Kimssi Pyoryugi (2009)

Leuke film. Het is vooral absurd dat de man op een eiland strandt dat op een boogscheut van de stad ligt. Helemaal anders dan we gewoon zijn met de Amerikaanse films waarbij iemand op een eiland terecht komt. Ook hier weer iemand die tracht te overleven en dat geeft soms leuke scènes. De vrouw is toch een apart geval en het duurt even voor het klikt tussen beiden werelden. Filmisch gezien bedoel ik dan. Beetje apart verhaal dus, visueel niets speciaal en het is net te absurd om sfeer te bouwen en te weinig absurd om creatief te zijn.

De eerste 10 minuten had ik echt zoiets van wat ìs dit voor domme crap. Maar het bleek toch een erg leuk en origineel filmpje. Chapeau.

Geweldige film. Het begin lijkt een beetje uit te draaien op een standaard verhaal, maar dan wordt daar een nieuwe speler toegevoegd, en de chemie is uitstekend. Het survivalaspect is wat naar de achtergrond verschoven, wordt doorheen de film niet echt serieus genomen en is meer het decor voor het mooie tafereel dat zich hier afspeelt, en zeker in het begin is de film een terechte aanklacht voor de consumptiemaatschappij. Maar naar het einde toe domineert het dromerige, vrolijke en sprookjesachtige sfeer, aangesterkt door een geweldige soundtrack. Misschien is Kimssi Pyoryugi in zekere zin wel een mix tussen American Beauty en Le Fabuleux Destin d'Amelie Poulain, met een vleugje Rear Window.

De acteerprestaties waren goed, al pakt de film daar natuurlijk niet echt mee uit, en de cinematografie is ook echt mooi. En die noedels met black bean pasta moet ik zeker eens zelf proberen maken. Dat ziet er veel te lekker uit. Dat de Koreanen volleerde filmmakers zijn, is al langer geweten, en deze film is daar weer het zoveelste bewijs van.

Film over twee wereldvreemde figuren die elkaar op bijzondere wijze leren kennen. Met name het verhaal is behoorlijk origineel gevonden ook al is het tegelijkertijd ook erg onwaarschijnlijk. Maar het kijkt lekker weg en blijft tot aan het einde boeiend. Wat op zich ook knap is bij dit onderwerp. Het meest verbaasd ben ik overigens om nu te ontdekken dat deze film zelfs in de top 250 staat. Zo bijzonder is hij nou toch ook weer niet? Of is het omdat hij uit Zuid-Korea komt? Maar hij staat laag en zal ook wel weer verdwijnen. Wel een leuke film dus die zeker de moeite waard is.

Castaway on the Moon

Sterk film. Castaway on the Moon is een film die even op gang moet komen, maar zodra het meisje (Ryeowon Jung) geïntroduceerd wordt veranderd de film in een verhaal over twee mensen met grote problemen, die elkaar op soms orthodoxe wijze weten te helpen. Het probleem van de film is een beetje dat de verhaallijn rond de vrouwelijke Kim, die nooit naar buiten gaat, interessanter is dan de met zelfmoord gedachten rondlopende mannelijke Kim. Daardoor is vooral het begin wat saai om naar te kijken. Het wordt wel beter, maar Jung blijft boeiender en speelt een sterker personage. Het laatste gedeelte, en de laatste scene, zijn dan wel weer een ijzersterke afsluiter.

Castaway on the Moon stond al erg lang op mijn kijklijstje. Het is het wachten waard geweest. Een vrij bizarre film wel: dramatisch aan de ene kant, maar er zijn ook talloze humoristische en absurde situaties voorhanden die het verhaal vooral luchtig maken. De film heeft erg veel weg van de Amerikaanse versie Cast Away (2000) met Tom Hanks. Ik heb toch de indruk dat er wel gekopieerd is in de wijze waarop de mannelijke Kim tracht te overleven op het eiland.

Het concept is absurd en geniaal tegelijkertijd. Weg van de beschaving, maar tegelijk ook o zo dichtbij. In plaats van aangespoelde Fed Ex pakjes is het hier sluikafval dat de mannelijke Kim een creatieve manier biedt om te overleven. Fijn was alvast de montage om aan alternatief voedsel te komen in plaats van die bospaddestoelen. Geen idee hoe lang hij daar vertoefde - het moet toch aanleunen tegen een jaar - waardoor het vreemd blijft dat hij onopgemerkt bleef, zelfs voor pleziervaarten. Niet alle humor was geslaagd (bvb de vogelpoep), maar vermakelijk was het wel.

Ook de vrouwelijke Kim was een interessant personage. Ze was - zoals ze het in Japan noemen - een hikikomori, waarbij voornamelijk jongeren zich afsluiten van de buitenwereld en maanden tot jaren op hun kamer in isolatie doorbrengen. De fascinatie en aantrekkingskracht die de vrouw heeft voor de man is interessant om volgen. Het levert een warme en ingetogen film op.

Dit moet toch één van de origineelste films zijn die ik ooit heb gezien, en dat zeg ik niet vaak. Een tragikomedie die ook de satire niet schuwt. De man en de vrouw zijn twee zelfde types personages; kluizenaars die hun draai niet vinden in de maatschappij. Verschil is dat de jonge vrouw binnengekluisterd zit, terwijl de man een hikikomori bestaan leidt in open lucht, op een eilandje in een stadsrivier waar hij na een mislukte zelfmoordpoging aanspoelde. Hij behelpt zich creatief met wat er op het eiland aanwezig is en vindt voldoening in zijn manier van leven. Intussen wordt hij geobserveerd vanuit een flat door de jonge vrouw met een telelens, die hem toevallig heeft gespot.

Op een non-verbale manier komt een connectie tussen hen tot stand en dat komt via enkele sterke scènes naar voren : één van de meest intense vond ik de man die zijn zelfgeproduceerde maaltijd begon te eten, nadat hij een levering van zijn lievelingsmaaltijd (verzonden door de jonge vrouw) geweigerd had; hij wilde absoluut bewijzen dat hij de maatschappij niet nodig had. De emoties in die scène waren enorm sterk. Natuurlijk gaat deze film ook over ongelukkige individuën en eenzaamheid, en dat is een serieus probleem aan het worden in enkele Aziatische landen. De regisseur blijft verrassend hoopvol en trakteert met een geweldig mooi einde. Ga ik zeker nog 's bekijken! Staat ook op het randje om onze geliefde top 250 te halen.