Yuki yukite, Shingun (1987)

Word bijzonder hoog gewaardeerd op imdb: 9.0 (110 stemmen).

A raving mad and very dangerous man, Kenzo Okuzai spares no effort to atone for his formerly sinful and wasted life. Sometimes accompanied by the relatives of two army officers executed on false charges, Okuzai confronts the six executioners and their commanders in their homes, without notice. He demands they tell the truth, physically attacks them when they are disrespectful, and offers to call the police if the man wants.

Yuki Yukite shingun Reviews & Ratings - IMDb

Meeslepend, emotioneel, controversieel, verbazingwekkend, pijnlijk, briljant. Slechts een aantal steekwoorden om deze documentaire te kenmerken.

Kijkje in de psyche van een oorlogsveteraan die opkomt voor begane misdaden tegen de mensheid [in het plot stond eerst een ander woord dat een grote spoiler was] jegens zijn kameraden door superieuren. Beetje bij beetje komt de kijker achter de gruwelijke waarheid, die met de beruchte Apocalypse Now quote is te omschrijven: The Horror.......The Horror!!

Kenzo Okuzaki is een interessant object [excusez le mot]voor psychologen. Hij heeft reeds zo'n 13 jaar in de gevangenis gezeten [o.a. voor moord en geweld/kritiek jegens de Keizer], reist met een busje incl. luidsprekers en spandoeken door geheel Japan, verzorgt de graven van 'gevallen' kameraden, is spreker tijdens talloze conferenties e.d., en is er op uit de waarheid boven tafel te krijgen van de verschillende misdrijven die zijn gepleegd in Nieuw Guinea.

Dit laatste gaat niet erg diplomatiek in zijn werk. Michael Moore en Pieter Storms zijn makke lammetjes in vergelijking met Okuzaki. Al scheldend, schoppend en slaand gaat hij te werk. Dit klinkt als een slechte actie-film met bijv. Charles Bronson, maar dat is het dus niet. Eerst dacht ik ook dat het handelde om een zieke practical joke, een nep-documentaire (een nogal merkwaardige toespraak tijdens een huwelijk leidde bij mij tot vraagtekens), maar die twijfel werd snel weggenomen. Fighting for the good cause wordt door Okuzaki wel erg letterlijk genomen.

Ik kan nog wel zo'n 10 alinea's doorpraten, maar mijn punt is duidelijk. Een documentaire die grijpt en enigszins begrijpt. Aanrader, ook al is het onaangename zit. 4,5*

Waar is deze te huur/koop/krijg/pakketserviced?

Zeer goede vraag, Reinbo, ik zou het niet weten.

De docu was gisteravond op BBC4 [een van de beste tv-zenders als je 't mij vraagt]. Onderdeel van 'Storyville'. Een handjevol wordt ook later uitgezonden op BBC2, om nog enigszins een sprankje hoop te geven.

Verder wordt de documentaire in de VS nog her en der geprogrammmeerd op festivals.

Filmhuizen/-festivals kunnen de film wel bestellen.

De documentaire won belangrijke prijzen, o.a. tijdens het Berlijns Filmfestival EN (!!!!) het IFFR (Rotterdam). Dat maakt de onbekendheid (non-distributie?) van deze docu nog merkwaardiger.

Verder kwam ik nog een uitermate interessant interview met de regisseur tegen. Aangezien er hier en daar spoilers (m.n. de soort misdaden!) in staan, heb ik de belangrijkste segmenten eruit gehaald.

Ruoff: How would you respond to criticism that it was immoral for you to film Okuzaki beating up old men? Some people would say that you should have stopped filming to intervene.

Hara: Maybe I should have intervened. It was really a case by case decision. He wasn't killing anybody, just scuffling. You know, when we were filming, we never knew what Okuzaki was going to do. He is frightening. Remember when Okuzaki attacked Yamada, the old man, that was frightening. I had a little feeling that I should stop filming. But within the minds of movie makers, there is a feeling that the filming must go on, when one is behind the camera, you know. If I had not been holding the camera, it might have been another story. A person with a camera thinks he must film. In the Yamada scene, one of the younger staff members asked me if he should stop it, and I said no. Why? First, because I was afraid to get involved. And second I thought the filming should go on. Somewhere in my mind I thought it was alright not to stop it, but I really don't know what I would have done if, for example, Okuzaki had had a knife or a gun. Perhaps I would have thought it necessary to intervene.

Ruoff: I understand that Okuzaki came to you and asked you to film him kill someone.

Hara: This was a very delicate problem. I had to decide if I should film it or not. I still have not made up my mind. One reason that I didn't film it is that I had become really sick of Okuzaki. I might have filmed it. Human beings have dark sides, and people want to see something frightening. People want to see the evil side of people. A little bit of me says I would like to see it. I went to speak to Imamura Shohei. His opinion was really different. He told me not to do it. But the real reason that I didn't film it was that I was fed up with Okuzaki.

(maar dit is wellicht een betere discussie bij het topic over 'hoe ver mag je gaan als regisseur'...weer eens wat anders dan schildpadden)

Verder is het nog het vermelden waard dat Okuzaki en de film-team opnamen hebben gemaakt in Indonesië aangezien daar een grote herdenking plaats vond omtrent de gebeurtenissen in Nieuw-Guinea. De opnamen zijn in beslag genomen door de Indonesische autoriteiten. Wat er precies gefilmd is, is 'onbekend'.

Deze shock-doc is inmiddels te verkrijgen op dvd, regio 1 helaas (info op amazon klopt niet). Net als een handvol andere taboe-doorbrekende docu's van Kazuo Hara.

Akelig stil rondom deze documentaire die toch wel voor een en ander aan opschudding zorgde toentertijd. En waar zelfs vandaag de dag nog naar gerefereerd word. Kazuo Hara doet als regisseur in zijn eerste documentaire eigenlijk niet zoveel, hij volgt de 65-jarige WWII veteraan, Kenzo Okuzaki, bij zijn zoektocht naar de waarheid en kiest ervoor hem nergens tegen te spreken.

Het moment dat Okuzaki een moeder van een gesneuvelde collega soldaat uit zijn periode in Nieuw-Guinea bezoekt, is werkelijk prachtig en uiterst emotioneel. De manier waarop zij voor haar zoon zingt, met naast haar een huilende Okuzaki voor het graf, is pijnlijk mooi. Het moment dat zij zegt "Oh, sorry dat ging niet goed - mag het nog 'ns?" lijkt bijna acteerwerk uit een script.

Maar van daaraf gaat het met slag en stoot. De persoon van Okuzaki kent twee kanten; eenerzijds zijn zoektocht naar de waarheid voor het sneuvelen van zijn kameraden ná het eindigen van de oorlog. - anderzijds zijn hardhandige, controversiële, manier van werken.

Moeilijk te oordelen over zo iemand. Kazuo Hara legt momenten vast waar je Okuzaki totaal zou steunen - andere momenten zijn bijna angstig en onbedoeld grappig (als hij een agent uiterst serieus zegt: "I came here planning to beat you up, but I decided not to").

Interessante documentaire - en net als Mug zeg ik: meeslepend, emotioneel, controversieel, verbazingwekkend, pijnlijk, briljant.

4.5/5.0

Een man met een missie. Hij heeft al dertien jaar in de gevangenis gezeten en om de waarheid boven tafel te krijgen en wraak te nemen is hij tot alles bereid. Het klinkt alsof Mel Gibson heeft getekend voor Payback 2 maar het is één van de beste en meest schokkende documentaires ooit. Een absoluut meesterwerk.

En mocht je nu het zien van deze documentaire nog zin hebben zou je Kon Ichikawa's Nobi (1959) nog kunnen bekijken om een beeld te krijgen van hoe het zover heeft kunnen komen.

Enorm sterke en boeiende documentaire, ik kan niet anders zeggen. Het onderwerp is al interessant, maar Kenzo Okuzaki is de overtreffende trap daarvan en daardoor hoeft de regisseur niet veel meer te doen, dan hem te filmen, om twee uur uiterst boeiende cinema te krijgen.

Okuzaki is een man, die de confrontatie niet schuwt en iedereen die niet meewerkt op onaangename wijze aanpakt. Dat hij door zijn daden en manier van aanpak af en toe de politie op zijn dak krijgt en zelfs jaren in de cel heeft moeten zitten, lijkt hem ook totaal niet te interesseren. Zolang de waarheid maar boven water komt. Hij is zeker niet altijd even sympathiek, maar zijn daadkracht en zijn doorzettingsvermogen, zorgde bij mij in ieder geval voor een zekere mate van bewondering voor de beste man.

Als iemand klaagt over zijn rug, blijft Okuzaki doodleuk zeggen dat dood zijn vele malen erger is. Zo zijn er nog diverse voorbeelden in deze documentaire te vinden, waar Okuzaki de grenzen opzoekt en er soms ook over heen gaat. De aanpak is controversieel, de cinema is toch wel geweldig om te zien. Zelden heb ik zoveel verschillende vormen van gevoelens meegemaakt, tijdens het bekijken van een film.

Echt een aanrader dus. Je weet gewoon niet wat je ziet en zelfs na afloop is het moeilijk te bevatten. Zonder twijfel ook de beste documentaire die ik zag en eentje die ik ook niet snel zal vergeten.

4,5*

Haha, prachtig dit!

Aan de ene kant doet het me denken aan werk van Joshua Oppenheimer en aan de andere kant is het idd een soort voorloper van de huidige agressief-journalistieke docu.

Okuzaki is een once in a lifetime figuur. Ik moest geregeld erg lachen bij zijn enorm directe confronterende manier van interviewen. En dan te bedenken dat Japanners juist enorm gereserveerd zijn.

Aan de andere kant voel je je ook wel wat voyeuristisch omdat de man ze duidelijk niet allemaal meer op een rijtje heeft en een soort van trauma lijkt te hebben.

Hoe dan ook iets wat je wel een keer gezien moet hebben.

p.s. het gegeven dat er gewoon amateuristisch doodleuk microfoons in beeld komen tijdens de interviews stoort geen seconde.

11 november op Blu Ray bij de lieve mensen van Second Run!

Grote aanrader.

Altijd fijn als alle ronkende berichten over een film worden waargemaakt. The Emperor's Naked Army Marches On vond ik altijd al een intrigerende titel maar ik had eigenlijk geen idee waar het over ging- ik ging er zogezegd blanco in. Ik heb me tijdens het kijken verbaasd, geërgerd, werd geraakt, lachte het weg, en zo ging het maar door, een soort rollercoaster waarbij veel te danken is aan de volledig compromisloze Kenzo Okuzaki, die nogal ver gaat in zijn verbeten zoektocht naar de waarheid. Net als kos had ik ook sterk het idee dat Okuzaki getraumatiseerd was, de amateur-psycholoog in me houdt het op survivor's guilt, maar wat een boeiend en bizar figuur. Ook grappig dat als halverwege de broer en de zus het voor gezien houden, er inmiddels ook wel achter dat Kenzo nogal in de war is, hij doodleuk zijn vrouw en een vriend op laat draven als amateur-acteurs.

Je kunt deze docu dan ook nauwelijks los zien van Okuzaki, al was het ook zeker interessant wat aan bod kwam tijdens de bekentenissen, zoals het consumeren van wit en zwart "varkensvlees".

Ik ben doorgaans geen groot fan van documentaires. Ze hebben op visueel vlak vaak weinig te bieden. Dat geldt ook voor deze docu, maar het onderwerp en de maniakale volharding van de hoofdpersoon om deze schandalige bladzijde uit de Japanse geschiedenis op film te vangen is zowel intrigerend als bewonderingswaardig.

Indrukwekkende film!

4*

Ik moest ook aan Oppenheimer denken inderdaad. Deze docu heeft wel de weg daarvoor geplaveid.