Alice in den Städten (1974)

Ik had op voorhand gelezen bij Patrick Duynslaegher dat hij dit een pretentieuze film vond. Dat vindt hij eigenlijk van alle films van Wim Wenders, maar in het eerste kwartier van deze film had ik bijna de indruk dat hij gelijk had: het leek allemaal nogal saai te worden. Maar deze film heeft tijd nodig: niet dat er echt veel gebeurt, maar wat er gebeurt is zo mooi en charmant dat je uiteindelijk toch geboeid raakt. De manier waarop de jongeman en het meisje met elkaar omgaan is werkelijk betoverend, en je begint echt mee te leven met hun (eigenlijk nogal absurde) zoektocht. Bovendien bevat de film erg mooie beelden en zijn de twee hoofdacteurs zo goed, dat dit echt wel een prachtige film is, en eigenlijk absoluut niet pretentieus: het is eerder het tegenovergestelde: klein, charmant en erg leuk om te bekijken.

4 sterren dus.

Gisteren in een schitterende uitgave gekocht in Duitsland, ben heel erg benieuwd!

Ok.. laten we beginnen met een 0,5. Want zo voelde het de eerste minuten. Een houten hork van een acteur. Zogenaamd naturel acteren van edelfiguranten kwam me heel snel de keel uit.

De moeder van het kind doet het al niet veel beter en zo zit je al op minuut 20.

Net toen ik dacht: Ik stop deze kwelling gebeurde er iets. Net als een aspirine waarbij je denkt: werkt dat klotespul nou nog niet... boem. Binnen een paar tellen merk je het verschil.

Dat verschil hier is Yella Rottländer. Wat een adembenemend spel laat dat kind hier zien.

En eindelijk kwam onze houten hork ook een beetje los. En de muziek kreeg ook ineens wat meer extra's en de fotografie.

Fuck... zelfs het script begon eindelijk te lopen.

Dankzij Yella een 3.

We hebben het wel eens over van het doek spetteren nou dit meisje lukt dat aardig. Verassend goede film, en als je uitlegt waar het nu over gaat, ik bedoel puur het verhaal is gewoon niet echt bijzonder.

5*

Nee...maar gelukkig hoeft film niet altijd ergens over te gaan. Snel een keertje herzien dit. En daarna mezelf wagen aan Der Himmel über Berlin.

Best een goede film van Wim Wenders, maar niet heel speciaal en zeker niet van het kaliber van Der Himmel Über Berlin en Paris, Texas. Op die laatste loopt Alice in den Städten trouwens vooruit, met zijn zoektocht van een man en een kind.

De rust en het minimalisme van de film zijn de grote kracht. Het is aangenaam kijken naar de personages, waarover weinig verteld wordt, maar waar je toch naartoe groeit. Een Hollywoodfilm gebruikt vaak opzichtigere truuks om je bij de karakters te betrekken (wat zeker niet altijd verkeerd uitpakt overigens), terwijl het hier wat natuurlijker gebeurt. Je ziet de personages, ze vallen je niet in het bijzonder op, maar gedurende de reis wordt je toch steeds nieuwsgieriger naar waar ze terecht zullen komen. Dat is meer zoals in het echte leven, waarin je mensen ook geleidelijk aan leert kennen. Wenders weet dit effect goed na te bootsen.

Naast een aardige trip en aardige personages en zo nu en dan kleine poëtische momenten is er echter weinig te vinden. Persoonlijk vond ik de korte momenten van maatschappijkritiek ook overbodig, zoals dat geklaag van de hoofdpersoon over de televisie. Geeft de film iets zeurderigs wat niet bij de rest van de toon past en ik hoor dan ook meer Wenders spreken dan het personage.

Afijn, zeker niet verkeerd om eens te kijken, maar het gemiddelde is ietwat overdreven.

3,5*

Dat zeurderige is wel typisch Wenders (en dat werd steeds maar erger en erger). En 'aardig' vind ik toch niet echt een goede omschrijving. Hoewel je beschrijft dat er wel degelijk een terloopse karakterontwikkeling is (zelfs een behoorlijk sterke) en dat levert geen 'aardige' film op wat mij betreft. Een van Wenders' beste. Het zal me niet verbazen als je je bij een herkijkbeurt zo die er ooit komt nog eens 'voor je kop slaat' met 3.5*. Ik verwacht dat mijn 3e kijkbeurt (zo die er ooit komt) 4* erg mager blijkt te zijn. Al meer 'oude' Wenders films gezien? De hele serie films die op Axiom te vinden is, is de moeite waard: Im Lauf der Zeit, Falsche Bewegung en Der Amerikanische Freund (vooral die) en Der Stand der Dinge. Wat mij betreft zijn die allen beter dan 'Himmel', het breekpunt in Wenders' carrière toen het zeuren de overhand begon te krijgen.

Prachtige film, die wel even wat tijd nodig heeft om op gang te komen. Het hele gedeelte in New York vond ik wat saai, maar de film begon voor mij echt magisch te worden vanaf het gesprekje in bad waar de hoofdpersoon zegt "angst voor de angst" te hebben. Vanaf dan begint het ook echt een roadmovie te worden, met soms prachtige shots en poëtische lading. Ik denk wel dat de cinematografie beter tot z'n recht was gekomen op (ouderwetse) kleurfilm. Maar het zwart wit draagt wel bij aan de afstandelijkheid soms. De dialogen gaan van oppervlakkig (maar mooi) tot diep filosofisch. Maar het mooiste aan de hele film is dat de twee hoofdpersonen steeds meer naar elkaar toe groeien en dat de man (waarvan ik gek genoeg niet meer op de naam kan komen) steeds tederder met Alice omgaat.

Nee, alleen Der Himmel über Berlin, Paris Texas en deze. Die andere vroege Wenders zal ik zeker nog een bekijken.

Van deze film had ik veel meer verwacht, zeker na bovenstaande lovende recensies. Het verhaal was volstrekt ongeloofwaardig - Een moeder laat haar enig kind naar het buitenland reizen onder de hoede van een schier wildvreemde journalist en duikt zelf niet op. De journalist trekt dan maar op goed geluk met het kind rond. Ik stoorde me echter het meeste aan het schabouwelijke acteerwerk van Rüdiger Vogler: geen greintje beleving, puur karton. Zeer jammer omdat Yella Rottländer net wel een indrukwekkende rol neerzet en in haar ongeremde kinderlijkheid het hart van de kijker weet te stelen. Mooie beelden ook van de Schwebebahn in Wuppertal en de woonwijken in het Ruhrgebiet, maar er had zoveel meer ingezeten.

Dit weekend in Wuppertal geweest. Speciaal vanwege die Schwebebahn en deze film. En alle (jonge) vrouwen van rond de 45 op de terrasjes bekeken. Wellicht was één van hen wel Yella Röttlander. De geest van de film waart werkelijk rond boven en langs de Wupper, de hotelletjes, het groen en vooral die Schwebebahn.

Maar bij thuiskomst lees ik op de wiki: "Yella Rottländer currently lives with her children in Munich."

Prachtige film! Liefhebbers van dit thema zouden ook Somewhere en Il Ladro Di Bambini moeten zien!

Ik was de eerste tien minuten even bang dat ik weer keek naar een pretentieus gedrocht waar ik geen affectie mee heb, maar als de film dan eenmaal voorbij een bepaald punt is dan weet hij toch te raken. De chemie tussen Rüdiger Vogler en Yella Rottlände is heerlijk en onder de regie van de hypnotiserende, sfeervolle regie van Wim Wenders krijgt het ook een extra dimensie. Volgens mij gaat deze film eigenlijk over de relatie met Amerika: we verliezen onszelf in hun overheersende beeldcultuur, maar tegelijkertijd trekt hun culturele erfgoed ons ook weer aan.

Vond het een stomvervelende en langdradige film, er kwam maar geen einde aan. Paris, Texas vind ik nog steeds een juweeltje, maar deze film is echt niet aan mij besteed. Als de Schwebebahn al een hoogtepunt moet zijn, wat een ramp. Het acteren was zo enorm bedroevend, dit zal wel uit misplaatste artistiekerige overwegingen zijn gedaan toentertijd. Hoe je dan nog over chemie tussen twee hoofdfiguren kunt praten, ik snap het niet hoor. Tja, twee sterren dan maar, uit respect voor Wim Wenders.

Ik had de eerste paar minuten even het idee, dat dit een afstandelijke film zou gaan worden, maar vanaf het moment dat Philip kennismaakt met Alice en haar moeder wordt het allemaal een stuk interessanter en ook beter een meeslepender. Zo’n film als deze moet het vooral ook hebben van chemie en die is er volop. Rüdiger Vogler en Yella Rottländer hebben vanaf het moment dat ze elkaar voor het eerst ontmoeten chemie met elkaar en de band tussen hen, wordt door Wenders op subtiele maar sterke wijze opgebouwd.

Het tempo is soms lekker loom, maar dat past hier goed bij het hoofdpersonage, waar ondanks zijn problemen toch een sterke rust vanuit gaat. Beide acteren erg sterk en daarnaast gooit Wenders en af en toe mooie beelden tussendoor, waardoor het bij een roadmovie als deze, wat mij betreft al bijna niet meer mis kan gaan. Daarnaast is de zoektocht gewoon erg boeiend en afwisselend en was ik ook erg benieuwd of hun zoektocht uiteindelijk ook zou slagen.

Wenders begint me steeds beter te bevallen. Der Amerikanische Freund beviel me al erg goed en Alice doet er niet heel veel voor onder. Met een minimale aanpak, weet hij er hier duidelijk toch heel veel uit te halen.

4,0*

Was weer een aardige tijd geleden dat ik een film van Wim Wenders heb gezien. Toen vond ik Alice in the Cities (UK uitgave) bij Fame voor een euro of 8, waarbij de intresse weer wakker werd.

Ook dit is weer een erg fraaie film van Wenders, en uiteraard mag het onderwerp zich weer van hot naar her verplaatsen (zelfs in Amsterdam). We volgen een onsuccesvolle Duitse schrijver Phil die zijn inspiraties probeert te halen in Amerika (wat ook weer typische road-trip beelden opleverd die we van Wenders kennen) maar het lukt hem maar dat word afgewezen. Op het vliegveld terug naar Duitsland ontmoet hij landgenoot Lisa met haar dochter Alice, die voorstellen om samen terug naar Duitsland te gaan. Lisa glipt er echter tussenuit en Phil blijft achter met Alice, en ondertussen zijn de vluchten naar Duitsland ook gecancelled, waarbij Phil weer een andere zorg voor de boeg krijgt. Nu ligt de verantwoordelijkheid voor Lisa bij hem en maken zo een avontuurlijke zoektocht naar Alice's oma. Omdat de vlucht naar Duitsland gecancelled is, rommelen ze eerst nog wat aan in Amsterdam, Schiphol en omstreken (wat ook mooie Hollandsche plaatjes opleverd). Alice lijkt ook een schattig meisje, maar haar rebelsheid zorgt nog vaak voor een hoop spanning tussen de twee.

Gewoonweg weer een erg mooie film van Wenders, overigens zijn eerste die hij in Amerika op liet nemen (?), wellicht ook nog in Zwart-Wit, met vele mooie plaatjes en sfeer. Na bijna 3-4 jaar niks meer van Wenders gezien te hebben was dit weer een erg aangename kijkervaring.

4,0*

Een mooie film die ik toch lastig vind om goed op waarde in te schatten. Misschien is het wel een tikkeltje pretentieus, maar het is wel grotendeels aardig geslaagd. Ook ik had last met het doorkomen van de eerste 20 minuten, maar achteraf zie je wel dat die schrijver (naar buiten toe) erg relaxed overkomt. Een groot contrast met die stressende moeder van het kind, waardoor een thema als onthaasten als het ware ook door de film vloeit. Voor alles wordt de tijd genomen, en de schrijver is erg geduldig (al wordt dat geduld door het meisje steeds op de proef gesteld). Als eenmaal die moeder en die 'uitgever' uit beeld zijn verdwenen straalt de film weer rust uit en begint het plot lekker te lopen.

Apart verhaaltje, eenvoudig, maar heel mooi gebracht. En die schwebebahn geeft de film een mooie futuristische look. Voor nu hou ik het op 3*.

Het komt traag op gang, maar uiteindelijk wordt het een innemend portret van de groeiende band tussen twee verworpenen die toevallig met elkaar opgezadeld zitten. Er zijn kleine twistgesprekken, ze maken elkaar verwijten, nemen geen blad voor de mond, maar uiteindelijk domineren de mooie momenten, zoals het en-toen-en-toen-verhaaltje voor het slapengaan. Een zonderling moment is wanneer hij met enkele minuten vertraging op een opmerking van haar reageert, in de scène met de jukebox.

Ze zijn op zoek naar iemand, maar het onderweg zijn wordt algauw belangrijker dan het doel. Er is een variatie aan transportmiddelen. Groot is het contrast tussen New York, met z'n wolkenkrabbers en de architectuur van Frank Lloyd Wright, en het Ruhrgebied, met z'n bouwvallige volkshuisjes. Leuk is dat er wat Nederlands in gesproken wordt. In Amsterdam leest Alice De Klankentapper van Suske en Wiske.

Ze acteren naturel, hij wat vadsig, zij recht voor de raap. Het is opmerkelijk dat zo'n klein meisje zo'n rol perfect kan spelen. Een leuk nevenrolletje is er voor Hans Hirschmüller als politieman. Even vreesde ik dat ze het als kidnapping zouden beschouwen, maar die kant gaat het gelukkig niet op.

Het is een moderne versie van de Odyssee, een sombere versie van het één jaar oudere Paper Moon, een realistische versie van Alice in Wonderland. Foto's zitten erin verwerkt, met de bedenking dat er altijd een verschil is met de realitieit.

Mijn zevende Wenders en na Paris, Texas (1984) (momenteel mijn nummer 1) mijn favoriete denk ik. Stiekem zelfs fijner dan het door sommige hoger gewaardeerde Himmel über Berlin, waar ik ondanks de kwaliteit meermaals bij in slaap viel. Het is even doorbijten de eerste 15-20 minuten zoals anderen al aangaven, maar Wenders maakt het zeer de moeite waard.

Vanmorgen zei ik nog tegen mijn vriendin toen ik Cria Cuervos zat te kijken en Ana Torrent het beeld inliep: 'Kijk schat, dat is een een van de beste kindactrices die ik ken'. Deze Yella Rottländer zou zich niet hoeven schamen in haar gezelschap.

4*

Vond dit een heerlijke road movie met perfect spel van Vogler en Rottländer en een bijzonder aangenaam kabbelend sfeertje, onder de al even aangenaam voortkabbelende klanken van Can. Leuk ook die jaren 70 stadsbeelden van New York, Amsterdam, het Ruhrgebied en Wuppertal. Werkte ook erg ontspannend. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik helemaal meegevoerd werd door een Wim Wenders film, volgens mij koos ik daarvoor ook steeds een slecht moment uit als ik een film van hem opzette. Misschien moet ik Paris Texas die ik met een schamele drie sterren beloonde toch nog maar eens een kans geven. 4,5 ster voor deze film is misschien erg hoog (en voor mijn doen al helemaal) maar het is al even geleden dat een film me zo raakte.

Edit: wat een merkwaardige poster trouwens, met Alice die zonder omhaal in de foto is geplakt.

Zeer mooie road movie die pas echt na een half uur echt op gang komt. Centraal een journalist die liever foto's neemt dan dat hij schrijft, dat tot ongenoegen van zijn werkgever. Philip geeft er vervolgens de brui aan en besluit om terug te keren naar Duitsland.

Op de luchthaven komt hij een alleenstaande moeder tegen en tegen wil en dank wordt hem een klein meisje in de handen gestopt. Weg uit New York naar Europa toe. Amsterdam, Wuppertal en het Ruhrgebied. Een beetje een doelloze tocht, zoeken naar een speld in een hooiberg, maar o zo mooi. Ik ben ooit zelf in Wuppertal geweest, familiebezoek en ook op die zweeftrein gezeten. Nostalgisch.

Mooie naturelle rol van dat meisje. Fijne chemie ook met de hoofdrolspeler. Toch eentje om te koesteren en één van de top road movies toch wel.

Gijne melancholische road movie zoals Wenders er later mee zou maken.

3,5

Magisch mooi. Vraag me niet hoe. Ok, het voelt als een ultieme "roadmovie (slice) of life" en tegelijk zit er enorm veel zeggingskracht in. Het wordt soms zelfs echt gezegd maar nog veel meer zit in de...beelden, gebeurtenissen, sfeer...kleine blikken, als foto's die wíj te zien krijgen bijna als geboden bewijs dat het echt is wat wij zien... Ja, magisch mooi.