Lunana (2019)

Mooi. Favoriete film uit Bhutan tot nog toe, van de vier die ik er zag. Prachtige locaties, en ingetogen regie.

3,7*

Staat op de Shortlist voor de Oscars, zie ik nu net.

Mijn tweede film uit Bhutan is mij nog beter bevallen dan mijn verrassende kennismaking van destijds met een film uit het Himalaya-staatje. Het is het hartelijke verhaal over een moderne onderwijzer die naar een afgelegen dorpje in het onherbergzame noorden wordt gestuurd om les te geven aan een handjevol kinderen. Een warme film, die qua uitstraling af en toe doet denken aan Not One Less (1999) van Yimou Zhang. Naast het verhaal maakt het ongedwongen acteerwerk van de onervaren cast de nodige indruk. De schitterende opnamen van de spectaculaire omgeving doen de rest.

Een prachtige film met een fraaie slotscène. Ik word helemaal blij van het feit dat de film genomineerd is voor een Oscar.

Ik wist niet helemaal wat te verwachten van een film uit Bhutan met zo'n titel, maar dit is een heerlijk kabbelende en ontspannende film die echt een beetje de toerist in me prikkelde. Ik las dat regisseur Dorji een achtergrond in fotografie heeft, en hij brengt de oogverblindend mooie landschappen ook wel vreselijk mooi in beeld. Niet helemaal wat je verwacht in wat naar ik aanneem een kleinschalige productie is geweest.

Qua verhaal is de film wel uiterst voorspelbaar en simpel, maar dat is ook niet per se een minpunt in een film. Het enige dat echt wat beter had gekund is de karakterontwikkeling die hoofdpersoon Ugyen in de film doormaakt. Deze verloopt weinig geleidelijk. Maar voor de rest is dit een werkelijk hartverwarmende film, met schitterende locaties en de meest vriendelijke personages. Er zijn wat voorzichtige hints naar een cultuur die dreigt te verdwijnen door het broeikaseffect, maar dit is niet echt een politieke film.

Vanaf 26 mei 2022 in de bioscoop (September Film Distribution)

Een zalfje voor de ziel

Om te voldoen aan zijn maatschappelijke dienstplicht reist Ugyen Dorji [Sherab Dorji] met frisse tegenzin af naar Lunana, waar hij les moet geven in de meest afgelegen school in Bhutan. Met behulp van Michen [Ugyne Norbu Lhendup] en Singye [Thsering Dorji] bereikt hij na een meerdaagse voetreis zijn bestemming waar hij warm wordt onthaald. Toch ziet Ugyen niet goed in wat hij kan betekenen voor deze geïsoleerde gemeenschap. Zijn kennismaking met Saldon [Kelden Lhamo Gurung], een jonge vrouw met een prachtige zangstem, brengt daar verandering in. Prachtig gefilmd op locatie en over het algemeen goed geacteerd, maar uitermate braaf en voorspelbaar.

Oprecht en mooi. Fraaie beelden, ontwapenend.

Dit is een soort etappe van de Tour de France op televisie.
Prachtige beelden van de omgeving, en ondertussen gebeurt er ook nog iets waar af en toe aandacht aan geschonken wordt.

Simpel lief verhaaltje, met gelukkig een normaal einde. Niet dat die jongeman nu de rest van zijn leven in dat bergdorp blijft wonen, maar toch naar Australië. Alwaar hij duidelijk ook niet het geluk vind wat hij in dat bergdorp toch wel even te pakken had. Maar dat zou ook nooit blijvend zijn.

Sympathieke, maar voorspelbare film met mooie plaatjes van de plaatselijke omgeving.

Zoals Bbarbie al terecht opmerkte een soortgelijke film als No one less, de Chinese film van Yimou Zhang. Erg fijne film dit waarbij een leraar wordt uitgestuurd naar een onherbergzaam dorpje van een 50-tal inwoners in het Bhutaanse Himalayagebergte. Nuja, ik vond het er op 3 en 4km nog erg groen uitzien.

Zeer genoten van deze ontwapende film met enkele fijne gebeurtenissen zoals de zanglessen met de kinderen en de mascotte Norbu, de yak. Ook fijn hoe Ugyen open bloeit als leraar en als mens, hoewel hij zijn droom om het te maken in Australië nooit heeft opgeborgen.

Sterk aanbevelingswaardig voor wie van wereldcinema houdt.

Feelgood en ook wel hartverwarmend filmpje over een stukje wereld dat diametraal tegenovergesteld staat tov het drukke westers bestaan.

Het sober verhaal wordt even sober en even keurig gebracht en daarnaast valt er toch ook te genieten van het sublieme landschap.

"Not one less", nog steeds één van mijn lievelingsfilms, sprak me toch meer aan, maar op zich toch mooi.

Vooral een heerlijke onthaastingsfilm. Traag, maar met precies een juist tempo. Daardoor verveelt de film geen moment en is het lekker toeven in de hoge Himalaya. Ook wel bijzonder dat de film best een lange aanloop kent en daardoor de scènes in het dorp zelf vrij kort zijn en uiteindelijk ook net niet helemaal gaan leven. De hoofdpersoon kennen we, enkele nevenfiguren ook, maar dat dorpje niet. Verder lief en warm met een stukje propaganda op het einde dat ergens een wrang gevoel achterlaat (en dat bedoel ik positief). De film overtuigt net niet genoeg en blijft niet genoeg hangen voor een echt hoge score. 3,5*.

Lunana: A Yak in the Classroom

Wordt op internet wel omschreven als een feelgood drama. Begint met de hoofdpersoon die vanwege de ongeïnteresseerde luiheid waarmee hij zijn maatschappelijke dienstplicht (als onderwijzer) uitvoert, voor 'straf' naar de meest afgelegen school in Buthan wordt gestuurd. Na een voettocht van 8 dagen komt hij aan in Lunana, maar hij is nog steeds niet bijster gemotiveerd om verder te willen werken als onderwijzer. Deze luiheid en aanvankelijke onverschilligheid maakt hem weinig sympathiek. Na kennis gemaakt te hebben met zijn leerlingen, probeert hij er toch maar het beste van te maken, maar de middelen zijn heel beperkt (er is niet eens een schoolbord en nauwelijks papier) en zelf docent zijnde vind ik zijn lessen heel willekeurig en onsamenhangend. De karakterontwikkeling die hij doormaakt gaat vervolgens heel vlot en zonder verdere tegenslagen

Hij laat ook nog even zijn dure Martin gitaar overbrengen samen met een nieuwe lading schoolspullen om liedjes te zingen voor zijn leerlingen. Dan wordt het vrij snel daarna winter en moet hij weer naar huis. Ondanks alles wil hij toch nog altijd proberen zanger te worden in Australië... De beelden zijn mooi: het schijnt dat de locatie en lokale bevolking allemaal authentiek is, maar de inhoud en de ontwikkeling vind ik wat ongeloofwaardig. Geen topfilm die ik zonder meer aanraad, maar aardig als tussendoortje.