White Heat (1949)

Gisteren nog een keer de dvd bekeken, maar het blijft een goede film die de tand des tijds uitstekend heeft doorstaan. Verhaal is op zich nog niet zo heel bijzonder, maar het is vooral de weergaloos goede rol van Cagney, die deze film allure bezorgt. Wat was deze kleine man hier letterlijk waanzinnig goed, bijna ongekend. Ook mooi om ook hier weer te herkennen dat men bij oudere films de neiging om het verhaal te breedsprakig te vertellen vakkundig weet te onderdrukken. In White Heat geen overbodige anekdotes en omslachtigheid. De gebeurtenissen worden vliegensvlug in mooie beelden en camerabewegingen gevangen met voor de kijker ook nog enige ruimte voor eigen initiatief. Die werkwijze levert trouwens ook twee mindere fases op: Het hoe en waarom van de dood van Jarret's moeder komt tamelijk geruisloos voorbij(lees niet in beeld), terwijl dit toch een essentieel moment in de vertelling was. Had beter gekund. En het beroemde einde word eigenlijk wel erg snel afgerafeld en is voorbij voordat je er erg in hebt, duidelijk ook dat men toen nog niet zo'n groot budget had om een dergelijk spektakel in beeld te brengen. Maar dit zijn feitelijk slechts een paar details aangaande dit filmmonument wat iedereen gezien moet hebben.

Een brutale gangster ontkomt aan de doodstraf door schuldig te pleiten voor een kleinere overval die hij niet heeft begaan. Maar de zaken lopen niet zoals gepland wanneer hij zijn relatief korte straf uitzit in de gevangenis. Een fantastische Cagney als de psychopatische en achterdochtige Cody is de sleutel van de film. Net een interessanter personage dan de doorsnee gangster uit de films uit die periode. Zijn achterdocht en het feit dat hij op elk moment door het lint kan gaan houden de spanning op niveau. En spannend vond ik het zeker al weet de kijker instinctief hoe het allemaal zal aflopen. Ironisch genoeg zijn er ook personages die nog walgelijk slechter zijn dan hemzelf zoals zijn vrouw Verna... maar om te weten waarom moet u snel eens deze bekijken. Vond het echt een uitstekende genrefilm.

Ik was ook razend gefascineerd door de techniek die ze gebruikten om wagens in beweging te traceren

Ambitieuze misdaadnoir met verschillende personages wiens motieven en geheimen elkaar vroeg of laat kruisen. Het verhaal wordt boeiend gehouden door veel afwisseling van decor en het constant introduceren van nieuwe en frisse elementen. Sommige zaken zoals de plotse verschijning van Bo kunnen wat toevallig overkomen, maar het creëert suspense en ik kan het dus door de vingers zien. Uiteraard is het lot van de misdadigers vanaf de eerste seconde al bezegeld en komt de laatste schietpartij niet als een donderslag bij heldere hemel. Toch is deze scène (net zoals in High Sierra) spannend, spectaculair en een waardige afsluiter van het verhaal. Het enige personage dat er relatief goedkoop vanaf komt is femme fatale Verna die het oude moedertje van Cody off camera in de rug schiet. Het is trouwens al een tijdje geleden dat ik Cagney ben tegengekomen. De oude vos heeft misschien wat haren, maar duidelijk niet zijn streken verloren. Hij steekt veel energie in zijn rol en draagt de film met overtuiging. Er worden enkele pogingen ondernomen om zijn personage 'menselijker' te maken, maar uiteindelijk worden vooral zijn donkere karaktertrekken benadrukt. Één van de betere films in zijn categorie tot dusver.

Dialoog uit deze gangsterfilm werd gebruikt als intro voor het gelijknamige nummer 'White Heat' (1986) van Madonna. James Cagney als Cody Jarrett:

A copper.

How do you like that boys, a copper.

And we went for it, I went for it.

Treated him like a kid brother

And I was gonna split fifty-fifty with a copper.

They were there waitin' to pin a medal on him.

"Come on get up, get your hands up!"

Yeah, that's it, a nice gold medal for the copper.

Only maybe he's gonna get it sooner than he thinks.

“Made it, Ma! Top of the world!”

Geweldige klassieker. White Heat is de standaard voor het film noir genre, en je ziet waar latere gangster films zoals Scarface hun inspiratie vandaan hebben gehaald. Het moeder/zoon subplot had zo uit een Hitchcock film kunnen komen. Het laatste gedeelte is natuurlijk iconisch, maar gelukkig is White Heat voor de rest ook gewoon een sterk opgebouwde, sfeervolle en soms keiharde misdaadklassieker. Cagney is briljant als Cody Jarrett, maar ook Mayo, O'Brien en Wycherly als de moeder van Cody zijn sterk op dreef.

Cagney is erg goed, en ook Mayo zet een sterke rol neer als opportunistische bitch, toch maakt White Heat wat minder indruk dan bij een eerdere viewing. Het deel in de gevangenis vond ik nu wat slepen en de heist op het eind viel me tegen- de bendeleden die een voor een het loodje legden, de ontmaskering van Pardo, ik had het gevoel dat er veel meer in had gezeten. De laatste scène met Cody's beroemde laatste woorden is wel sterk, een quote die ook AFI's 100 Years...100 Movie Quotes heeft gehaald.

Nog altijd maar vier films van Walsh gezien, en ik kan nog niet zeggen dat ik fan ben. Dat geldt overigens ook voor Howard Hawks met wie hij wel eens wordt vergeleken. Twee veelfilmers die ik nog een beetje moet ontdekken, hun echte meesterwerk(en) moet ik -hopelijk- nog zien.

Nog steeds cultureel relevant, deze week.

Geweldig sterke misdaad thriller uit de oude doos over een meedogenloze bad guy die niets of niemand ontziet. Behoudens de innige band met zijn moeder is het contrast groot hoe hij omgaat met anderen. Cody is een bevreesde bendeleider, zowel intern als extern. Uitstekende rol overigens van James Cagney die het psychopatische personage met de nodige flair speelt.

De film kent een sterk plot en een aantal uitstekende scènes. Naast Cagney schitteren ook Mayo en O’Brien. Het is een film met de nodige vaart. Er worden weinig doekjes om gewonden en het tempo ligt hoog. Zo hoog zelfs dat een essentiële gebeurtenis als de dood van zijn moeder niet in beeld komt.

Verder een geweldige cinematografie en sfeersetting met een prima ontknoping. Echt genoten van deze film noir. Fijn!

Het werd eens tijd om deze nog eens te herzien , ooit in mijn jeugd gezien en toen maakte de film al indruk

En dat was voor mij best byzonder want oude jaren 50 films keek ik zeer zelden .

Na deze herziening als volwassene kijk je er toch iets anders tegenaan maar de film maakt nog steeds indruk

Vooral Cagney steelt toch wel de show met zijn uitstekende vertolking van de psychopaat en hij draagt de film toch wel grotendeels , denk dat ik gerust kan zeggen dat dit zijn indrukwekkendste rol is ( ondertussen al wat meer van hem gezien ) .

Op zich verder een vrij simpel misdaadverhaal maar zeker niet saai .

Edmond O brien kende ik toen nog niet maar ondertussen heb ik ook van hem al meerdere films gezien .

Wat een story telling, We leven mee met Cody Jarrett die alles rondom hem (zijn moeder, zijn bende, zijn zogenaamde vriend) ziet verliezen. We leven mee en dat met een psychopaat. Het genie Walsch. Het moment dat Cody beseft dat hij door O’Brian werd verraden, die ontreddering op zijn gezicht, zijn laatste hoop in de mensheid, die dialoog (A copper. A copper. How do you like that boys, Ha), die psychotische lach van Cagney, zijn ingetogen woede. Drama was nooit zo intens, zo hartverscheurend. Wat een moment. Wat een film.

En met deze White Heat alweer een film uit de top 250 aan de beurt, en daarmee een film die ik via een dealtje op Marktplaats in handen kreeg en naar uitzag om te kijken. En dat kwam er dan gisteravond eindelijk van.

En het moet gezegd dat White Heat meteen een behoorlijk sterke indruk maakt met zijn stijlvolle zwart wit, het ziet er niet alleen goed gefilmd en gemonteerd uit maar de karakters maken ook meteen indruk. Het is al snel duidelijk dat White Heat en James Cagney factoren zijn om rekening mee te houden. Iets dat verder onderstreep wordt door de kennismaking met het karakter Cody Jared en zijn moeder die een ware gesel zijn voor hun eigen bende en er niet voor terugdeinsen elementen uit te schakelen die niet langer mis van nut zijn. Interessant daarnaast is toch zeker de driehoeksverhouding tussen de licht labiele Cody, diens aandacht zieke vriendin en moeder Jared, degene die uiteindelijk aan de touwtjes trekt en zeker niet gek is.

Verrassend na de opening, met de trein overval en daarop volgende klopjacht en achtervolging, is de switch na de gevangenis die onverwacht is maar zeker niet minder interessant waar zich een spel ontwikkeld met Vic Pardo en de uiteindelijke ontsnapping. Fraai is daarna de ontwikkeling met nieuwe plannen en Jared die zijn bende weer onder controle probeer te krijgen met anderzijds de politie die controle over de situatie proberen te krijgen met een behoorlijke apotheose tot gevolg.

En zo voldoet White Heat toch meer dan uitstekend en komt de film echt niet over als een film uit 1949, en dan bedoel ik uiteraard traag, gedateerd, wollige dialogen, enzovoort. Nee, niets van dit allen want White Heat voelt aan als zijn tijd ver vooruit. Goed geacteerd, interessante karakters, scherpe dialogen, geen woord te weinig of teveel, geen beeld of opname te weinig of teveel, en het camera werkt en de montage is spot on. Heel ver wil ik nog niet meteen gaan met mijn cijfer, dat wil ik nog even bewaren voor een herkijk op termijn, maar een sterk cijfer zit er zeker in.

Fantastische film!!

De film staat geen seconde stil en een heerlijke bad guy Cagney!!