren lang gedragen werd door de nabestaanden terwijl de rest van wereld het normale leven inmiddels had hervat.

Prachtige slotscène.

Uitstekend anti-oorlogsdrama met een ijzersterke en indrukwekkende eerste 10 minuten. Naderhand kregen we de gevolgen van de atoombom te zien die zich beperkte tot een familie die gebukt gingen onder de trauma's daardoor en die vervolgens ook een voor een als gevolg van de straling kwamen te overlijden. Zeer mooi in beeld gebracht allemaal en inderdaad een zeer mooi einde.

Memorabele scène;

we zien in het begin de atoombom hangend aan een parachute langzaam naar beneden komen terwijl het leven in Hiroshima zijn normale gang ging. En dan, ineens.....De afloop weten we.

4,0*

De film maakt zo te zien reacties los over zin en onzin van oorlog en wapens. Zo zie je maar, in een oorlog heeft iedereen pijn. De vraag is waarvoor, voor wie of wat. En of we niet wat slimmer kunnen zijn inmiddels.

Maar moviemeter gaat over film.

Wat niet vaak (willen) zien is het lijden van de 'vijandelijke' bevolking, die net zo mens blijken te zijn als de 'geallieerde' bevolking. Wie heeft er dan overwonnen? Wat zegt dat dan ? Dit geeft de film een anti-oorlogs-lading.

Het doet hier en daar wat overacted aan, maar de vraag is of dat erg is. De ontploffing van de bom is natuurlijk eng indrukwekkend, de film gaat over de gevolgen voor de mensen de rest van hun leven. En dat houdt niet op bij het einde van de oorlog. Je probeert er toch een draai aan te geven en verder te gaan.

Het zwart-wit beeld geeft je ook het gevoel dat de foto's uit de jaren veertig tot leven komen. Ja, die mensen hebben echt bestaan, net zoals wij nu bestaan.

Imamura weet daarbij toch ook de nodige estetica te gebruiken (op het einde bijvoorbeeld). De film is daarmee een stuk minder plat dan de Amerikaanse 'Day After' . De Day After vertelt wat zou kunnen gebeuren. Laten we wel wezen, Japan, of liever, een deel van de Japanse bevolking heeft daadwerkelijk een atoomaanval moeten doorstaan.

De film raakt de menselijke drama's veel persoonlijker aan en weet dit zonder al te veel grafstemming in beeld te houden. Zelfs humor speelt een rol. De film gaat niet over een atoombomaanval, maar om de effecten voor de mensen die het ondergaan en overleven. En dat is goed gedaan.

Niets dan hulde voor deze schitterende film.

wibro schreef:

(quote)

Dus, jij vindt dat als gevolg van die atoombommen in 1945 op Japan hiervoor anno 2013 onschuldige Amerikaanse burgers moeten boeten.

Irak, vietnam, koude oorlog... Teveel om op te noemen. Als er geld valt te rapen sturen ze er hun leger op uit. ***** kapitalisten. Natuurlijk mogen er geen onschuldige slachtoffers vallen. Dat is niet te verantwoorden! "Unjust peace is better than a war of justice". Indeed! Elke legerbasis uit alle uithoeken van de wereld zou van mij platgebombardeerd moeten worden. Zo kunnen de politieke leiders het belastingsgeld aan noodzakelijke nuttige zaken/instanties spenderen.

Bv. ziekteverzekering (intentional). Peace.

De eerste slachtoffers van een oorlog zijn: 1) de waarheid; 2) onschuldige burgers. Deze antioorlogsfilm van Shōhei Imamura toont dat nogmaals aan.

Ad 1) met het einde van de Tweede Wereldoorlog in zicht en de Amerikanen aan de winnende hand was het inzetten van atoombommen tegen Japan volgens mij niet zozeer bedoeld om dat einde te bespoedigen, maar veeleer om indruk te maken op Stalin c.s. voor het geval dat…

Ad 2) het aantal slachtoffers onder de burgerbevolking overtreft vele malen de militairen die aan het front sneuvelen. Bovendien, jaren nadat de vijandelijkheden zijn gestaakt, ondervinden burgers in hun dagelijks leven aan den lijve nog steeds de psychische en fysieke gevolgen van de oorlog (Korea, Afghanistan, Irak, Syrië, Jemen, Palestina, enz.). Regisseur Imamura heeft van dat vaak onderbelichte aspect van oorlogsvoering het hoofdthema gemaakt van deze schrijnende film. Alle lof daarvoor.

Pittige film.

De beelden van het verwoeste Hiroshima vlak na het vallen van de bom, vol lijken, verbrande slachtoffers dolend door de brandende puinhopen zijn behoorlijk heftig. Maar het zijn de naweeën die we meekrijgen aan de hand van een familie in een kleine Japanse gemeenschap die een grotere dreun uitdelen. Oorlogstrauma’s, stralingsziekten en onzekerheid beheersen hun leven. Het noodlot is een frequent bezoeker.

4

Overigens schitterende blu ray van Arrow.

Hoe verschrikkelijk de beelden over de menselijke verwoesting in de film ook zijn, HET beeld dat me steeds zal herinneren aan Hiroshima is die op die wereldfoto van het naakte, verbrande jonge meisje dat zich huilend op de weg bevindt, een weg die haar onvermijdelijk naar de dood zal lijden.

Imamura pakt zijn film heel subtiel aan met het verhaal te brengen van een familie die enige jaren na de ramp de symptonen van de radioactieve straling beginnen te vertonen, hun hoop, hun frustraties, hun vastklampen aan een normaal leven alsof er niets gaande is maar wel wetende dat ze stap bij stap...

Soms wat humor, maar soms ook ongemakkelijk emotioneel.

Knappe film