Saikaku Ichidai Onna (1952)

Schrok er zelf van, maar deze film is, evenals The Lady of Musashino, uit op DVD, met dank aan Artificial Eye.

Heee, Mifune-san!

Nu weet ik niet wat Criterion nog van plan is, maar dat zie ik tzt wel!

Heb ze dus ook maar blind aangeschafd. Lady of Musashino moeten retourneren ivm fout in disc.

Hehe, je invoice gevalletje zeker?

Bijzonder mooie, aangrijpende film, boordevol (weliswaar vrij ingehouden) tragiek. Wat me vooral trof was de schoonheid van de beelden en de prachtige muziek. Erg solide acteerwerk ook, een heel scala van emoties komt langs in verschillende nieuwe situaties en ze zijn allemaal even overtuigend. De structuur van het verhaal zorgde voor veel medeleven met Oharu, wiens lotgevallen je met almaar groeiende empathie aanschouwt.. Een mooi tijdsbeeld, maar wel erg deprimerend.

maandag 23 en 30 april 2007 in het chassé cinema in breda!!!

Tegenvallende film van Mizoguchi. Waar ik Ugetsu Monogatori nog zeer, zeer goed vond, kon ik met deze film een stuk minder. Een hak op de tak verhaal, wat me maar niet kon vastpakken. Wellicht dat ook de matige kwaliteit van mijn dvd hier wel iets mee van doen heeft.

Hopelijk bevalt Lady Musashino me weer beter.

2,5*

Best een zware film van Kenji Mizoguchi, dit levensverhaal van Oharu.

En dan bedoel ik vooral zwaar in de vorm van al het drama dat de kijker en het hoofdpersonage in deze film te verwerken krijgt, want dat is niet mis. Oharu wordt gespeeld door Kinuyo Tanaka, die haar rol grotendeels erg goed in vult. Ik zeg grotendeels, omdat ik haar als de jonge Oharu niet altijd even overtuigend vind. Daar moet ze doorgaan als jonge aantrekkelijke vrouw, maar dat komt niet altijd even goed uit de verf. Als oudere Oharu speelt ze zeer overtuigend. Het acteerwerk van de rest van de cast in verder in orde. Toshirô Mifune doet het goed, maar is hier niet zo opvallend als in andere films moet ik zeggen.

Verder is het een behoorlijk stijlvolle film, waarbij de het camerawerk opvalt door de soms erg lange takes van bepaalde scènes. Dat vind ik altijd wel mooi, en straalt daarnaast een bepaalde vakmanschap uit. Mizoguchi schets een goed tijdsbeeld van het vroegere Japan, waarin vrouwen het soms behoorlijk zwaar hadden, omdat mannen vaak vrouwen als ondergeschikt zagen. Zij moesten hun lichaam ter beschikking stellen en baby’s op de wereld zetten en dan heb je het wel zo’n beetje gehad. Ik ben het trouwens wel eens met een review hier dat de film soms wat van de hak op de tak springt, waardoor ik soms wat moeite had om echt mee te leven met Oharu.

Desondanks is het zeker wel een redelijk boeiende film. Je moet je er gezien de tijdsduur even toe zetten misschien, maar dan krijg je er in ieder geval wel iets voor terug.

3,5*

Na de films van Ozu en Naruse is deze kennismaking met Kenji Mizoguchi mij niet meegevallen. Het op zich schokkende verhaal over weinig hoogte- en frequente dieptepunten in het leven van een vrouw wordt m.i. te springerig in beeld gebracht. Ik had er meer van verwacht.

Ik ben zeker van plan nog meer van Mizoguchi te zien, maar deze film voelt toch aan als een valse start. Misschien moet ‘m t.z.t. een herkansing geven.

Bij een film die meerdere decennia beslaat kiezen regisseurs er doorgaans voor om een jonge actrice te casten en die ouder te schminken. Mizoguchi doet het hier andersom: de actrice die Oharu speelt, Kinyo Tanaka, is al ruim de 40 gepasseerd, en dat is haar ook aan te zien. Het begin van de film, bijvoorbeeld als tientallen meisjes worden afgewezen en zij uiteindelijk wordt gekozen als jonge blom die de troonopvolger moet baren, is om die reden niet erg geloofwaardig.

Het eerste deel kampt niet alleen met de te oude hoofdrolspeelster, het was ook te fragmentarisch als Oharu van de ene op de andere plek belandt, als gewilde prostituee, kortstondig getrouwde vrouw, verschoppeling op de vlucht, en dat allemaal in een tijdsbestek van een slordige 20 minuten. Daarna wordt het tempo rustiger en Tanaka groeit ook in haar rol als haar personage ouder wordt, en het laatste half uur vond ik met name erg goed. Muziek viel me ook positief op, en uiteindelijk kom ik wel op een ruime voldoende uit, maar ik zie er geen meesterwerk in.

Kenji Mizoguchi regisseerde zo’n 100 films, waarbij zijn centrale thema de achterstallige positie van vrouwen in de Japanse samenleving was: van de feodale tot aan de moderne tijd.

Ook ‘Saikaku Ichidai Onna’ (The Life Of Oharu) uit 1952 draait om een vrouw die een haar hele leven durende strijd voert tegen hogere klassen, religieuze instellingen én foute mannen. Alles in beeld gebracht en helder verteld op de voor Mizoguchi kenmerkende wijze: rustige camerashots die resulteren in een lange (148 minuten), maar boeiende zit.