Coda (2021)

Dat je alles flets vind tot daar aan toe , maar hoe kun je de zang flets noemen?

Een Godsgeschenk denk ik.

La Famille Bélier (Film, 2014) - MovieMeter.nl

Prachtige film.

Ik heb jaren geleden de Franse versie gezien en die was uitstekend. Deze Amerikaanse remake is zelfs nog wat beter en dat is vooral te danken aan de jonge Britse hoofdrolspeelster Emilia Jones die een uitmuntende prestatie levert.
Ze acteert fantastisch, ze heeft een gouden stem en haar ASL is spot on. De gehele cast is erg goed en met name de vader (Kotsur) zorgt voor een aantal emotionele momenten. Hoogtepunt in de film is toch wel de scene met de auditie met het geweldige nummer 'Both Sides Now'. Toen hield ik het ook niet meer droog.

Genoten!

DE mooiste meest sprekende stilte ooit....................wat was dit geweldig!

Geen blockbuster maar een film die qua toon bijna Scandinavisch aandoet. Het is naar een Frans origineel maar had net zo goed Zweeds of Deens kunnen zijn. Het lijkt wel wat op 182 in top 250

"Så som i Himmelen". Coda raakt je door het zeer natuurlijk spel van hoofdrolspeelster Emilia Jones en haar doof stomme familie. Het nogal zoete thema van een meisje dat graag wil zingen maar haar afkomst niet mee heeft wordt gebruikt als kapstok om een hele problematiek aan op te hangen. Voor de luchtige noot zorgt de vader, type ruwe bolster blanke pit, die met zijn gebaren taal bijzonder grappig uit de hoek kan komen. Zijn metaforen om te vertellen dat hij een jeukende zak heeft zijn hilarisch.

Een van de mooiste momenten in de film is de stilte die valt tijdens een concert, hier komt de essentie van het zangtalent van het meisje echt naar voren. Talent is aangeboren, meestal heeft het wel stimulatie nodig om tot bloei te komen. De vader ziet dat zijn dochter talent heeft voor heel iets anders dan het vissers vak.

De film wil wel een tranentrekker zijn, als dat lukt weet je dat ie geslaagd is.

Emilia Jones doet het meer dan prima in deze toch wel verrassende Oscarwinnaar, zij zet geloofwaardig een Amerikaanse tiener neer die bovendien gebarentaal beheerst. Knap. Verder een overbodige, vrij letterlijke remake van een al niet zo bijzondere Franse film.

Lieve film. Daarmee duid ik het afdoende. Ik vind het wat makkelijk in elkaar gezet allemaal. De worsteling van de keuze waar Ruby voor staat, is een mooi uitgangspunt voor wat emotionele scènes met haar familie. Voor elk familielid is daar dan ook apart tijd voor ingeruimd. Verder vond ik het vriendje vrij bleu en niet passen bij Ruby, de muziekleraar nogal cliché en de gekozen muzieknummers weinig indrukwekkend, maar ik heb ook weinig met Joni Mitchell. Al met al ontstijgt het niet het niveau van een speciale aflevering Oogappels. Het origineel laat ik toch maar voor wat het is.

Het houdt niet over, dat is de derde Beste Film van de laatste vier kijkbeurten die een dikke onvoldoende haalt. Coda heeft wel een paar leuke punten hoor - hoofdrolspeelster Emilia Jones doet het erg leuk als horende dochter in een verder dove familie (en ze kan nog aardig zingen ook), vader Kotsur heeft een grappige bijrol, en om eerlijk te zijn is ook het verdere acteerwerk over het algemeen prima. Maar wat een mierzoet dertien-in-een-dozijn verhaaltje er verder uit wordt geserveerd, ongelooflijk. Het hele koorgebeuren, het vriendje waar verder weinig chemie mee is, de strijd om als horende dochter los te laten en de familie in zekere zin achter laat. Om nog maar met een positief punt te eindigen, ook wel interessant om op tijden wat inzicht te krijgen in de uitdagingen van doof(stom) zijn, maar tussendoor heb ik me vooral vaak lopen ergeren.

Een film die misschien al duizend keer gemaakt is. Vol wandelende archetypes, een plot die zich blindelings laat voorspellen, het nogal stereotiep bespelen van de gevoelige snaren, … En toch, toch is ‘Coda’ een wonderlijk mooie film.

Omdat Sian Heder weet waar hij mee bezig is, en vooral niet probeert als cineast het warm water uit te vinden. Omdat er integer vertolkt wordt, wars van grote gebaren. En omdat het conflict tussen plicht en verlangen, de frictie tussen individu en collectief, de wrijving tussen verleden en toekomst universeel is, van alle tijden en van overal.

Coming of age zoals we dat allemaal hebben beleefd: met klamme handen, een krop in de keel, benauwd, beschaamd, en juist omwille van dat alles oneindig puur en authentiek. ‘Coda’ kan – als geromantiseerd filmproduct – uiteraard alleen bestaan op het witte doek, en toch lijkt het materiaal van de film weggelopen uit het leven zelf.

Dus? Ontroerend, ja, simpelweg: hartveroverend! Hoewel een Academy-jury mijns inziens een ander soort cinema zou moeten bekronen (avontuurlijker), begrijp ik deze blijk van erkenning wel. Het vakmanschap, de integriteit, het ritme, de muziek: zeg nu zelf, zelden valt een film zo volmaakt in de plooi, toch?

3,5*

Coda doet me denken aan een omschrijving zoals men ooit frisdrank op de markt wou zetten: Een beetje vreemd maar wel lekker.