Soshite Chichi ni Naru (2013)

Sommige regisseurs glippen er ondanks dat je veel films kijkt en zelfs lijstjes 'afwerkt', toch grotendeels doorheen om een of andere reden, ook al staan ze wel degelijk (soms zelfs prominent) op je radar. Hirokazu Koreeda is er voor mij zo een. Like Father, like Son wilde ik al zien vanaf dat hij uitkwam en eigenlijk heb ik de regisseur vanaf toen toch een beetje in de gaten gehouden, en voorgenomen om zijn werk te kijken.
Toch heb ik sinds dat moment slechts één film van de man gezien, het oudere Nobody Knows (2004).

Met de neiging om Shoplifters te gaan kijken en de aankomende MovieMeter top 250 project 2010's - Editie 2020 lijst in het verschiet, was er een mooie aanleiding om er toch eens werk van te gaan maken; en dan beginnen we beter hier waar mijn aandacht voor de man ooit begon. En Koreeda stelt niet teleur, of misschien slechts een heel klein beetje.

De kracht van Like Father, like Son was voor mij tegelijk een beetje zijn zwakte; de film in ontzettend ingetogen en wars van melodrama, terwijl de situatie zich daar uitstekend voor zou lenen. Daar houd ik aan de ene kant erg van, maar anderzijds kabbelde het soms wel wat erg rustig door. Uiteraard zijn Japanners geen Italianen met geschreeuwde dialogen bij de minste vorm van onenigheid, maar toch. Gelukkig weet Koreeda dat wel te compenseren met allerlei kleine touches (denk aan de gekauwde rietjes in het restaurant, of simpelweg de camera die even op de blik van de vader blijft hangen; en je ziet de twijfel groeien en zijn gevoelens langzamerhand veranderen. Hij blijft het grootste gedeelte van de film een beetje een onsympathieke zak hooi wat mij betreft, maar Koreeda blijkt geen grote affiniteit voor zijn personages te hoeven creëren om je hart te winnen.

4*

Een film over twee kinderen die bij geboorte werden verwisseld en daardoor een hoop vraagstukken in gang steken. Over het ouderschap, over opvoeding en het verschil tussen opvoeding en bloedverwantschap. Het is nooit zwart/wit en komt stapsgewijs tot uiting. Een mooie film die nooit heel groots wordt, maar wel weet te raken. Het mooie aan de film is dat het ook zelf geen pasklaar antwoord heeft en figuren laat zien die nogal verschillen van elkaar, maar tegelijk elk op hun manier het beste voor hebben.

Enkele jaren na de geboorte van hun zoon ontdekken Ryota [Masaharu Fukuyama] en Midori [Machiko Ono] dat zij door een administratieve fout van het ziekenhuis niet hun eigen kind meer naar huis hebben genomen. Met behulp van advocaten treffen ze een regeling met Yudai [Lily Franky] en Yukari [Yôko Maki] om de kinderen stapsgewijs te ‘ruilen’. Keita [Kaita Ninomiya] voelt zich al snel thuis bij zijn biologische ouders Yudai en Yukari, maar Ryusei [Shógen Hwang] kan veel moeilijker aarden bij zijn feitelijke ouders, vooral omdat Ryota zich sinds de geboorte van zijn zoon vooral heeft gestort op het werk en niet goed weet hoe hij vader moet zijn. Scherp geobserveerd en subtiel geregisseerd (let op de verschillen in mimiek lichaamshouding van tussen de ouders) met opvallend goed spel van de kinderen. Meeslepend en ontroerend zonder sentimenteel te zijn.

Typisch ingetogen en subtiel uitgewerkt drama van regisseur Hirokazu Koreeda. Zoals bij meer van zijn films het geval is duurt het even voordat plot en personages interessant beginnen te worden, maar gaandeweg kreeg hij me toch weer te pakken. Vooral de ontwikkeling die de ogenschijnlijk wat kille en afstandelijke vader Ryota (Masaharu Fukuyama) doormaakt is prachtig gerealiseerd.

Weer een heerlijke Koreeda !!!!

Hier gaat het dus om twee kinderen die gewisseld zijn bij de geboorte, en bij gezinnen komen van verschillende sociale achtergronden. Maar eigenlijk gaat het erover dat vele mensen kinderen moeten hebben, maar dan er gewoon geen tijd willen insteken om ze op te voeden, en in vele Aziatische landen telt alleen de carriere, maar er zijn ook landen waar ze de kinderen gewoon wat laten rondhangen waar ze dan voor extra problemen zorgen...