Les Enfants du Paradis (1945)

A-film brengt de film 12 mei uit op dvd (Quality Film)

Niet op blu-ray zo te zien. Ok, de film is oud, maar ik heb wel oudere films toch van een blu-ray treatment zien profiteren.

Overigens is 7,99 euro niet echt veel geld als je ziet dat de geïmporteerde blu-ray hierboven voor 35 euro in de pricewatch staat. Overigens pluk je die voor 21 euro van play.com, mocht je toch de blu-ray willen.

Wat de film betreft, ik voel me een beetje een buitenstaander als ik alle loftuitingen op ICM en hier op MM lees. Nou ben ik gelukkig niet helemaal in mijn Remi, aangezien Vinokourov en met name starbright boy eigenlijk verwoorden wat mijn gevoelens zijn voor de film: knappe productiewaarden, zeker gezien de omstandigheden waarin de film werd gemaakt, maar toch geen diepe connectie met de film of de personages, op Baptiste na wellicht.

Nou moet ik zeggen dat mijn bloeddruk ook exact hetzelfde blijft bij love triangles en ik een beperkte tolerantie heb voor overmatig theatraal spel, wat hier met name in bepaalde scènes toch wel erg aanwezig is, zoals bij het gevecht op het toneel. Komisch bedoeld neem ik aan, maar voor mij werkt dat dus niet. Ook Arletty kon mij niet overtuigen, al moet ik toegeven dat ze er voor haar leeftijd goed geconserveerd uitziet. Haar spel was dat helaas ook.

Ik zou er graag zo van genieten als sommige users hier. Few achievements in the world of cinema can equal it, schreef Ebert in zijn Great Movie review over Les Enfants du Paradis. Jammer dat ik het niet zie.

Waarschijnlijk een rerelease van een (overigens best goede) A-film dvd die al jaren OOP is.

Krijgt re-release in de bioscoop: vanaf 17 december in de bioscoop (EYE)

Les enfants du paradis is een lange zit, maar toch kan het een boeiend verhaal opbouwen. Het is zowel iets episch als magisch dankzij de setting van het theater en de mimespelers. En dat gemaakt in bezet Europa tijdens WO II. Verre van evident. Af en toe merk je wel dat de film daardoor te leiden heeft. Het is wat roeien met de riemen die voorhanden waren (decor, crew, acteurs) maar zelfs dan heeft het betere riemen dan veel andere films. Maar de film is uiteindelijk vooral vakmanschap en niet echt een magische film. Buiten enkele scènes met Jean-Louis Barrault dan die de film toch wel optrekt. Misschien dat het ooit bij herziening wat beter overkomt.

Is dit kunstwerkje alleen in de EYE tempel te bewonderen of ook ergens in het Zuiden?

In elk geval ook in Lantaren Venster in de kerstvakantie:

Les enfants du paradis - LantarenVenster Rotterdam

Zag gisteren in EYE de trailer van Les enfants du Paradis. De titel was vertaald naar "De paradijs -kinderen " En dat is apert fout omdat het hier het woord " le Paradis" de betekenis heeft van "het schellinkje" ( de goedkoopste plaatsen helemaal bovenin een theater) . De hele film en vertaalde dialogen heb ik nog niet gezien in deze gereviseerde versie. Maar deze eerste fout in de vertaling maakt me wel wantrouwig wat de rest van de vertaling van Préverts beeldschone teksten aangaat...

Het tweede deel is wat mij betreft beduidend beter dan het eerste deel, met name op het gebied van locaties, cinematografie en dialoog. De personages kruisen elkaar op een gegeven moment alleen wel erg gemakkelijk. Grootste minpunt voor mij is echter de regelmatig afgezaagde humor. Zou anders wel een halfje meer in hebben gezeten.

Een absoluut meesterwerk.Vijf sterrenfilm. En dat staat helemaal los van de omstandigheden waaronder de film gemaakt is. Hoogtepunt van de Franse cinema.

Superlatieven schieten tekort om deze drie uur durende tour de force van Marcel Carne aan te prijzen. Nog verbazingwekkender wanneer je weet dat hij onder de restricties van de Duitse bezetting tot stand is gekomen. Met name de zeer spontaan ogende maar strak vormgegeven scenes met vele figuranten zijn fantastisch. Onder die figuranten veel leden van de Franse Resistance, die zich zodoende vlak onder de toekijkende ogen van de Kulturkammer van het Vichy-regime schuil hielden. Een van de beste films ooit.

Is pippo il buffone weer terug

Toen ik deze film als twintigjarige voor het eerst zag was ik vooral onder de indruk van de romantiek van het gebroken hart van Baptiste. Nu, jaren (véle jaren) later, breekt Baptiste nog steeds mijn hart, maar kan ik ook genieten van de ironische glimlach van Garance en de opgewekte manier waarop Frédérick Lemaitre zijn filosofie van luchthartige ongebondenheid viert. Als motten om een vlam dansen vier mannen om de ongrijpbare Garance heen, in een film die nauwelijks een plot heeft maar verder alles: humor en pathos, indrukwekkende sets, ironische dialogen vol wereldwijze aforismen van welbespraakte personages, en bovenal een ambiance waarin leven en liefde, leugen en waarheid, acteren en “werkelijkheid” onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en zelfs de afstotelijke Jéricho zijn moment van ontroering krijgt – om direct daarna weer zijn gif van wantrouwen en achterdocht te spuwen. De impact van de scène waarin Garance en Frédérick vanuit hun loge naar het optreden van Baptiste kijken en peinzen over wat er na al die jaren met hen gebeurd is, hoe ze veranderd zijn en hoe ze nog altijd hetzelfde zijn (en hetzelfde voelen) bewijst de kracht van deze film, die dankzij de rijke en moderne karakteriseringen van de personages nog absoluut niet gedateerd aandoet.
        Bekeken in de Blu-ray van Pathé / Second Sight met 2011 als copyright-jaartal, met een prachtige en smetteloos gerestaureerde transfer van 190 minuten met Engelse ondertitels (helaas zonder audiocommentaartracks), en met als extra’s twee interessante Making of-documentaires, beide ongeveer 52 minuten lang met Engelse ondertitels voor de Franse sprekers (maar niet voor die paar Fransen die met hun zware accent Engels spreken), plus twee korte documentaires van samen 12 minuten over de restauratie van het ernstig gehavende beeld en geluid. Prachtige uitgave.

Njah, pover gebeuren.

Carné duikt de theaterwereld in en vertoeft daar duidelijk graag. Leuk voor mensen die daar ook graag in vertoeven, maar het haalt een hoop tempo uit de film. Deed me af en toe een beetje aan Fellini denken, ook met de drukte van deze film, da's jammer genoeg niet zo'n geweldige link wat mij betreft.

Het acteerwerk is erg dik aangezet, het verhaaltje uitgebreid maar nooit interessant. Het is dan ook bloedirritant dat deze film boven de 180 minuten uitkomt. Met een uurtje of twee had je het verhaaltje ook wel kunnen vertellen, al was het dan nog steeds niet zoveel boeiender geweest.

Audiovisueel viel er ook niet zoveel te beleven. Misschien dat het er gezien de tijd nog wel aardig uitzag, ondertussen is het vooral erg braaf en verwacht, zonder opvallende momenten. Mnee, niks voor mij. Begrijp wel waar de klassiekerstatus vandaan komt, maar wat mij betreft zijn dat niet de goeie redenen.

1.0*