Les Enfants du Paradis (1945)

A-film brengt de film 12 mei uit op dvd (Quality Film)

Niet op blu-ray zo te zien. Ok, de film is oud, maar ik heb wel oudere films toch van een blu-ray treatment zien profiteren.

Overigens is 7,99 euro niet echt veel geld als je ziet dat de geïmporteerde blu-ray hierboven voor 35 euro in de pricewatch staat. Overigens pluk je die voor 21 euro van play.com, mocht je toch de blu-ray willen.

Wat de film betreft, ik voel me een beetje een buitenstaander als ik alle loftuitingen op ICM en hier op MM lees. Nou ben ik gelukkig niet helemaal in mijn Remi, aangezien Vinokourov en met name starbright boy eigenlijk verwoorden wat mijn gevoelens zijn voor de film: knappe productiewaarden, zeker gezien de omstandigheden waarin de film werd gemaakt, maar toch geen diepe connectie met de film of de personages, op Baptiste na wellicht.

Nou moet ik zeggen dat mijn bloeddruk ook exact hetzelfde blijft bij love triangles en ik een beperkte tolerantie heb voor overmatig theatraal spel, wat hier met name in bepaalde scènes toch wel erg aanwezig is, zoals bij het gevecht op het toneel. Komisch bedoeld neem ik aan, maar voor mij werkt dat dus niet. Ook Arletty kon mij niet overtuigen, al moet ik toegeven dat ze er voor haar leeftijd goed geconserveerd uitziet. Haar spel was dat helaas ook.

Ik zou er graag zo van genieten als sommige users hier. Few achievements in the world of cinema can equal it, schreef Ebert in zijn Great Movie review over Les Enfants du Paradis. Jammer dat ik het niet zie.

Waarschijnlijk een rerelease van een (overigens best goede) A-film dvd die al jaren OOP is.

Krijgt re-release in de bioscoop: vanaf 17 december in de bioscoop (EYE)

Les enfants du paradis is een lange zit, maar toch kan het een boeiend verhaal opbouwen. Het is zowel iets episch als magisch dankzij de setting van het theater en de mimespelers. En dat gemaakt in bezet Europa tijdens WO II. Verre van evident. Af en toe merk je wel dat de film daardoor te leiden heeft. Het is wat roeien met de riemen die voorhanden waren (decor, crew, acteurs) maar zelfs dan heeft het betere riemen dan veel andere films. Maar de film is uiteindelijk vooral vakmanschap en niet echt een magische film. Buiten enkele scènes met Jean-Louis Barrault dan die de film toch wel optrekt. Misschien dat het ooit bij herziening wat beter overkomt.

Is dit kunstwerkje alleen in de EYE tempel te bewonderen of ook ergens in het Zuiden?

In elk geval ook in Lantaren Venster in de kerstvakantie:

Les enfants du paradis - LantarenVenster Rotterdam

Zag gisteren in EYE de trailer van Les enfants du Paradis. De titel was vertaald naar "De paradijs -kinderen " En dat is apert fout omdat het hier het woord " le Paradis" de betekenis heeft van "het schellinkje" ( de goedkoopste plaatsen helemaal bovenin een theater) . De hele film en vertaalde dialogen heb ik nog niet gezien in deze gereviseerde versie. Maar deze eerste fout in de vertaling maakt me wel wantrouwig wat de rest van de vertaling van Préverts beeldschone teksten aangaat...

Het tweede deel is wat mij betreft beduidend beter dan het eerste deel, met name op het gebied van locaties, cinematografie en dialoog. De personages kruisen elkaar op een gegeven moment alleen wel erg gemakkelijk. Grootste minpunt voor mij is echter de regelmatig afgezaagde humor. Zou anders wel een halfje meer in hebben gezeten.

Een absoluut meesterwerk.Vijf sterrenfilm. En dat staat helemaal los van de omstandigheden waaronder de film gemaakt is. Hoogtepunt van de Franse cinema.

Superlatieven schieten tekort om deze drie uur durende tour de force van Marcel Carne aan te prijzen. Nog verbazingwekkender wanneer je weet dat hij onder de restricties van de Duitse bezetting tot stand is gekomen. Met name de zeer spontaan ogende maar strak vormgegeven scenes met vele figuranten zijn fantastisch. Onder die figuranten veel leden van de Franse Resistance, die zich zodoende vlak onder de toekijkende ogen van de Kulturkammer van het Vichy-regime schuil hielden. Een van de beste films ooit.

Is pippo il buffone weer terug

Toen ik deze film als twintigjarige voor het eerst zag was ik vooral onder de indruk van de romantiek van het gebroken hart van Baptiste. Nu, jaren (véle jaren) later, breekt Baptiste nog steeds mijn hart, maar kan ik ook genieten van de ironische glimlach van Garance en de opgewekte manier waarop Frédérick Lemaitre zijn filosofie van luchthartige ongebondenheid viert. Als motten om een vlam dansen vier mannen om de ongrijpbare Garance heen, in een film die nauwelijks een plot heeft maar verder alles: humor en pathos, indrukwekkende sets, ironische dialogen vol wereldwijze aforismen van welbespraakte personages, en bovenal een ambiance waarin leven en liefde, leugen en waarheid, acteren en “werkelijkheid” onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en zelfs de afstotelijke Jéricho zijn moment van ontroering krijgt – om direct daarna weer zijn gif van wantrouwen en achterdocht te spuwen. De impact van de scène waarin Garance en Frédérick vanuit hun loge naar het optreden van Baptiste kijken en peinzen over wat er na al die jaren met hen gebeurd is, hoe ze veranderd zijn en hoe ze nog altijd hetzelfde zijn (en hetzelfde voelen) bewijst de kracht van deze film, die dankzij de rijke en moderne karakteriseringen van de personages nog absoluut niet gedateerd aandoet.

        Bekeken in de Blu-ray van Pathé / Second Sight met 2011 als copyright-jaartal, met een prachtige en smetteloos gerestaureerde transfer van 190 minuten met Engelse ondertitels (helaas zonder audiocommentaartracks), en met als extra’s twee interessante Making of-documentaires, beide ongeveer 52 minuten lang met Engelse ondertitels voor de Franse sprekers (maar niet voor die paar Fransen die met hun zware accent Engels spreken), plus twee korte documentaires van samen 12 minuten over de restauratie van het ernstig gehavende beeld en geluid. Prachtige uitgave.

Njah, pover gebeuren.

Carné duikt de theaterwereld in en vertoeft daar duidelijk graag. Leuk voor mensen die daar ook graag in vertoeven, maar het haalt een hoop tempo uit de film. Deed me af en toe een beetje aan Fellini denken, ook met de drukte van deze film, da's jammer genoeg niet zo'n geweldige link wat mij betreft.

Het acteerwerk is erg dik aangezet, het verhaaltje uitgebreid maar nooit interessant. Het is dan ook bloedirritant dat deze film boven de 180 minuten uitkomt. Met een uurtje of twee had je het verhaaltje ook wel kunnen vertellen, al was het dan nog steeds niet zoveel boeiender geweest.

Audiovisueel viel er ook niet zoveel te beleven. Misschien dat het er gezien de tijd nog wel aardig uitzag, ondertussen is het vooral erg braaf en verwacht, zonder opvallende momenten. Mnee, niks voor mij. Begrijp wel waar de klassiekerstatus vandaan komt, maar wat mij betreft zijn dat niet de goeie redenen.

1.0*

Met veel grandeur wordt een belangrijk cultureel tijdperk van Frankrijk tot leven gebracht. Midden 19e eeuw piekt het theaterleven in Parijs met het Théàtre des Funambules en belangrijke acteurs als mimespeler Jean-Gaspard Deburau en de klassieke acteur Frédérick Lemaître. Les Enfants du Paradis bouwt een liefdesplot op rond deze twee illustere Franse cultuuriconen, die in de loop van de film veelvuldig hun kunst op het podium mogen vertonen. In deze (oorlogs)productie wordt daarbij niet op een figurant meer of minder gekeken. Talrijke scènes met massa’s volk, wat een strakke ‘regie’ moet vereist hebben.

Van regisseur Marce Carné en scenarist Jacques Prévert heb ik eerder al twee sublieme films gezien; Le Quai des Brumes (1938) en Le Jour Se Lève (1939) . Wetende dat Les Enfants Du Paradis volgens sommigen als beste Franse film ooit wordt beschouwd, was ik klaar om opnieuw een meesterwerk onder ogen te zien. Echter bleek dat een illusie, parallel met de mimespelen in de film misschien. Mijn voornaamste kritiek is dat deze film veel te lang duurt om een flinterdunne plot boeiend te houden, tenzij je wil kijken voor het vertoonde theater in de film. Een uurtje schrappen in dit vrij romantische melodrama had in mijn optiek misschien tot een boeiender resultaat kunnen leiden.
Wat de film nog redt zijn de bijwijlen sprankelende dialogen van Prévert die toch het talent heeft om acteurs geloofwaardige én bijtende teksten te laten debiteren die er knal opzitten, zie ook de finale met Arletty en Maria Casares. Verder bevat de film flitsen van poëzie, wat ik al eerder ervaren heb in de stijl van Carné. Op de acteerprestaties van hoofdrolspelers Jean-Louis Barrault en Pierre Brasseur valt ook helemaal niets aan te merken. En gelukkig waren de makers in staat om een sterke eindscène te produceren, die me mild stemt. Jean-Lous Barrault verliest zijn geliefde in het feestgewoel van het carnaval. Erg dubbelzinnig als je weet dat carnaval etymologisch van het Latijnse Carne Vale komt (= vaarwel vlees).

Ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat deze film zo hoog gewaardeerd wordt door de critici omwille van het onderwerp (iconische acteurs in een iconisch theater) en de makers (op hun beurt iconen) waarbij in de film gespeeld wordt met de grenzen tussen fictie en werkelijkheid, en gereflecteerd wordt over de relatie tussen artiest en publiek. Lijken me helemaal favoriete onderwerpen voor professionele critici.

Ik ben blij dat ik de film gezien heb maar het leven is te kort om hier ooit nog een keer tijd aan te spenderen.

Voor mij een film met 2 gezichten. Ik was heel erg geboeid door het hele theatergebeuren en het onderlinge gekwetter van de 4 heren. Als deze film enkel en alleen over het theater uit die periode was gegaan en het contrast tussen de pantomime en het "sprekende" theater, dan was 't gewoon een topper geweest.

Helaas zit er ook een hoop matige romantiek in. Ik vind Arletty niet geschikt voor de rol, ze is gewoon te oud. Nu kunnen de heren uiteraard ook vallen voor inhoud of andere kwaliteiten maar uit weinig blijkt dat Garance dat in de aanbieding heeft. Ze wordt ook telkens weggespeeld door haar mannelijke tegenspelers.

Het was een krachttoer om nog onder de Duitse bezetting zo’n grootschalige set te bouwen. De Boulevard du Crime werd zo genoemd omdat er misdaadmelodrama’s opgevoerd werden, maar er waren ook echte gauwdieven. Er heerst een woelige drukte met heel veel figuranten. Het “paradijs” is de engelenbak: het hoogste balkon met de goedkoopste zitplaatsen, met een volks en luidruchtig publiek.

Arletty speelt de zwarte weduwe die vier mannen haar web in lokt. Eerst draagt ze oorbellen in de vorm van een hartje; later een mysterieuze voile. Via haar veroveringen klimt ze op in maatschappelijke status: van een misdadiger-dichter met boeventronie tot een graaf met monocle.

Van de vier mannen zijn er drie die echt bestaan hebben. Pierre François Lacenaire eindigde met z’n nek op de guillotine in 1836. Baptiste Debureau en Frédérick Lemaître waren gevierde acteurs. Met hen wordt de tegenstelling tussen “hoge” en “lage” theatervormen een thema. De pantomimespeler zegt meer zonder woorden dan de dramatische acteur met uitgebreide monologen. De ene heeft witte schmink op z’n gezicht; de andere zwarte schmink als Othello.

Liefdesverdriet, jaloezie en rivaliteit zitten zowel in het overkoepelende verhaal als in de ingelaste toneelfragmenten. In een daarvan wil de pantomimespeler zich verhangen met een touw, maar een meisje gebruikt datzelfde voorwerp om touwtje te springen. Zoals Vondel al zei: de wereld is een schouwtoneel.