Le Quai des Brumes (1938)

Was gisteravond op TV5 te zien.

Begin zag er érg fraai uit. Schijnt een donkere film te zijn, erg deprimerend en atmosferisch. Een van de eerste voorbeelden van het Franse poëtische realisme, dat ook door onder andere Jean Renoir en Jean Cocteau omarmd zou worden.

Wat nu zo jammer is, is dat TV5 weliswaar prima films uitzendt van onder andere Renoir (La Bete Humaine en French Cancan), Truffaut, Cocteau (Les Parents Terribles), Carné en Bresson (Le Diable Probablement), maar dat ze stelselmatig weigeren deze met Engelse of Nederlandse ondertitels uit te zenden.

Jammer, echt een gemiste kans. Als TV5 zo graag iets wil betekenen voor de niet-Franstalige wereld (en dat wil het), dan zouden ze beter iets internationaler kunnen gaan denken.

Deze film heb ik trouwens maar laten lopen.

Meer over deze film: Le Quai des Brumes. Lees op die uitstekende site ook over de andere Franse topfilms en regisseurs.

En dan te bedenken dat middelmatige tv-films en oninteressante series wel ondertitelen. Het ondertitel-beleid is zo raar daar.

Geweldige film van Carne.

Schitterende acteurs (Gabin, Simon, Brasseur) en een ijzersterk scenario wat misschien voor sommigen net iets te sentimenteel is. Ik vond zelf dat de spanning en romantiek in een goede balans was. Tevens deed de film totaal niet gedateerd aan. Ben benieuwd naar ander werk van Carne (naast Renoir wellicht de grootste Franse regisseur van de jaren '30 en '40).

4,5*

Lijkt mij geweldige film, maar vind de DVD nogal prijzig.

Quote: "Just caught "Port of Shadows" for my breakfast movie. This is what the French critics meant when they said Film-Noir. This flick is the real deal. A wonderful "Noir" and a really good film. Nice touch with the dog at the end and I'm usually not fond of that sort ofthing. I guess my year-end list has another item.

It's one of those rare movie where eveything is just right - a good story, fine acting, wonderfully moody cinematography."

Prijzig inderdaad, maar hij is het meer dan waard.

Quai des Brumes heeft vele noir-kenmerken en mag eigenlijk ook best gecategoriseerd worden als film-noir, hetzij als een voorloper / inspiratiebron voor de film-noir periode van 1941-1958.

De Criterion transfer: click hier.

Misschien iets te sentimenteel, maar desondanks een zeer indrukwekkend, teder en emotioneel verhaal tegen een sfeervolle achtergrond (de haven van Le Havre) en met een geweldige cast! En dat geldt zeker voor de toen 18-jarige Michèle Morgan!

De Criterion DVD is zoals gebruikelijk erg goed verzorgd met uitgerbreid boekwerk en zoveel mogelijk gerestaureerde film. Stills en veel filmposters behoren tot de extra'features.

Binnenkort weer herkijken, maar zeker een score IMDB 8/10!

Gelukkig viel ie niet tegen.

Bij herziening misschien nog een halfpuntje of een vol punt erbij

Vreemd genoeg vond ik het acteerwerk niet zo fantastisch sterk. Het is te zeggen: het merendeel van de tijd acteerden de acteurs op bijzonder realistische wijze, maar op bepaalde momenten van actie was het dan weer té overdreven (vooral bij Jean Gabin, misschien dat het bij de poëtische 'touch' van het poëtisch realisme hoort, maar de manier hoe hij neergeschoten werd vond ik toch maar minnetjes).
Voorts vond ik de regie niet altijd van een bijster hoog niveau: er zitten wel mooie tracking shots bij, maar voor de rest zijn er weinig shots en composities die me zullen bijblijven.

Het pluspunt is wel het verhaal, dat erg boeiend is en inderdaad absoluut niet gedateerd overkomt. De film vloog voorbij en de binding met de personages was er zeker en vast. Het einde (de uiteindelijke dader van de moord op Maurice had ik wel al van mijlenver zien aankomen helaas) is vrij zwaar, persoonlijk heb ik nog niet veel films uit die tijd gezien die op zo'n dramatische wijze eindigen. Overigens erg mooie concluderende shots van het wegvarende schip en de hond die wegloopt, mooie 'finishing touch'.

Hôtel du Nord vond ik een pracht van een film, deze Quai des Brumes vond ik ietsje minder maar nog steeds prima kijkvoer.

3,5*

Met subs op tv?

Oui!

Deze ga ik opnemen!

De film heet niet voor niets zo,het zonnetje wil maar niet tevoorschijn komen tussen de continu aanwezige laaghangende wolken.

Wat me het meest opviel was het sterk anti-heroische karakter van Gabin,die we vooral kennen als een working-class hero met een gouden hartje,ook al doet hij soms stoute dingen.Eigenlijk is Jean een tamelijke schoft:deserteur,verrader,iemand die wel erg graag klapjes uitdeelt,continu zijn omgeving manipuleert en en passant met de 17-jarige Lucienne het bed induikt,gegeven dat wordt gebracht alsof het de gewoonste zaak van de wereld is,en dat voor een film uit de jaren '30.Dat je niet met Gabin gaat sympathiseren is des te opmerkelijker omdat zijn omgeving bestaat uit nog grotere schavuiten:een piepjonge Brasseur als pathetische would- be gangster die steeds wordt uitgelachen,en Simon als een oude viespeuk met pedofiele neigingen.Overigens ontmoeten we in de film slechts marginale figuren en verschoppelingen.

Het slot was een behoorlijke anti-climax,vooral vanwege de overmatige sentimentaliteit ervan.Zeker dat hondje,trouwens gedurende de hele film hinderlijk aanwezig,maakte het er niet beter op.Maar ja, van Prévert verwcht je dat.

De hoofdpersoon (Jean Gabin) van Le qua des brumes is een nors rondslenterend persoon dat maar nauwelijks vrolijk wil worden. Als ie in de haven van Le Havre de schone Nelly ontmoet, lijkt het de goede kant op te gaan! Maar meer kapers zijn er op de kust... Opvallend is de zwaarmoedige toon en het intense acteerwerk (met vrijwel geen overacting) van de twee hoofdpersonen in deze film. Dr wordt een flinke lading tragiek erbij gehaald en dat is wel weer eens wat anders dan de vrolijke Hollywoodfilms die je in de jaren '30 toen had. Uiteindelijk vond ik deze film mede door het verrassende einde, zeker geslaagd!

Blu-ray release: 3 sept. 2012.

Poëtisch realisme in optima forma. Een somber, depressief verhaal over een gedoemde liefdesrelatie, dat zich afspeelt in een mistige omgeving aan de zelfkant van de samenleving. Je wordt er gaandeweg de film niet vrolijk van, maar aan het einde van de rit besef je dat je toeschouwer bent geweest van een pakkend drama, met Jean Gabin in topvorm en een wel zeer volwassen rol van de nog jonge Michèle Morgan: “T'as de beaux yeux, tu sais.”
Ik vind hierin andermaal de bevestiging dat de films van Marcel Carné veel beter overeenkomen met mijn smaak dan die van zijn rivaal Jean Renoir. Binnenkort "Le Jour Se Lève" en “Les Enfants du Paradis” weer maar eens opzetten.

Mooie film van Marcel Carné, die me na drie keer nog steeds niet teleurgesteld heeft.

Een vleugje romantiek, veel gevoel voor drama, maar vooral ook een sterke, haast depressieve sfeer, zorgen ervoor dat Le Quai des Brumes bijna de volledige speelduur boeiend is. Jean Gabin en Michèle Morgan spelen prima hoofdrollen. Ik houd wel van het (sombere) realisme dat Carné hier tentoonspreid.

Erg goed dus.

4,0*

Franse klassieker uit de gouden jaren. Gabin en Morgan als zeer bekend filmkoppeltje in een zwaarmoedig en fatalistisch drama in een havenstad. Ja, dat was nogal gedurfd die van de norm afwijkende personages (vooral dan Michel Simon die op Morgan geilt), maar het zijn personages die een sterke indruk nalaten, zowel door het acteren als door de dialogen.

Verder weet Carné dynamiek in zijn film te steken met afwisselende settings die veel sfeer weten uit te stralen; zeker geen duffe huiskamerfilm. Altijd boeiend ook om een dergelijke film te zien voor de details : de kleding, de interieurs, de cafés enz. Hoe het leven er in die tijd uitzag. Een goede film, maar geen "top"kwaliteit voor mij.

Heb ik weer, ik vindt het vrij onbekende Moontide '42 (Fritz Lang) met Ida Lupino en Gabin de betere film. +- zelfde thema. Ik trek het erg slecht als mensen in filosofische volzinnen praten, het is me veel te theatraal dit.

Vormelijk is het woord wat ik gister zocht, maar me niet te binnen wilde schieten

Dit is dan inderdaad een schoolvoorbeeld van poëtisch realisme. Het lyrische van een gelukkige periode wordt onvermijdelijk gevolgd door ongeluk, als een soort fatalisme. Jean Gabin is als het ware de verpersoonlijking van deze stroming die vooral in de jaren 30 in Frankrijk zijn opgang kende.

Ik zag de film voor een tweede keer omdat ik wellicht vroeger één en ander had gemist en al is er nu wat meer appreciatie, heel erg mijn ding is het niet. Het mist wat spontanitiet, naar mijn gevoelen en uiteindelijk vind ik Michel Simon nog veruit het best acteren.

De setting is best geslaagd en geeft toch wel de sfeer van armoede en crisisjaren weer.

Het heet dat de film destijds moeilijk in de zalen kon en zelfs tijdelijk afgekeurd werd omwille van "immoreel, deprimerend en kwalijk voor de jeugd". Dat was 80 jaar geleden...

Een ijzersterke Jean Gabin in de rol van een gedeserteerd soldaat die tracht te ontsnappen uit een uitzichtloos bestaan, met de troosteloze dokken van Le Havre als ultieme expressie van zijn innerlijke toestand. Ook de andere personages bevinden zich in variërende troosteloze toestanden. Keuze uit vijftig tinten grijs.
Edouard Delmont is heerlijk als discrete eigenaar van Panama, een krotachtig cafeetje, zwelgend in nostalgie naar het echte Panama. Pierre Brasseur is ook goed in zijn rol van kleine, gefrustreerde crimineel. Michel Simon mag weer een oude viezerik spelen (zoals in La Chienne) en Michèle Morgan doet me qua outfit en looks heel hard denken aan Michèle (en dan ook nog eens de echte naam) uit de jaren ‘80 serie Allo âllo - waarschijnlijk ligt hier de inspiratie.

Keigoed script dat zich ontwikkelt aan een prima tempo. Mooie vondst om de straathond als symbolisch nevenpersonage in de film te smokkelen. Hartverscheurend om hem in het laatste shot eenzaam de nacht te zien inlopen, in de richting vanwaar Jean Gabin gekomen was, bij begin van de film.
De film en haar dialogen stralen een gevoel van existentiële eenzaamheid uit. Iedereen is op zoek naar iets - zou het een vorm van liefde kunnen zijn - maar blijkt het moeilijk of niet te vinden.

Prachtig gefilmd door regisseur Marcel Carné en cameraman Eugen Schüfftan (die het vak leerde bij Fritz Lang) met voor die tijd interessante camerabewegingen, optimaal gebruik van clair-obscur en (spaarzame) close-ups.

Le Quai Des Brumes wordt beschouwd als één van de eerste film noirs, maar is in feite onderdeel van het poëtisch realisme dat in de jaren ‘30 opkwam in Frankrijk. Omdat het gaat om een Franse film zie je hier zaken die je nadien nooit te zien krijgt in de Amerikaanse film noir omwille van de Hay Code. In Hollywood zou de bedscène van Jean en Michèle gewoonweg niet mogelijk zijn omdat de personages niet getrouwd zijn. Evenmin voelen de Franse cineasten zich verplicht om er nog snel een happy end aan te plakken in de laatste 5 minuten van de film.

Le Quai Des Brumes zag ik in eerste instantie als een noir bijgerechtje, maar is nu opgewaardeerd tot een hoofdgerecht dat me hongerig maakt naar nog meer van de Franse keuken.

Een iconische film, die bewijst dat er 80 jaar geleden ook al fantastische films werden gemaakt. Het is van een somberte die je zelden ziet. Alleen al de (onvertaalbare) titel. Dat er dan toch een, figuurlijk, sprankje zon in doorklinkt, in de vorm van de liefde van Nelly voor Jean, twee eenzame zielen die elkaar lijken te vinden, doet je geloven dat het nog kan. Maar het opvliegende karakter van de hoofdpersoon leidt tenslotte tot z'n ondergang.

Nou, hiermee gaf je het bioscooppubliek (er was weinig ander vertier) wel waar voor z'n geld. Jean Gabin en Michèle Morgan vond ik een feest om naar te kijken, Michel Simon is een griezel, de fotografie is prachtig, de gedoemde sfeer ligt er dik op en het hondje zorgt voor de lichte toets. Al is dat beeld van het hondje dat in de nacht zijn eigen weg weer moet zoeken, bijna hartverscheurend. Sentimenteel? Ja, maar het was een andere tijd, mensen lieten zich makkelijker meeslepen. Ook in politiek opzicht. Zo is de film ook een spiegel van z'n tijd. De oorlog stond voor de deur, een jaar later was het zover. Wat volgde was nog veel erger.