Father and Daughter (2000)

Prachtige film. Visueel vind ik de film schitterend in haar eenvoud, terwijl het wel meer is dan wat lijntjes. Dit zijn lijntjes met gevoel, met net iets meer aankleding. En daarnaast een heel mooi verhaal waar het afscheid en verlangen enorm voelbaar zijn, ook door de fijne muziek. Keer op keer kan ik deze herzien en weer geraakt worden. 4,5*.

Gewoon heel, heel mooi. Als er een ideaal voorbeeld bestaat waarom kortfilms hun plek verdienen op Moviemeter (en elke filmsite), is het Father and Daughter. Heb het al meerdere keren bekeken doorheen de jaren, en het blijft me keer op keer diep raken. Muziek is heel mooi, de lijntjes zijn minimalistisch maar erg geslaagd, en het is toch vooral de boodschap en de thema's die diep gaan. Dat einde bezorgt me altijd een brok in de keel, en dat is iets waar veel films van 120 minuten niet eens in slagen. Voor ieder die in het leven te maken heeft gehad met de dood, pijn, verdriet en verlangen naar het verloren gegane is dit herkenbaar en op een positieve manier emotioneel.

Zeker eens kijken, het vergt maar een luttele acht minuten.

Michaël Dudok de Wit schitterde al met de animatie La Tortue Rouge. 16 jaar eerder verscheen deze korte animatie wat hem meteen op de kaart zetten dankzij enkele mooie filmprijzen. Een rustige animatie die op zich niet veel indruk achterlaat, het verhaal is vrij eenvoudig, maar die toch mooi is. Zowel qua animatie als muziek. Geen dialogen, de beelden spreken voor zich. Zeer aangenaam om te zien dus.

Dat is toch het voordeel denk ik bij korte films. Al gauw zonder overbodigheden alles samengebald

tot een fraai en effectief geheel. Daarbij is het een kleine moeite zo'n filmpje gelijk nog een keer

in de herkijk te gooien om de schoonheid ervan nog eens extra tot je door te laten dringen. De

fraaie soberheid, het magische en de ontroering zie je veel later ook terug in La Tortue Rouge.

Ooit een op 35 mm de eerste drie korte films van Michael Dudok de Wit gezien en die ervaring is mij nog altijd zeer dierbaar.

Michael Dudok de Wit begon met Tom Sweep dat vooral conceptueel interessant was, maar met Le moine et le poisson kwam ineens zijn ware potentie naar boven. Niets had echter durven voorspellen dat zijn volgende korte animatie film, Father and Daughter, niet leunde op een gimmick, maar een melancholiek verhaal. De stijl van animatie is ten op zichtte van eerdere werken minder kleurrijk, maar de minimale lijnen blijven behouden.

In de animatie zijn vooral de typische Nederlandse omgeving, de bomen, de lucht en de manier van fietsen zeer treffend in beeld gebracht, maar ook de schaduwen zijn subliem. Het fietsen heb ik nimmer zo mooi gezien, al zijn er wel enkele Japanse animatoren die hier ook zeer kundig mee om kunnen springen.

Puur op de sobere, maar zeer aantrekkelijke manier van tekenen is deze korte film melancholiek. En dat werkt zeer treffend in combinatie met het verhaal vol ontroering, verdriet en verlangen. La Tortue Rouge, zijn eerste speelfilm, wist kundig de melancholiek van deze short en de levendigheid van de komische anderen te combineren, maar haalt niet het niveau van Father and Daughter.

Zonder meteen te verzanden in een algemene discussie, zijn er echter maar weinig makers die in korte films onder, zeg, 10 minuten zodanig kundig zijn als deze regisseur. Zelfs bij Father and Daughter, wat ik zie als een bijna meesterwerk, verlang ik nog altijd naar een langere lengte, maar bij zijn andere kortere films is het vooral het concept dat niet erg rekbaar is als het aankomt op lengte. Dat roept bij mij toch enigszins een gevoel van leegte op en een gevoel van gebrekkige vervulling.

Michael Dudok de Wit is voor mij steeds verbonden met het prachtige La tortue rouge. Deze Father and Daughter is anders qua stijl, maar op zijn manier ook met de nodige finesses en details uitgewerkt. Sober en toch stijlvol. Het geeft me een nostalgisch gevoel die fietstochtjes ... Af en toe een mooie close-up van een wiel, de bewegende schaduwen ...

Deze mocht gerust iets langer duren, want dit smaakte best naar meer. Zeer knap de gevoelens van afscheid en gemis gebald in acht krachtige minuten. Mooi.

Ontroering en bewondering bij het zien van deze prachtfilm.

Bewondering om zoveel trouwe liefde en voor de schitterende manier waarop jaargetijden, jaren, evoluties bij mens, maatschappij en natuur worden weergegeven.

Weemoedig, sober met het wit-zwart en schaduwen en met "The Danube Waves" als optimistische muzikale begeleiding.

Na het zien van de aangrijpende 'short' film 'If Anything Happens I Love You' zag ik de naam van deze 'short' ook veelvuldig voorbij komen, en die kleine negen minuten kon ik nog wel even kwijt voor deze 'short'.

Wederom ook deze 'short' is erg aangrijpend en weet eigenlijk constant goed te raken ondanks zijn korte speelduur. Het gemis, het verdriet is dan wel niet in volle beeld uitgedrukt de somberheid die de film uitstraalt brengt genoeg emotie over naar ons kijker. Dit niet alleen overgebracht in de evolutie (ook wat 'Movsin' boven mij goed verteld) van de dochter die constant ondanks haar leeftijd en lichamelijk gesteldheid vertrouwend naar de plek fietst wanhopig in de terug keer van haar vader maar, ook laat de film prachtig zien hoe de maatschappij lichtelijk veranderd en uiteraard de natuur.

Somber en rakend verteld de 'short' en klein verhaal wat ik deel in mijn leven, waar ik nu geen contact meer heb met mijn vader voor een ruime dertien jaar, helaas wel in een andere vorm dan hoe dat hier gebeurde in de film. Desalniettemin slaat de film aan en vliegen de negen minuten voorbij, wat me toch meer geïnteresseerd maakt voor de animatie die 'de Wit' later uit heeft gebracht.