Where the Sidewalk Ends (1950)

Waarom zo weinig stemmen

Cynische film-noir thriller met Gene Tierney en Dana Andrews. Spannend tot 't eind. 4.5*

Where the Sidewalk Ends zit trouwens in de FOX FILM-NOIR COLLECTION.

Verhoogd naar 4,5.

Ik heb 'm een paar dagen geleden weer 's gezien. Ik vind het verhaal erg sterk en vooral dat stukje wanneer Dixon die kastdeur opendoet en je dat lijk ziet liggen en hij tegen z'n collega zegt "there's nothing in there" vind ik echt meesterlijk.

Geweldige rol van Dana Andrews. Ook allemaal heel donker / 'noir', spreekt me erg aan.

Net als enkele jaren eerder met "Laura" weet het trio Preminger - Andrews - Tierney opnieuw een sterke film-noir te maken. De formule wordt uitstekend uitgewerkt, maar de film is niet onderscheidend genoeg om als meesterwerk beschouwd te kunnen worden.

4*

Inderdaad een sterk stukje, Paulie. Stom dat ik 8 minuten voor het einde ging slapen, maar het was alsnog een sterke climax, misschien wat kort. Nu wat meer noirs van Preminger zien.

4*

Bovengemiddelde noir. Dana Andrews heb ik nog nooit van gehoord, erg goeie acteur. Het begin en middenstuk zijn sterk, het einde vind ik iets minder geslaagd. Nogal ongeloofwaardig dat Dixon toch besluit om toe te geven dat hij de boel belazerd heeft. 3,5*

Besteld...

Wist dat het u blij ging maken. Nu maar hopen dat hij me niet teleurstelt .

Redelijke politie-noir, die het echter net niet haalt bij de beste films van regisseur Preminger.

En voor de perfecte film-noir verwachten we natuurlijk ook een norse cynische private eye van het formaat Philip Marlowe of Mike Hammer.

Bovengemiddelde kwaliteit zit hem met namen in het camerawerk en de bij vlagen geweldige (studio)-decors.

Prima film noir over een driftige politieman, die zich door zijn opvliegende karakter diep in de nesten werkt. De spanning wordt aan lieverlee aardig opgebouwd, maar helaas mist de tegenvallende ontknoping creativiteit. Goede rol van Dana Andrews en de mooie Gene Tierney speelt gewoon zichzelf. Daarvoor alleen al ging je vroeger naar de bioscoop.

Otto Preminger herenigd weer Dana Andrews en Gene Tierney, na dat eerder gedaan te hebben in Laura, een doorbraak voor alle drie. Ditmaal is het echter meer Andrews die straalt dan Tierney. Ik heb hem nog nooit zo goed gezien als hier, als een agent met veel opgeklopte agressie. Andrews is van nature een zeer ingetogen acteur, die niet veel heeft van de theatrale neigingen van zijn tijd en dat wordt hier erg sterk uitgebuit.

Preminger maakt er ook een soort karakterstudie van, van iemand die zijn zelfhaat omzet in een haat voor criminelen. In principe is dit een typisch verhaal over een hardvochtige agent die het niet zo nou neemt met de regels, maar toch duidelijk voor de goede zaak werkt (al was dit type verhaal nog niet echt prominent in 1950 zo ver ik weet). Preminger weet er echter veel gevoel in te leggen en het personage zeer menselijk te maken. Het verloop van het verhaal, waarin de agressie van de agent hem zwaar in de problemen brengt als hij iemand vermoord in een korte vlaag van woede, is boeiend, maar verloopt niet geheel onverwacht. Het is vooral een goede kapstok voor Preminger om dit karakter te volgen en enkele mooie terzijdes te leveren, zoals die in Andrews vaste restaurant. Wat helpt is dat Andrews hier nog meer dan menig ander noir-hoofdfiguur een dunne lijn bewandelt tussen held en schurk. Het is vaak moeilijk te weten wat je van hem moet denken.

Interessant is het einde, waar toegewerkt wordt op een zelfopoffering, maar het verandert in een happy end waarin Andrews met alles lijkt weg te komen. In plaats daarvan geeft hij zichzelf op. Toch niet iets wat je snel ziet en de confrontatie met het politieteam hierna verdient bijna een eigen film. Helaas moeten we het met name doen met de enorm begripvolle reactie van Tierney (die sowieso jammer genoeg niet meer krijgt te doen dat het lieve meisje spelen). Daar zat meer in, maar de reactie van de baas van Andrews is al sterk.

Een zeer goede noir. Geen Laura (lijkt er ook niet op verder), maar essentieel voor de genreliefhebber.
4*

Een fascinerend, gestileerd, klassiek, stemmig en gevoelig psychologisch misdaaddrama/film noir over de donkere kant van het leven, waarin een zware politieman (in de betekenis van een zware jongen) gebukt ging over het feit dat zijn vader een crimineel was en geplaatst werd voor een moreel dilemma. De hoofdpersoon werd gekenschetst als eenzaam, onvast en gewelddadig en werd op een geweldige wijze neergezet door Dana Andrews.

Veel en veel beter dan Fallen Angel (1945), die ik een paar dagen eerder zag. Die film kenmerkte zich door een, naar mijn mening flauw mysterie-plot, melodrama en soapy romantiek. Het kon me niet zo boeien, al maakte het laatste gedeelte van die film het weer een beetje goed.

Deze film hakt er al gelijk in, met een geweldadige en verbitterde detective, ongure criminelen en veel smoezelige achterkamertjes waar weinig licht door de ramen schijnt. Kijk, dan voel ik me al gelijk een stuk beter thuis. Het plot heeft ergens wel iets komisch, maar dat maakt het geheel des te vermakelijker.

Ik weet enkel niet wat ik van Gene Tierney moet denken. Ergens heeft ze wel wat menselijks en schattigs, maar aan de andere kant is juist zij degene die de film soms de over-the-top drama kant op duwt. Past wat mij betreft niet in een film die dat verder schuwt. Menselijk is de film sowieso wel trouwens, karakters lijken net even wat meer diepgang te krijgen dan gebruikelijk. Het werkt wel. Een kleine 4* kan ik hier wel aan kwijt, vooral door het fijne spel van Andrews en ook de criminelen waren lekker evil.

Geen idee of het aan de transfer lag of dat de film gewoon vrij low-budget is, maar de film zat wel vol vuiltjes en spikkeltjes en het geluid was niet super. Denk transfer problemen van die dvdbox, want Fallen Angel en Night and The City hadden het ook al ietsje. Het gaat om deze box in ieder geval

De Regio-1 transfer is geweldig: uitstekend gerestaureerd en met Engelse subs; zit in deze fantastische boxset reeks: Filmdragers en apparatuur >> Titels >> Film-Noir Classic Collection Vol. 1-5

noir is voor mij nog een (uit de hand gelopen) uitprobeersel. Was te leen, maar de kans is er natuurlijk wel dat er ooit iets in huis komt. Deze is daar op zich een goeie kandidaat voor. Heb al gezien dat transfers erg verschillen, zal dat in de gaten houden hehe.

Preminger zet hier een stevige film noir neer met een spannend en aanneembaar verloop.

Toch is ook hier het slot wat bruusk en licht ontgoochelend en eigenlijk dus niet op het niveau van wat vooraf ging.

Er wordt goed geacteerd door zowat alle acteurs op de frontpage met natuurlijk mooie Gene Tierney en Dana Andrews voorop maar ook Gary Merrill en Karl Malden zitten goed in hun rol.

Otto Preminger die voorheen reeds met "Laura" dezelfde hoofdacteurs bracht, staat hier zeker in voor één van zijn betere films.

Goeie film over een agent die zich niet altijd aan de regels houdt en daardoor in de problemen komt. Een uitstekend plot dat onderhoudend is over de volle lengte. Het hoofdpersonage met zijn innerlijke dilemma's komt goed uit de verf hier. Het uitstekende acteerwerk van Dana Andrews draagt daar zeker aan bij.

Ik vond dit een bijzonder fascinerende film noir, schitterend camerawerk, goed gekozen locaties en geweldige acteerprestaties van alle acteurs.

Ik heb Dana Andrews altijd een beetje ondergewaardeerde acteur gevonden.

Leuk om te weten:

Als we op het begin van de film Gene Tierney zien tijdens haar werk als mannequin, groet ze "Oleg" de ontwerper van de kleding die ze showt :

Deze Oleg is Oleg Cassini, die niet alleen de kleding voor deze film had ontworpen, maar op dat moment ook de echtgenoot van de actrice Gene Tieney was.

Een sterk in elkaar gezet misdaad verhaal dat spannend blijft tot aan de laatste minuut , de bad guys zijn goed , de held heeft een flink dosis scherpe randjes en dat maakt zijn personage boeiend en Gene tierney speelt geweldig .

Niets dan lof voor dit misdaadverhaal .

Een onderhoudende film, maar ook niet echt meer dan dat. Het acteerwerk is degelijk en het verhaal zeker niet verkeerd. De ontknoping stelt wel een beetje teleur, hoewel die zeker niet slecht is. Waarom Dixon uiteindelijk toch besluit om zichzelf aan te geven is nogal onduidelijk en gelet op zijn eerdere handelen niet erg geloofwaardig.

Fallen Angel komt dichtbij, maar van de drie Preminger-noirs van de laatste dagen vind ik dit de fraaiste en sowieso de beste Preminger die ik tot nu toe heb gezien. Een film die soms expressief is als 40's noirs, maar ook een film die een soort gecontroleerde stijl heeft die een beetje vooruitwijst. Qua verhaal is het karakter van Andrews heerlijk complex en wordt hij prachtig gespiegeld aan de criminelen. Prachtge anti held De decors zijn een mengeling van studio en New Yorkse locaties. Ook die locaties staan op een soort kruispunt van de tijd. Oude kelderappertementjes en glamourloze kamers waari gegokt wordt, maar ook de moderne verstedelijking met autoliften en andere moderniteiten. Het einde was misschien nog mooier geweest als hij de brief niet terug had gegeven, maar ook nu is het prima en van de Hays-code moest dat. Andrews kan alleen loskomen van zijn vader als hij de confrontatie aangaat.

Ook heeft deze film een fraaie structuur waarin het coveren van de daad van Andrews (die wellicht ook zijn beste rol ooit speelt heel veel nadruk krijgt Ook heeft deze film volgens mij echt veel invloed gehad op een stevig aantal sixties en seventies films. Van Dirty Harry tot Chinatown. En om het af te maken: Een paar zeer fraaie kleine bijrolletjes zoals de uit het raam starende vrouw in het kelderappartement en de eigenaresse van het eethuisje waar Dixon graag komt.

Fraaie noir met een goed opgebouwd scenario, waarbij een agent (type losse handjes) in gewetensnood komt als een onschuldig man veroordeeld dreigt te worden voor een misdaad die hij pleegde. Toevallig, nou ja niet helemaal, ook nog de vader van de vrouw op wie hij een oogje heeft. Dat de beste man hem ook nog eens te hulp was geschoten een aantal jaar terug was wat te veel van het goede, maar goed het moge duidelijk zijn dat zijn geweten in alle hevigheid opspeelt. Er is overigens ook nog sprake van een andere moord, die er maar een beetje bijhangt, we komen niet eens te weten wie die Morrison uiteindelijk neerstak maar het was uiteraard een van die goons van Scalise (een fijne gluiperige rol van Merrill).

Dana Andrews is een acteur die wat ondergewaardeerd wordt maar die eigenlijk nooit verzaakt. Hier is hij erg sterk als verbeten 'plain clothes' agent, die zoals in nogal wat politiefilms gebruikelijk is, zijn chef tot wanhoop drijft. Hoe hij eerst besluit de doodslag op Paine te verdoezelen, en uiteindelijk zijn verantwoordelijkheid neemt wordt knap en geloofwaardig verbeeld, al had ik liever gezien dat de brief ergens in een la was beland. De schets van zijn omgeving is zorgvuldig gedaan, in kleine, haast intieme scenes zoals die in het eetcafé en als hij zijn maat om geld vraagt.