Marcelino Pan y Vino (1955)

Eens met kappeuter. Het slaapliedje van de monniken mag nog genoemd worden, erg mooie scene. Dikke 3,5*.

Aandoenlijke film, met wellicht de beste acteerprestatie van een klein kind ooit. Het deed me aan The Song of Bernadette denken, maar dan wel stukken beter. Net als Kappeuter deed het religieuze me verder ook niet zo heel veel, maar ik kon er best van genieten. Jammer van de vreselijke subs op de dvd.
3,5*

Ik ben trouwens christelijk opgevoed. Religie is me niet vreemd, maar het katholicisme is toch even wat anders dan hervormd.

Bedankt voor het lenen!

I.v.m. werkdrukte hier even een snelle reactie....

Op bepaalde momenten kon ik zeer genieten van de prachtige beelden. Het verhaal was aandoenlijk maar de uiteenzetting van de diverse karakterrollen vond ik toch veelal te gechargeerd. Dit laatste voerde helaas de boventoon in deze film.

Persoonlijk vond ik de "onschuld" van het kind in films als Sciuscià (1946) of El Espíritu de la colmena (1973) indrukwekkender. In genoemde voorbeelden ontbreekt het wellicht aan een Christelijke moraal vanuit Bijbelse ethiek maar de acteerprestaties van de jonge acteurs zijn niet minder indrukwekkend en genieten mijn voorkeur.

3*

In tegenstelling tot 'The Song of Bernadette' besteedt 'Marcelino Pan y Vino' minder aandacht aan de ontwikkeling van diens personages (eerder 'gechargeerd', zoals dragje correct omschrijft) en wist hij me bijgevolg minder te overtuigen in de uiteenzetting van zijn religieuze achtergrond, bijbelse thema's en mystieke sfeerschepping naar het einde toe. De onschuld van het kind en de nieuwsgierigheid naar het onbekende worden daarentegen, en geheel terecht overigens, met meer zorg behandelt, maar echt aandoenlijk wordt het zelden (Pablito Calvo wist me niet geheel te overtuigen van zijn kunnen). De naturalistische aanpak en de bij momenten contrastrijke zwart-wit fotografie lenen zich nochthans tot een aandoenlijk geheel, maar andermaal overheerst het gevoel dat 'Marcelino Pan y Vino' te snel op zijn doel afgaat.

3*

Precies, dat ontroerde me ook aan deze fraaie katholieke fabel. Een erg mooie film, die aan kracht wint door zijn mooie sfeervolle, naturalistische beelden van een Spaans, oud dorpje, de prachtige hoofdrol en de humor.

Ik ben niet Katholiek opgevoed, maar mijn beide ouders wel. Hoewel ik deze film (en het verhaal) niet uit mijn jeugd ken, kon ik de sfeer wel een beetje plaatsen. Ik denk wel dat deze film dan toch wat aan betekenis wint.

4.0*

.

Net even mijn moeder gesproken (uit een katholiek nest) en wat ik verwachte bleek te kloppen. Mijn moeder kende deze film inderdaad ook nog uit haar jeugd.

Marcelino Pan y Vino is een film waar ik heel weinig op heb aan te merken. Alles zit simpelweg goed in elkaar, van de acteerprestaties tot het verhaal. Toch leek de film naar mijn mening op bepaalde punten iets te sentimenteel te worden. Maar zoiets ligt vooral aan de kijker van de film zelf. De één zal het als sentimenteel beschouwen en de ander niet. Daarnaast biedt de film te weinig op technisch gebied. Eigenlijk stoorde dat mij maar weinig, en bleef ik met een voldaan gevoel achter.

Klopt, en toch... De film heeft me nergens echt aangegrepen, al komt de onbezonnen, rurale sfeer wel goed over (ondanks het nogal ambigue einde). 'Marcelino Pan y Vino' mist niet alleen vaart, maar nog iets dat ik niet bij naam kan noemen; daarom dat ik me voornamelijk "onbeslist" voel over dit stukje cinema...
2,75*

Weet iemand wellicht waar de opnames plaats hebben gevonden?

Ik fluit het liedje nog mee.

Het eerste uur wat inleidende schermutselingen met wat verhaallijntjes, niemendalletjes etc. Maar het laatste half uur is pure filmmagie. De kracht van suggestie verbeeld in film (en geloof???). Verbluffend simpel en o zo effectief. Ontroerend dat je er stil van wordt. Alleen dat liedje hè, dat blijft een dag in je hoofd zitten (minstens).

De laatste scènes zijn inderdaad erg mooi, echter kon ik me in het voorlopende uur vaak minder vinden. Humor die me niet geheel lag en schermutselingen die me niet veel deden me meermaals op de klok kijken.
Echter, wanneer de 'magie' dan om de hoek kwam kijken werd ik opeens toch geraakt, iets wat ik niet had kunnen verwachten. Eenzelfde soort magie als ook in een film als Ordet te vinden is.

Marcelino Pan y Vino is niet het imponerende/vertederende werk waarop ik gehoopt had en wat het had kunnen zijn. Dan had ik echt meer moeten meevoelen met Marcelino en zijn belevingswereld. Het bleef me allemaal wat vlak ogen, en dan kan zelfs een mooi einde de film niet geheel redden.

(Grappig om hier op de eerste pagina over het schilderij van de jongen met traan te lezen. )

prachtige poster

http://www.moncomic.com/images/MIQUEL0572.jpg

Prachtige onroerende film.

Voor die tijd leuk in elkaar gezet en aardig bedacht, aardig omdeze klassieker een keertje gezien te hebben.

Een warme Spaanse klassieker, het is de verfilming van een sprookje, en het schijnt de eerste Spaanse film te zijn die de hoofdrol aan een kind durfde te geven. De jaren erna werd dat een van de populairste categorieën tijdens de dictatuur. Dankzij het religieuze thema en het tonen van voorbeeldige priesters kreeg het ongetwijfeld ook een streepje voor bij de censuurcommissie. De film werd een groot commercieel succes, en het werd ook in Berlijn en Cannes vertoond.

Tijdens de rustig verlopende eerste helft ligt de focus, zonder merkbaar moralistisch te worden, op menselijke waarden zoals hard werken, zorgen voor elkaar, e.d. Filmisch bevat het genoeg kwaliteit, bijvoorbeeld in de knappe kinderlijke dialogen tussen Marcelino en Jezus, de fraaie beelden met licht en schaduw, en ook in de prachtige eindscenes. In de tijd van een katholiek Spanje die in wonderen geloofde moet deze film al helemaal indruk hebben gemaakt. Het is een film die onlosmakelijk verbonden is aan die tijd. De regie maakt met deze film ook weer duidelijk dat je helemaal geen groot budget of bekende acteurs nodig hebt voor een krachtige film, inventiviteit volstaat. Een solide 3,5*