The Day the Earth Stood Still (1951)

Dit moet wel een van de slechste films zijn die ik ooit heb gezien. Moralistisch, sfeerloos, lelijk, braaf en een slaapverwekkende cast,
Klaatu komt als een soort Jezus op aarde om de boodschap te vertellen dat iedereen lief voor elkaar moet zijn, ik vond het maar een irritant figuur. Onbegrijpelijk dat dit zo'n hoge waardering krijgt.

Al door velen gezegd, maar toch nog even herhaald : Michael Rennie perfect gecast.

Bijzonder mooi werk dat inmiddels, jammer genoeg, zijn beroemdheid een beetje heeft verloren. Ik vind dit persoonlijk een prachtig gemaakt werk die van het begin al weet te boeien. Voordat de ufo landt, krijgen we geen oubollig, trage ouwehoer verhalen. Wat mij betreft is dit een ontzettend goed gemaakte film. In mijn ogen is dit na zestig jaar gewoon een bijzonder mooie S-F trip. Alles heeft wel een goede uitstraling. Daarom vind ik dit zeker een 4,5 waard.

Je bedoelt 'RUBBER'

Leuke film (Bedankt Brix voor de tip).

De film heeft door haar 'slechte' special effect een charme over zich die ik erg kan waarderen.

De jaren 50, net na de 2e Wereld Oorlog waarin de atoomboom haar intrede deed. En waarin de Koude Oorlog zich aan het ontplooien is. Juist in die tijd word er door de filmmaker gewaarschuwd voor de gevaren van atoomenergie en macht. En waarin alle leiders verantwoordlijk zijn voor de gesteldheid van de aarde. Dat komt de alien even zeggen, en dat niet aan 1 land of groep, maar aan iedereen.

En daarmee heb je de kern van de film wel te pakken. Zet daar nog een kind, verstrooide proffesor en een leuke vrouw bij en voila.

Een klassieker.

Bij herzien valt me op dat er eigenlijk maar één aspect aan de film echt stórend-gedateerd is, en dat is Gort. Volgens mij ook 60 jaar geleden al overduidelijk een man in een rubberen pak, en totaal niet indrukwekkend of eng.

Toch ook nog even aandacht voor halfgod Bernard Herrmanns inmiddels klassieke creepy spacey-muziek, en de prachtige scène waarin Klaatu in het pension verschijnt, met dat slimme spel met licht en donker.
 

Nee-hee "plooibaar metaal"!
In de jaren zestig zelfs op aarde al bekend, getuige deze foto van de Limburgse beatband The Skope>
http://i48.tinypic.com/2u6nw1y.jpg

Wow, I stand corrected, sir.

Hoewel Robert Wise zijn naam voor eeuwig te grabbel heeft gegooid met het onvergeeflijke The Sound of Music zie ik toch wel steeds meer goede films van hem, waaronder deze vroege science-fictionfilm. Ik vind hem niet zo sterk als enkele andere bekende genregenoten van die tijd, zoals Forbidden Planet en Invasion of the Body Snatchers, maar hij mag er absoluut zijn.

De film is erg moralistisch, maar ik mag het moraal wel en de film komt er mee weg, omdat hij voor zijn tijd het pessimisme vrij ver weet door te voeren. De mensen handelen wel erg gemeen hier over het algemeen, waardoor de boodschap ook wat beter overkomt. Eigenlijk is die Klaatu erg vergelijkbaar met de schurken van Batman Begins en The Dark Knight Rises, die ook een massamoord wilde plegen omdat de mensen in het algemeen zich niet gedragen hebben. Alleen houdt Klaatu het bij een waarschuwing. Niettemin is dit de enige kritiek die ik heb: het beeld dat Klaatu oproept van patrouillerende robots die de mensen in check houden en menselijk gedrag dat beperkt wordt kom dicht in de buurt van een totalitaire staat, al staan hier de goede bedoelingen wellen buiten twijfel. Niet alleen de schurken van Batman liggen om de hoek, maar ook A Clockwork Orange heeft wat raakvlakken die niet de bedoeling kunnen zijn. Die Klaatu kwam me soms net iets teveel over als een arrogante dictator.


Verder is het gewoon een vrij spannende en erg sfeervol geschoten science-fictionfilm die zijn verhaal goed uitwerkt, met een goede balans tussen droge sci-fi en wat meer persoonlijke momenten. De muziek van Bernard Herrmann was ook geweldig!
3,5*

Matigjes. Vond hem echt wel erg gedateerd.
Zo zagen die ruimte pakken er super suf uit, en ook het zogenaamde grote ruimte wezen kwam (bij mij) totaal niet indrukwekkend over.

De boodschap was wel leuk, en de paar specialeffecta die we zagen konden er aardig mee door.

Toch allemaal net ietsje te braaf en daardoor wat saai.

Prettige film, echter geen topper voor mij. Inmiddels merk ik wel dat ik dat vaker met Robert Wise heb. Zijn films zijn allemaal op een bepaalde manier erg braaf en daardoor komt het soms gewoon erg slecht uit de verf. Ik haal dan graag voorbeelden als The Haunting en The Body Snatchers aan. The Day The Earth Stood Still, kan die benadering een heel stuk beter hebben. Ik denk dat ik net als veel mensen wat moeite heb met het hoge moralistische gehalte van de film. De boodschap is duidelijk (en ik sta er volledig achter), maar het had allemaal best wat meer pit mogen hebben.

Het verhaal is vrij mak, maar over het algemeen vrij onderhoudend. Er is slechts een moment waarbij ik mijn wenkbrauwen optrok, en dat was op het moment dat Klaatu zonder enige waarschuwing werd neergeschoten. Ik hoopte op een heksenketel als gevolg, maar dan merk je wel dat de film uit 1951 komt. Ik kan het Wise hier ook niet echt kwalijk nemen. Wel is het fijn dat hij een voor sciencefictionbegrippen een heel keurige uitgangspunt neerzet. Het idee van een intergalactische verenigde naties vond ik razend interessant. Zo goed zelfs dat ik graag had gezien dat er een vervolg was gemaakt op deze film. Het toont allemaal wel aan hoezeer de remake de plank misslaat

De actie goed wanneer je naar het tijdsbeeld kijkt, maar erg matig naar moderne maatstaven. Het acteerwerk is in elk geval vrij goed. Met name dat van Michael Rennie. Ik zie alleen in de film niet de verplichte klassieker zoals vele sciencefictionliefhebbers dat wel zien.

als kleine jongen gezien. toen top. nu wat gedateerd.
zeg tegen gort: "Klaatu barada nikto"
dat is wat ik wil zeggen.

Klassieker!!! Alhoewel ik War of the worlds beter vond, het origineel wel te verstaan, niet die draak met Tom Cruise.

Ik vind beschrijving nogal warrig.

Een SF flim uit de jaren '50 leek al bij voorbaat gedoemd. Een genre dat nog niet aanvaard werd door het grote publiek en zeker niet serieus werd genomen. Langs de andere kant was het ook verre van dood en was er wel wat interesse. Maar Hollywood zag dat nog niet zo. De film valt gelukkig niet in de valkuilen van kartonnen ruimteschepen en groene monstertjes. The day the earth stood still kwam eigenlijk op het juiste moment. Niet lang na de oorlog als de spanning nog dik aanwezig was en de paranoia tussen landen en culturen vrij groot. Veel landen zaten met (al dan niet nucleaire) wapens aan de grenzen gereed op één verkeerde beweging van in hun ogen 'de vijand'. Zelfs een instantie als de VN kon daar op dat moment nog weinig aan doen.

De film draait zoals gezegd rond sfeer en spanning, wat een goeie keuze is. Daardoor komt de film minder gedateerd over dan je zou verwachten van het genre. Misschien ook wel zo dat de film het genre op tafel heeft kunnen gooien en de deur heeft geopend voor andere films in het genre. Opvallend trouwens dat Robert Wise later vooral bekend zou worden met musicals als West Side Story en The Sound of Music, wat hij by the way geweldig heeft gedaan.

Ik heb de remake nog niet gezien, maar ik ga er van uit dat die meer mikt op special effects en de essentie van de film wat achteruit duwt. Zoals wel meer met remakes in Hollywood...

Opvallen boeiende film voor jaren 50 scifi, het genre dat vooral bekend staat voor de vele doemscenario's en giant spacemonsters. Wat dat betreft is de film opvallen ingetogen en zelfs, soort van humaan. Het moralistische gehalte past goed bij de zeitgeist natuurlijk, net na Wo2 en Hiroshima valt de moraal wat beter op z'n plek. Verder is de film mooi geschoten en is de muziek spaarzaam maar topnotch. Het kostuum van de giant Robot is inderdaad wat karig, maar over het geheel gezien is dat slechts een kleine misser in deze strak geregisseerde scifi.

Natuurlijk een snoepje voor retrofilm-liefhebbers die niet moeilijk doen over gebrek aan grote special effects. 50ies settings uit de 50ies en een niet te snel verhaal, dat is the real stuff dan. Met een beetje goede wil kan je een man in rubber pak best als een reuzen-robotachtige zien. Het is best een goed teken dat je dat voor lief neemt en in het verhaal meegaat of mee wil gaan. Met een boodschap voor de mensheid natuurlijk. Doe lief anders slaan we erop. Vooruit maar.
Voor belangstellende voor filmgeschiedenis, retro scifi of nostalgie.

Een goed gemaakte oude science fiction film. Samen met Invasion Of The Body Snatchers toch wel de leukste film in dit genre uit die tijd.

Klaatu barada nikto!

Ik ben al langer geïnteresseerd in science-fiction, hoewel die interesse zich momenteel nog meer op boeken en op series lijkt te concentreren dan op film, en The Day the Earth Stood Still is zo'n naam die me altijd is bijgebleven. Ik had altijd wel een andere verhaallijn in gedachte (meer iets in de vorm van de aarde die effectief stopt met draaien en de gevolgen daarvan) en de originele poster deed dan weer iets anders uitschijnen. Vandaag dan eindelijk eens opgezet en wat blijkt?

De echte film gaat eigenlijk nog een compleet andere richting uit dan die van de poster. Kan me vergissen maar ik heb Gort in ieder geval niet zien rondlopen met een blonde deerne in een roze jurk... Soit, Robert Wise (schitterend trouwens hoeveel verschillende genres die heeft doorlopen in zijn carrière) maakt er dan ook geen actievehikel van en het is zelfs niet zo'n campy & cheesy film zoals je zou verwachten doordat er hier nog een intelligent plot achter zit. Zinspelend op de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog (die toen nog maar een goede 5 jaar achter ons lag) en de paranoia ten tijde van de Koude Oorlog (die toen in volle gang is) is The Day the Earth Stood Still in de eerste plaats een film met een boodschap van vrede. Een boodschap die er indertijd toch serieus moet hebben ingehakt, dat einde met de toespraak van Klaatu is nog altijd bijzonder imponerend, en dat maakt het des te erger dat we vandaag de dag nog geen stap verder lijken te staan.

Aangenaam verrast dat dit qua effecten meer als een halve eeuw later nog netjes overeind blijft staan. Uiteraard voelen ze ietwat gedateerd aan, hetgeen me echter onbegrijpelijk het meeste stoorde was die plooi rond de knie in het kostuum van Gort wanneer hij met Helen rondloopt in zijn armen, maar ook hier maakt Wise gebruik van het less is more idee. De focus ligt namelijk niet op de effecten, maar op de boodschap. En die boodschap die wordt voorgebracht door een stel uitstekende acteurs. Michael Rennie (ik kan trouwens toch niet de enige zijn die even dacht dat hij naar Christopher Lee zat te kijken?) is uitstekend als Klaatu en Patricia Neal weet zowaar een meerwaarde te geven aan iets wat erg makkelijk zou kunnen uitdraaien als een standaard dame-in-nood rol.

Toch een regisseur om in het oog te houden, die Robert Wise. The Day the Earth Stood Still is vandaag de dag nog actueel en dat is tegelijkertijd schrijnend en knap. Langs de andere kant levert Wise hier ook een interessant tijdsdocument af dat gevuld is met een degelijk plot en al even degelijke vertolkingen. Ik denk dat ik die remake van een paar jaar geleden maar links ga laten liggen.

Dikke 4*

Prima stuk, Metalfist ! Zie over dat pak ook mijn bericht van 13 mei 2012 hierboven en de verbale oorvijg die ik naar aanleiding daarvan van Brix in ontvangst moest nemen...

Bedankt, Roger Thornhill! Aha, plooibaar metaal dus. Had ik nog niet eerder van gehoord. Ik vind dat het er nog altijd niet zo goed uitzien maar het is dus geen design flaw en dat is toch ook weer een pluspuntje.

Nou, dan misschien geen design flaw, maar het blijft er toch knullig en daardoor inderdaad ook tamelijk storend uit zien...

Zeker niet te verwarren met de matige remake uit 2008 met Keanu Reeves en Jennifer Connely, die een hele andere insteek heeft dan deze ongewone, maar in een aantal opzichten nog steeds indrukwekkende SF-klassieker, die van grote invloed was op een generatie filmmakers. Het ontwerp van de mysterieuze robot Gort stond model voor Robocop, de Cylons in Battlestar Gallactica en de stormtroopers in Star Wars. Maar wees gewaarschuwd: “The Day The Earth Stood Still” heeft weinig actie en bevat dan ook weinig special effects. Wie dus spektakel denkt te verwachten, is hier aan het verkeerde adres. Wie een intelligent, sfeervol SF-drama wil zien die meer dan 65 jaar later nog steeds relevant is, zal niet snel een beter voorbeeld vinden.

In “The Day The Earth Stood Still” landt een UFO vlakbij Washington Monument. Honderden mensen, beschermd door zwaarbewapende militairen, wachten af wat er gaat gebeuren. Dan verschijnt Klaatu, die aangeeft vreedzame bedoelingen te hebben, maar wanneer hij een vreemd voorwerp uit zijn binnenzak haalt, schiet één van de soldaten hem uit paniek neer. Dan verschijnt de dodelijke robot Gort, die dankzij Klaatu de soldaten slechts ontwapent en niemand doodt. Klaatu wordt behandeld in een ziekenhuis en spreekt met een vertegenwoordiger van de Amerikaanse president. Klaatu geeft echter aan dat hij zijn boodschap alleen wil delen met leiders uit alle landen ter wereld en dat hun onderlinge conflicten daarvoor totaal niet val belang zijn.

Wanneer Klaatu inziet dat hij niet kan rekenen op de wereldleiders, heeft hij nauwelijks nog vertrouwen in een vreedzame oplossing voor het probleem dat hij wil aandragen. Maar hij besluit nog één poging te doen: hij ontsnapt uit het ziekenhuis, huurt onder de naam Carpenter een kamer bij Mrs Barley [Frances Bavier] en maakt kennis met de andere bewoners. Vooral Helen Benson [Patricia Neal] maakt hem hoopvol, bovendien is haar zoontje Bobby [Billy Gray] heel nieuwsgierig naar zijn nieuwe buurman. Wanneer Helens vriend Tom [Hugh Marlowe] haar onverwacht uitnodigt voor een etentje, wil Bobby graag dat Carpenter op hem past. Bovendien kan Bobby hem dan de stad laten zien.

Hierdoor ontdekt Klaatu plaatsen als Arlington National Cemetery en de Lincoln Memorial, die hem er van overtuigen dat er nog hoop is voor de mensheid. Wanneer hij hoort over de briljante wetenschapper Professor Jacob Barnhardt [Sam Jaffe] en dat er binnenkort een conventie is waar de beste wetenschappers uit de hele wereld bijeenkomen, besluit hij daar zijn boodschap te delen. Ondertussen staat Gort dagenlang roerloos buiten het ruimteschip te wachten op nadere orders.

Special effects waren in de jaren ’50 nog erg primitief en het is daarom zowel verstandig als begrijpelijk dat de special effects hier beperkt zijn tot het absoluut noodzakelijke. De landing van het ruimteschip oogt voor een modern publiek gedateerd, maar is voor die tijd bijzonder overtuigend. Datzelfde geldt ook voor de scènes waarin Gort wapens en tanks volledig verpulverd: alle effecten zijn in de camera gemaakt, zonder computertechnieken, dus beter dan dit was in die tijd niet mogelijk. En hoewel Gort ‘gewoon’ een man in een kostuum is, maakt de close-up van zijn hoofd vlak voor hij in actie komt nog steeds indruk, mede door de sublieme, legendarische soundtrack van de onvolprezen Bernard Herrmann, die als één van de eerste de theremin gebruikte in de soundtrack, een instrument dat anno 2017 nog steeds direct associaties oproept met het SF-genre. Rennie is volstrekt geloofwaardig als een ruimtewezen in menselijke gestalte en dat is knap: hij moet de kijker overtuigen dat hij een buitenaards wezen is, maar het ook geloofwaardig maken dat de mensen met wie hij omgaat geloven dat hij een mens is.

In een tijd waarin we vooral dood worden gegooid met SF-films die bestaan uit idiote verhalen en waanzinnige explosies, is deze film nog steeds een verademing. Sowieso is het één van de meest invloedrijke films in het SF-genre en om die reden moet elke liefhebber van het genre dit prachtige meesterwerk gezien hebben.

Buigt wel lekker mee in de knieholtes, dat onverwoestbare metaal ?

Beste quote:

Fraaie scifi-klassieker. Een van de weinige die ik nog te gaan had. Prima script en acteerwerk. Wetende dat deze film 70 jaar oud is valt er over de (schaarse) special effects niets te klagen, ik ken genoeg eigentijdse CGI-films met veel slechtere effecten. Het lijkt me ook een film die de weg heeft gebaand voor de vele scifi-films die hierna zijn gemaakt. Richting de 4*

Een van de betere SF-films van de jaren ´50.
Gezien in het licht van de dageraad van de koude oorlog, de nuclelaire dreiging en de UFO-paranoia aan het begin van de jaren ´50 geeft deze film ´n goed tijdsbeeld van de destijds heersende onzekere gemoedstoestand van het Amerikaanse volk.
Door de fraaie montage en de goede spanningsopbouw verveelt de film geen moment. Met name het eerste uur is sterk. Natuurlijk doen de spaarzame special effects enigszins gedateerd en hier en daar zelfs koddig aan, maar binnen de gekozen verhaalstructuur zijn ze overtuigend genoeg, en dat neemt ook niet weg dat dit ´n aangename en attractieve, prima geacteerde film blijft, waarvan de kern van de boodschap nog steeds actueel is.
Fantastische filmposter overigens , die, ondanks dat dat deze niet echt ´n goed beeld geeft van de film natuurlijk ´n klassieker is.

Een geinige, zij het primitieve vorm van sciencefiction die uiteindelijk een nogal magere slotscène ophoest. Doorheen de film wordt er gehint naar een belangrijke boodschap die de koers van de mensheid zal bepalen, maar uiteindelijk eindigt het relaas met een anticlimax en blijf je onvoldaan achter met een hoop vragen zonder antwoord. Alsof de schrijvers plots hun collectief ontslag hebben ingediend en het onafgewerkte script in de handen van een stagiair douwden. Het hele gedoe met die familie kon me ook weinig boeien; de interessante scènes beperken zich tot de aankomst in het begin, alles omtrent de geheimzinnige robot en natuurlijk de 'stilstand' waarnaar de titel verwijst. De SFX beperkt zich weliswaar tot het spelen met licht en projecties, en de vormgeving van het ruimteschip, alsook het rubberen pak van de robot laten veel aan de verbeelding over. De 'alien' zelf lijkt als twee druppels water op een mens, een vaak voorkomend product van menselijke ijdelheid en een gebrek aan fantasie. Het ruimteschip, dat de aandacht heeft van de hele wereld, wordt bewaakt door TWEE soldaten. Laat me niet lachen. Enfin, op de één of andere manier bevat de film een zekere charme die me heeft weten te verleiden. De acteurs spelen hun rol overtuigend, de score is niet slecht en het geheel komt gelukkig niet zo moralistisch over als ik aanvankelijk had gevreesd.