
Kikujirô no Natsu (1999)
Alternatieve titels: Kikujiro | 菊次郎の夏
Japan
Komedie / Roadmovie
121 minuten
geregisseerd door Takeshi Kitano
met Kayoko Kishimoto, Takeshi Kitano en Yusuke Sekiguchi
De kleine Masao is negen jaar oud en heeft net zomervakantie gekregen. Hij woont alleen met zijn grootmoeder die geen geld of tijd heeft voor vakantie, zijn vriendjes zijn allemaal weg omdat ze ouders hebben die wel op vakantie gaan en de voetbaltrainingen zijn ook al gestopt. Hij besluit, met niet meer dan een foto, zijn moeder te gaan zoeken. Een moeder die hij nooit heeft ontmoet. Een wereldse vriendin van zijn grootmoeder trekt zich het lot van Masao aan. Ze geeft haar man Kikujiro opdracht Masao te begeleiden op zijn zoektocht. De jongen beleeft een groots avontuur, de vakantie van zijn leven.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=lqDEp1WXwoo
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,8 / 18580)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)
De film bevat redelijk wat humor, maar het ene is al wat meer geslaagd dan het andere. 'k vrees dat je een beetje voor de humor moet zijn, al zat er een scène in die wel erg grappig was (met een nagel).
De muziek vond 'k wel erg goed en eigenlijk het beste van de hele film

Voor mij mocht de film toch ook een stuk korter geweest zijn, want er zaten toch een aantal stukken in die 'k niet zo interessant vond.
Van deze film had 'k wel wat meer verwacht, ondanks dat 'k er eigenlijk geen echte verwachtingen bij had. De film deed eigenlijk niet zoveel bij mij.
Het zal eeuwig zo blijven denk ik, maar het eerste half uur is soms wat aarzelend. Eens op weg bloeit de film compleet open en blijft het magisch tot het eind. Het meest nog wel in het laatste half uur, als alle dramatische spanning weg is en Kitano zich vol kan richting op z'n idiote spelletje en rustgevende kampeertrip.
Geweldig leuke road-movie. Kikujiro is de perfecte antiheld, z'n entourage maakt hem alleen maar sterker. Veel memorabele momenten, sterk drama tussendoor en vooral veel lol en plezier.
Wellicht één van Kitano's meest toegankelijke films, maar zeker daarom geen mindere. Daarnaast ook een film die zeker niet aan kracht inboet bij meerdere kijkbeurten.
4.5* en een uitgebreide review

Waardering; verhoogd naar 4,5*


Maar gelukkig neemt de film een vrolijkere noot aan als ze eenmaal op weg zijn.
Erg leuk spel van Kitano zelf als de onbehouwen, lompe wannabe gangster Kikujiro, maar toch het hart op de goede plek heeft zitten.
Enkele scènes waar ik toch wel stuk om ging: een auto laten stoppen met een spijker, bushalte en dat gedoe met de bikers.
Om de prachtige soundtrack van Joe Hisashi, daar kun je echt bij wegdromen.
Dikke 3,5 sterren.
Eens Kikujiro in beeld komt en de twee samen op pad gaan valt het best nog mee. Die gelukzalige sfeer waar ik zoveel van lees, kwam wel maar mondjesmaat te voorschijn. Niet helemaal mijn humor en door die Masao duurde het even voor de sfeer er was. Maar gaandeweg komt die er wel. En daar heeft ook de muziek een belangrijke rol in. Samen met de speelse scènes maakt het nog veel goed. Al zal dit nooit één van mijn topfavorieten worden. Die muziek ga ik nog wel eens opzoeken...
In één van de eerste scènes wanneer Masao tevergeefs naar de voetbaltraining gaat draagt hij trouwens een tenue van het Nederlands elftal.
Ook in deze film van Kitano draait het niet om de rode draad van het verhaal, maar om het gebeuren eromheen. Idiote spelletjes, wachten op een bus die niet komt, et cetera.
Aardige film, met een soundtrack die mee deed denken aan het koningslied maar dat schijnt met dat lied vaker het geval te zijn.
Acteerwerk vind ik nogal eens 'van dik hout zaagt men planken.'
Verder mooie shots die soms de desolate sfeer van Edward Hopper in gedachten roepen.
Wellicht heb ik em destijds instinctief al juist vermeden, maar door de hoge scores hier (en de Rosenbaum lijst) moest het er toch ooit wel van komen. Ben nu wat bezorgder over Dolls die ik ook nog op mijn inhaal programma had gezet (hopelijk zit daar veel minder "humor" in)
Kitano is blijkbaar echt mijn ding niet zo. Humor is altijd heel persoonlijk en het is je ding wel/niet, maar bij Kikujiro heeft hij zijn script écht gereduceerd tot slechts een reeks vignetten die draaien om een gag, en dan blijft er weinig over. Al lees ik wel veel roem hier en daar voor bepaalde subtiliteiten in het script die een gevoelige kant van Kitano zouden laten zien...
Ik zag vooral infantiliteit. En ok, hij maakt een film over een klein jongetje en zet regelmatig een romantisch/sentimentele score in, maar dat betekend niet dat het script automatisch gevoelig en subtiel is. Ik vond het zelfs verre van dat. Dieptepunt is misschien nog dat er ergens aan het begin opeens een pedofiel wordt geïntroduceerd in een van de vignetten die met een vriendelijke draai om de oren al even plotseling weer wordt afgevoerd. Waarom? omdat dit ook grappig is? Of om aan te geven dat de onbekende en rare meneer die Kitano zelf speelt niet iemand is die op die manier in het jongetje is geïnteresseerd?... dit even ter illustratie dat die vignetten ook verhaal technisch de boel nogal onderuit halen; alles qua verhaal en karakters is uitermate onwaarschijnlijk waardoor het beetje drama dat aanwezig is al net zo slecht werkt als de humor wat mij betreft.
Het 'en nu wegwezen, we hebben genoeg gespeeld' einde, dat zowel door Kitano de acteur tegen het jongetje word uitgesproken als Kitano de regisseur tegen zijn publiek, is ook iets waar de schoen wringt voor mij. Ik zie de knipoog en, zoals gezegd, waardeer de eigenzinnigheid, maar vind het gelijk ook een ongepaste arrogante houding (want denk ergens in mijn achterhoofd ook nog dat hij logischerwijze niet de dramatische thuiskomst van het jongetje laat zien, die inmiddels waarschijnlijk al als vermist is opgegeven oid, als we het verhaal serieus zouden nemen)
Paar grappige scenes, maar voor mij weinig memorabel ben ik bang...
Het jongetje doet het heel aardig, maar Kitano vond ik meestentijds tamelijk irritant en/of over de top. Dat is waarschijnlijk ook de bedoeling, alleen ik heb daar niks mee. Het enige mooie dat ik heb kunnen ontdekken is de fraaie soundtrack, maar een film dient m.i. meer te zijn dan wat mooie plaatsjes en een mooie soundtrack. Ik ben het met o.a. 93.9 eens dat de film zwaar overgewaardeerd is. Voor mij was het in ieder geval een moeizame zit.
Eigenlijk gaat de film over eenzaamheid en ook over het afstoten van verantwoordelijkheid. Boven dit laatste staat de kleine Masao, die eigenlijk meer last heeft van zijn begeleider dan omgekeerd. Mogelijks verwacht men een happy-end, maar dat hoeft niet. Belangrijker is het menselijke gedragingen in beeld te brengen. Enkele heel, heel knappe scènes, niet zonder ontroering.
Uiteraard groeien de twee naar elkaar toe door een serie van ontmoetingen en gebeurtenissen, maar hoewel sentiment vaak op de loer ligt, weet Takeshi Kitano altijd op het juiste moment dat sentiment te doorbreken met een geslaagde grap. De film zit vol grappige en/of hartverwarmende momenten die Kitano keer op keer op inventieve, maar effectieve wijze over weet te brengen. De droomsequenties zijn prachtig vormgegeven en schitterend gefilmd en de personen die Masao en 'Mister' onderweg ontmoeten hebben allemaal hun impact. Er zijn teveel hoogtepunten om op te noemen, maar ik moest nog heel lang nalachen om de scène bij het zwembad. De spelletjes die Masao speelt met 'Fatso' 'Mr Nice Guy' en 'Baldy' zijn ook fantastisch, maar dat geldt eigenlijk voor deze film die de perfecte combinatie is van een lach en een traan en die je met een heerlijk warm gevoel achterlaat. Een meesterwerk!
Daarbij leidt het onaangepaste karakter van Kitano af en toe tot best grappige situaties. Eigenlijk is Kitano op zijn leukst als hij onzinnige situaties bedenkt om de tijd te doden, dat was ook in Sonatine al het geval. Favoriet: het dagen rondhangen bij een verlaten bushalte om dan maar een blinde spelen om een lift te krijgen (vooral de glorieuze mislukking ervan).