Underground (1995)

Na het zien van Black Cat, Whit Cat werd ik erg enthousiast voor deze film. Ik vond het begin ietwat tegenvallen. Maar later komt de film daadwerkelijk op stoom en dan is het werkelijk waar weer een lust voor het oog. Heerlijke muziek, fijne humor, je verveelt je geen moment. Toch vind ik persoonlijk Black Cat, White Cat beter (staat ook in mijn top-10). Toch zit ik heel dicht tegen de 4* aan voor deze film. Maar ik houd het vooralsnog op 3.5. Wellicht na een tweede kijkbeurt 4.

Wat een energie. Die Kusturica weet wel hoe je een film maakt. Geweldig!

Emir Kusturica's Palme d'Or winnaar on BR.

Underground (1995) | Blu-ray | British Film Institute

De miniserie is op dvd bijgevoegd bij de aankomende blu-ray van BFI trouwens.

Nieuwe trailer aan de hand van de recente BFI dvd en Blu-ray release. Lunatiek pareltje blijft het toch..

Flauwe, slapstickachtige humor. De film wordt door nogal wat mensen hoog gewaardeerd, maar als je het eerste half uur niks vond zet hem dan maar af.

Daar heb je wel een punt, als het opzwepende surrealistische sfeertje je niet aanspreekt, zal het nooit je favoriet worden. Ga je daar echer wel in mee, dan is dit mogelijk een bijzonder meesterwerk.

Curiositeit in de hoogste versnelling.

Belgrado. Het goede leven - drinken, gokken, vrouwelijk schoon - en opgejaagd worden door een strakke, gekke Balkan band. Een film vullende score waar de ambacht van af straalt. Underground is royaal in haar ambitie, bloedmooi in de uitvoering, allegorisch in zijn opzet. Niet alleen is de film geweldig onderhoudend - komisch, spannend, ontroerend - Kusturica schetst ook een relevante chaos van akelige controle en rode politiek. Verbluffend zijn de mensen die zich hieraan onttrekken en letterlijk onder de oppervlakte leven. Ondergronds betekent óók chaos, maar dan culturele chaos - waar de geneugten des levens de boventoon voeren. Deze film laat je lachen, verwonderen, maar bovenal verdwalen. Politieke films zijn doorgaans evenwichtig of gekleurd, vaak saai, maar zelden cineastisch zo broeierig en provocerend. Geniaal. The Tin Drum staat me voor de geest als een licht vergelijkbare tegenhanger.

Mooie woorden.

Deze lange Servische absurdistische, abstracte, zwarte komedie, drama en oorlogsfilm is ongetwijfeld de Magnum opus van Kusturica. De film leidt de kijker op bizarre wijze door de recente geschiedenis van (voormalig) Joegoslavië (haar oorlogen) door het verhaal te vertellen van een aantal mensen en een aap door de jaren heen. Geweldige ervaring!

Heb de film herzien en verhoogd naar 5 ster + top 10 notering. Wat zit er ongelooflijk veel in deze film en wat is de kwaliteit hoog. Een waar meesterwerk!

Herziening is aan te bevelen vondst je allerlei nieuwe vondsten ontdekt!

ik wilde deze film na een uur bijna afzetten, maar vond chapter 2 interessant worden. uiteindelijk worden de laatste 40 minuten te maf. ik weet nog steeds niet wat ik nu van deze film moet vinden.

In een ver verleden was er een land genaamd Joegoslavië. En mensen met een sterk geheugen zullen dan ook wel die gevierde filmmaker Emir Kusturica nog herinneren. Zowel het land als de cineast zijn nu volledig vergeten. De één weggeveegd van de landkaart, de ander weggeveegd van het filmlandschap (iemand zijn films van de 21 ste eeuw gezien ?). Maar in 1995 kon je er niet om heen : Underground was een controverse. Voor de één een ongenuanceerde brok hysterie, voor de andere een ongeremde brok visueel festijn. Ik behoor tot het tweede kamp. Ook met deze herziening. Kusturica maakte een film over zijn land Joegoslavië of beter : de verbrokkeling van Joegoslavië. Bekroond met de Gouden Palm en de actualiteit was zowel zijn bondgenoot als zijn vijand. De balkan oorlog was in volle gang, een oorlog in de achtertuin van Euopa, een regio in brand. Ik zag de film na een lange tijd nog eens terug en het eerste dat me opviel is dat ik geen enkele andere filmmaker ken met zo’n stijl. Die energie spat gewoon van het scherm (die eerste scene al – jongens, wat een opening !) , de humor, soms absurd, soms bijtend. Die prachtige combinatie van tragiek en poëzie. Kusturica is onevenaarbaar in het uitdrukken van een visie in beelden. Wie kan er nu nog zo’n scene bedenken als het huwelijksfeest in de kelder ? Wie durft er nu nog een scene als het bombardement op de zoo (met het shot van de tijger en de zwaan !) filmen ? Underground zit barstenvol geniale ideeën en is bovendien niet vies van zelfreflectie? De sequentie waarin een filmploeg een film opneemt van een historisch gevecht is niet allen briljant vanwege het idee (media vervalst geschiedenis onder druk van spektakel en heroïsme) en niet alleen omdat Kusturica de geniale inval had om de zelfde acteurs te nemen voor het personage dat ze spelen in de film van de film (hopelijk zijn jullie nog mee) maar ook omdat hij hier laat uitschijnen dat de regisseur in naam van echtheid en naturel zo ver wil gaan in het kleineren van acteurs tot er zelfs doden vallen. Underground is precies wat de wondermooie score van Goran Bregovic oproept nl een stomende en grillige pletwals van verdriet en vreugde, van lach en een traan waarin kunst en poëzie bij wijze van uitzondering eens niet saai en belegen worden gepresenteerd.

Dank cinemanukerke voor je mooie review. Kreeg meteen zin in herziening.

Underground heeft jaren in de bovenste regio van mijn top 10 gestaan, maar bij de laatste kijkbeurt werd die positie wat wankel en verdween die ook uit mijn top 10. Maar goed, gister weer eens opgezet en wat was het weer fenomenaal goed!

Vanaf de eerste seconde klapt de film erop. Zou je niet altijd uit willen gaan met je eigen band. En wat een heerlijke muziek! De enerverende openingsscene wordt gevolgd door een zo mogelijk nog sterkere scene, het bombardement op de dierentuin. Die wervelwind van verschillende emoties, bijzondere situaties en geweldige muziek blijft ongeveer anderhalf uur voortduren. Pas dan neemt de film wat gas terug, maar worden we verwend met een bruiloftsfeestscene dat The Godfather en The Deerhunter het nakijken geeft. Prachtig!

Enfin, het was een geweldig weerzien met dat land dat ooit was en een ferme terugkeer naar de bovenste regionen van mijn top 10!

Dit is zo'n film die je niet snel vergeet. Vanaf de bommen in de dierentuin tot de slotscene met het feestgedruis is Underground een achtbaan aan emoties en avonturen. Het is een knotsgekke, absurdistische film vol met extraverte figuren en een aap. De overdreven hoempa muziek loopt als een rode draad door de film en is onlosmakelijk verbonden met deze productie. Dat is tekenend voor de drukte en hectiek die Underground zo kenmerkt. Het is daarmee een intense film die je niet voor je rust gaat kijken. Eenmaal onderdeel van deze maffe wereld is dit echt een heel amusante trip door de recente geschiedenis van Joegoslavië.

Ik zag de korte versie van net geen drie uren. Een Kusturica die in de lijn ligt van de andere films die ik al van hem zag. Komisch, absurd, kleurrijke personages en een stevig tempo waarin heel wat gebeurt. Een bijzondere film ook omdat het en boodschap tracht te brengen over de moeilijke momenten van Joegoslavië.

Qua tijdslijn zijn er drie momenten te onderscheiden met de Tweede Wereldoorlog, de Koude Oorlog en de burgeroorlog in de jaren 90. Met de nodige creativiteit en luchtigheid wordt de boodschap met een kwinkslag aan de hand van doldwaze protagonisten verteld.

De film kent een aantal geweldige scènes. De startscène met het bombardement met de dierentuin was sterk, maar vond ik eerder tragisch. Wel absurd waren de filmscènes of die in het water. Om nog maar te zwijgen van de bombastische folklore muziek.

Verschrikkelijk slecht. Bweurk!

'Er was eens een land' - zo begint deze film en zet een legendarische toon voor wat zal volgen - een lange, adembenemende en hartverscheurende allegorie van 50 jaar geschiedenis van Joegoslavië en de Balkan.

Hoewel de film veel vertelt over Joegoslavië en de interne gevechten die leidden tot de burgeroorlog daar ('er is geen echte oorlog zonder dat broers elkaar vermoorden' is een ander gedenkwaardig citaat), kan de film worden gerelateerd aan elk ander communistisch land in Oost-Europa, tientallen jaren in de 'underground' bewaard, weggerukt van de zonneschijn van de vrijheid.

De film is gemaakt in 1995, midden in een periode waarin Europa samenkwam en Joegoslavië uiteenviel.

Kusturica's werk richtte zich niet op de historische nauwkeurigheid maar op de noodzaak om de wereld het verhaal te vertellen van een regio die zoveel conflicten heeft ondergaan en zoveel menselijke tragedies heeft gezien, de noodzaak om een ​​verklaring voor de wereld te vinden maar misschien in de eerste plaats voor zichzelf. Men hoeft zich niet tot deze film te verhouden als tot een documentaire, zijn gereedschap is niet dat van de verslaggever maar dat van de -film- kunstenaar.

Het is een lange film maar ik mocht niet klagen, zo gefascineerd was ik door de vertelkunst van Kusturica, door de muziek die geweldig is en een belangrijke rol speelt zoals in al zijn films en door het acteerwerk en een beeldscherm met een ​​volledige, kleurrijke wereld van personages en situaties.

Een geweldige film van een van de grootste regisseurs van die periode, nu al weer meer dan 25 jaar geleden.

Waardering is een ruime 8!

Underground staat al jaren stevig in mijn top 10 van favoriete films. Gek daarom, dat ik de tv-versie nog niet eerder had gezien. Hij staat immers al een paar jaar op dvd in mijn kast. Jeb vroeger toen die op tv was wel een paar afleveringen gezien maar nooit helemaal. Gister heb ik m dan eindelijk in mijn speler gestopt.

Deze 5 uurs versie breng meer rust in het verhaal en maakt het allemaal wat beter te volgen. Er zitten ook best wat aardige extra scenes in en het blijft natuurlijk grootse cinema.

Toch ben ik meer fan van de film. De soms chaotische verhaalstructuur bevalt me juist wel. Ben ook altijd meer gevoelig voor sfeer dan plot en 3 uur intense chaos heeft mijn voorkeur over 5 uur drama. En alle hoogtepunten zitten ook in de film.

Anyway erg tof om gezien te hebben en ik moet zeggen het einde komt wel beter binnen na 5 uur met alle personages te hebben doorgebracht.

Ook 5* voor de serie, maar met zo’n heerlijke soundtrack kan dat ook haast niet anders.