City Girl (1930)

Zeer goed bewaarde "stomme" film die destijds toch wel wat emoties moet hebben losgemaakt en waarin de acteurs precies doen wat van hen werd gevraagd : de nodige dramatiek in hun spel leggen om het publiek te overtuigen. Merkwaardig is wel dat ondanks de zeer beperkte technische middelen in vergelijking met nu, ze daar wonderwel in slagen. Een happy-end, in dit eenvoudig verhaal, was graag meegenomen.

City Girl is Murnau's voorlaatste film, en valt een beetje tussen de wal en het schip van twee bekendere Murnau films, Sunrise en Tabu. Dat is jammer want ook City Girl is zeer de moeite waard.

Het probleem is waarschijnlijk dat het plot eigenlijk nogal vergelijkbaar is met Sunrise, en een beetje aandoet als een herhalingsoefening. Wederom worden door Murnau het stadsleven en landelijke leven met elkaar in contrast gezet in de vorm van een romance tussen een boerenjongen en een stadsmeisje.

Hoewel niet zo innovatief als Sunrise valt er in City Girl ook weer genoeg te genieten van prachtig opgezette scenes en schitterende shots. Vooral enkele scenes op de weidse graanvelden van MInnesota zijn schitterend gedaan.

Helaas heeft City Girl wel wat te lijden onder de grote hoeveelheid tussentitels die werkelijk elke verhaalontwikkeling uitleggen. Ik kan me niet voorstellen dat Murau hiervoor verantwoordelijk was, en vermoed dat het meer een studiobesluit was. Jammer, want het doet wat afbreuk aan het ritme van de film.

Het schijnt dat Murnau eigenlijk Gloria Swanson in de hoofdrol wilde en helemaal niet tevreden was over Mary Duncan. Dat begrijp ik niet helemaal, want ze is niet alleen een zeer aantrekkelijke dame, ze speelt gewoon heel erg goed. Net als overigens de rest van de cast, waarbij vooral Edith Yorke als de moeder, een fantastische prestatie neerzet.

Komt volgend jaar uit via Masters of Cinema!

Veel tussentitels in een latere murnau film? Vreemde zaak. Zijn ze geintergreerd zoals in Tabu? of gewoon recht in je gezicht texten?

Ben erg benieuwd. Schijnt inderdaad volgens veel mensen een van zijn betere werken te zijn. Dat wordt heel erg lang afwachtem: MoC heeft nog geen releasedatum... Maar goed, het feit dat ie uberhaubt uitgebracht wordt is dan wel weer een goeie zaak.

City Girl
alternatieve titel: Our Daily Bread

Schitterende film van F.W. Murnau die veel weg heeft van zijn kunstige meesterwerk Sunrise.

Ik was heel erg gecharmeerd van de schitterende score van Arthur Kay, die was werkelijk waar erg aangrijpend. En ik weet dat bij films uit het geluidsloze tijdperk met name gewoon muziek op de achtergrond werd gestopt om de film wat meer ritme te geven, maar ik heb al bij meerdere stomme films gemerkt hoe prachtig deze wel niet zijn. Ook bij City Girl vond ik dat en het versterkte de dramatiek in de film des te meer, het werkte zeer aandoenlijk.

Het acteerwerk van Charles Farrell en Mary Duncan als Lem en Kate was prachtig. Natuurlijk wel wat theatrale trekjes zoals gewoonlijk bij de stomme filmklassiekers, maar het wekte verder prima. Ik werd heel erg meegezogen in hun huwelijk en hoe dit langzaam op de klippen loopt door de verschillen van de stad en het boerenleven. Ook is de cinematografie schitterend. Maar ja, ik verwacht ook niets anders van Murnau. Hij weet op filmisch niveau elke scène wel net tot iets hogers te verheffen, dan een andere filmmaker dat zal doen, voorbeelden zijn al de prachtige opnames op het platteland of de scène met die plant of dat kindje die aan het spelen is.

Ook van City Girl heeft F.W. Murnau wederom een prachtige film gemaakt.
*4,5

Prachtige film van grootmeester F.W. Murnau, die als geen ander een verhaal kan vertellen met beelden, die mij anderhalf uur lang geboeid op het puntje van mijn stoel houden.
Een dramatisch verhaal, schitterende cinematografie plus eerste klas acteerprestaties met name van Charles Farrell als de brave boerenjongen en van Mary Duncan als de serveerster, die het jachtige, stoffige leven in de grote stad meer dan zat is, leveren een subliem eindresultaat op, nog mooier naar mijn gevoel dan Murnau’s ook al voortreffelijke “Sunrise” (ook over de tegenstelling stad / platteland).
Een ontroerend meesterwerk. Filmkunst met een hoofdletter F.

City Girl is een stukje filmmagie. Een stomme film die een klein pareltje brengt. Geen grootse cinematografie of uitgebreid verhaal, maar Murnau weet van iets kleins, iets heel mooi te maken. Ik was geboeid door de relatie tussen Lem en Kate. En hoe de verhouding met de vader en werkers zou verlopen. Ik verbaasde mezelf hierover, omdat de film verder niets speciaal te bieden heeft. Maar het fascineert in haar kleinheid. Misschien een wat vergeten klassieker, maar eentje waar ik enorm van genoten heb. Lag me beter dan Sunrise trouwens, dat ik misschien wel eens een herkansing moet geven.

Aardige film. Zelf vond ik Sunrise toch wel beter. In deze film wordt er opnieuw prima geacteerd, alleen het verhaal sprak me in vergelijking met die andere film minder aan. Deze is vrij rechttoe rechtaan, en inmiddels ook een beetje ouderwets/cliché (vrouw is serveerster en trouwt "rijke" man). Een twist in het verhaal had het (voor mij) wel goed gedaan. Er wordt goed geacteerd, enige uitzondering vond ik de vader, en niet zozeer vanwege zijn acteerwerk maar omdat die personage in de film nogal dik wordt aangezet. De gedachte achter de film en het verband met de titel "Our Daily Bread" is wel goed bedacht en zit goed in elkaar.

Ook erg fijn dat je tot het laatst het einde niet ziet aankomen, het kan steeds alle kanten opgaan. Soms verwachtte ik een zoetsappig einde, en dan weer een ontknoping waar het helemaal mis gaat. Ruim 3*.

Prachtige film van Murnau die zich kan meten met zijn beste werk. Alle acteurs vond ik goed tot zeer goed, maar Mary Duncan springt er wel uit als stadsmeisje. Zij steelt elke scène met gemak.

Het verhaal is wellicht eenvoudig, het wordt feilloos verteld, met scenes die helemaal kloppen, waarbij de aankomst bij de boerderij met name prachtig gefilmd was: het rennen door de korenvelden, schitterend. Ook de scenes in het cafetaria vond ik erg goed, ik ging er helemaal in mee. Je zou City Girl zelfs een vroeg-feministische film kunnen noemen, Kate is zonder twijfel het sterkste personage uit de film- eigenlijk had ze op het eind iedereen de vinger moeten geven, maar stiekem was ik ook wel blij met happy end.