It Came from Outer Space (1953)

Een charmante 50s science fiction-film, weer van de hand van regisseur Jack Arnold. Eén van de eerste met een woestijn-setting. Het plot is naar een verhaal van Ray Bradbury en gaat over een ruimteschip dat op aarde strandt. De lichte effecten zijn leuk gedaan.

"It Came From Outer Space" werd oorspronkelijk gereleased in 3D, dus op de dvd versie zijn er veel weiniger effecten of komen ze minder goed over. De welbekende theremin zorgt voor de muziek/geluiden. Ook krijgen we twee maal heel even de alien te zien; een of ander vreselijk gedrocht met één oog.

Zeer aantrekkelijke Science-Fiction film.

Jammer van het lage gemiddelde. Deze film heeft een perfecte oude, maar ook bijzondere stijl. De effecten zien er niet geweldig uit, maar wel erg leuk. De film is best goed in elkaar gezet. Ook het acteerwerk is perfect. Vooral dat van Richard Carlson en Barbara Rush. De film is daarnaast niet traag en het kijkt best makkelijk weg. Een erg fijne film vond ik dit. 4,0.

Dat is ook toevallig. Zo komt er in 10 jaar maar één reactie en zo twee in evenzoveel dagen. Heb hem ook dit weekend gezien en heb er ook best van genoten, hoewel ik helaas iets minder enthousiast ben. Uiterst vermakelijk en op een paar momenten erg goed. Toch is het me net wat te braaf en draaiboekachtig voor een echt hoge beoordeling. Vooral erg degelijk. Wel de moeite voor liefhebbers van jaren '50 sci-fi. 3,5 sterren.

Flauw en voorspelbaar.

Misschien dat deze typische fifties-SF in 3D wél enige vermakelijkheid oproept, in 2D is het toch vooral een sfeerloos flauwe en voorspelbare rit. De acteerprestaties deugen amper en de alien is nogal een teleurstelling. In het beruchte decennium is zoveel beters gemaakt.

Doorsnee.

Geinig sf filmpje, duidelijk de blauwdruk voor velen die er nog volgde. Moest vooral aan Mars Attacks denken die ook het deuntje heeft gepikt.

3*

Je gaat toch ook geen sience-fiction film uit 1953 kijken? Ben benieuwd hoe dit eruitziet. Zal wel ontzettend slecht en lachwekkend zijn haha

Waarom niet? De War of the Worlds versie uit 1953 is een stuk boeiender als de versie van een paar jaar terug (buiten de effecten dan). Oud staat niet synoniem aan slecht.

Als buitenaards wezen zou ik nu wel flauw zijn van die theremin. Als aardbewoner kan ik er (in een film als deze) geen genoeg van krijgen. Toch is de film nauwelijks de moeite en dat zit 'm vooral in de saaie uitwerking van het verhaal. De alien is full frontal niets om over naar Mars te schrijven, al is de first person angle wel weer leuk.

@ clockwork72: ik zou deze in ieder geval niet proberen, er zijn er veel betere (al heb ik er nog veel te weinig gezien): Invasion of the Body Snatchers (1956) en This Island Earth (1955). Metropolis (1927) heb ik schandalig genoeg nog steeds niet gezien, maar durf ik wel aan te raden. War of the Worlds, The (1953) lijkt me ook wel bijzonder.

Deze is dat niet bepaald en tot mijn schrik zag ik daar ook nog eens Director: Jack Arnold op het einde staan;

2,0*.

Leuke film, waarvan ik het alleen jammer vind dat ik hem niet in 3D heb gezien - had ik die tijd maar meegemaakt. Goed, de ritjes heen en weer door de woestijn begonnen me ietwat te vervelen, maar er staat veel aardigs tegenover. De blik door het oog van de alien vond ik origineel en dat het nou eens niet om bloeddorstige monsters ging een verademing. Op jonge sf-liefhebbers zal de film gedateerd en mogelijk lachwekkend overkomen, maar films als deze zetten wel de toon voor veel van wat erna kwam. Deze geeft een mooie indruk van hoe Amerika in de vroege jaren vijftig omging met het idee van bedreigingen van buiten. Het poëtische taalgebruik van scenarist Ray Bradbury zorgt voor prachtige relativeringen. Mooie productie, kortom, die ondanks enkele oneffenheden echt wel overeind blijft.

Altijd grappig wanneer Aliens op aarde landen en opeens Engels blijken te spreken. Ik zou me rot schrikken als ik er zo eentje in mijn achtertuin tegenkwam bij het aandikken van de composthoop. FX waren voor die tijd waarschijnlijk baanbrekend, maar vandaag niet minder dan lachwekkend. Al heeft dat ook zijn charme natuurlijk. Verder een geinig SF-filmpje met dezelfde maatschappijkritiek als vele andere genrefilmpjes, een boodschap die heden nog altijd brandend actueel is trouwens: haat jegens iedereen die anders is (cfr. racisme). De mensheid wordt als het ware een spiegel voorgehouden door eenogige monsters uit rubber. Je moet er maar op komen.

Vond hem niet heel erg geweldig. Heb leukere oude Sciencefictions gezien.

Engels is niet alleen een wereldtaal, maar het is ook de officiële heelaltaal.

Volgens de filmwereld althans.

Leuke '50's science fiction.

Het verhaal wordt erg rustig opgebouwd en kent een paar aardige wendingen die ik niet echt aan zag komen. De motivatie van de buitenaardsen is weer eens wat anders dan het simpelweg overnemen van de planeet Aarde; ze zijn zelfs niet echt in de mens geïnteresseerd en willen alleen maar weg. Natuurlijk is er maar één man die het doorheeft, en het wordt op het laatst een aardig spannende race tegen de klok.

De alien is best geinig. Natuurlijk niet realistisch, maar het is een apart design. In het oorspronkelijke script kwamen de aliens niet eens nadrukkelijk in beeld en zag je alleen maar de wereld door hun ogen, iets wat een erg leuk effect was, vond ik. In 3D zag het er waarschijnlijk nog cooler uit. Er zijn voor zover ik kon zien trouwens een paar leuke, nadrukkelijke 3D shots, zoals het ruimteschip dat in het begin op je afkomt, en die vreemde alien natuurlijk!

De cast is in deze film gewoon erg goed. Hoofdrolspeler Richard Carlson is charismatisch genoeg om de film in zijn eentje te dragen, maar gelukkig heeft hij in een bloedmooie tegenspeelster in de vorm van Barbara Rush. Vooral later in die zwarte jurk zag ze er fantastisch uit. Ze hoeft vaak niets meer te doen dan schreeuwen, maar dat is gewoon inherent aan het genre in die tijd. En over mooie vrouwen gesproken, van Kathleen Hughes had ik graag wat meer gezien; wat een fraaie blondine.

Verder is alles gewoon leuk aan deze film, van de af en toe lekker filosofische teksten tot aan die geweldige muziek en het geluid dat de aliens voortbrengen. Ik heb zeker een zwak voor 50's science fiction-films, en deze steekt er wel bovenuit qua verhaal. Gewoon een klassieker in het genre, wat mij betreft.

Zeker een aangenaam filmpje voor de liefhebbers, mooie spanning opbouw en eens een keer een ander soort aliens Grappig dat de aliens eens een keer niet evil zijn maar de mens in eerste instantie niks willen aan doen, zelfs vandaag de dag is dat nog best een origineel idee.
Dat de film officieel in 3D was is duidelijk te zien aan bepaalde camerashots, dingen die expres op je afkomen worden zonder het 3D effect soms best wel (onbedoeld) grappig.

Dit is een film die eigenlijk eens terug zou moeten komen in de bios, vanzelfsprekend MET 3D.
3,5*

Omdat ik afgelopen maandag de ouderwetse Horror / Sciencefiction film "Tarantula (1955)" had gezien, was ik eigenlijk wel benieuwd naar andere films van regisseur Jack Arnold en daarom heb ik afgelopen nacht deze Sciencefiction film gezien, waarvan het verhaal me wel leuk leek. Het grappige aan deze film is, dat hij destijds in 1953 in 3D te zien was in de bioscopen (destijds was dat natuurlijk heel bijzonder en nu is men er al min of meer op uitgekeken, althans in thuissituatie via een televisie), maar ik heb hem gewoon gezien in 2D en ook in zwart/wit en in 4:3 formaat.

In dit verhaal draait het om een meteoriet die op een lenteavond inslaat in Sand Rock in Arizona in de woestijn en waarvan de in de woestijn wonende John Putnam (gespeeld door Richard Carlson), die een astronoom is en die schrijft over de sterren, en zijn vriendin Ellen Fields (gespeeld door Barbara Rush) getuige van zijn. De twee gaan de dag erna met een helikopter en helikopterpiloot Pete Davis (gespeeld door Dave Willock) op onderzoek uit naar de krater waar de meteoriet is ingeslagen en John ontdekt daarbij dat het niet gaat om een meteoriet, maar om een gecrashed ruimteschip. Niemand (in eerste instantie ook niet zijn vriendin Ellen) gelooft echter zijn verhaal, totdat een aantal mensen zich vreemd beginnen te gedragen en te verdwijnen.

Het sfeervolle verhaal zit opzicht leuk in elkaar (zeker wat betreft de uitvoering en de opbouw van het verhaal) en weet zowel te vermaken als te boeien en dat laatste vooral omdat je niet weet wat de bedoeling is van de vreemde wezens (zagen eruit als een soort van monsters met één oog) op de aarde. Dat wordt op het einde eigenlijk pas duidelijk en wat dat betreft is dit ook een film met een boodschap en dat namelijk m.b.t. de drang van de mens om te vernietigen (zal ongetwijfeld destijds te maken hebben met de atoomoorlog dreiging tussen Amerika en de Sovjet-Unie). Het ruimteschip is namelijk per ongeluk op de aarde gecrashed (men wilde eigenlijk naar een andere planeet) en de wezens willen alleen maar hun ruimteschip op de aarde repareren met hulp (ze kunnen transformeren om op wie dan ook te lijken en daarom gedragen bepaalde mensen zich raar en verdwijnen er ook mensen), om zo snel mogelijk weer te kunnen vertrekken en dat omdat ze geen vriendschap willen met de mens, omdat die alleen maar willen vernietigen

Visueel gezien zag het er best allemaal fraai uit (zeker ook de woestijnlandschappen) en was het natuurlijk ook een genot om de jaren 50-stijl weer eens terug te zien middels fraaie en stijlvolle auto's, helikopters en natuurlijk de klederdracht die men toen droeg. Naarmate het einde vordert wordt het verhaal zelfs wat spannend en zit er ook een beetje actie in (o.a. als een wezen, welke getransformeerd is naar Ellen, begint te schieten op John, omdat ze denken dat hij hun verraden heeft). Het einde (waarbij de wezens met hun ruimteschip weer wegvliegen) was eigenlijk best mooi en John sluit het verhaal af met de mooie woorden "Het was niet de juiste tijd om elkaar te ontmoeten".

De cast deed het best verdienstelijk en vooral natuurlijk de twee hoofdrolspelers Richard Carlson Richard Carlson (in de rol van astronoom John Putnam, die in de woestijn woont om de sterren goed te kunnen bekijken met o.a. een telescoop) en Barbara Rush (in de rol van Ellen Fields die een lerares is en die de vriendin is van John Putnam). De eerste genoemde vond ik wel wat weghebben van een jonge Sean Connery en de laatste was best een mooie verschijning en zeker op het moment dat ze rondloopt met een jurk. Hoewel Kathleen Hughes (in de rol van June, die de vriendin is van George, die werkt voor een telefoonbedrijf, en die vermist raakt en waarvan ze dan aangifte doet op het politiebureau). De rol van Charles Drake als Sheriff Matt Warren, vond ik eigenlijk wat clichématig, omdat hij in eerste instantie het verhaal van John niet gelooft en als hij eenmaal overtuigt toch overtuigt is, wilt hij de wezens uitschakelen (oftewel "vernietigen").

Al met al heb ik me met deze ouderwetse zwart/wit Sciencefiction film best goed mee vermaakt en keek hij met 75 minuten ook best lekker weg. Op naar de volgende film van regisseur Jack Arnold, namelijk "The Incredible Shrinking Man (1957)".

Goeie film waarin een man een meteoriet ziet inslaan en op onderzoek uitgaat. Deze sciencefiction film is typisch een product van zijn tijd. Redelijk serieus van toon en mede hierdoor ook best wel spannend. Vooral vanwege de minder beschikbare middelen (mbt special effects) juist mysterieus van toon. Een kleine 3.5 sterren.

niet erg bizonder heb betere films gezien

vermakelijke sf film over aliens die crashen op aarde en proberen hun schip op tijd te repareren voordat de mensen ze doorkrijgen en vijandig worden .
Het is allemaal wel vrij sfeervol gemaakt en dit keer dus geen vijandige aliens

Het eerste deel wordt zorgvuldig opgebouwd rond het mysterie en heeft een paar leuke momenten met die raar uitziende aliens die eigenlijk de mensen geen kwaad willen doen. Zij zijn eerder bang voor de mensen en willen zo vlug mogelijk hun ruimteschip terug in orde brengen en terugkeren. Een leuk origineel gegeven!
In het tweede gedeelte komen wel wat mankementen naar boven : de opbouw naar de climax wordt wat haastig gebracht en de manier hoe de slotscène zich ontwikkelt is gewoon zwak uitgewerkt. 6/10

In mijn vorige intercarnatie als Meneer Bungel was ik niet mals over deze film, maar de 3,5* die ik nu heb staan mag echt wel een halfje af. Het is gewoon leuk vermaak als je niet te hard let op het verhaal: Marsmannetjes hebben pech onderweg en crashen op aarde, de enige die hen een warm hart toedraagt (en het is zelfs wederzijds!) loopt hen voor de voeten, van het een komt het ander, dus komt er lynch mob aan te pas, en... daar gaan ze alweer.
De effects zijn niet briljant, maar vermakelijk, de theremin doet haar werk en verder is het gewoon onderhoudende sci-fi cult die qua idee wel wat aan 'Invasion of the Body Snatchers' doet denken (ze nemen de vorm van de mens aan en kunnen zo aan hun spullen e.d. komen).

Dit is toch wel wat ik me graag voorstel van fifties sci-fi camp. Slaperig dorpje aan de rand van de woestijn dat opgeschrikt wordt door een inslag uit de ruimte. Aliens op de wip tussen goed- en kwaadaardig. Verdeeldheid in het kamp van de aardbewoners. Een leuke scream queen (hier vertolkt door Barbara Rush). En een passende muzikale score waarin de theremin uiteraard niet mag ontbreken. Prima regie en sfeerschepping. Geslaagd dus!

In tegenstelling tot veel andere buitenaardse wezens komen ze in deze film niet om ons van onze planeet te schoppen, maar ze zijn nu ook niet direct van "welwillende" aard! De buitenaardse bezoekers hebben gewoon een noodlanding op aarde gemaakt en om hun ruimtevaartuig te repareren lenen ze even de uiterlijken van de lokale bevolking. Het belangrijkste probleem was dat de redelijke wezens nooit om hulp vroegen, en vorm-veranderende Aliens die...stelen...en dreigen... en gijzelen! Tja...foei! De film deed me denken aan Spielbergs "Close Encounters of the Third Kind" Enfin...acteur Richard Carlson haast zich hier constant van het ene naar het andere met een wantrouwende sheriff op de hielen. Als extra toevoeging was een film met 3D-effecten. (Het was de eerste film van Universal in 3D) Ik zag de film natuurlijk gewoon in 2D maar ik moet zeggen dat de 3D scenes best oké moeten zijn geweest; de min of meer verwachte de noodlanding van het ruimteschip of de ondergrondse kloof...of bij de eenogige buitenaardse wezens, sowieso zagen die er tof uit! Met tachtig minuten zat het tempo er redelijk goed in! Een van de leukere sciencefiction uit de jaren '50.

Niet echt geweldig, is voor een keertje te doen.