The Big Parade (1925)

vandaag 30 oktober op duitse televisie

Zal m zeker opnemen. Normaal kijk ik geen films op de Duitse tv (hoeveel goede er ook opkomen) want ik wordt helemaal gek van die nasynchronisatie. Maar stomme films zijn natuurlijk een uitzondering

Ik ga hem ook zeker opnemen.

Vorige week kwam al een andere film van King Vidor: "showpeople" en die heb ik ook opgenomen.

Nu maar hopen dat "The crowd" ook binnenkort wordt uitgezonden want die heb ik alleen nog maar met spaanse tussentitels gezien.

Ik was zwaar onder de indruk. De eerste grote anti-oorlogsklassieker, en wat een film! Deed me trouwens veel denken aan een ander WOI meesterwerk, All Quiet on the Western Front (die uit 1930). Ik twijfel tussen 5 en 4,5. Voorlopig ga ik maar voor 4,5*, maar herziening zal wellicht tot verhoging leiden.

Ik MOET deze een keer zien. Weet iemand hoe ik er aan kom?

Uitstekende zwijgende film die volgens mij de eerste belangrijke speelfilm was die de 1ste Wereldoorlog als onderwerp had. De gruwelen en waanzin werden in deze film op een zeer indrukwekkende wijze in beeld gebracht. Zeer bekend voor mij is de scene waarbij een Duitser door een Amerikaan uit de boom werd geschoten.

Ik heb deze film zo'n 10 jaar geleden van de WDR opgenomen. Gezien het aantal geringe stemmen denk ik niet dat deze film ooit op DVD is verschenen. Geheel ten onrechte overigens. Film is absoluut niet minder dan "All Quiet on the Western Front" uit 1930 die wel op DVD is verschenen.

Wat cinematografie betreft haalt deze film het niet bij de andere beroemde zwijgende film van King Vidor, "The Crowd", die ik ook 10 jaar geleden op video heb opgenomen. Maar goed dat ik beide videos bewaard heb.

Net als Fritz Lang heeft King Vidor voor mij zijn beste films in de zwijgende periode - de jaren twintig - gemaakt.

4,5*

Een erg sterke antioorlogsfilm over de Eerste Wereld Oorlog. Het is de tweede film die ik zie van King Vidor, na The Crowd. Die vond ik al best goed, maar The Big parade is nog een stuk beter en wist mij sommige momenten ook daadwerkelijk mee te slepen, iets wat niet heel veel zwijgende films lukt.

John Gilbert speelt de hoofdrol en doet dat erg goed. Hij speelt een soldaat voor wie net als voor velen de oorlog een mooie stoere uitdaging lijkt. Uiteindelijk komt hij er op een harde manier achter, dat de oorlog nooit winnaars kent, maar alleen verliezers. Dit levert een aantal sterke scènes om, die op sommige momenten neigen naar het sentimentele, maar uiteindelijk wel goed werken. Vooral het einde, waarbij hij met een houten been zijn Franse vriendin in de armen sluit, vond ik erg mooi.

De oorlog zelf wordt trouwens ook behoorlijk goed in beeld gebracht. Zeker voor die tijd moet het een groot spektakel zijn geweest. Veel geschiet, gegooi met granaten en een hoop geren tussen de loopgraven door. De scène, die Wibro noemt staat mij ook bij, maar ook de scène, waarbij Gilbert een stervende Duitser een sigaret geeft, was best indrukwekkend. De scènes in de oorlog zijn soms best massaal, met soms veel mensen in een scène, maar worden buitengewoon goed in beeld gebracht.

The Big Parade is een prima zwijgende filmklassieker, die zelfs tot vandaag de dag nog indruk weet te maken.

4,0*

Mooie film, maar haalt het voor mij niet bij All Quiet on the Western Front. het middengedeelte met het melkmeisje duurt me hier net even te lang al is het afscheid wel een fantastische scène. De loopgraven zien er goed uit maar zijn vergeleken met All Quiet nogal statisch gefilmd.

Ook de anti-oorlogs boodschap van Remarques verhaal geniet mijn voorkeur, de zinloosheid en het gevoel naar een oorlog zijn toe gepraat zijn daar wat sterker verbeeld naar mijn mening. Toch, de muziek was erg mooi en ook de cinematografie mocht er wezen, ook al was deze dan niet dynamisch, Vidor weet wel met licht en kleine bewegingen de emoties te versterken. John Gilbert speelt een mooi genuanceerde rol.

Aanrader voor silent film liefhebbers en WWI buffs

Een fantastische film voor de echte fans, maar helaas niet voor mij.

Eerste anderhalf uur is haast niet door te komen. Daarna wordt het beter, om tegen het einde nog even alles te geven.

3.0*

Filmklassieker met een mix van romantiek, oorlog en humor, die niet altijd even gemakkelijk aanvoelt. John Gilbert is in topvorm, maar de rest van de cast laat het in mijn ogen een beetje afweten. Niettemin vast en zeker meer dan de moeite waard. Als (anti-)oorlogsfilm naar mijn smaak evenwel niet zo goed als Wings (1927) en All Quiet on the Western Front (1930) en ook niet zo goed als Vidor's absolute meesterwerk The Crowd (1928).

Het eerste deel van The Big Parade stelt ons voor aan drie totaal verschillende mannen die zich aanmelden voor het leger. De lange, slungelige Slim [Karl Dane] is een vriendelijke, simpele man met een gezond boerenverstand. De kleine, maar vinnige Bull [Tom O’Brien] werkt als barman in een illegaal café en laat zich door niemand piepelen.
En tenslotte is daar James Apperson [John Gilbert], een rijkeluiszoon die aanvankelijk geen enkele reden ziet om zich vrijwillig aan te melden voor een in zijn ogen onzinnige strijd. Maar wanneer James een aantal van zijn vrienden die zich wel hebben aangemeld komt uitzwaaien tijdens een grote parade [vandaar de titel] raakt hij in de ban van de muziek, het enthousiasme van zijn vrienden en de verering van de mensen langs de straat. En zo komt het dat hij zich toch laat overhalen om in dienst te gaan. Tijdens zijn militaire training raakt hij bevriend met Slim en Karl en het kameraadschap tussen deze drie mannen loopt als een rode draad door de film, wat in dit eerste deel leidt tot onderlinge grappen en grollen. Eénmaal in Frankrijk aangekomen verdrijven ze hun tijd met het bedenken van grappige coupletten voor een militaire mars en weten Slim en Bull door een grappige list ervoor te zorgen dat James een gesloten vat terug moet halen uit een Frans dorpje.
Wanneer hij het vat heeft gevonden, probeert hij op onhandige wijze het vat met zich mee te sjouwen.
Dat leidt tot de eerste ontmoeting met het Franse boerinnetje Melisande [Renée Adorante] in de leukste scène uit de film waarin Melisande de grootste pret heeft met de hulpeloos rondslenterende James. De twee spreken elkaars taal niet, maar weten door middel van gebaren haarfijn aan elkaar [en aan een wereldwijd publiek] duidelijk te maken wat ze bedoelen. James’ pogingen om Melisande kauwgom te leren eten, zijn opnieuw hilarisch. Hier is dus geen sprake van kleffe hofmakerij, maar van een romance die ontstaat uit het feit dat twee mensen elkaar automatisch lijken te begrijpen en ondanks alles genieten van hun samenzijn. Zelden werd een opbloeiende romance zo treffend in beeld gebracht.
Uiteraard is het een kwestie van tijd voordat James afscheid moet nemen van Melisande en haar wanhopige poging om de grote parade [!] van militaire voertuigen tegen te houden zijn hartverscheurend, maar ook indrukwekkend, omdat King Vidor werkelijk beschikte over tientallen trucks die in een imposant longshot allemaal te zien zijn. De laatste 50 minuten tonen een beeld van de strijd tijdens de Eerste Wereldoorlog die we niet vaak terug hebben gezien en die angstaanjagend effectief is. Terwijl James’ eenheid op commando in één linie langzaam door een bos loopt, zien we hoe de soldaten één voor één worden neergeschoten door sluipschutters die zich verschuilen in de bomen. Mijn DVD-versie bevat een prachtige, effectieve score van Carl Davis uit 1995 die de beklemmende atmosfeer enorm versterkt.

Meer wil ik niet verklappen over deze film, behalve dat het mij menselijk haast onvermijdelijk is dat je bij de slotscène tranen in je ogen krijgt. John Gilbert werd een wereldster en maakte nog meer furore in een aantal zwaar gehypete en succesvolle romantische films met Greta Garbo. Hoewel hij een prima stem had, paste die stem onvoldoende bij zijn imago waardoor hij zijn sterrenstatus razendsnel kwijtraakte toen de geluidsfilm zijn intrede deed. In 1933 gebruikt Garbo haar sterrenstatus om Gilbert de mannelijke hoofdrol te laten spelen in Queen Christina. En hoewel zijn rol anno nu nog steeds staat als een huis, was zijn carrière niet meer te redden en hij overleed in 1936 op 36-jarige leeftijd aan een hartaanval. Het leek Renée Adoree meer voor de wind te gaan, maar ook zijn stierf veel te jong, kort na haar 35-jarige verjaardag, aan de gevolgen van tubercolose. Meer dan 90 jaar na hun grootste glansrol en ruim 80 jaar na hun dood staat deze film nog fier overeind en is The Big Parade in mijn ogen bijna – maar net niet helemaal – de beste oorlogsfilm ooit gemaakt.

Prachtige film, met een innemende, geloofwaardige romance, die me wat deed denken aan gestuntel met vakantieliefdes op campings in Spanje. De scenes tussen Gilbert en Adorée vond ik misschien wel de beste uit de film, hoewel hij natuurlijk vooral als anti-oorlogsfilm te boek staat. Na het hartverscheurende en geweldig gemonteerde afscheid (dat deed me dan weer minder denken aan genoemde vakantieliefdes) wordt de film een stuk grimmiger en worden de gruwelen van de oorlog getoond, en de volstrekt idiote wijze van oorlogvoeren.

Het contrast tussen beide delen maakt de film zo sterk, en maakt het toch een ander soort film dan andere vroege anti-oorlogsfilms als het vaak genoemde All Quiet at the Western Front.

De film heeft een erg trage opbouw, gedurende het eerste anderhalf uur. Veelal uitgesponnen scenes. Waarvan ik vond dat dat niet altijd lekker uit de verf kwam. Naarmate we de romantiek achter ons hebben gelaten, en de mannen zich daadwerkelijk op de oorlog gaan voorbereiden, krijgen we te maken met een keiharde beklemmende sfeer, een prachtige inkijk op de opdat moment moderne oorlogsvoering. Hier en daar bevalt de humor uitstekend, met name Slim (Karl Dane) sprong hier bovenuit. Al is het alleen al zijn leuke manier van ''gekke bekken trekken'' De slot scene was erg mooi in beeld gebracht. Overigens een welverdiende ode aan de muziek componisten William Axt, David Mendoza en Carl Davis. Die de gehele film, van prachtige muziek voorzien!

Nogal onevenwichtige (anti-)oorlogsfilm die beschouwd wordt als een belangrijke invloed op (de vroege soundfilm) All Quiet On The Western Front, dewelke m.i. echter heel wat beter is. Maar daarmee wil ik niet gezegd hebben dat The Big Parade een grote mislukking is. De scenes op het slagveld zijn sterk en bij momenten aangrijpend, alsook de traumatische terugkeer van John Gilbert naar huis. In het voorgaande anderhalf uur zien we echter een lang uitgesponnen verhaaltje over het US leger achter de frontlinie in Frankrijk, een beetje het zomerkamp gevoel. Wel entertainend, dankzij de luchtige romantiek en enkele komische momenten, maar niet bijster boeiend. De finale van de film, waarin Gilbert zijn geliefde Française Renée Adorée (als dat geen artiestennaam is breekt mijn klomp) terugvindt in Frankrijk is weer een staaltje van Hollywoodiaanse hoogromantiek. Maar het maakte me op dat moment al niet veel meer uit.
Pluspunten zijn de zorgvuldige productie met aandacht voor Frans lijkende decors en aankleding, alsook de mooie fotografie. En een duim voor de prachtige nieuwe score van Carl Davis, die wel een abonnement lijkt te hebben op silent movies.

Mooie film, en dik verdiende status onder de stille klassiekers. Leuk om te zien vroeger ook fransw boeren vrouwen op klompen liepen.