Journey to the Center of the Earth (1959)

Een avonturenfilm waar de combinatie van etiquette gepaard gaat met de zin voor avontuur. Jules Verne was zijn tijd ver vooruit of had tenminste genoeg fantasie om verder te denken te dromen hoe het onder water, diep in de aarde of ver weg in de ruimte zou kunnen zijn. Deze Journey to the century of the earth is een psychedelische film met momenten, nog voor de jaren '60 begonnen. Een groot verschil met latere avonturenfilms die zichzelf in de voet schieten met slechte CGI. Dat niet alleen, de combinatie met de heerlijke muziek van Bernard Herrmann is zeer toepasselijk. De man schreef veel muziek voor Hitchcock en zorgt voor een passend ietwat dreigend sfeertje. Die combinatie van etiquette door de personages (it's tea time), de wondere werelden en de wat dreigende muziek, zorgt er voor dat dit geen kinderfilm geworden is. Een boeiende avonturenfilm uit de oude doos, die zeker nog werkt.

Ach dat ik deze slechts 3* heb gegeven. Het verhaal mag misschien niet hoogstaand zijn voor een film uit 1959, nu dus 60 jaar oud, waren de effecten echt wel indrukwekkend. Ik ben eigenlijk nog steeds onder de indruk. Het hedendaagse publiek is nu ook verwend door de moderne CGI en effecten die nu met computer kunnen worden gegenereerd, maar het heeft niet die charme van dit oudje. Goede keuze om van oud op nieuw te kijken eigenlijk. Fijne cast met een goede chemie, en een dikke ster meer.

Wanneer je jezelf heen kunt zetten over de rijkelijk aanwezige tempex en polystyreen decorstukken (waarvan je door de haarscherpe blu-ray beelden de nepstructuur heel erg goed kunt zien) en aandoenlijk simplistisch in elkaar geknutselde monsters kun je bij volledige overgave aan het verhaal voldoende genieten van dit oudere SF-avontuur. Wanneer je jezelf aan deze tekortkomingen ergert, kun je beter niet kijken.

Als kind, eind jaren zestig, toen we thuis net kleuren TV hadden, had ik de film al eens gezien en wat zat ik toen te rillen bij dat enge, rode, reptielachtige monster met die gespleten tong.

Inmiddels ben ik een kleine 50 jaar verder en heeft de schrik van toen plaatsgemaakt voor een meewarige blik bij het zien van alle kneuterigheid in deze film. Wat voor de schrik van destijds inmiddels in de plaats is gekomen, is een heerlijk vleug nostalgie en feest van herkenning. Daarom geef ik vandaag de dag, voor het huidige kijkplezier dat ik onlangs had, toch nog drie (erg subjectieve) sterren.

Gedateerd of niet qua sf effecten , deze film is prima avonturen vermaak met een leuk onderhoudend verhaal al had ik van de ontdekkingen onder de grond iets meer verwacht .

Ik was een tiener toen ik deze film voor het eerst zag, en was toen behoorlijk onder de indruk
en had de film voor me bijna iets sprookjesachtigs met reusachtige paddenstoelen en zo... En
heel apart op 't laatst de suggestie van een heel andere leefwereld met uitgestorven gewaande,
prehistorische dieren. Het wekte destijds danig mijn fantasie. Veel later teruggekeken, bij
toeval, nietsvermoedend dat het om deze film ging. Leuk om dan opeens James Mason te zien,
destijds mij natuurlijk nog volslagen onbekend. Ouder en wijzer deed de herkijk weliswaar
enige afbreuk aan de magie waarmee de film in mijn herinnering was gebleven, maar vond ik
het nog steeds een prettige, avontuurlijke kijkervaring en de film in ieder geval charmanter dan
de wel redelijke remake met Brendan Fraser.

Journey to the Center of the Earth is een wat flauwe familiefilm. Als je wat leuke fantasy-vondsten à la 20,000 Leagues Under the Sea of sci-fi-ingrediënten als in Fantastic Voyage verwacht, kom je van een koude kermis thuis. Het duurt dan ook nog eens ruim drie kwartier voordat de reis goed en wel begint. Daarvoor zit je naar een flauwe romance en een spontane musical-uitbarsting te kijken. Al had ik dat misschien kunnen verwachten met Pat Boone in een van de bijrollen. Toch niet per se elementen waarvoor je een dergelijke film opzet. Maar ook de reis zelf valt uiteindelijk tegen. Wat ook niet helpt is dat de kleuren niet van je scherm spatten, iets wat bij andere, vergelijkbare vehikels uit deze periode vaak wel het geval is. Ik ben normaal wel fan van Mason maar zijn personage is vervelend en zelfingenomen waardoor het vooral een karikatuur is. Of het nou uiteindelijk allemaal ligt aan het bronmateriaal weet ik niet, maar hier had toch een hoop meer spektakel in kunnen zitten.