In a Lonely Place (1950)

Ja fantastisch. Bij Criterion betaal je wel de hoofdprijs, maar dan heb je een toprestauratie en een schijfje waar je de rest van je leven plezier van hebt. Ik zeg doen.

Ik ben een Bogart fan aan het worden, goed acteur en zijn filmkeuze is ook bijna altijd wel interessant. Deze film is ook goed, goed verhaal waarbij je toch een beetje moet opletten.

Blu-ray review dvdbeaver: In a Lonely Place

Deze Criterion release komt ook in de UK uit samen met Gilda, Easy Rider en nog een paar andere.

Ik ben daar wel blij mee want ik ben niet regiovrij.

Recent verschenen op DVD: Nicholas Ray's ' In A Lonely Place' uit 1950, dat vaak als film noir wordt aangeduid. Die aanduiding dekt de film echter niet. Er speelt weliswaar een moord op de achtergrond, maar dat is slechts een aanleiding om de lastige relatie tussen Humphrey Bogart en Gloria Grahame nog verder uit te hollen. Loopt dus qua liefde niet goed af.

Suspensevolle relatie.

Centraal in The Lonely Place staat de relatie tussen Dixon en Laurel en hoe zij omgaan met de situatie waarin Dixon verdacht wordt van moord. Door Dixon's explosieve persoonlijkheid maakt hij zich alleen maar verdachter. Met aspect gaat Ray in In A Lonely Place spelen. En dat doet hij heel goed. Hij zet je als kijker constant aan het denken of Dixon het wel heeft gedaan of niet. De waanzin waar het Laurel toe drijft komt geweldig over. Haar angst en onzekerheid komt heel erg overtuigend over. Dat komt door het fantastische spel wat Graham hier laat zien. Ze komt alleen maar tot dat niveau doordat Bogart hier ook fantastisch werk levert. Ze gaan heerlijk tegen elkaar op en dat zorgt voor een geweldige chemie en werkrelatie tussen beide. Ook de supporting cast is heel erg goed. De film kent een geweldige spanningsboog en werkt toe naar een geweldig zwartgallig einde. Erg goede keuze om het zo te laten eindigen. In A Lonely Place is prachtig geschoten en de mooie muziek zorgt voor erg veel sfeer.

Erg fijne Drama-Noir met erg fijn spel van vooral Bogart en Graham.

zoals hierboven vermeld heb ik er weinig aan toe te voegen , de film laat je bijna tot op het laatste moment twijfelen over of hij het nou gedaan heeft of niet .

Ik heb maar heel weinig films met Bogart gezien maar hij zet hier wel een overtuigende rol neer .

Grootste probleem met deze film voor mij: men probeert eigenlijk voortdurend twijfel aan zijn onschuld te creëren, ondanks alle verwoede pogingen hiertoe lukt dit nooit overtuigend, en het "verrassende" einde zie je al heel vroeg aankomen. De rest van het verhaal doet er dan verder weinig toe.

“I was born when she kissed me. I died when she left me. I lived a few weeks while she loved me.”

Eén van de beste rollen van Humphrey Bogart. In In a Lonely Place speelt hij een personage met heel veel problemen en een zeer kort lontje, en uiteindelijk verliest hij alles door zijn achterdochtige karakter en agressief gedrag. Het mooie is dat je niet te weten komt wat Dixon Steele heeft meegemaakt en hoe hij zo is geworden, en dat zorgt ervoor dat het personage ook iets mysterieus over zich heeft.

Bogart kan dit soort personages altijd fantastisch spelen en het ene moment haat je hem, om het andere moment om hem te kunnen lachen of medelijden met hem te krijgen. Het samenspel met Gloria Grahame levert veel hoogtepunten in de film op, en hun scènes zijn tragisch, soms liefdevol, maar vooral explosief. In a Lonely Place heeft ook nog een moordplotje, maar de film is vooral een tragisch liefdesverhaal en het laat zien dat liefde niet alles overwint.

Prima noir waarin de nadruk ligt op de psychologie van de personages eerder dan op het misdaadgegeven. Humphrey Bogart zet een sterke prestatie neer als personage van extremen. Van Gloria Grahame kunnen we vermoeden dat dit de rol van haar leven was. Prima muziekscore van avant-gardist George Antheil en natuurlijk is er ook de schitterende fotografie van noir great Burnett Guffey. Het oog wordt verwend en dat is nog altijd vrij essentieel voor een film, toch wat mij betreft.

Altijd problemen gehad met deze film. Iedere keer wanneer ik ´m ging kijken dacht ik dat mijn mening wel zou veranderen aangezien ik meerdere films van Ray erg goed vind en een fan van Bogie ben. Telkens weer die enorme teleurstelling: ik wil ´m graag goed vinden, maar de film strijkt mij tegen de haren in. Ik zal proberen mijn nagel erachter te krijgen.

Acteerprestaties zijn over het algemeen ok, maar zeker niet bijzonder. Fotografie is ok, maar niet bijzonder. Het allergrootste struikelblok voor mij is het script. Het is vreselijk gekunsteld. Alles staat in het teken van het plot en al de karakters zijn hieromheen gevormd. Het plot is simpelweg ongeloofwaardig. Politie verdenkt Dixon vanwege zijn opvliegend karakter en zijn verleden. Dixon heeft nooit iemand vermoord en de politie lijkt helemaal gefixeerd op hem. Een buurvrouw die een relatie aangaat met iemand die van moord wordt verdacht. Alle gedragingen van Dixon die hem verdacht maken zijn onzinnig. Zijn manager die 20 jaar bij hem is behandeld hem poeslief ipv hem de waarheid te vertellen. Het einde vind ik tergend: Grahame die zegt dat het nu te laat wanneer ze hoort dat Dixon niet schuldig is. Ze vond het geen probleem iemand te trouwen, die iedereen om zich heen kort en klein slaat. Bovendien was het sowieso al lang bang was voor hem. Icing on the cake is de uitspraak dat `geniale` artiesten de vrijheid moeten hebben om af en toe iedereen om zich heen kort en klein te slaan. Dit is waarschijnlijk de hippie in Ray die spreekt.

Nee, het lukt me niet om van deze film te genieten.

De sfeer zit goed, en de Bogart is weer goed op dreef. Desalniettemin vind ik deze film toch minder dan andere Bogart- of Film-Noir-klassiekers:
- Ik kan het personage Dixon Steele maar matig waarderen. Ik heb een probleem met zijn gewelddadig karakter.
- Het verhaal is niet zo interessant. Na verloop van tijd wordt de moord bijzaak, en wordt dit eerder een Romantisch drama. Aan het opklaren van de moord wordt vanaf dan ook niet veel tijd meer besteed. Op het einde krijgen we te horen dat iemand nogal toevallig bekend heeft... en daar moeten we het dan met doen. Verwacht dus geen sterke plottwists.

Weinig stemmen op dit forum op deze prima film. Heb mij zeer vermaakt met deze film die in status in gegroeid de afgelopen decennia en inmiddels tot 1 van de beste Humphrey Bogarts wordt gerekend. Ook Gloria Grahame schitterert in deze film trouwens. Toegegeven, ik ben een Bogart-fan. Maar wel een dikke aanrader.

Niet de geweldige film die ik er hoopte in te zien. Het begint sterk met een bizarre moord waarbij Dixon Steele de hoofdverdachte blijkt, maar al gauw ebt die spanning weg wanneer hij een waterdicht alibi schijnt te hebben. De moordzaak verdwijnt meer en meer naar de achtergrond en is niet meer dan een simpel subplot. Op het einde wordt het mysterie ontrafeld, maar eveneens in de marge alsof het nog een los eindje was dat opgehelderd moest worden.

In de plaats krijg je een explosieve relatie tussen Dixon Steele en zijn buurvrouw Laurel Gray. Veel drama, letterlijk zelfs tussen de romantische buien door wanneer de één of de andere net niet vervelend is. Bogart is op dreef als een arrogante alfaman met een kort lontje dat het geweld niet schuwt. Het hoe en wat blijft achterwege. De romance zelf vond ik niet zo interessant waardoor er eigenlijk nog weinig overbleef.

Degelijk, dat zeker, maar niet ondersteboven van de film.

Graag gezien. Nicholas Ray is een cineast die vooral een emotioneel landschap visueel kan vertellen. Zijn geprefereerd thema is in deze film sterk aanwezig : destructie van geïdealiseerde romance, tussen 2 outsiders die door de harde realiteit gedoemd zijn. De hoofdpersonages Dix en Laurel functioneren als een omgekeerde noir nl homme fatale en onschuldige/naïeve vrouw die meegesleurd wordt door de demonen van haar geliefde. In feite een melodrama, een mix tussen noir en romantisme waarin de donkere kanten van geweld, isolatie en hier ook het universum van Hollywood boven komen : verbitterd en pessimistisch/sarcastisch. Commercie boven kunst. Destructieve relaties. Verbitterde personages.

Voor Dix is zijn beroep als scenarist een kanaal om geweld te uiten (diep verlangen om gewelddadig te zijn). Dix is een passé, een nobody die al lang geen succes meer heeft gehad. Met zijn relatie met Laurel bereikt hij een nieuw artistiek hoogtepunt. Laurel is een gekwetst persoon (ongelukkige relatie voorheen) maar heeft in het begin vertrouwen in deze man. Ze verschaft hem een alibi omdat ze in zijn onschuld gelooft maar daarna twijfelt ze aan zijn onschuld (scene met de bestuurder na het strand toont de uitbarsting van Dix die bijna de bestuurder vermoordt) waardoor een relatiebreuk ontstaat. Het moordonderzoek loopt dus parallel met de romance. Hoe verder het moordonderzoek, hoe meer twijfel ontstaat bij Laurel en dus hoe slechter de romance loopt. Op het einde met het telefoontje is net daarom waarom Laurel vindt dat het te laat komt. De romance is over en het heeft geen belang of Dix nu onschuldig is of niet.

Ray maakt doordacht gebruik maakt van camera, ruimte en oriëntatie om een emotie te tonen. Misschien iets te academisch om alles door te hebben maar In a lonely place bezit een intensiteit en een psychologische klaarheid dankzij deze aanpak.

Goede noir met een fijne rol van Bogard

Kleine 4*

Zeer degelijke film-noir

Al vind ik het niet helemaal een film-noir. Daarvoor is het verhaal (gelukkig) eenvoudig te volgen zonder al te veel plottwisten. Ook wordt er weinig gefocust op de misdaad zelf, maar meer op de karakterontwikkelingen van de personages. Bogart zet een sterke rol neer als Dixon Steele. In het begin leek hij nog een vrij normale man te zijn, ook al had hij van die vreemde trekjes (weinig emotie tonen en grapjes maken wanneer de politie hem inlicht over de moord op Mildred). Gaandeweg leren we zijn donkere en gewelddadige kant kennen en Bogart weet dit op een erg overtuigende manier neer te zetten. Vooral de scène waarin hij toont hoe de moord zou gepleegd zijn, is erg sterk, maar ook de andere scènes waarin hij woede uitbarstingen krijgt, zijn sterk. Ik begon toch stevig te twijfelen of hij al dan niet de moord had gepleegd (uiteindelijk heeft hij die niet gepleegd), maar eigenlijk was de focus al een tijdje verlegt naar de haat-liefde relatie tussen Dixon en Laurel.

Boeiende film, dat zeker. Vooral Bogart tilt deze film naar een hoger niveau.

3.5*