Quai des Orfèvres (1947)

Wat een aparte Film Noir. En wat een briljante Clouzot. Dat zit hem ook in het enorme originele gebruik van de muziek in deze film. Een verhoor terwijl een orkest staat te spelen, klokkengebeier tijdens kerstmis wanneer alle dramatische elementen tot een eind komen.

Montage is apart, en de film dreigt te beginnen als een soort musical, maar alles ziet er zo perfect uit, dat je je ogen niet meer van het scherm afkrijgt.

Clouzot was ook een briljant acteur-regisseur, en dat merk je meteen. Louis Jouvet als commissaris, Bernard Blier als Martineau de trouwe echtgenoot. En vooral Simone Renant, als huisvriendin.

Een uitermate wonderlijke kijkervaring en een pareltje die ik iedereen aan kan raden. 4.5*

Helemaal met je eens FisherKing. Briljante film, met top acteerwerk en geweldige zwart/wit beelden. Vanaf de eerste minuut tot de laatste seconde heeft de film mij niet meer losgelaten. Ook 4,5* van mij voor dit toppertje.

Bernard Blier had hierna nog een carriere van 40 jaar ofzo. Nauwelijks voor te stellen. (gezien de film ook)

Dit keer geen thriller van Clouzot, maar een prachtige Film Noir. Hier kunnen de huidige detective verhaaltjes nog wat van leren tralala.

Prachtige film, heel de film zat ik mee te denken wat er gebeurd zou kunnen zijn, en op het eind vielen alle elementen samen. Nu gebruikt men dat tegenwoordig heel vaak, maar niet zo goed als Clouzot dat deed! Prachtig tralala.

Leuke retro nummers, maar een verhaal dat nog steeds staat als een huis. Prachtige rollen en mooie zwart wit beelden tralala.

4.5*, maar verhoging niet uit te sluiten! Clouzot is een held

tralala

Bijzonder sfeervolle zwart-wit film.
De film kent erg veel leuke personages die mooi op elkaar inspelen. De angsthaas, de pervert, de geslepen inspecteur etc. etc.
Quai des Orfèvres heeft een erg goed plot. De paniek onder de verdachten wordt almaar groter. Vooral angsthaas / loser Bernard Blier, die het nota bene niet gedaan heeft. Hij wringt zich in allerlei bochten maar valt uiteindelijk alleen maar meer op.
Ik zou graag alle Clouzots zien, ik heb er nu 'pas' 3 gezien.

In het begin van de film lopen twee dames over straat. Ze lopen ergens naar binnen, gaan trappen op en komen dan terecht in een soort muziekwinkel. Tussen de daar aanwezige andere mensen treffen we, wat eigenlijk pas later blijkt, twee van de hoofdpersonages uit de film aan. Van de eerste twee dames ziet het publiek in de rest van de film niets meer terug.

"It’s fine to be mysterious, but you cannot mystify the audience", is een uitspraak van Hitchcock. Hij zou in een film nooit zo’n uitgebreide beginscène met figuranten monteren die de kijker op het verkeerde been zou kunnen zetten. Bij de Master of Suspence moet alles vanaf het begin tot het einde zoveel mogelijk functioneren binnen zeer strak opgestelde plotlijnen om te voorkomen dat het publiek in het gevoel door zo’n franse slag afgeleid zou kunnen worden van de door hem uitgespannen emotionele hoofdlijn.

Toch heeft Ouai des Qrfèvres veel charme. Misschien juist door de Franse sjeu en de humor die Clouzot naast zijn plotlijn aan zijn films weet mee te geven. Hij gebruikt de achtergronden niet alleen omdat ze hem goed uitkomen in het plot, Clouzot wil de kijker vooral ook laten meegenieten van allerlei passerende bijzaken.

Soms uit het leven gegrepen kleine koddige anekdotes zoals een deur in een cabarettheater die ‘toevallig’ eventjes opengaat en weer dicht met een verschrikte halfblote stripteasedanseres. Of op de achtergrond van een gesprek prachtige gespeelde zigeunermuziek door een orkestje waarin een van de hoofdrolspeelsters als de zangeres ervan dan ontbreekt.

Aardig om na een aantal films van Hitchcock kennis te maken met Clouzot. Het proeft ernaar om meer Frans werk van deze regisseur te zien!

Doen. Groots regisseur.

Die eindshots met de kerkklokken, en de sneeuw, ik denk er nog vaak aan terug, wat een bijzondere sfeershots

Die laatste scène kwam bij mij ook weer een beetje uit de Franse lucht vallen. Ongeveer hetzelfde dus als bij die beginscène. Ik hou wel van onverwachte of niet te plaatsen dissonanten, maar die moeten voor mij dan op de een of andere abstracte manier wel weer ergens emotioneel kloppen.
In bijvoorbeeld een film als Magnolia van Anderson ervaar ik de gevoelsstappen in zevenmijlslaarzen als veel minder storend. Daarin herken ik wel een pracht van een wankel evenwicht tussen oorzaak en gevolg in een klassiek spel tussen werkelijkheid en verbeelding.
In deze film van Clouzot mis ik af en toe die balans of harmonie en is het voor mij soms een beetje teveel een wel sympathiek lotje uit de losse pols. Maar ach, dat is mijn probleem door een nog te weinig geglobaliseerd Hollands klompengevoel.

Binnenkort krijg ik Le Corbeau in de postbus. Spannend!

Schitterende film! Werkelijk over de hele lijn positief ingepalmd. Sowieso vind ik de beelden prachtig, en de muziek (Franse chanson) die goe ingepast wordt (maar niet te veel). De acteerprestaties staan als een huis. De dialogen vind ik werkelijk super: zo vond ik in het bijzonder de ondervraagtechniek van de inspecteur zeer indrukwekkend. Als men zich in de situatie van de ondervraagden inleeft, zijn zijn vragend behoorlijk stresserend! (Bijvoorbeeld de ondervraging van de autodief: hij lijkt behoorlijk gerust op zijn uitleg te zijn, tot de inspecteur in een snel spervuur aan detailvragen hem dwingt tot een bekentenis). Een zéér sterke film: 4,5

Goede Franse misdaadfilm. Het duurt even voordat de film op gang komt, maar als je er eenmaal in zit blijf je geboeid tot het eind. Musicalzangeres Jenny Lamour vond ik af en toe wel wat irritant worden. Uiteraard is het de bedoeling dat ze als een onverschillige carrièrevrouw wordt geportretteerd, maar wat mij betreft had dit iets subtieler gemogen. Ik vond de vriendin van Jenny dan ook een interessanter personage. Haar hadden ze wel iets beter uit kunnen werken en meer moeten betrekken in het begin van de film.

Al met al is Quai des Orfèvres een onderhoudende thriller die een dikke 3,5* verdient.

Deze film bekeken omdat er in de documentaire over "L'Enfer", een niet voltooid project van Clouzot regelmatig naar verwezen werd. Film had een lekker sfeertje niet in de laatste plaats door de zigeunerachtige vioolmuziek die regelmatig door het orkestje in de music-hall op de achtergrond in de music-hall gespeeld werd. Het plot zelf vond ik niet zo bijzonder. De dialogen werden daarentegen zeer temperamentvol gevoerd. Ik moest af en toe denken aan "La Règle du Jeu" van Renoir. Ook de hoofdrolspelers deden het best goed.

Kort samengevat vond ik "Quai de Orfèvres" best een aardige film die echter toch niet in de schaduw kan staan met "Le Salaire de la Peur" en "Les Diaboliques", nog altijd Clouzot's beste films.

3,5*

Aardig sfeervol thrillertje,dat zich vooral onderscheidt door de treurige setting in de demi-monde van 2e-rangsartiesten van wie je aan ziet komen dat het nooit wat met ze gaat worden,zoals ook wel blijkt uit de uiterst vermakelijke "tralalala"act.Deze act wordt uitgevoerd door Jenny,die als treurige steun en toeverlaat de schlemiel Blier heeft,een ideale prooi voor de inquisitiemethoden vd politie.De moord(?)op Brignon is niet zozeer waar de film om draait,maar de reacties erop en hoe de relaties tussen de personages erdoor worden verstoord.

De hermandad,die zich opvallend te buiten gaat aan intimidatie tijdens de verhoren, wordt geleid door niemand minder dan Louis Jouvet,vooral bekend als toneelacteur.Eigenlijk draagt diens karakter grotendeels de film met zijn cynische wisecracks en air van nonchalance,waarmee hij zijn gouden hartje verbergt(hij verzorgt in zijn eentje een zwart ventje waarvan hij vermoedelijk niet eens de vader is).

Ook opvallend is de lesbische nevenintrige tussen Jennie en de blonde fotografe Dora,al had de rolverdeling beter andersom kunnen zijn.

Wat de ontknoping van het moordmysterie betreft:too clever for its own good,lijkt me.

Goed opgebouwde, sfeervolle en spannende film. Sterke dialogen, met een destijds zekerlijk gewaardeerde sociale inslag en met uitstekende acteurs, waarvan de meeste felicitaties naar Louis Jouvet gaan. Ook de ingelaste chansons en muziek zullen aan de populariteit van de film bij het Franse publiek hebben bijgedragen.

Wat de acteurs betreft : Gevestigde waarde Juvet ('k zal zijn "bizarre, bizarre" uit "Drôle de Drame" nooit vergeten) en Bernard Blier, pas aan de startlijn van zijn gevulde loopbaan, maken indruk en natuurlijk ook charmante Suzy Delair en bijrolvertolker bij uitstek Robert Dalban.

Knap werk.

De film barst zowat uit zijn voegen van de sfeer.

Het oude Parijs ziet er lekker groezelig uit, het contrastrijke zwart-wit versterkt dat nog eens.

Prachtige avondopnames, en in de coulissen van theaters en het circus Medrano.

Jouvet is uitstekend, en Blier doet het goed als de sjlemiel Maurice.

Pierre Larquey speelt een sterke bijrol als taxichauffeur Lafour.

Van Suzy Delair ben ik niet echt gecharmeerd, en dat heeft niet zozeer met haar uiterlijk te maken als wel met de overdrijving van haar acteren in diverse scènes.

Daarbij komt nog dat haar stem mij ook irriteerde, maar dat is deels te wijten aan de geluidstechniek die men ter beschikking had destijds denk ik.

De muziek vond ik af en toe ook veel te opdringerig en bombastisch.

Simone Renant beviel mij héél wat beter.

Prachtige verschijning en ingetogen acteerstijl.

Al met al weer een voltreffer van regisseur Clouzot.

De vierde Clouzot die ik momenteel achter de kiezen heb en hij heeft me nog niet teleurgesteld. Stevige plot en goede acteerprestaties, vormgegeven met prachtige schaduwrijke fotografie die perfect aansluit bij de film noir uit die tijd. Na L'Assassin habite au 21' was dit de tweede verfilming van Clouzot van een misdaadverhaal van de Belgische (Waalse auteur) Stanislas-André Steeman. Deze auteur is buiten Belgische landsgrenzen heel wat minder bekend dan de legendarische misdaadauteur George Simenon (Maigret) maar niettemin lijken ze uit hetzelfde vaatje te tappen, het waren ook tijdgenoten, met onder meer deze Franse classic als resultaat.

Oui. eens.

Fijn filmpje inderdaad, met een geweldige en buitengewoon typische en passende rol van Jouvet haha, gemaakt voor hem.

Wat FisherKing en Baswas zeggen. De vreemde humor en onverwachte dingen in de film (idd dat begin waarin twee willekeurige (zo blijkt) vrouwen worden gevolgd), maakt het een unieke film. Verder is het al een fijn moordmysterie in een lekkere setting. Beetje Columbo-achtig, maar dan beter. Clouzot is inmiddels wel één van mijn favoriete regisseurs ooit. En heb er pas 4 gezien.