O Pagador de Promessas (1962)

Een IMDB gemiddelde van 8,4 bij 593 stemmen...wat is hier aan de hand?
Welnu: film won de gouden palm in Cannes( ten koste van oa Antonioni en Bunuel) en zette de Braziliaanse cinema daarmee nog meer op de kaart dan hij al stond. Een soort nationaal monument van die cinema, derhalve.
Het schijnt overigens dat de progressieve film"elite" niet geheel gecharmeerd was van dit studioproduct en het zag als een stap terug tov de net opgekomen cinema novo. Zit iets in, want dit werk leunt wel heel sterk aan tegen de neo-realistische voorbeelden van 10,15 jaar eerder.
Een af en toe sentimenteel sociaal drama dus over 2 simpele doch nobele zielen die strijden tegen uitbuiting en onrecht, zonder dat ze het zelf doorhebben overigens. De rolverdeling is ook standaard neo-realisme: het mannetje een sukkel, het wijfje strijdbaar.
Er zitten echter ook wel degelijk typisch Braziliaanse elementen in deze film waarin de hoofdrollen worden vertolkt dooe professionele acteurs: zo maken de kijkers hier kennis met het fenomeen van katholicisme v candomblé/santeria/hoe je het noemen wil, waarbij het eerste natuurlijk een onderdrukkingswapen van de bad guys is en het laatste een verzetswapen van de proletarische goodies.
Nog Brazilaanser zijn de gelukkig rijkelijk aanwezige muziekscènes, met enkele geweldige choreografieen op de trappen( Eisenstein citaatje) voor de kathedraal van Salvador de Bahia, zelfs gelardeerd met de nodige capoeira kunstjes.
Het slot zouden we Pasolinesk kunnen noemen.
De muziek is in het begin ook erg neo-realistisch angehaucht, maar wordt geleidelijk meer en meer Braziliaans.
Kritiekpunt: die intrige met die pooier en die hoer was volstrekt overbodig. Misschien alleen bedoeld om het geheel wat spicier te maken.

Sterke Braziliaanse film, die rustig begint en langzaam maar zeker steeds beter wordt, om in de laatste tien minuten zelfs indrukwekkend te eindigen.

Zé wordt sterk neergezet door Leonardo Villar en is een ietwat simpele en naïeve man, die een enorme strijdlust heeft en koste wat kost zijn doel wil bereiken. Hij is alleen niet zo heel slim. Zijn religieuze strijd met de priester is boeiend om te zien en tevens een mooi verpakte aanklacht tegen de katholieke kerk.

Het verhaal is best boeiend en het wordt zoals gezegd steeds beter. Het einde is prachtig en daar komt ook de ware aard van het Braziliaanse volk, op fraaie wijze naar voren. Een mooie film dus , ik kan niet anders zeggen.

4,0*

Sterk drama over de strijd van het individu tegen het instituut, in deze film verbeeld door de naieve, vrome en koppige boer Zé, en de katholieke kerk. Wat begint als een tragikomisch verhaal, wordt steeds dramatischer, waarbij de kerk, de pers maar ook het volk niet worden gespaard. De wanhoop van Zé staat in schril contrast met de vrolijke muziek en dans-scenes, en eindigt zeer fraai als Zé dan eindelijk zijn belofte kan vervullen- maar niet op de manier zoals hij zich had voorgesteld.

'O Pagador De Promessas' is een heerlijke ironische Braziliaanse film over godsdienstwaanzin, riooljournalistiek en populisme. Regisseur Anselmo Duarte toont zich de Zuid-Amerikaanse tegenhanger van Frank Capra. De film won de Gouden Palm maar greep naast de Oscar voor beste buitenlandse film. Ten onrechte.