Tagebuch einer Verlorenen (1929)

IMDb zegt "With A Fine Performance By Louise Brooks", maar dit vind ik nog licht uitgedrukt. Ze was ronduit perfect. De film was overweldigend, nog nooit heb ik 2 uur (heb een extra lange editie van 116 minuten) geïnteresseerd naar een "stomme film" (silent movie) gekeken. Ik raasde er zo door heen. Niet alleen door Brooks sterk geacteerd, maar ook door de rest van de cast (die bazin van de kostschool om zo maar eens op te noemen). Het verhaal was interessant en zijn tijd ver vooruit (Rebellerende kinderen kwamen volgens mij na deze film pas voor het eerst weer terug in de jaren '50) .

Hoe kwam je aan de dvd, matthijs?

Gekocht in de boudisque (winkel) in Utrecht (import DVD, dat wel, maar wat hindert dat bij "stomme films"?).

Oja, het had deze DVD cover:

http://images.amazon.com/images/P/B00005QW58.01.LZZZZZZZ.gif

Het is een leuk winkeltje, maar het lijkt me niet een winkel waar ze meerdere DVD's inkopen van één titel.

Is het echt 28 euro waard?

Ik vond van wel. Is waarschijnlijk (ook incl. verzendkosten) goedkoper via eBay, maarja. Staat ook mooi tussen "je" dvd collectie. Ik ben persoonlijk dan ook een fan van stomme films.

Binnenkort op DVD uit in R-2: Link.

Ik heb dezelfde uitgave als Matthijs_013 op de kop kunnen tikken via kapaza voor 13 euro. Da's geluk hebben, hoor.

Ik moet 'm nog zien, maar ik heb het gevoel dat deze Pabst/Brooks een meesterwerk is. Maar is ie zelfs beter dan 'Büchse der Pandora' ... ?

Ik vond van wel, maar dat kan natuurlijk voor iedereen anders zijn.

In de serie Masters of Cinema vind je hem ook. Gegarandeerde kwaliteit.

http://www.eurekavideo.co.uk/moc/catalogue/diary-of-a-lost-girl/

Briljante film,met als stralend middelpunt natuurlijk de wonderschone(nog steeds!)Louise Brooks die het totale pulpverhaaltje verheft tot iets tijdloos.Niet helemaal alleen trouwens:je ziet in deze film een paar koppen voorbijkomen die je nooit meer vergeet:de vleesgeworden foute Duitser(Rasp) en nog meer het sadistische kostschooldirectiekoppel Engelmann/Gert met als hoogtepunt(haha) de orgasme-scène tijdens de ochtendgymnastiek.Verder een voor de tijd vrijmoedige behandeling van sex zoals we die ook kennen uit de andere Pabst/Brooks Die Büchse der Pandora.Zeker een aanrader.

Schitterende acteerprestatie van Louise Brooks die geschiedenis schrijft met haar samenwerking met G.W. Pabst. Verder ook weer een prachtige uitgave van de masters of cinema collectie. Hopelijk is Die Büchse Der Pandora ook te vinden in een mooie dvd uitgave.

Wat een superbe stomme film!

We volgen de moeizame jaren richting volwassenheid van Thymiane, een meisje dat op jonge leeftijd wordt verkracht en het huis wordt uitgesmeten. Na een vernederende tocht door de krochten van de maatschappij worstelt ze en komt boven. Een eenvoudig verhaal, maar schitterend geschoten en gespeeld, door Brooks maar zeker ook de karakters zoals genoemd door pippo il buffone.

De tijd ver vooruit in beschrijving van de zelfkanten van de samenleving, dit is een klein, nee groot, meesterwerk. 4,5*!

Pabst heeft het voor elkaar gekregen om in 1929 een tijdloze film te maken. Op mij komt ie in ieder geval niet gedateerd over, met name door fantastisch acteerwerk (en karakteristieke koppen), script/scenario, regie en (een beklemmende) sfeer. En natuurlijk een tijdloos onderwerp.
Visueel vond ik de film ook aantrekkelijk om te zien. Echt geweldig mooi.
Ik kan mij zo voorstellen dat een aantal hedendaagse regisseurs mede door deze film geïnspireerd zijn geraakt.
Ik kwam zelf bij deze film terecht via "L'Atlantide" en "Die Büchse der Pandora" en ik kan nog steeds niet genoeg krijgen van Georg Wilhelm Pabst

Enkele persoonlijke 'notities' betreffende het verhaal:
Vanwege de types en de locaties in het verhaal (en sommige teksten) kreeg ik het idee dat een aantal dingen ingebeeld zijn door de hoofdpersoon. En de hoofdpersoon is m.i. niet het karakter van Louise Brooks, zij is een mooie, 'in control' versie van de werkelijkheid. Zij noemt zich Thymiane (tijm).
Net als bij een film van Snyder, van Lynch en ook van Refn, zelfs van Nolan is hier m.i. sprake van een fantasie om de (nare) werkelijkheid te kunnen behappen, te kunnen overleven of deze mooier te maken dan 't is.
In deze film gaat het om een dochter van een apotheker, een vader, een moeder en nog wat personen. Net als bij de film van Snyder staat hier het dansen m.i. voor iets anders, wat verdrongen is. Ook het bordeel is in Snyder's film een metafoor, zo ook hier.
De locaties betreffen m.i. het herbeleven van ervaringen in een 'mooiere' of aangepaste versie om het draaglijk te maken. Het tuchthuis vond ik een dwangmatig karakter hebben, zoals het meisje dingen wellicht beleeft of zichzelf oplegt. En wederom een 'vader' en een 'moeder' aldaar.
Het woordje 'huis' of 'thuis', wat regelmatig voorbij komt, heeft voor mij 'de (onbewuste) psyche van de hoofdpersoon' als betekenis.

Echt een heel bijzondere film, die ik zal koesteren.

Niet zo veel toe te voegen op de geplaatste reacties. Een sterk staaltje Duits expressionisme. Deze film loopt 'n jaar of 70 voor op de gedramatiseerde vrouwenfilms van Von Trier. Poëtisch mooie ellende. De kunstvorm van de stomme cinema is wel geschikt voor een dergelijk verhaal. Bijna 4 sterren.

Aardige en aparte film over een meisje die werkelijk alles zwaar tegenzit. Behoorlijk deprimerend en uitzichtloos eigenlijk, en dat had ik niet verwacht, misschien dat mede daardoor het voor mij ook naar het einde toe langdradig aanvoelde. Pluspunt is wel dat de film lekker onvoorspelbaar verloopt, ook de begeleidende muziek is hier goed uitgekozen, en het acteerwerk is prima. 3*

Eindelijk gezien. De masters of cinema dvd stond al een tijdje stof te verzamelen in de kast. Het is een vlotte film die behoorlijk rechttoe rechtaan is qua plot maar die qua regie en natuurlijk het acteerwerk toch naar een hoger niveau wordt getild. Alle lof is redelijk terecht, hoewel ik toch redelijk wat betere films heb gezien uit die tijd. Ik vond de film erg goed, begrijp me niet verkeerd. Brooks is de reden om deze film te kijken, en daarin word je niet teleurgesteld. Ook de zeitgeist natuurlijk. En het opvallend vlotte tempo maakt dit toch iets toegankelijker dan een gemiddelde silent. De soundtrack vond ik trouwens wel erg ongeïnspireerd en vaak misplaatst. Uptempo wegwerp piano riedeltjes onder een drama scène zetten, echt, hoe verzin je het.

Om in te haken op dreieke: dat fantasie aspect zou ik plaatsen onder simpele censuur en ik zal daar vooral geen Lynch achtige taferelen achter zoeken. Die manier van denken en verhalen vertellen bestond toen simpelweg niet (in tegenstelling tot symbolisme, zoals dansen, wat veel films uit die tijd deden etc.) het terugkeren naar de betreffende plekken later in de film als mentaal sterkere protagonist en de obvious seksuele verwijzingen vegen je theorie wat mij betreft ook van tafel. De danslessen worden namelijk letterlijk opgevolgd door iemand die hitsig zijn kleren uittrekt. Klare zaak lijkt me. de onechtheid van sommige aspecten van de film zijn meer een stijlding. Je moet weten dat de film uit Weimar Duitsland komt en er toen andere ideeën waren over schoonheid, filmtaal en filmische waarheden En technische beperkingen t.o.v. Nu.

Mierenneukertje aan mister blonde: dit is geen expressionisme. De fim mist alle kenmerken qua inhoud en stijl, ook is deze film uitgebracht toen het expressionisme al was afgelopen.

Een absoluut meesterwerk. Nog beter dan Pabst’s ook al magistrale Die Büchse der Pandora (1929). Prachtig, al die markante koppen, waarbij je je niet hoeft af te vragen wie tot de slechteriken behoort en wie niet. Maar afgezien daarvan en zelfs afgezien van het dramatische verhaal, is het hoe je het ook bekijkt dé film van een fascinerende Louise Brooks. Klein van gestalte, maar wat een vrouw! Wat een actrice! Geweldig! Haast betoverend hoe alles om haar heen in het niets lijkt te verdwijnen, wanneer zij in beeld komt. Ik heb nu twee van haar films gezien en ik kan niet anders zeggen dan dat ik enorm onder de indruk ben. wibro had mij al gewaarschuwd, maar dit overtreft mijn stoutste verwachtingen. Deze film gaat linea recta naar mijn top-10.

Ik kan niet anders dan het enthousiasme voor Louise Brooks delen met BBarbie, zij spat van het scherm af, een bijzonder talent. Jammer dat ze maar relatief weinig films heeft gemaakt. Tagebuch einer Verlorenen dankt zijn legendarische status voor een niet onbelangrijk deel aan haar performance, maar heeft ook meer te bieden. Zo zijn de scenes in de kostschool fantastisch in hun waanzin, oogt de film over de hele duur mooi en verzorgd, en werd ik oprecht vrolijk van de scene op het strand: een fraai staaltje nostalgische zomerpret.

In de loop van de jaren 1920 moesten de buitenissige fantasieën van het Duitse expressionisme geleidelijk aan plaats maken voor de Neue Sachlichkeit of een terugkeer naar de harde realiteit. Armoede, ongewenste zwangerschappen en prostitutie werden onverbloemd getoond.

De dramatische opbouw kent enkele kantelmomenten, zoals een plotse verandering van fortuin en momenten van herkenning. Het is straf dat personages zoveel sympathie of antipathie op kunnen wekken zonder gesproken dialoog. Geen moment wordt het saai. Louise Brooks had een gezicht dat alle aandacht naar zich toe zoog, geholpen door een felle belichting, make-up en haar modieuze bobkapsel - dat ze tijdelijk inruilt voor een kostschoolkapsel. We didn't need dialogue. We had faces! Een montage met close-ups en tracking shots dient om te vertellen in beelden.

De Amerikaanse actrice speelt een ondubbelzinnig goed personage. Thymian is altruïstisch en gelooft in liefde en vriendschap. Daartegenover staat de schurk Meinert. Hij is egoïstisch en laat zich drijven door hebzucht en wellust. In een vroege scène staat hij naar pornografische plaatjes te kijken. Andere personages zijn dubbelzinniger. De vader is een zwakkeling die spijt heeft, maar niks onderneemt om z'n fouten recht te zetten. De jonge graaf is een nietsnut die slechts oppervlakkig genot zoekt. Meta is eerst de sluwe verleidster, dan de boze stiefmoeder, maar ten slotte wekt ze medelijden op in haar armoede.

Op moreel vlak komt Thymian in twee slechte omgevingen terecht. Enerzijds is er het bordeel met z'n zedeloosheid; anderzijds de tuchtschool met z'n overdreven strengheid. Zelfs het gebruik van lippenstift wordt daar als zondig beschouwd. Degenen die zich als moreel hoogstaand voordoen, zijn echter schijnheilig. Het instituut biedt de meisjes weinig uitzicht op reïntegratie in de maatschappij. De directeur en de directrice vertonen sadistische trekjes bij het tuchtigen van de jongeren. Het was een maatschappij met een dubbele moraal. Een meisje dat ongewenst zwanger was, was voor de rest van haar leven "verloren". De verantwoordelijke mannen kwamen er echter mee weg. Na negentig jaar heeft dit portret van een gevallen vrouw nog niks aan zeggingskracht ingeboet.

En ik kan iedereen haar autobiografie Lulu in Hollywood aanraden. Leest heerlijk vlot en erg interessant.

Mooie film uit het Duitse expressionisme in de jaren 20 van vorige eeuw. Thymiane lijkt wel voor het ongeluk geboren en de tegenslagen die ze kent, volgen elkaar op. En zoals het elk sprookje belieft, komt er na regen zonneschijn en veert ze weer op. De personages die de revue passeren kan je vrij makkelijk typeren, beetje clichématig zelfs, maar niet onlogisch in een stomme film waarbij beelden en vooral expressies alles zeggen.

De film heeft een duidelijke boodschap en moraal. Louise Brooks draagt de film met verve. Maatschappelijke moraliteit komt sterk naar voren en het hoeft geen betoog dat vooral vrouwen daarvan de dupe waren. Tagebuch einer Verlorenen is een tijdeloze film die vandaag ook nog heel wat te bieden heeft!

Naakt op mijn geit.

Die Meinert, wat een kop... Net als het echtpaar dat de kostschool runt.

Over Brooks ben ik net wat minder enthousiast dan kennelijk iedereen hier. Ze is een opvallende verschijning en deed het erg goed, maar ik werd enthousiaster van bv. Sybille Schmitz (hier Elisabeth, maar direct te herkenbaar van haar rol als Léone in 'Vampyr'!) en Edith Meinhard (Erika)...

Een intrigerende film, met tal van bijzondere en bijzonder mooie scènes en een grillig verloop van het verhaal. Het einde viel me (deels) iets tegen, maar het blijkt dat Pabst voor Thymian in gedachten had dat ze zou eindigen als bazin van het bordeel.
De soundtrack is eindeloos pianogetingel, en het duurde even, maar op een gegeven moment werkte het voor mij haast hypnotiserend, ook al was het niet altijd heel toepasselijk bij sommige scènes.

Ik zal 'm nog wel een paar keer zien in de nabije toekomst en misschien zit er dan wel een hoger cijfer in, maar een nette 8 is alvast wel op z'n plaats.