Kikujirô no Natsu (1999)

Hm, 'k weet niet direct wat 'k er moet van denken. De film begint een beetje raar, met de man die het jongetje naar een renbaan meeneemt en gokt en het jongetje die wordt meegelokt met een pedofiel, maar gelukkig slaat het verhaal dan toch een andere richting in, want anders zou het maar een heel vreemde familiefilm worden . De film wordt dan veel meer een roadmovie, waar ze allerlei vreemde personages ontmoeten.

De film bevat redelijk wat humor, maar het ene is al wat meer geslaagd dan het andere. 'k vrees dat je een beetje voor de humor moet zijn, al zat er een scène in die wel erg grappig was (met een nagel).

De muziek vond 'k wel erg goed en eigenlijk het beste van de hele film

Voor mij mocht de film toch ook een stuk korter geweest zijn, want er zaten toch een aantal stukken in die 'k niet zo interessant vond.

Van deze film had 'k wel wat meer verwacht, ondanks dat 'k er eigenlijk geen echte verwachtingen bij had. De film deed eigenlijk niet zoveel bij mij.

Je moet van dit soort films houden, ik vond het allemaal veel te traag, tot de zoektocht naar zijn moeder vond ik het nog wel leuk, maar daarna zakt de film in elkaar, wat een flauwekul hierna, en dan nog die belachelijke stukjes, maar okee, ieder zijn eigen mening.

Genieten.

Het zal eeuwig zo blijven denk ik, maar het eerste half uur is soms wat aarzelend. Eens op weg bloeit de film compleet open en blijft het magisch tot het eind. Het meest nog wel in het laatste half uur, als alle dramatische spanning weg is en Kitano zich vol kan richting op z'n idiote spelletje en rustgevende kampeertrip.

Geweldig leuke road-movie. Kikujiro is de perfecte antiheld, z'n entourage maakt hem alleen maar sterker. Veel memorabele momenten, sterk drama tussendoor en vooral veel lol en plezier.

Wellicht één van Kitano's meest toegankelijke films, maar zeker daarom geen mindere. Daarnaast ook een film die zeker niet aan kracht inboet bij meerdere kijkbeurten.

4.5* en een uitgebreide review

Mooie review!

Was niet zo moeilijk met Summer op de achtergrond

Toen ik deze film voor de eerste keer zag was ik er niet zo over te spreken. Ik moest dus duidelijk nog wennen aan de Japanse humor. Bij mijn tweede kijkbeurt werd ik al een stuk positiever en nu bij mijn derde kijkbeurt wordt mijn waardering voor deze feel-good road movie weer een stukje verhoogd. Die Kitano is behalve een groot regisseur toch ook een topacteur. Ik heb toch echt weer genoten van dit filmpje, niet alleen van het heerlijke spel van Kitano en de overige hoofdrolspelers maar ook zeer van die geweldig sfeervolle soundtrack van Joe Hisashi. Zou ik een top 10 samenstellen van films met de mooiste soundtrack dan zou deze film daar zonder meer in terecht komen. Zonder die muziek van Hisashi zou er niet meer dan een 3,5*/4,0* voor deze film overblijven.

Waardering; verhoogd naar 4,5*

Goede kleine recensies plaats je de laatste tijd, wibro

Vermakelijke film die ietwat moeilijk begint. Vooral het stuk met de pedofiel, daar had ik zo wel mijn bedenkingen bij.
Maar gelukkig neemt de film een vrolijkere noot aan als ze eenmaal op weg zijn.
Erg leuk spel van Kitano zelf als de onbehouwen, lompe wannabe gangster Kikujiro, maar toch het hart op de goede plek heeft zitten.

Enkele scènes waar ik toch wel stuk om ging: een auto laten stoppen met een spijker, bushalte en dat gedoe met de bikers.

Om de prachtige soundtrack van Joe Hisashi, daar kun je echt bij wegdromen.

Dikke 3,5 sterren.

Wisselvallige film. Voor elk schitterend moment of geniale visuele vondst in de zonnige roadtrip van het bizarre tweetal (begin- en eindshot, de bewegende foto's, het filmen van een reflectie in de wieldoppen van een auto), is er ook wel een minder goed moment. Het stuk in de renbaan, bijvoorbeeld, duurt veel te lang en boeide me helemaal niet. Het personage Kikujiro is bij momenten fenomenaal, en dan weer een pak minder. Een film die me dus niet over de hele lijn wist te boeien. Jammer, want ik had er veel van verwacht en ik ben werkelijk verliefd op roadmovies. Gelukkig is het themanummer (Summer) wel onaards prachtig.

Kikujiro, een film van en met Takeshi Kitano. De film kende een slechte start met weinig samenhang een vervelende Masao. Het hoort wel bij z'n rol, maar voor mij is het gewoon een leeg karakter. Ik heb deze film via een tip van de Tip Topper in een zelfde ronde met Dolls, dat ik na een eerste kijkbeurt ooit uit verveling heb afgezet... Dat beloofd voor een herziening.

Eens Kikujiro in beeld komt en de twee samen op pad gaan valt het best nog mee. Die gelukzalige sfeer waar ik zoveel van lees, kwam wel maar mondjesmaat te voorschijn. Niet helemaal mijn humor en door die Masao duurde het even voor de sfeer er was. Maar gaandeweg komt die er wel. En daar heeft ook de muziek een belangrijke rol in. Samen met de speelse scènes maakt het nog veel goed. Al zal dit nooit één van mijn topfavorieten worden. Die muziek ga ik nog wel eens opzoeken...

Roadmovie waarin de kleine Masao op stap gaat met Kikujirô op zoek naar zijn moeder.

In één van de eerste scènes wanneer Masao tevergeefs naar de voetbaltraining gaat draagt hij trouwens een tenue van het Nederlands elftal.

Ook in deze film van Kitano draait het niet om de rode draad van het verhaal, maar om het gebeuren eromheen. Idiote spelletjes, wachten op een bus die niet komt, et cetera.

Aardige film, met een soundtrack die mee deed denken aan het koningslied maar dat schijnt met dat lied vaker het geval te zijn.

Acteerwerk vind ik nogal eens 'van dik hout zaagt men planken.'

Creatieve en aparte film en ik was erg onder de indruk van Yusuke Sekiguchi (Masao). Hij speelt erg geloofwaardig en natuurlijk, het is haast niet te zien dat hij acteert. Mooi om zo'n tegelijkertijd wijs én naief jongetje te zien. De rol van Kikujiro schrijnt en irriteert af en toe. Kikujiro is niet zomaar lomp, maar lijkt eerder autistisch (of in ieder geval iets in die richting) met zijn constant merkwaardige, negatieve manieren van omgang. Aan de andere kant is het de bedoeling dat hij een reactie oproept en daar slaagt hij zeker in.

Verder mooie shots die soms de desolate sfeer van Edward Hopper in gedachten roepen.

Eigenaardige film. Het eerste uur vond ik het beste, daarna wat minder, eerder komisch. De muziek , het deuntje is wonderlijk mooi. Daarom een halve ster meer.

Ik was met Kikujiro slechts millimeters verwijderd van een onvoldoende... verbazend hoge cijfers voor zo'n on-leuke reeks 'gags'. Kitano's eigenzinnigheid is de enige factor waaraan te merken is dat hij opzich nog wel weet waar hij mee bezig is, dus gooi ik de ervaring verder maar op mijn gebrek aan affiniteit met dit soort infantiele humor en rond ik mijn cijfer naar boven af.

Wellicht heb ik em destijds instinctief al juist vermeden, maar door de hoge scores hier (en de Rosenbaum lijst) moest het er toch ooit wel van komen. Ben nu wat bezorgder over Dolls die ik ook nog op mijn inhaal programma had gezet (hopelijk zit daar veel minder "humor" in)

Kitano is blijkbaar echt mijn ding niet zo. Humor is altijd heel persoonlijk en het is je ding wel/niet, maar bij Kikujiro heeft hij zijn script écht gereduceerd tot slechts een reeks vignetten die draaien om een gag, en dan blijft er weinig over. Al lees ik wel veel roem hier en daar voor bepaalde subtiliteiten in het script die een gevoelige kant van Kitano zouden laten zien...

Ik zag vooral infantiliteit. En ok, hij maakt een film over een klein jongetje en zet regelmatig een romantisch/sentimentele score in, maar dat betekend niet dat het script automatisch gevoelig en subtiel is. Ik vond het zelfs verre van dat. Dieptepunt is misschien nog dat er ergens aan het begin opeens een pedofiel wordt geïntroduceerd in een van de vignetten die met een vriendelijke draai om de oren al even plotseling weer wordt afgevoerd. Waarom? omdat dit ook grappig is? Of om aan te geven dat de onbekende en rare meneer die Kitano zelf speelt niet iemand is die op die manier in het jongetje is geïnteresseerd?... dit even ter illustratie dat die vignetten ook verhaal technisch de boel nogal onderuit halen; alles qua verhaal en karakters is uitermate onwaarschijnlijk waardoor het beetje drama dat aanwezig is al net zo slecht werkt als de humor wat mij betreft.

Het 'en nu wegwezen, we hebben genoeg gespeeld' einde, dat zowel door Kitano de acteur tegen het jongetje word uitgesproken als Kitano de regisseur tegen zijn publiek, is ook iets waar de schoen wringt voor mij. Ik zie de knipoog en, zoals gezegd, waardeer de eigenzinnigheid, maar vind het gelijk ook een ongepaste arrogante houding (want denk ergens in mijn achterhoofd ook nog dat hij logischerwijze niet de dramatische thuiskomst van het jongetje laat zien, die inmiddels waarschijnlijk al als vermist is opgegeven oid, als we het verhaal serieus zouden nemen)

Ik weet niet of ik de "gags" echt grappig vond, het was eerder dat er heel veel charme in zat. Maar over Dolls hoef je je geen zorgen te maken, daar zit weinig tot geen pogingen tot dit soort humor in.

Dat is dan alvast weer een plus-punt

Maar wel veel overdadig melodrama (lees: sentiment), ook niet direct iets waar je warm voor loopt - dus hang de vlag nog niet bij voorbaat uit. Ik vond juist dat aspect bij Dolls helemaal op zijn plek vallen - omdat het als stijlkenmerk de inhoud versterkt, maar dat kan persoonlijk anders ervaren worden (zie de discussie aldaar).

Ik had er veel meer van verwacht, na al die positieve waarderingen. Ik vond het ook niet echt komisch en het einde gaf me niet het gevoel dat het allemaal klaar was.

Fijne film van Kitano, zeker als je tegen zijn fratsen kunt. Waar ik in ieder geval wel voor te porren ben is die ongeïnteresseerde houding en grote waffel waarmee hij vertrekt. Jammer dat z'n vrouw weinig aan bod komt, want een pin, maar dat afbekken kan hij als de beste. Dat houdt hij ook vast, maar elders is er een kentering te bespeuren die z'n film van grappig via ontroerend naar innig en weer terug stuurt. Het is best treurig wat de twee voor de kiezen krijgen, maar een al te groot punt wordt er niet van gemaakt. De stemming staat ondanks alles meestal op opgewekt. Met nog een paar leuke scènes down the road, een aanstekelijk leitmotif en een passend einde vliegt het reisje om.

Zwaar overrated deze film. Zie je wel vaker als een epidemie blijft men met hoge cijfers gooien...

Paar grappige scenes, maar voor mij weinig memorabel ben ik bang...

Gezien de waardering op MM en de toch wel prominente plaats binnen de onlangs gepubliceerde Top 1000, editie 2015, vol verwachting aan deze film begonnen. Tjonge, is dat tegengevallen. Film gaat door het leven als een komedie/road movie. Dat laatste klopt wel, maar ik heb maar bitter weinig aansprekende komedie kunnen ontdekken. Ik vind het een nogal saaie, springerige film, die qua meligheid in de buurt komt van een doorsnee Adam Sandler-komedie. En het is al heel lang geleden dat ik daar nog eens aan begonnen ben.

Het jongetje doet het heel aardig, maar Kitano vond ik meestentijds tamelijk irritant en/of over de top. Dat is waarschijnlijk ook de bedoeling, alleen ik heb daar niks mee. Het enige mooie dat ik heb kunnen ontdekken is de fraaie soundtrack, maar een film dient m.i. meer te zijn dan wat mooie plaatsjes en een mooie soundtrack. Ik ben het met o.a. 93.9 eens dat de film zwaar overgewaardeerd is. Voor mij was het in ieder geval een moeizame zit.

Traag en flauw.

Een degelijke film met een vrij eenvoudige humor die je wel moet liggen. Ik denk wel dat de regie enkele kansen liet liggen. Zo i Kikujirô vooral humoristisch bedoeld maar had ik graag wel wat meer diepgang gezien. Het is een soort van feelgood roadmovie geworden, waarin een jongetje met de hulp van een wat maffe man op reis gaat om zijn moeder te vinden. Aardig om een keer gezien te hebben, maar ik werd niet weggeblazen. In deze categorie hou ik meer van films als Little Miss Sunshine of roadmovies die meer de dramakant opgaan zoals Central do Brasil (1998) en Il Ladro di Bambini (1992). Een kleine 3*

Takeshi Kitano (de regisseur) neemt een soortgelijk uitgangspunt als Wim Wenders met het onvolprezen 'Alice in den Städten' (1974). Een mannelijke hoofdpersoon krijgt een kind onder zijn hoede en ontdekt dat de vaderschapsgevoelens dichter bij hem liggen dan hij had verwacht. En net als bij Wenders levert het geen sentimentele tearjerker op. 'Kikujiro' (1999) weet namelijk een fijne balans te vinden tussen toegankelijk drama en experimentele cinema. Het heeft ongebruikelijke camerashots en een aparte episodische opbouw, maar het recalcitrante drama weet toch diep te raken omdat het dicht bij de kinderlijk naïeve emoties blijft van het jongetje Masao (Yusuke Sekiguchi). Takeshi Kitano (de acteur) is op dreef als de foute oom die zijn eigen tekortkomingen steeds onder het tapijt veegt, omdat hij uiteindelijk het beste wil voor het jongetje dat onder zijn toezicht is gekomen. Aandoenlijk en warm, maar toch een tikkeltje duister en bij vlagen zelfs onaangenaam.

Kikujiro is een charmante road movie over de titel-antiheld die het eenzame jochie Masao op sleeptouw neemt op zoektocht naar familie. Je krijgt al gelijk medelijden met Masao, de eenzaamheid straalt van hem af, helemaal zodra de vakantie begint en al zijn gebruikelijke activiteiten stoppen. Leuk Nederlands Elftal shirt trouwens! In het begin had ik nog wel m'n twijfels over de film en waar het heen gaat. Kikujiro is een botte hork en de grappen zijn vaak wel erg makkelijk in het begin. En in alle eerlijkheid zijn er ook later in de film genoeg flauwigheden (zie bijvoorbeeld de zwembadscene of Kikujiro die een blinde speelt), maar gedurende de film begin ik de charme en de warmte van de film wel te waarderen. Het verhaal is meer een excuus om Kikujiro en Masao in allerlei rare situaties te brengen, maar dat stoort verder niet zo. Wel wordt de humor me regelmatig te slapstick, maar soit, uiteindelijk wint het goede gevoel.

Merkwaardige film. Schitterend camerawerk. Heel dikwijls wordt het gebeuren niet getoond, wel de gevolgen ervan.

Eigenlijk gaat de film over eenzaamheid en ook over het afstoten van verantwoordelijkheid. Boven dit laatste staat de kleine Masao, die eigenlijk meer last heeft van zijn begeleider dan omgekeerd. Mogelijks verwacht men een happy-end, maar dat hoeft niet. Belangrijker is het menselijke gedragingen in beeld te brengen. Enkele heel, heel knappe scènes, niet zonder ontroering.

Komisch drama waarbij de regie, het acteerwerk, de muziek en de montage perfect zijn. De 9-jarige Masao [Yusuke Sekiguchi] woont bij zijn hardwerkende grootmoeder die nauwelijks tijd voor hem heeft. Daarom krijgt een familievriend [Beat Takeshi] van zijn vrouw [Kayoko Kishimoto] de opdracht Masao een dagje naar het strand te brengen. 'Mister' blijkt echter een vuilbekkende bullebak die met zijn lompheid mensen keer op keer tegen hem in harnas jaagt. Toch besluit hij om Masao niet naar het strand, maar naar zijn moeder te brengen.

Uiteraard groeien de twee naar elkaar toe door een serie van ontmoetingen en gebeurtenissen, maar hoewel sentiment vaak op de loer ligt, weet Takeshi Kitano altijd op het juiste moment dat sentiment te doorbreken met een geslaagde grap. De film zit vol grappige en/of hartverwarmende momenten die Kitano keer op keer op inventieve, maar effectieve wijze over weet te brengen. De droomsequenties zijn prachtig vormgegeven en schitterend gefilmd en de personen die Masao en 'Mister' onderweg ontmoeten hebben allemaal hun impact. Er zijn teveel hoogtepunten om op te noemen, maar ik moest nog heel lang nalachen om de scène bij het zwembad. De spelletjes die Masao speelt met 'Fatso' 'Mr Nice Guy' en 'Baldy' zijn ook fantastisch, maar dat geldt eigenlijk voor deze film die de perfecte combinatie is van een lach en een traan en die je met een heerlijk warm gevoel achterlaat. Een meesterwerk!

Charmant filmpje van Kitano, een regisseur met een vrij grote schare fans op de site. Daartoe reken ik mezelf niet, maar vind ik zijn films altijd wel prettig. Kikujiro is een vrij licht verteerbaar werk, deed soms een beetje aan een Ghibli denken met het eenzame kind en dat zomerse sfeertje, en zowel als komedie als drama redelijk geslaagd. De boze buitenwereld wordt door het personage van Kitano wat lichter gemaakt in de ogen van het jochie, en dat doet Kitano in elk geval een stuk beter dan Benigni in LVEB- verder onvergelijkbaar als film, dat hebben ze wel met elkaar gemeen.

Daarbij leidt het onaangepaste karakter van Kitano af en toe tot best grappige situaties. Eigenlijk is Kitano op zijn leukst als hij onzinnige situaties bedenkt om de tijd te doden, dat was ook in Sonatine al het geval. Favoriet: het dagen rondhangen bij een verlaten bushalte om dan maar een blinde spelen om een lift te krijgen (vooral de glorieuze mislukking ervan).

Gisteren op Arte meegepikt en daar heb ik geen spijt van. Een hartverwarmende tragikomische film over Masao, een klein jongetje, wiens vader overleden is en wiens moeder elders naartoe gegaan is om te werken. Het zomerverlof begint : terwijl zijn kameraadjes met hun ouders op vakantie vertrekken, blijft Masao achter bij zijn oma, klaar om zich twee maand lang te vervelen. Gelukkig stuurt een buurvrouw van oma haar asociale man Kikujiro (een ex-yakuza vermoedelijk) de baan op met Masao om hem naar zijn moeder te brengen. Wat volgt is een rustige roadmovie waarin beiden van de ene grappige situatie in de andere vallen. Lachen heb ik wel gedaan met sommige kwajongensstreken van Kikujiro. Het gedrag van die gast was soms niet normaal. Er zit een zweem melancholie in door de ouderloze jongen, maar Kitano maakt het niet te zwaar. Met die volstrekt kinderachtige spelletjes (die alien ) mocht het wat minder lang duren al vond ik het wel goed ingepast in de film. Een erg aangename film die het moet hebben van de atypische personages, de creatieve regie en de humor.