La Famille Bélier (2014)

Nieuwe film met Louane Emera: Nos Patriotes (2017)

Een fantastische film om een avondje flink te lachen en soms ook te huilen van ontroering!

Fijne film! Ik vind het van begin tot eind interessant, een leuk verhaal en goed geacteerd. "Je vole" is een prachtig en ontroerend lied, en ook "Je vais t'aimer" vind ik erg mooi. Goede muziek vind ik altijd een pluspunt. Ik ken niet veel films waarin doofheid een grote rol speelt, dus ook dat maakt de film niet doorsnee. Ik ben het ermee eens dat niet alles even afgewerkt is, maar daar heb ik mij niet aan gestoord. Een beetje een coming of age film met humor en ernst. Ik vind het niet te sentimenteel en de humor ligt mij, dus alles bij elkaar opgeteld geef ik een hoge score. 4*

Grappige Komedie / Drama film, voor een breed publiek.

De familie Bélier is een bijzonder gezin. Vader Rodolphe (François Damiens), moeder Gigi (Karin Viard) en zoon Quentin (Luca Gelberg) zijn doof en dochter Paula (Louane Emera) is de enige die kan horen en praten en fungeert dus als tolk voor het gezin. De ouders redden zich prima, maar dat verandert als Paula haar zangtalent ontdekt en naar school wil in Parijs. Omdat ze haar zang niet kunnen horen, begrijpen de ouders niets van die keuze.

Fijne feelgoodfilm, met een mooie debuutrol van de jonge zangeres Louane Emera met haar gouden keeltje. De film werd gepositioneerd als de nieuwe "Intouchables (2011)", maar dat is misschien iets te veel eer, want deze film wisselt platte scènes (zoals de scène waarbij Paula bij de dokter schaamteloos moet tolken over moeders schimmelinfectie) af met echte warme momenten. Het is bijvoorbeeld ontroerend om te zien hoe Paula's vader uiteindelijk "luistert" naar de zang van zijn dochter.

Al met al een hartverwarmende Komedie / Drama film, vol met humor en sentiment.

Het drama van het doofstom zijn in deze anderzijds frisse komedie die ook - en dat is tot mijn grote spijt ondertussen erg zeldzaam geworden - het Franse chanson in de film weer op het podium zet.
Film kent wel in het middenstuk wat diepte maar vergoedt dit ruimschoots met een spetterend en sterk ontroerend laatste stuk.
Louane Emera is een terechte Césarwinnares en ook Karin Viard (eigenlijk niet zo'n boerintype) en François Damiens overtuigen als het doofstomme paar.
Een beetje coming-of-age maar vooral uiteindelijk een inhoudelijke feelgoodie waarvan er meer mogen zijn.

De stem van Paula

Wel origineel. De dochter des huizes Belier is de enige met een stem; de ouders en het broertje (allergisch aan latex ) zijn doofstom (Damiens OK maar Viard eerder irritant). De film neemt soms teveel hooi op de vork, o.a. met vader die meedoet aan de lokale verkiezingen en waar weinig mee wordt gedaan. Maar desondanks weet de film soms gevoelig en leuk uit de hoek te komen. De film gaat vooral over een jong meisje dat haar eigen weg wil gaan als getalenteerde zangeres, en dat zingt ze heel toepasselijk met het mooie slotlied. Zeer zeker een sterk einde. Vooral de muziekleraar Thomasson vond ik geweldig in deze film. Geen film die zich in de annalen van de Franse cinema zal nestelen, maar toch een bovengemiddelde hartverwarmende (en muzikale) komedie met een vleugje drama.

Ik heb enorm genoten van La famille Bélier! Een coming-of-age vanuit een plattelandsgemeente 'a la campagne' waar de zon steeds schijnt ver weg van het drukke gehaaste leven in Parijs. Paula leeft er samen met haar ouders en haar broer. Allen zijn ze doofstom, behalve Paula dan. De film is erg onbevangen, zeer losjes en innemend.

Paula is een tienerdochter die reeds op vroege leeftijd haar verantwoordelijkheden moest opnemen. Zo helpt ze naast haar schooltijd mee op de boerderij van haar ouders, verkoopt ze kazen op de markt en springt ze bij als tolk bij de dokter of waar haar hulp vereist is. Dat leverde soms grappige en gênante situaties op wanneer gesproken wordt over het seksleven van haar ouders of diens intimiteiten. Maar de film is best grappig en ontroerend in zijn geheel. Paula ontdekt dat ze een zangtalent is. Het slotlied "Je vole" van Michel Sardou was erg toepasselijk en pakte me enorm. Zeer mooi gezongen, perfecte song voor de film. Het toonde nog maar eens aan hoe sterk de familieband is binnen la famille Bélier. De liefde binnen het huisgezin was vertederend groot en hoewel de ouders in het begin bang waren om hun dochter los te laten, gunnen ze haar toch haar geluk.

Specifiek de momenten waarbij de ouders naar de song van hun dochter luisterden, greep me het meeste aan. Eerst tijdens het schooltoneel - de stilte die werd ervaren vanuit de ouders was mooi gedaan - maar ook even later op de auditie met 'Je vole' zag je de joie de vivre uitstralen van het gezin. Het één-op-éénmoment met de vader was toegevoegd eveneens sterk. La famille Bélier brengt mooie cinema met een vleugje drama en humor. Zo hoort het!

Lang geleden dat ik zo genoten heb van een film en dat die me zo ontroerd heeft. Er wordt overtuigend gespeeld en hij is nooit melig, maar krachtig en doet elke snaar in m'n hart zinderen. Prachtig!

La Famille Bélier

La Famille Bélier is een heerlijke feel good film. Louane Emera heeft een debuut waar iedere actrice van droomt. Gebarentaal, zingen en natuurlijk acteren, Emera overtuigd op elk gebied, en spettert van het scherm. Paula regelt binnen het boerenbedrijf van haar ouders veel zaken en moet voor, tijdens en na schooltijd constant klaarstaan om haar (dove) ouders te helpen.

Wanneer ze door haar zangleraar (Elmosnino) wordt ontdekt als groot zangtalent zet dat haar hele wereld op z’n kop gezet, en ze moet steeds vaker kiezen en schipperen tussen haar loyaliteit aan haar ouders en de vele zangtrainingen. De film heeft zeker in het begin veel humoristische scènes, maar naarmate Paula steeds meer tijd in het zingen gaat steken wordt het ook een film over volwassen worden, het volgen van je droom en het loslaten van je dochter/ouders. Damiens en Viard zijn ook fantastisch als de ouders van Paula. Het laatste gedeelte maakt indruk, en wanneer Paula het nummer Je vole zingt voel je de emoties ook door je eigen lichaam gieren. Schitterend gedaan.

Prachtig (en tevens hilarisch) einde, doelend op de auditie . Origineel uitgangspunt ook; een film(script) geschreven op een lied: 'Je Vole' . Ik ga er logischerwijs vanuit dat het einde een stuk krachtiger overkomt als de kijker geen Frans spreekt en niet bekend is met de prachtige tekst van het schitterende 'Je Vole' .

Fijne film met dito acteerwerk.

Ruime 3,5*

Beetje rare film.

Heb de reacties hier niet gelezen maar dat een meisje dat al oud genoeg is om huis te verlaten net pas ongesteld wordt is wel erg merkwaardig

Verder heeft het maffe wel wat en is vooral origineel. Met een leuk einde.

Mooie film. Wel jammer van de open eindes; zo weten we niet hoe het verder gaat na de auditie. En ook hoe het verder gaat met de familie nadat de vader zich heeft opgeworpen als leider van een plaatselijke politieke partij. Dat was een beetje een domper. Maar verder een mooie originele film.

Ehh heb je m afgekeken? Los dat t duidelijk is wat paula gaat doen. Op alle andere vragen wordt in de aftiteling antwoord gegeven.

Heerlijke film alleen jammer dat t acteren soms te wensen over laat daaron geen 4. Hier en daar wat kort door de bocht maar ook lekker zwarte humor passages.
Alleen dat Paula dr regel nu pas krijgt lijkt me wat onzinnig. De stukken dat ze zingt zijn echt prachtig en ontroerend.

Ik verwachtte een melige familiefilm, maar dat viel gelukkig mee. De grappen zijn bij momenten best - euh - gewaagd. Wie deze film met het hele gezin kijkt, zal wellicht af en toe ongemakkelijk op zijn stoel schuiven (die scène bij de dokter ).

Toegegeven, de film kent zeker enkele kleffe momenten en de makers kijken niet op een cliché meer of minder. Het verhaal verloopt ook vrij voorspelbaar, al is de keuze om tijdens het langverwachte duet het geluid volledig te dempen wel origineel.

Louane Emera heeft verder niet meteen de uitstraling van een boerendochter, ze lijkt me eerder iemand die make-up-tutorials maakt of iets dergelijks. Maar goed, de tijden veranderen. En een mooie stem heeft ze zeker.

3*

Hm.

Niet echt mijn soort komedie uiteindelijk, maar in het algemeen ook een totaal andere komedie die ik vooraf had verwacht. Wel met een leuk concept, bijna een garantie voor een goed en meeslepend resultaat. Maar ik had er zeker drie kwartier van de film enkel irritatie voor over.

Emera doet het goed, humaan en overtuigend geacteerd. Met een redelijke zang-CV is ze dan ook ideaal gekozen voor de rol. Sommige films lossen het op met een voice-over, deze film lijkt dat niet te doen en daardoor weet het allemaal wat overtuigender zijn.

De film lijkt een beetje op een jeugdkomedie, en de toon is er ook naar. Maar vergis je niet, de film kent een aantal ongemakkelijke momenten. Niet echt gezinsgeschikt. Dat vind ik ook wat vreemd, omdat het vloekt met de rest van de toon. Die dokterssessie bijvoorbeeld, het slaat volledig uit de toon met de rest van de film.

Maar het grootste probleem dat ik had met de film was de familie zelf, die zo overdreven en theatraal worden neergezet dat ik er niet voor kon duimen. Vooral Viard was werkelijk onuitstaanbaar. De theatrale trekjes en houding vallen niet binnen mijn humor. Bovendien vond ik haar de hele film lang gewoon als persoon ontzettend vervelend. Kinderachtig, irritant. De volledige eerste 90 minuten waren er niet altijd even gemakkelijk mee.

De film doet voor de rest ook niet zijn best om erg subtiel te zijn, wat concepten als deze eigenlijk wel nodig hebben. Subtiliteit verschijnt pas in het laatste half uur, en dat is dan ook gelijk het beste deel. Opvallend meeslepend ook, vooral omdat ik veel irritatie had tijdens de eerste 75 minuten.

Acteerwerk van de bijrollen zijn ook solide, net als de kinders. Damiens was uiteindelijk ook wel prima, het was vooral Viard die een groot deel van de film voor mij heeft verziekt.

Een film over een gezin dat bestaat uit dove gezinsleden, die zich moeten schikken in de wens van het enige horende gezinslid dat een zangcarrière nastreeft waarvoor zij in het verre Parijs moet gaan studeren. Omdat dochter Paula het enige contact is met de horende wereld, zijn de ouders daar niet blij mee. De conflicten tussen de ouders en de dochter worden in de film behoorlijk opgeklopt. Vanuit humoristisch oogpunt is dat best geslaagd, maar als de film in het verloop een meer tragikomische en dramatische weg kiest, voelen de overdreven acties en reacties nogal onwerkelijk en gekunsteld aan. Ze lopen niet in de pas met het drama dat de film naast de humor ook wil bieden.
De rol van Paula wordt gespeeld door Louane Emera, die in de Franse versie van de talentenjacht the Voice, werd ontdekt. Ze is een leuke frisse verschijning en het middelpunt van de film. Ze is zodanig middelpunt dat de aandacht vooral naar haar situatie uitgaat zodat de dove gezinsleden er maar wat bij bungelen. Paula is het enige personage dat volledige karakterwasdom bereikt. Van de problematische leefsituatie van de dove personages kom je als kijker slechts in oppervlakkige zijn iets te weten, terwijl daar het drama voor het grijpen ligt.
In plaats daarvan wordt de kijker geconfronteerd met de Coming of Age van dochter Paula. Probleempjes met haar lichamelijke rijping, met de liefde en met haar twijfel over haar zangcarrière zijn goed vergelijkbaar met de probleempjes uit een doorsnee feel good film. Best aangenaam, maar de interacties binnen het gezin en de veelbelovende plotlijntjes die de kijker een interessant inkijkje in het wel en wee van de wereld der doven had kunnen geven, worden daardoor bijzaken. Daarmee had de film zich nu juist kunnen onderscheiden van de doorsnee. De film kiest echter voor gangbaar. De film kiest voor luchtig. De film kiest voor veilig.
Met de humor zit het overigens wel goed. De humor is hartelijk en plezierig. Het dramatische aspect dat vooral betrekking heeft op Paula, gaat niet heel diep. De hartelijkheid en het plezier komen niet in gevaar. Het blijft allemaal behoorlijk luchtig. De beelden onderstrepen die luchtige insteek van harte. De meeste scènes zijn met heldere kleuren en met helder licht geschoten. De film straalt visuele luchtigheid uit. Zelfs op de dramatische momenten. Op een enkel vervelend regenbuitje na, is het mooi weer. Het Franse landschap is een prominent schitterende ansichtkaart. Het is een zonnige enscenering die elk hobbeltje en stukje vuil dat op het pad van de personages terecht komt, niet heel ernstig doet lijken. Een onwezenlijk perspectief dat weinig ontroerende impact veroorzaakt.
La Famille Bélier is derhalve een risicoloze feel good over het meisje Paula dat wat probleempjes moet zien te overwinnen. En dat komt allemaal wel goed. De film is immers een luchtige feel good. En niets meer dan dat.

Sympathiek niemendalletje.

La Famille Bélier is nogal onorthodox, maar dat levert wel een goede opzet voor een aantal leuke dingetjes. Er zitten ook een aantal grappige scènes tussen, maar het is toch eerder vriendelijk en braaf. Het levert hoe dan ook wel een leuk feel good-tussendoortje op. Louane Emera kan op elk vlak indruk maken en is veruit de meest charismatische figuur van de Béliers. Alleen voor haar is dit al een aanrader.

3