La Gloire de Mon Père (1990)

Een film die wanhopig probeert de wijzers van de klok te stoppen. Jeugdherinneringen, je kan er blijven over doorbomen tot de stille uren

Heerlijk positief drama over jeugdherinneringen. Voor mij een perfecte feelgood-movie. Vreemd dat deze film nog zo weinig stemmen heeft. Ik ben erg benieuwd naar het vervolg (Le Château de Ma Mère).

Gewoon een lieve mooi film, wie van de provence houdt, met herkenbare mooi landschappen. Wel een tikje melodramatisch. Goed geacteerd en Nathallie Roussel is een moeder waar je alleen maar van kunt dromen.

Een driepunter wat mij betreft

Mensen wat kan film toch mooi zijn. Mooi en ontroerend in al zijn eenvoud. Aan deze prent zie je dat film toch niet altijd ingewikkeld moet zijn. En dat net op de 14de juli.

Bedankt Henk.

Graag gedaan , ga het 2de deel ook kijken.

Voor zover ik ze gezien heb zijn de verfilmingen van de boeken van Marcel Pagnol allemaal erg geslaagd. Heerlijk Frans sfeertje, mooie natuur, nostalgie, wat wil je nog meer. Doet niet onder voor Jean de Florette wat mij betreft.

Ik wil de pret hier niet bederven, maar negatieve reacties moeten er ook zijn. Ik vond het geen vreselijke film, maar wel veels te oubollig. Ik had de film dan ook ongeveer 40 jaar ouder ingeschat. Het woord nostalgie is precies het woord wat er voor velen denk ik voor zorgt dat deze film hier zo aanslaat. Maar voor mij is hier geen nostalgie uit te behalen, alleen maar een overdosis zoetsappigheid. Toegegeven, de film kijkt lekker weg, maar sommige momenten vond ik dan ook echt niks. Vaak de wat typischere momenten zoals het moment wanneer die jongen zijn moeder helpt met schoenen verwisselen en ze elkaar zo glimlachend aankijken. Ook het acteerwerk was net iets té. Zo gaan volwassenen met elkaar om alsof ze kinderen zijn. Voor sommigen is dit misschien feel-good, ik kan er niet zo veel mee. Aardig, maar niet meer dan dat.

2,5 sterren

Waarbij je dus het belangrijkste element van de vertelling over het hoofd hebt gezien. Alles wordt beschreven en gevisualiseerd vanuit de ogen en gedachtengangen van een kind. En dat wordt op een fantastische manier gedaan. Ik als kind zag mijn ouders, ooms/tantes, en andere volwassenen ook niet altijd als 'grote mensen'.

De film blinkt uit in mooie natuur-opnamen en kleurrijke personages. En de film is ook een bewijs dat een voice-over niet altijd irritant is, hier werkt het uitstekend.

De film werd opgevolgd door het nóg betere Le Château de Ma Mère. En de autobiografische werken van Pagnol staan nu hoog op de nog-te-lezen-lijst.

Ik heb het niet over het hoofd gezien, maar het werkte hier niet. Een film als Shane kiest ook het kinderperspectief, waardoor je een ander beeld van het verhaal krijgt, maar daar zijn de volwassen dan nog niet meteen zelf een stel kinderen.

Ah, gelukkig. Dat viel niet op te maken uit je recensie. Over smaak valt niet te twisten, zegt men, anders zou het gaan uitmonden in een welles-nietes discussie. Laten we dat maar niet doen.

Aangezien ik Shane nog niet gezien heb (zal over enkele weken toch op de deurmat moeten vallen via de pakketservice) kan ik de vergelijking niet me je bediscussieren op dit moment.

Leuk filmpje. We hebben de film gekeken bij Frans en eigenlijk dacht ik niet geboeid te kunnen blijven (aangezien de leuke meisjes bij Frans ) Maar dit was echt een hele leuke film. Lekker vakantie sfeertje. De kinderen spelen erg overtuigend. Vooral Marcel (die af en toe wat meisjes trekjes had) speelde overtuigend zijn rol.

Jules de dikkert speelt grappig.

Vooral de scene's in de bergen waar Oom Jules en Vader steenpatrijzen gaan schieten zijn goed gemaakt. Volgens mijn frans lerares is het van een boek. Wel een redelijk onbekende film maar toch wel geslaagd.

3,5 ster*

Leuke film, prachtige (natuur-)opnames en vooral humoristisch op z'n tijd. Ook heb ik me goed kunnen verplaatsen in de gedachtegang van de jonge Marcel. Erg leuk! toppertje! Ik moest met name lachen om Paul, het broertje die dacht dat er ook olifanten en giraffen zouden rondlopen. Of dat hij tegen de ruiter zei dat zijn ogen eruit moeten worden gestoken, omdat de ruiter zijn paard een tik wilden geven. Maar ik waardeerde ook de natuurscenes van de jacht, Marcel en Lili in de grot, en het typische dorpssfeertje in het centrum, waar lekker jeux de boules werd gespeeld. Gewoon een mooie film, zolang je maar het vermogen kan hebben je te verplaatsen in bepaalde personages.

Uit de samenvatting bovenin:

Hij wordt niet verliefd op Lili, maar bevriend. Ik heb niet gemerkt dat Marcel homosekuseel zou zijn. Misschien dat die laatste zin even kan worden aangepast?

Het is van een boek inderdaad ja.. Haha dat ik ook op mn Franse lijst had staan. Naar aanleiding daarvan ben ik de film gaan kijken. Kan zeggen dat het mijn cijfer een hoop goed heeft gedaan. Ik was redelijk goed in Frans, maar het overbrengen van de sfeer van een verhaal in een buitenlandse taal is net even een tikje moeilijker.

Dankzij deze film kon ik me volledig inleven in de sfeer.. in de kleuren, de geuren.. de geluiden van de krekels..

Prachtig!!

Hele leuke film!!

Aardig filmpje en daar is het wel mee gezegd.

Prachtige landschappen, mooie muziek.

Maar wat een misselijkmakende, mierzoete sentimentaliteit. In die catgorie 'jeugdherinneringen door de ogen van een kind' heb ik wel betere dingen gezien (Hope and Glory!).

Ook zag ik in Marcel helemaal niet het pientere, dappere knaapje dat hij blijkbaar wel van zichzelf vond (wat een ellendige, 'gezellige ouwe-opa-vertelstem' trouwens). Dan leken zijn broertje Paul of Lili veel leuker.

Ik heb geen probleem met feel-goodmovies door een roze bril, maar dit was er écht over.

geen slechte film, alles lijkt er goed te gaan zonder tegenslag, kortom gezegd: het perfecte gezinnetje

Ik zei soms tegen mezelf: goh, leefde ik maar in die tijd zonder al die nieuwe technische snufjes van tegenwoordig en eigenlijk leek de tijd van toen veel minder stresserend.

En als ik verhaaltjes van m'n grootvader hoor hoe het vroeger was (vb geen auto's, veel groene omgeving, enz) Dan ben ik wel benieuwd hoe dat moest zijn.

Alez, later ga ik met volle enthousiasme de volgende deel nog bekijken (Le Chateau de ma mere)

heb deze film met frans gekeken 2.5 sterren

Nee, het is een geïdealiseerd beeld dat we hier te zien krijgen. Het zijn de herinneringen aan de beste tijd van het leven van Marcel Pagnol en herinneringen aan goede tijden worden altijd geïdealiseerd.

Nog in Nederland te krijgen op dvd?

Ik heb de film gewoon orgineel met Ned subs maar het zou toch moeten dat deze prent nog te koop is ?

In Frankrijk reeds uit op Blu-ray!

Ik vrees dat de dvd out of print is...

Een uiterst sfeervolle film, gezien vanuit de belevingswereld van een Frans jongetje. De film is zo in en in Frans, bijna tastbaar. Je krijgt honger van het brood, je krijgt het warm van de zon, je wordt gecharmeerd door de vrouwen en je moet lachen om het menselijk hanengedrag van die fijne gekke Fransen. Gezien door de ogen van een Francofiel

Dat is het geniale van deze films, Leo (bekijk ook deel 2) , de herinneringen van Marcel Pagnol worden haast onze persoonlijke herinneringen.

Vanavond ga ik Le Chateau De Ma Mere kijken AC1.

Pracht film deze moet je zeker gaan zien en volgens mij was dit een reeks van 3 films

Een avonturenfilm over een familie die de zomer op het land door gaat brengen. Mooie beelden van de natuur, de gedachten van het kind bracht vaak een glimlach op mijn gezicht.

Het zijn twee films. Le Chateau De Ma Mere is de andere en tevens het prachtige vervolg.

Wat een mooie reis is dat. De Franse auteur en regisseur Marcel Pagnol vertelt de herinneringen aan zijn jeugd. Hij heeft het vooral over de vakanties in zijn kinderjaren. Zijn jeugd ruikt naar lavendel, klinkt naar krekels, smaakt naar patrijs en voelt warm als de zon van de Provence. Ik had onmiddellijk zin om mijn auto te pakken en te vertrekken. Het lijkt allemaal erg geïdealiseerd, anderzijds kijk je als toeschouwer naar mensen die gelukkig zijn met de eenvoud van het leven. Ook de grenzeloze bewondering van Pagnol voor zijn vader krijgt veel aandacht, met name in een jachtpartij met de oom Jules . Hartverwarmend, soms grappig, nergens droevig en voelt onbetwistbaar aan als een leuke onvergetelijke herinnering. De ideale zomerfilm.

Mooie, warme verfilming van Marcel Pagnol’s jeugdherinneringen met fraaie opnames. Maar dat is niet zo moeilijk in de schitterende omgeving van Aubagne. De film dreigt af en toe ietwat te zoetsappig te worden, maar is over het geheel genomen zeer genietbaar. Blijft qua verhaal wel achter bij Pagnol’s Jean de Florette en Manon des Sources. Maar... een moeder als Nathalie Roussel zou ik zo op mijn wensenlijstje zetten.

Ik hoor al lang dat deze film een topper is - en zeker voor liefhebbers van Jean de Florette en Manon des Sources, waar ik mezelf zeker toe reken. Dat schept nogal verwachtingen, en het is wat jammer als die dan niet uitkomen.

Maar zo is het toch, ik kan er niet omheen - deze film valt me erg tegen. Als eerste al de voiceover die het verhaal op een wat dreinerige toon nogal overbodig van context voorziet. Dan het slepende tempo. Dan de alles overtreffende zoetsappigheid en ongenuanceerde nostalgie - ok, het is de autobiografische en overdreven geidealiseerde herinnering van een kind, maar het kan ook te ver gaan, en een goede film levert het voor mij niet op. In vergelijking met de voor de hand liggende voorbeelden wordt vooral de donkere rand langs de wolk, het bittertje erg gemist.

Perfect geacteerd en in beeld gebracht, dat zeker - hoewel in beide gevallen wel wat weinig dapper en wat op zeker spelend. Dat zal wel bij het onderwerp passen, maar het doet haast aan alsof je naar een film uit de jaren-60 of zo zit te kijken.

Le Château de Ma Mère laat ik nog maar even een tijdje liggen. Eerst een jaartje of wat van deze teleurstelling bekomen, en misschien ook eerst weer eens zelf een paar weekjes in de Provence rondhangen.

Ode aan de Provence en ...het leven als God in Frankrijk en met de diepe impressies die een elfjarige aan zijn lange vakantie daarvan overhoudt als voornaamste onderwerp.

Goede film die misschien wat aan spankracht mist maar dit zekerlijk vergoedt door het melancholische, de zin voor het mooie van de natuur en het geluk, zin voor het leven en natuurlijke charme die van deze Franse familie uitstraalt.