Safety Last! (1923)

Jammer, maar viel dat even tegen! Wat vind iedereen hier toch zo goed aan, briljant zelfs? Het stuk waar hij dat gebouw beklimt is inderdaad legendarisch, mooi stuntwerk in ieder geval en het werkt dan ook in zijn voordeel dat dit een groot deel van de speelduur inneemt, maar voor de rest best een flauwe bedoeling, vermakelijk en charmant misschien zelfs, maar totaal geen momorabele grappen wat mijn betreft en Lloyd is bij verre na geen koning is slapstick als collega's Keaton of Chaplin dat wel waren...

Hoogtepunt uit Harold Lloyd zijn carriere volgens mij, maar pas op, ik heb 'The Kid Brother' (1927) nog niet gezien! En daar verwacht ik ook nog wel wat van.

Hier haalt Harold al zijn beste moppen en stunten uit de kast om een 70tal minuten te kunnen presenteren aan continu grappen, grollen, gieren, brullen.

Hoe geniaal is de kapstokmop? (om dan één voorbeeld te noemen)

Harold Lloyd bewijst hier dat hij zeker meekan met de andere 'slapstick' kampioenen, Buster Keaton en Charlie Chaplin. Deze laatste zou naar het schijnt een streepje voor hebben op de rest door het toevoegen van drama in bijvoorbeeld 'The Kid' en 'City Lights', dit heeft eerder een negatief effect op mij en hoeft totaal niet voor mij in een slapstickfilm. Zijn maatschappijkritiek in 'Modern Times' en 'The Great Dictator' werkt dan weer wel zeer goed.

Maar terug ter zake. dit is de Lloyd op zijn best en ik raad iedereen deze film van harte aan!

Zelden zo gelachen.

4,5

Schitterende slapstick met een uitstekend spelende Harold Lloyd. Echt knap dat hij vrijwel alle stunts zelf doet. De film staat betiteld als een komedie en dat is hij zeker maar ik vond het vanwege de zeer gewaagde stunts ook zeer spannend en soms zelfs eng. In de jaren 70 en 80 (begin jaren) werd deze film best vaak op TV uitgezonden (ik kan me nog herinneren dat ik deze samen met mijn Oma bekeken heb). Verhaal is best leuk en zit ook goed in elkaar en zoals al gezegd speelt Harold Lloyd gewoon uitstekend. Ondanks dat het een film is uit de oude doos lag het tempo zeer hoog in de film. Natuurlijk zijn wel een aantal opnames versneld weergegeven om het hoge tempo min of meer te creëren.

Zo omstreeks 1981 voor het eerst gezien toen de ARD op (naar ik meen) maandag- en/of dinsdagochtend om 10:05 een serie Harold Lloyd-films uitzond. (Duitse tussentitels zijn toch wat acceptabeler dan Duitse nasynchronisatie...) Nu deze film eindelijk weer kunnen herzien, en het blijft genieten. Prachtig detail : als Harold eindelijk op het dak staat en dan in de verte The Pal (nog stééds achtervolgd door The Law) ziet weghollen, roept die vriend dat hij de politeagent nog éven moet afschudden -- en vanwege de afstand wordt die titel dan met een kleiner lettertype weergegeven.

Van de "grote drie" heeft Chaplin de grootste reputatie en is Keaton het modernst, zodat Lloyd eigenlijk altijd een beetje ondergewaardeerd wordt. Zo hij recht heeft op een zekere rehabilitatie, dan kunnen we daar met déze film toch uitstekend mee beginnen.

Harold Lloyd, om eerlijk te zijn had ik er tot voor kort nooit van gehoord. Hij blijkt de derde komiek te zijn, naast Buster Keaton en Charlie Chaplin, die het bioscooppubliek in de jaren '20 vermaakte met zijn slapstick kunsten. Sterker nog, hij was de meeste populaire komiek toen. Nu hoor je nog maar weinig mensen over Harold Lloyd, en ik begrijp waarom.

Safety Last! is een leuke film, maar het mist wat. Het heeft niet de sterke verhaallijn die ik van Chaplin ken, en niet de kracht om steeds met nieuwe stunts en grappen te komen waar Keaton mij weet te verbazen. Hij doet wel zijn eigen stunts, en daar zitten een paar hele goede bij,zoals de scène aan het einde. Maar ik had het op een gegeven moment wel gezien met de film. De film heeft zo zijn ups en downs, en weet niet een constant echt leuk gevoel aan te houden. Daarnaast vond ik het spel van Lloyd niet bijzonder. Hij doet het op zich wel leuk, maar ik vond hem nergens in uitblinken (terwijl Keaton en Chaplin een eigen 'stijl' hebben).

Ik zat lang te twijfelen tussen 3* en 3,5*, maar het wordt toch het eerste, omdat de film me waarschijnlijk niet zo lang bij zal blijven.

3*.

En Harry Langdon heb je ook nog! (Heb ikzelf overigens nog niks van gezien, maar moet zeer binnenkort wel gebeuren). Een vierde, die na 'de grote drie' veelal vergeten wordt heden ten dage.

Stiekem zelfs een vijfde, Roscoe "Fatty" Arbuckle, leermeester en vriend van Chaplin en Keaton, maar na een "zedenschandaal" in de vergeetboeken gejaagd. Op YouTube zijn een paar shorts van Arbuckle en Keaton samen te zien.

Van Roscoe Arbuckle heb ik wel eens gehoord, Harry Langdon niet. O jongens ik wil nog zoveel zien.

Nu alle films gezien uit de Lloyd box en daarmee zijn belangrijkste films gezien; een kleine 30. Bewaarde deze voor het laatst. Had er de hoogste verwachtingen van. Niet helemaal onterecht, want het is een geweldige film. Afgetekend zijn beste vind ik het echter niet. Vind Speedy, Girly Shy, Kid Brother en zelfs Never Weaken niet (veel) minder.

De laatste 20 minuten zijn geniaal. Feet First herhaalt trouwens wel heel erg dat stuk. Daarvoor is het ook zeer aangenaam. In deze film zit bijna alles wat Lloyd goed kan. Stunts op hoogte, innovatieve achtervolgingen, Lloyd die zich beter probeert voor te doen, visuele grapjes, misverstanden waar hij zich uit moet redden zoals die scenes in het warenhuis.

Lloyd is geweldig. Na 29 films ben ik 6x op 3 sterren uitgekomen, 14x op 3,5 sterren en 9x op 4 sterren, zo ook nu.

De film krijgt een digitale transformatie. Inmiddels is er ook een HD trailer uitgebracht en een nieuwe poster

Boekcover vervangen voor de re-release poster.

Opgegroeid met Laurel & Hardy, het genre vooral leren appreciëren met Chaplin en onlangs zijn evenknie Buster Keaton meer leren kennen. Nu tijd om er een naam aan toe te voegen: Harold Lloyd. Anders dan Keaton & Chaplin, maar best wel leuk. Sommige grappen waren zeker goed gevonden. Het was vooral genieten in het warenhuis en ik dacht dat we het daarmee hadden gehad. Maar ik zat zelf op het puntje van mijn stoel als Lloyd het gebouw beklimt. Met uiteraard alle gevolgen van dien. Sublieme grappen die misschien de choreografie van Chaplin en de mimiek van Keaton missen, maar wel origineel en zeer tijdloos.

Blijkbaar zou Jackie Chan veel van zijn humor bij Lloyd gehaald hebben, en dan heb ik het niet alleen over de grap met de klok die hij nagespeeld heeft in Shanghai Knights. Soms merk je dat wel in deze film. Je moet er enkel nog de martial arts bij denken.

Mijn eerste Lloyd, en eentje die naar meer smaakt. Het bevindt zich ongeveer op hetzelfde (hoge) niveau als de films van Chaplin en Keaton die ik tot nu toe gezien heb. De film heeft ook genoeg inventiviteit met scènes als het hangen aan de klok, en het zich verbergen achter opgehangen jassen.

In deze komedie, waarin de hoofdpersoon (een winkelbediende) zich letterlijk omhoogklimt in zijn carrière wordt een romance als leidraad gebruikt: zijn vriendin aan wie hij zich voordoet als succesvol zakenman komt hem onverwacht op zijn werk bezoeken, met allerlei komische en problematische situaties tot gevolg. 3.5* voor deze eerste kennismaking.

Als kind eens gezien, met als enige bijblijfscene het gespartel aan die klok. Nu eindelijk weer

eens gekeken, en blijkt het een klein meesterwerk. Met van begin af aan geslaagde grappen,

veel leuke trucs en speelse acrobatiek van de hoofdrolspeler a la Chaplin en Keaton. Net als

in meerdere films van deze 2 grootheden, heeft ook deze film de romantiek als inzet. Heeft

me nieuwsgierig gemaakt naar meer werk van deze Lloyd, die beduidend minder

naamsbekendheid geniet dan Chaplin en Keaton.

Harold Lloyd wordt vaak in één adem genoemd met Charles Chaplin en Buster Keaton en dan vooral vanwege deze film. Ik ben het daar niet mee eens. Natuurlijk is het een grappige en spectaculaire film, maar hij blijft als komedie toch wel wat verwijderd van de vele pareltjes van Chaplin en Keaton.

Interessante film met veel memorabele scènes, stunts en gags. Stunts die door de gortdroge gelaatsuitdrukkingen van Harold Lloyd nog leuker worden. Het verhaal is alles behalve bijzonder; een wat sullige man liegt om indruk te maken op zijn eendimensionale - ogenschijnlijk verwende - vriendin en krijgt het uiteraard aan de stok met domme oom agent en een snobby filiaalmanager, compleet met knijpbrilletje, allen met hun flink overdreven gebaren en expressies. Safety Last! moet het dan ook niet hebben van zijn goed doordachte personages of plot, maar van zijn fantastische reek gags, die stuk voor stuk geweldig worden uitgevoerd. Sommige grappen worden ietwat lang gerekt en de aanloop van veel situaties mochten wel iets bondiger. Maar de uiteindelijke punchline van de talloze situaties stelt zelden teleur, Harold Lloyd laat in Safety Last! echt vakmanschap zien.

4 sterren.

De stunts van Lloyd zijn nog indrukwekkender als je beseft dat hij in 1919 zijn rechterduim en wijsvinger verloor door een ongeluk met een bom op de set en daarna met een handschoen met daarin een prothese om de boel te camoufleren zijn stunts deed.

Eerste film die ik zie met Harold Lloyd en zeggen dat die man in meer dan honderd films optrad.

Deze "Safety Last" is een slapstick-komedie met heel wat amusante gags. Het beste gedeelte is zekerlijk de manier waarop onze held zich in het warenhuis uit de meest hachelijke en vervelende situaties redt, tegenover oversten, collega's en verloofde. De stunt tegen de gevel aan van de wolkenkrabber leek mij toch wel wat langdradig.

Ga me niet wagen aan een vergelijking met Chaplin en Keaton, al blijft mij Chaplin best herinnerd als de cineast die, komiek zijnd, zijn films zekerlijk best een sociaal, maatschappelijke inhoud, soms boodschap, meegaf.

Leuke film met Harold Lloyd, pas de eerste die ik van hem zag.

Zoals in wel meer slapstick-films is een verder niet bijster interessante romance de kapstok waaraan het verhaal wordt opgehangen. Het onverwachte bezoek van zijn geliefde brengt "the boy" (Lloyd was al tegen de 30, maar soit) in een lastig parket wat tot grappige situaties in het warenhuis leidt. De grappen volgen elkaar snel op en het tempo ligt hoog, tot aan de klim wordt begonnen, die vrijwel in real time wordt getoond. Dat sleepte soms een beetje, maar er kwam steeds op tijd wel weer een geslaagde grap.

Spectaculaire waaghalzerij met een bijzonder komische noot. Oftewel: vermaak van de bovenste plank. Het duurt even voordat de film een beetje op gang komt maar als er eenmaal een leuke situatie is ontstaan in de vorm van een romance wordt de film alleen maar beter. Eigenlijk wordt het eerste gedeelte, dat bij vlagen al erg goed is, overkoepeld door het welbekende en fascinerende einde, maar de film maakt ook over zijn geheel bekeken zeer zeker zijn klassiekerstatus waar.

Ik heb Harold Lloyd altijd leuker gevonden dan Chaplin en Keaton. Dat komt omdat de 'gewone' man zich beter kan identificeren met de man met het brilletje, maar ook door het spectaculaire stuntwerk waar Lloyd voor bekend staat.

Deze film is mij het meest bijgebleven omwille van de beroemde beklimming van een gebouw met 13 verdiepingen en het hangen aan de wijzers van die klok. Maar ook de rest van de film is uitermate grappig. Een leuk detail is dat Bill Strother, die in deze film Harold's vriend speelt, in het echt de man was die als 'human fly' zo'n hoog gebouw had beklommen, wat Harold Lloyd het idee voor deze film heeft gegeven.

Wat mij ook opviel bij het bekijken van de film is hoe weinig jongeren er op straat liepen in die tijd. Buiten een krantenjongen zie je alleen maar volwassenen op straat, de mannen in een net pak en de vrouwen ook in hun mooiste kleren. Heel anders dan wat je nu op straat ziet lopen.

Goeie film over een jongeman die naar de stad vertrekt om geld te verdienen en zo zijn lief te huwen. Een simpel verhaaltje met een prima opbouw met genoeg komische momenten en hier en daar best inventief. Uiteraard vormt de klassieke scene met de klok het hoogtepunt. Verder ook wel boeiend vanwege de vele buitenopnamen op locatie bijna 100 jaar geleden.

Make this next floor faster. I'm having a little difficulty in ditching the cop

Safety Last, misschien wel de film uit het silent movie tijdperk die iedereen wel kent. Hoewel, dat klopt waarschijnlijk niet helemaal aangezien de titel (of het feit dat dit een Harold Lloyd huzarenstukje is) vandaag de dag niet meer gekend is, maar ze herkennen wel gegarandeerd de scène met de klok. Het is natuurlijk ook een enorm iconisch beeld - bijna net zo iconisch als King Kong die het Empire State Building beklimt - en het werd eens hoog tijd om de volledige film te zien.

Vooral omdat ik met het gevoel speelde dat dit me wel eens erg goed zou kunnen bevallen. Ik ben sowieso meer fan van Keaton dan van Chaplin en de voorgaande Lloyd films uit de boxset (onder andere The Cat's Paw en Dr. Jack) deden me aan de Stone Face denken konden me wel bekoren. En zowaar, Safety Last gaat inderdaad nog net dat stapje verder. Een voor de hand liggend plotje over een bediende die naar de grote stad verhuist en zich beter voordoet tegenover zijn vriendinnetje terwijl hij eigenlijk op zwart zaad zit. Veel leuke scènes, zowat alles in het warenhuis is echt de moeite waard, en natuurlijk een geweldige climax. Ik heb Keaton nog net iets hoger zitten met zijn stuntwerk (beetje jammer ook dat Lloyd altijd heeft beweerd dat hij al het stuntwerk in deze film deed terwijl dat eigenlijk niet waar blijkt te zijn) maar dit is toch wel enorm vernuftig gevonden. Het is in dit soort films dan ook dat de kracht van een silent film zit naar mijn gevoel. Lekker tempo, vernuftige ideeën en vooral ook het gewoon je eigen ding doen.

De films van Lloyd zijn zelfs qua tussentitels vaak leuk gevonden, bijvoorbeeld op het einde met Bill die nog roept dat hij problemen heeft met de agent maar dat wordt dan op een klein lettertype getoond. De grootste kracht zit hem echter natuurlijk wel in de ster van de film, Harold Lloyd. Het zijn er weinigen gegeven om met een aantal attributen een personage helemaal naar zichzelf te trekken en hoewel het lijkt alsof Lloyd echt nooit iets anders heeft gespeeld (zijn personages zien er altijd hetzelfde uit en dragen bijna ook altijd zijn echte naam), is het iets dat ik nog niet beu ben. Ook de wisselwerking met Mildred Davis blijft overeind staan en vind ik het altijd wel fijn om Anna Townsend nog even te zien passeren. Het was echter wel haar laatste film in een al niet zo rijk gevulde carrière. Let verder vooral ook nog op een cameo van regisseur Fred C. Newmeyer als de behulpzame chauffeur die uiteindelijk met een parkeerboete eindigt.

Krijg in ieder geval zin om meteen weer een Lloyd film op te zetten en dat is een goed teken. Silent movies blijven bij mij altijd wat een twijfelgeval, maar in het geval van deze bebrilde ster zie ik er weinig problemen in. Ben in ieder geval benieuwd wat de rest van de langspelers gaat geven en al zeker de talloze shorts die mee in de box zijn ondergebracht. Wordt vervolgd!

4*

Eerste Lloyd (denk ik).

Vond het fijn dat hij meer naar Keaton leunt, want met Chaplin's films heb ik nooit wat gehad. Net zoals bij Keaton zijn het de stunts die nog het meest weten te imponeren, de humor is jammer genoeg van een minder niveau, al beheerst Lloyd het slapstick gebeuren wel best aardig.

Het begin vond ik nog wel lollig, maar de scenes met de bezoekende vriendin vond ik vreselijk. Ik weet eigenlijk niet eens waarom, maar ik heb een hekel aan dat soort humor (waar iemand een leugen probeert in stand te houden). Vind het vaak erg vervelend, al helemaal wanneer het zo lang doorgaat.

Maar gelukkig is er dan nog de eindscene, toch wel een terechte klassieker wat mij betreft. Het betere stuntwerk en ondanks dat het wel erg lang gerekt wordt, verveelt het eigenlijk geen seconde. Leuke afsluiter van een verder redelijk matige tot erg vervelende film.

2.0*

Harold Lloyd speelt altijd hetzelfde typetje: de gebrilde klungel die onder druk z'n innerlijke held ontdekt en bewijst dat hij goed genoeg is om the girl te krijgen. Meestal wordt deze gespeeld door Mildred Davis, met wie hij ook in werkelijkheid trouwde in 1923. Eerlijkheid in een relatie vindt the boy nochtans niet belangrijk, want hij stelt z'n financiële situatie rooskleuriger voor dan ze is en gaat ver om z'n leugens in stand te houden.

Het is onterecht dat deze komedie vooral herinnerd wordt voor één scène, want er zitten goede grappen in vanaf het begin. In het openingsshot lijk je tralies en een galg te zien, maar dat blijkt een hek in een treinstation. Andere geinigheden zijn wanneer Harold en Bill zich verstoppen achter hun jassen aan de kapstok, of wanneer hij doet alsof hij bewusteloos is om een lift te krijgen van de ambulance.

Listigheid gebruikt hij om zich uit de nesten te werken. Gezagdragers worden bespot, vooral degenen die zichzelf te ernstig nemen. Hoogtepunten zijn de fysieke komedie: gevechten, achtervolgingen en natuurlijk de beklimming van het hoge gebouw als climax. Lloyd was acrobatisch. Meestal zie je z'n gezicht, zodat je weet dat hij het zelf is. Toch werd voor enkele shots werd een dubbel gebruikt. Ze hebben een muur gebouwd boven op een plat dak, maar de stunts bleven gevaarlijk. Tijdens z'n klim ontmoet Brillemans onder anderen de bejaarde Anna Townsend, die een grotere rol heeft in Grandma's Boy (1922). Die hele slotscène is kundig gemonteerd, met crosscutting tussen binnen en buiten en tussen hoog en laag. Uit de huidige eeuw zou ik niet zo gauw een pure komedie kunnen noemen die even leuk is als deze.

“She's just got to believe that I'm successful… Until I am.”

Geweldige stomme film met Harold Lloyd als een ambitieuze man die het probeert te maken in de grote stad. Vooral de gezichtsexpressies en lichaamsbewegingen van Lloyd zorgen voor veel humoristische momenten. Safety Last! is natuurlijk iconisch geworden door het laatste gedeelte met de beklimming van het gebouw (fantastisch uitgevoerd), maar er zitten ook veel kleine momenten in de film die Safety Last! speciaal maken. Ook Mildred Davis als vriendin en de vele andere acteurs leveren vakwerk af.

Zo nu en dan een stomme film kan ik best smaken. Deze slapstick/komedie met de legendarische Harold Lloyd leent zich hier perfect toe. Zeer aangename film over een man die in een grote stad terecht komt. De film staat bol van de grappige momenten en en alles lijkt erg naturel te gebeuren.

Hoogtepunt is natuurlijk de beklimming van de wolkenkrabber. De scène neemt redelijk wat tijd in beslag, is grappig, onderhoudend en eveneens spannend. De film kent nog een aantal aardige momenten zoals de scènes met de ambulance, het warenhuis of de jas aan de kapstok. Aanrader, sowieso!

Als kind was ik gek op die filmpjes van Chaplin en Laurel & Hardy. Van Harold Lloyd en Buster Keaton had ik wel gehoord maar nooit actief naar op zoek gegaan. Ondertussen is mijn smaak toch danig veranderd en zie ik mij niet snel meer die oude slapstick opzetten. Toch en nu zeker met een challenge wilde ik dat gat opvullen. Als ik er dan toch eentje van Lloyd moest zien dan toch maar die met de iconische scène waar hij aan de wijzers van de klok bengelt. Zeer blij dat ik heb gekozen voor deze film, had ik veel eerder moeten doen! De scène waarbij Lloyd het gebouw beklimt is het beste en zelfs spannend maar ook de hele aanloop erheen is wel tof. De humor vond ik ook een stuk leuker dan die van voornoemde figuren. Zeker als ik het vergelijk met de humor van de dikke en de dunne die kinderachtiger en platter is. Dit smaakt misschien toch naar meer...

Leuk!

Op de uitzondering van Vertovs "Man with a Movie Camera" en Langs "M", komen de meeste films van voor de jaren 40 bij mij niet boven de magische 4* grens uit (heb er dan ook nog vrij weinig gezien). Echter, heb hier erg van genoten. De slapstick is allemaal wel aardig, af en toe is het het gniffelen wel waard, maar het is vooral de spannende finale die nog steeds behoorlijk weet te overtuigen. Lloyds performance mag er verder ook wezen, zeker niet de mindere van een Chaplin of Keaton.

Harold Lloyd on Filming SAFETY LAST! - YouTube

Na diverse films van Charlie Chaplin en Buster Keaton te hebben gezien, is dit mijn eerste film van Harold Lloyd. Ik vond er weinig aan. Het laatste kwartier is zeer de moeite waard en ook knap gemaakt, maar de lange aanloop ernaartoe is dan weer veelal nauwelijks de moeite waard.

Best oké.

Harold Lloyd leunt gelukkig dichter aan bij Buster Keaton dan bij Charles Chaplin. Hij heeft niet de droge uitstraling van Keaton - dat is dan wel een gemis in al die slapstick -, maar hij teert ook wel op stuntwerk. Daar moet deze film het ook van hebben en daarin stelt het ook niet teleur. De finale is de alom bekende beklimming en die is echt knap in beeld gebracht. Daarin komt avontuur, vermaak en filmisch talent mooi samen. Uit 1923, dus bijna 100 jaar oud, maar dat is niet aan dat stuntwerk te zien. Knap gedaan.

3