The Incredible Shrinking Man (1957)

Een fascinerend schouwspel! Voorloper van vele andere films waarin de 'verkleinde' mens wordt weergegeven. Deze doet daar absoluut niet voor onder, of is misschien zelfs beter. Grappig, spannend, maar vooral heel goed gemaakt!

Einde was me net wat te filosofisch, maar verder heb ik me prima kunnen vermaken!

Vond het einde er qua Amerikaans pathos ver over, maar verder een erg leuke, soms behoorlijk spannende film. Gaat richting de 3,5 maar over die slotscene blijf ik vallen.

Zo knap gemaakt voor die tijd. Natuurlijk zie je dat het niet echt is maar het verhaal vind ik zo goed. Daarbij vind ik het acteer werk ook erg goed. Ook wel een aparte einde. Zet je aan het denken.

Supergeinige SF-film is dit . Het ruikt een en al naar een ordinaire B-film, maar dan bijzonder goed uitgevoerd! De hoofdpersoon krimpt telkens beetje bij beetje en overleeft onder andere een aanval van een kat en een spin. Verschillende filmische truuks worden gebruikt en dat ziet er best goed plus overtuigend uit. Het is ook zelfs spannend, best knap gedaan dus. Enige jammere zijn op het eind de hoogdravende teksten, maar das maar een klein smetje gelukkig.

Jongensdroom.

Als kind heb ik er altijd al over nagedacht terwijl ik in een hete zomer naar een groep mieren keek. Hoe zou het voelen om zo klein te zijn, hoe zou je dan leven? Helaas bleef het altijd bij fantaseren. Die fantasie werd echter kort geleden na het zien van The Incredible Shrinking Man weer tot leven geblazen. De beste film over gekrompen personen die ik tot nu toe heb gezien.

Het duurt even tot de actie begint, maar dan heb je ook wat. Ook al is de film meer dan een halve eeuw oud, hij vermaakte me prima. Hoe meer hoofdpersonage Scott krimpt, hoe spannender het wordt. Het hoogtepunt is het gevecht met zijn eigen kat. Ik vond het er zelfs zeer geloofwaardig uitzien, alsof die kat echt op Scott jaagt. Vooral voor die tijd zeer goede effecten.

De sfeer in de film is geweldig, een hele wereld gaat voor je open als je de grootte van een mier hebt. De boodschap aan het einde is typerend voor die tijd, maar ik vond hem erg passend en niet storend.

Gewoon een geweldige film, ben een beetje overdonderd. Hopelijk kan ik binnenkort nog iets van Jack Arnold zien. 4*.

ja, ik blijf hem goed vinden, vooral de echte "originele" soundtrack, die de WDR altijd gebruikte in de Jack Arnold cyclus.

Het eind sluit zowat aan bij moderne kwantumtheorie-SF.

Misschien wel de beste van Arnold.

Al tijden niet meer gezien, maar ik herinner me een spannende film met prachtig decorwerk en speciale effecten die hun tijd ver vooruit waren.

Als je klein bent, is alles een avontuur.

Het concept van the Incredible Shrinking Man is weer eens wat anders dan het standaard jaren '50 sci-fi concept. Waren het in die tijd vooral aliens of monsters van andere planeten, hier gaat het gewoon om één enkel persoon die zich staande moet zien te houden in een wereld die hij altijd voor lief heeft genomen, maar waar nu zelfs de meest banale dingen als eten vinden een bijna onneembaar obstakel vormt.

Het begin van de film toont de relatie tussen Scott Carey en zijn vrouw, en dan is het nog een beetje aan de saaie kant. Er wordt zeker goed geacteerd en het concept wordt bloedserieus genomen. Eerst is het krimpen, als acteur Grant Williams gewoonweg wijdere kleren antrekt, erg subtiel. Maar als hij echt klein begint te worden zien de special effects van een krimpende Carey er vandaag de dag nog steeds bijzonder aardig uit, hoewel de acteur in één shot een beetje erg transparant lijkt. Het gebruik van uitvergrootte meubels werkt echt heel goed, en hoe surreëel moet het zijn geweest om in die sets rondgelopen te hebben!

Maar vanaf het moment dat Scott Carey aangevallen wordt door zijn eigen kat wordt het pas echt leuk. Alles is huis kan hem de das omdoen, en daarom zit je echt op het puntje van je stoel. De sets worden nog gedetailleerder en alles ziet er fantastisch en dreigend uit; je verzeilt als kijker samen met Carey in een indrukwekkend avontuur. Iets simpels als een trap beklimmen een onmogelijke taak wordt en zelf iets simpels en kleins als een huisspin (hier volgens mij toch echt gespeeld door een vogelspin!) wordt hier een geduchte tegenstander.

Het eind is in theorie ook fraai. Niks geen happy end of een emotioneel weerzien tussen man en vrouw, maar gewoon een dappere voor die tijd. Het wordt wel een beetje teniet gedaan door het filosofische gewauwel, maar tegen die tijd heb je zo'n indrukwekkend schouwspel zitten bewonderen dat mijn middag in elk geval niet meet stuk kon.

Ontzettend vermakelijk en ik moet zeggen, nog steeds spannend tot mijn grote verrassing. De scènes met die spin deden het wel voor mij. Ieh, weg mannelijke John Milton. Hallo Arachnafoobje. Erg lekkere 50's science-fiction/horror. Natuurlijk zijn de effecten oud en bij de meetse shots duidelijk te zien, toch werkt het uitstekend zodra je besluit daar niet op te gaan letten

Prachtige Film,vooral het einde en het einddialoog is zo fantastisch....Het ontroert je en tegelijkertijd geloof je dat het weer goed gaat komen..

Echt matige film (geworden). Aardig om een keer gezien te hebben en dan doel ik op vroeger. Het eigenlijke verhaal is beter dan de manier waarop het wordt neergezet. Het acteerwerk is maar matig. Het lijkt net of ze eigenlijk geen zin hadden om in deze film te spelen. Randy Stuart komt wel helemaal over alsof ze in de verkeerde film zit.

Voor die tijd waren de effecten wel goed. Niet echt bijzonder meer. 3.0

Nah ja zeg.. Een van de engste films ooit, zou je bedoelen!

Ik kon hem ook heel erg waarderen, maar misschien moet het een beetje 'je ding zijn', ik weet het niet.

Okay! Het is geen alledaags wegkijkertje.

Toen volgens mij juist wel, het was de trend om zulke sf-films te maken. Heb er veel gezien. Het verhaal zelf niet maar de manier waarop is verouderd, en dus nu niet alledaags.

Ik las dat ze er een remake van gaan maken.

Zeker voor 1957 waren de speciale effecten in dit geniaal bedachte sciencefiction verhaal (over een man die de wereld om zich heen vanuit een ander gezihtsveld te zien kreeg), dat volgens mij bedoeld was als waarschuwing tegen de nucleaire ontwikkelingen, fantastisch. Wat doodzonde van het onverwachte christelijke einde, dat afbreuk deed.

Voor die tijd verrassend goed gemaakt! De film deed mij soms wel denken aan The Borrowers, ook al is die film natuurlijk een stuk nieuwer en meer comedy/familie gericht.
Het einde was wel erg kort door de bocht, niet dat er van mij speciaal een mierzoet einde aan hoeft te zitten maar dit einde was nogal abrupt.

Grappig om mee te pakken!
3*

Voorlopertje van Honey, I Shrunk the Kids

Na een wat langzamer intro van zo'n 30 min over het hoe, wat en waarom, krijgen we vervolgens een iets actierijker deel over het gevecht om overleven.

De beelden zijn mooi geschoten, enkel de beeld over beeld projectie is niet altijd vlekkeloos, en de begeleidingsmuziek is goed gekozen, vooral op de meer dramatische momentjes.

Grant Williams speelt zijn rol best goed, hij moet zich telkens weer hermotiveren na een hele reeks tegenslagen en de actie met de "huisdiertjes" zijn mooi in scène gezet.

Het geheel loopt vrij vlot en is onderhoudend met een iets minder passend einde.

3*

So bad it's good. Regisseur Jack Arnold blonk uit in B-film-achtige sci-fi en horror. Zijn ongelooflijk krimpende man (later nog door Disney geadopteerd in Disneyland Parijs) is een hilarisch grappige, maar enorm serieus geacteerde film met net niet 100 % geslaagde special effects. De scene met de kat en het poppenhuis en de vondst van een kaasberg zijn enige van de hoogtepunten.

Er zijn niet veel films uit het gouden sci-fi tijdperk die je vandaag nog op het puntje van je stoel krijgen. Vaak is het leuk om te zien hoe men destijds grootse ideeën vormgaf, maar nog vaker is het lachen met de knulligheid van de special FX en het houterige acteerwerk. The Incredible Shrinking Man weet echter op beide vlakken nog steeds te verbazen. Het is lang geleden dat ik (letterlijk) op het puntje van mijn stoel ben gaan zitten, maar tijdens de scène met de kat en het poppenhuis was het van dat. Nog zo'n befaamde scène is die met de spin. Maar eigenlijk is heel deze film een aaneenschakeling van spectaculaire scènes, afgewisseld met momenten van reflectie. Drama, spanning en avontuur worden hier mooi met elkaar verweven. Dat is grotendeels te danken aan de makers, maar ook aan Matheson, die het oorspronkelijke boek schreef.

Films als 'Honey I shrunk the kids' doen dit onderwerp niet echt goed aan. The Incredible Shrinking Man is geen komedie, maar wel een SF-film. Vooral spannend met meer avontuur dan horror. De film is vrij basic, en dat op een positieve manier. Geen ingewikkeld plot en geen overdaad aan special effects. Die zeker voor een film uit de jaren '50 al gedateerd zouden zijn. De effecten lukken vrij goed, zeker gezien dit genre toch wel in het B-genre zat. Enkel jammer van het einde dat tevergeefs probeert om meer diepgang te brengen. En dat heeft de film niet nodig.

Het leuke aan de films van regisseur Jack Arnold is, dat ze niet lang duren en waardoor je er makkelijk twee na elkaar kunt bekijken. Nadat ik gisteravond in eerste instantie zijn Sciencefiction film "It Came from Outer Space (1953)" heb gezien, heb ik daarna deze film nog bekeken, welke te boek staat als zijn bekendste en beste film. De vorige twee films welke ik gezien heb van Jack Arnold hadden vooral betrekking op Sciencefiction en bij deze film is dat eigenlijk ook een beetje het geval, maar het is toch vooral een Fantasy / Drama film, welke op het einde zelfs wat ontroerend is.

In dit verhaal draait het om zakenman Scott Carey (gespeeld door Grant Williams) die samen met zijn vriendin Louise (gespeeld door Randy Stuart) een zeiltochtje aan het maken is op zee en die daarbij in aanraking komt een vreemde snel op hem afkomende mist, als hij nog buiten aan dek staat en zijn vriendin benedendeks is. Aanvankelijk lijkt er niks met hem aan de hand te zijn, maar zes maanden later (dan is hij inmiddels ook al getrouwd met Louise) begint hij langzaam te krimpen. Scott merkt dat er iets mis met hem is als hij gewicht verliest en zijn kleren opeens allemaal te groot blijken te zijn. Omdat hij bezorgd is, laat hij zichzelf bij een dokter en een laboratorium onderzoeken en daarbij wordt ontdekt dat de mist waar hij aan bloot is gesteld vervuild was met radioactieve pesticiden, die zich aan zijn cellen hebben gehecht en ervoor zorgen dat hij krimpt. Naarmate hij steeds kleiner wordt (op een gegeven moment niet groter dan een insect), wordt het voor hem steeds moeilijker om geen gevaar te lopen en als hij dan uiteindelijk in gevaar komt (zie poster), moet hij ook nog eens vluchten naar de kelder van zijn huis, waar hij moet vechten voor zijn leven.

Het verhaal is zeer leuk gevonden en weet zowel te boeien als te vermaken en de uitvoering (zeker qua opbouw) van het verhaal zit gewoon mooi in elkaar en is geregeld ook spannend (o.a. door Butch de kat, muizenval en lekkende boiler)). Zeker vanaf het moment dat Scott in de kelder (waar hij een luciferdoosje gebruikt als schuilplaats) terecht komt en hij moet vechten voor zijn leven met een grote spin (zag eruit als een Tarantula), die hij uiteindelijk dood met een naald. Het einde waarbij Scott verder krimpt tot atomisch niveau was mooi en aandoenlijk en zeker als hij dan zegt:

"Mijn angsten versmolten en werden vervangen door aanvaarding. De majestueuze grootsheid van de schepping moest iets betekenen. Dan zou ik ook iets betekenen. Kleiner dan klein, maar toch betekende ook ik iets. Het niets is God onbekend, ik besta nog steeds"

Hier en daar is het verhaal ook aandoenlijk zoals het moment dat Scott in een café (met een geweldig grote uitziende koffiekop en suikerpot) de vrouw Clarice (gespeeld door April Kent) ontmoet met dwerggroei en die werkt in een circus en die hem helpt in te zien dat klein zijn geen nadeel hoeft te zijn. Ook vond ik het wel aandoenlijk dat zijn vrouw Louise op een gegeven moment denkt dat Scott is gedood door de kat en ze hem dan ook als doodverklaard, waarna ze de woning verlaat (hoewel hij nog leeft, zal ze hem wel nooit meer terugzien). Visueel gezien mocht deze film er zeker ook wezen en zeker qua special effecten m.b.t. het steeds kleiner (in contrast met meubels, spullen, mensen en dieren) worden van Scott. Ik moest op een gegeven moment ook wel lachen dat hij in een poppenhuis ging wonen, welke in zijn eigen huis stond

De cast die in deze film best beperkt is (althans de hoofdrolspelers), deden het leuk en goed en vooral dan natuurlijk hoofdrolspeler Grant Williams (in de rol van de krimpende Scott Carey), die deze film volledig draagt en ook naar een hoog niveau tilt. Ook Randy Stuart (in de rol van Louise Carey, die in eerste instantie nog de vriendin is van Scott en daarna zijn vrouw is) deed het goed, maar qua schoonheid verbleek ze wel t.o.v. April Kent (in de rol van dwerg Clarice), die ook een stuk jonger is.

Ook deze mooie zwart/wit Fantasy / Drama film van regisseur Jack Arnold is me weer goed bevallen en de film kijkt zich met 80 minuten ook gewoon weer lekker weg en weet daarbij eigenlijk vanaf de eerste tot de laatste minuut te boeien en te vermaken en zelfs wat te ontroeren, want het is zeker geen verhaal met een happy end. Op naar "Creature from the Black Lagoon (1954)", die ik waarschijnlijk in het weekend ga bekijken.

P.S. wel geinig dat op de filmposter van destijds stond "Not suitable for Children"

ongelofelijke special fx voor die tijd.

knap gedaan.

psychedelisch einde.

Mee eens ?

Als je denkt aan sci-fi films uit de jaren 50 vol special effects, denk je al snel aan hopeloos gedateerde monsterflicks. Maar The Incredible Shrinking Man is van een heel ander kaliber. Een zeer eenvoudig uitgangspunt en een ijzersterke uitvoering. Richard Matheson wilde oorspronkelijk de film door middel van flashbacks laten vertellen, maar de studio stond op een lineaire vertelling. Gelukkig wordt de introductie interessant genoeg gebracht. De film is die eerste helft niet spannend, maar focust zich vooral op het drama. Soms wordt het erg geestig, zo is het beeld van Scott aan een tafel met een enorme kop koffie hilarisch. Maar de spanning en sensatie beginnen pas als Scott alleen thuis wordt gelaten en later in de kelder belandt. De veelbesproken sequenties met de kat zijn fantastisch en van de spin krijg ik nog steeds kriebels. Uiteraard zijn bepaalde effecten van een film van ruim 60 jaar oud inmiddels wat gedateerd, maar een deel ziet er nog steeds verrassend goed uit. Maar het is vooropgesteld ongelofelijk charmant.

4 sterren.

Heerlijke film. Ik heb genoten van alle 'grote' dingen, zoals die muizenval en dat potlood. 70 jaar oud!! Moet je nagaan hoe goed dat eigenlijk is gemaakt. De film sluit een beetje suf af. Zal wel bij die tijd horen.

Het zou ook vreemd zijn als jij met jouw nickname niet van deze film had genoten

Uitstekende film over een man die door een onverklaarbaar fenomeen steeds verder krimpt. Goed uitgewerkt en niet alleen visueel gezien. Inventieve decors waarbij uiteraard flink gespeeld wordt met het perspectief. Verder wordt het allemaal vrij avontuurlijk gebracht met ook een paar spannende momenten en een onconventioneel einde. De special effects zijn verouderd, maar dat doet verder weinig af aan het geheel.

Schitterend, die sets en props in het kelder-gedeelte! Hier en daar had het qua verhoudingen wat beter gekund, en aanvankelijk moest ik soms wat gniffelen met bv. die grote hoorn van de telefoon en het mokkende gedrag van Carey dat eerder aan Jiskefet doet denken en dan is er nog het zwaar overbodige einde, maar swa. Gek eigenlijk dat deze nooit een waardige remake of rehash heeft gekregen, bij mijn weten...?

Prachtfilm en dit op verschillende niveau’s.

Uiteraard - hoe kan het ook anders - is de film een kind van zijn tijd. Angst voor het moderne leven gecombineerd met atoomoorlog paranoia - dus insecticide gecombineerd met radioactiviteit. Wat toch een soort afstandelijkheid creëert alsof je kijkt naar iets van vervlogen tijden. Niet dat het gevaar voor een atoomoorlog vandaag weg is, maar na decennia gewenning speelt het toch minder.

In tegenstelling tot vele ‘radioactieve’ films van die tijd - en voor zover ik weet - heeft de straling deze keer geen vergrotend maar een verkleinend effect. Dat lijkt me toch wel een origineel onderscheid. De film blinkt uit in creativiteit met gigantische decorstukken en de wijze waarop de ongelooflijk krimpende man met zijn wereld omgaat. Op dat niveau is het echt een heel leuke, entertainende film. Af en toe merk je dat ze gebruik hebben gemaakt van screens maar dat mag de pret niet drukken. Alvast minder storend dan slechte CGI van tegenwoordig. De filmmakers waren gewoon erg inventief met de middelen die ze hadden en met resultaat. Of hoe een donkere kelder even indrukwekkend kan zijn als één of ander exotisch oerwoud. Qua avonturen maakt het hier alvast geen verschil.

Op nog een derde niveau is deze film een diep existentiële, filosofische aangelegenheid. Hoewel de nadruk op de actie ligt zijn er verschillende dragende momenten waarop Grant Williams als krimpende man ingaat op zijn beleving. Eerst in relatie tot zijn leven met zijn echtgenote, nadien zijn er momenten dat zijn voice over zijn existentiële wanhoop/inzichten weergeeft. Wie als kijker wil, kan de eigen lichamelijke kwetsbaarheid relateren aan wat de krimpende man meemaakt. Zoals het idee van acceptatie dat op het einde naar voren komt. Accepteren wat niet veranderd kan worden. Op dat kantelmoment - van innerlijke monoloog - komt de krimpende man in harmonie met zijn wereld. Heel sterk is dit, en dat voor een Hollywoodfilm met cultstatus om heel andere redenen.

Om al die redenen één van de beste sci fi/ fantasy films die ik ooit gezien heb.

The Incredible Shrinking Man is op zich al een titel die direct je aandacht pakt. Lekker catchy en vat direct de film samen. Dat de film zelf dan ook volledig mijn aandacht wist te trekken is nog beter.

Onmiskenbaar is dit een product uit zijn tijd met de angst voor radioactief gedoe. Rond de pot draaien doet de film niet in de eerste akte. Integendeel, we worden direct in de actie gegooid. In het begin traag maar gestaag. Dan krimpt de man sneller en vaker en wordt er meer op spektakel gefocust. En wat een spektakel is het. De trukendoos wordt opengetrokken en het ene verbazingwekkende effect volgt het andere op. Vooral bij de spin zat ik echt te gillen als een klein kind.

Jammer dat de derde akte iets te veel van hetzelfde te bieden heeft. Wel een lekker nihilistisch sfeertje. Een film die toch wat met je doet, zeker op het einde.

3,5*

Een schitterende film, voor die tijd.

En voor die tijd natuurlijk ook spectaculair, deze film is zo prachtig gemaakt, ook al is het een oude film.

Een golden oldie en zo sfeervol.

Mooi onderbouwde recensie.

Blijft genieten die film en wat speelt Grant Williams geweldig in deze film.

Een kleine inderdaad nihilistisch, knap gemaakte juweel van een film nog steeds.