Sherlock Jr. (1924)

Met The General en One Week tot nu toe de leukste Keaton die ik zag. Waar zijn films soms opstartproblemen hebben is Keaton in Sherlock Holmes Jr. eigenlijk al vanaf de eerste minuut op dreef. Het zijn de halsbrekende stunts die hem beroemd hebben gemaakt en dat wordt hier maar weer eens bevestigd, maar het is ook de inventieve editing die deze film zo geslaagd maken, met briljante visuele grappen.

In Sherlock Jr probeert Buster zijn werk als filmprojecteur te combineren met zijn studie ‘How To Become A Detective.’ Uiteraard is er ook een love-interest [Kathryn McGuire] op wie Buster indruk wil maken door een mooi en duur cadeau te kopen, maar er is een rivaal [Ward Crane] die zelfs een zakhorloge steelt en verpand om geld te krijgen voor een nog duurder cadeau. Bovendien weet hij Buster de schuld in de schoenen weet te schuiven. Uiteraard stuurt de familie van het meisje Buster de laan uit en hij gaat, gewapend met zijn handboek, op onderzoek uit. ‘Shadow Your Suspect Closely’ zegt het handboek en Buster neemt dat iets te letterlijk op... en dat is nog maar het begin van de pret. Wanneer Buster weer aan het werk gaat, valt hij tijdens een filmvertoning in slaap en droomt hij dat hij letterlijk de filmwereld binnen stapt en na een knap gemonteerde sequentie, een eerbetoon aan George Meliès, de eerste grootmeester van de special effects, waant hij zich in zijn eigen film, waarin hij als Sherlock Jr onderzoek doet naar de diefstal van een duur sieraad.

Busters vader Joe Keaton heeft een hilarische bijrol als de butler die er samen met de dader voor probeert te zorgen dat Sherlocks onderzoek tot niets leidt, onder anderen door een explosieve biljartbal op de speeltafel te leggen en Sherlock uit te nodigen voor een spelletje pool. De scène die dan volgt, waarin Buster niet alleen bal na bal pot zonder de dodelijk biljartbal te raken, maar er ook in slaagt om ‘m werkelijk op een haartje na te missen, zie ik niemand hem nadoen. De reacties van de schurken verhogen de hilariteit van deze briljante sequentie. En zo blijft het lachen tot slotscène, die ons enerzijds toont dat we films soms gebruiken als handleiding voor hoe je met elkaar omgaat, maar ook dat diezelfde films ronduit absurd zijn. Het is een intelligente eindgrap voor een film die meer te bieden heeft dan briljante slapstick en die de liefde van de mens voor het medium film in al zijn glorie laat zien.

Iets meer van verwacht.

The General vond ik wel leuk, deze is nog een stuk korter dus had ik op nog wat extra tempo gehoopt. Maar jammer genoeg geldt het omgekeerde. De eerste minuten zijn behoorlijk traag en flauw. De humor is niet bepaald grappig en het plotje dat Keaton voorschotelt is niet bepaald inspirerend.

Gelukkig is het tweede deel wel wat beter, vooral omdat daar meer gestunt wordt, toch hetgeen waar Keaton het meest in uitblinkt. Leuke scenes met veel snelheid en best maffe stunts. Filmreddend is dit tweede deel nu ook weer niet, maar het weet het gemiddelde toch nog wat op te krikken.

The General vond ik in vergelijking toch opvallend leuker. Misschien zat de lullige soundtrack er hier ook wel een beetje voor tussen, maar daar heb je bij die stille films maar weinig vat op. Beetje jammer dat er vaak maar wat brakke muziek ondergegooid wordt.

Als Keaton z'n stunts bovenhaalt dan is het best leuk allemaal, maar verder is het te beperkt om amusant te zijn.

1.5*

Ik vond deze ook iets minder dan The General. Waar die film zeer volwassen en uitgebalanceerd overkomt, daar voelt Sherlock Jr toch iets teveel aan als een verzameling sketches. Die overigens vaak leuk en zeer innovatief zijn, dat wel.

Uitstekende film over een bioscoopmedewerker die de aspiratie heeft om detective te worden. Inventief in de uitvoering en meer dan genoeg grappige momenten. Het begin van de film in de film is een knap staaltje montage. En uiteraard is het stuntwerk door Buster Keaton bijzonder goed uitgevoerd.