Le Doulos (1962)

Mooie Franse Film Noir van Melville.
Jean Pierre Belmondo speelt hier perfect de rol van de verklikker. (Melville vergat te vermelden aan Jean Pierre Belmondo dat hij de verklikker speelt)
Michel Piccoli speelt hier een kleine rol. Betekende tevens zijn Filmdoorbraak.

Eindelijk uit op DVD.

Voor gbp 14,99 bij Play en Amazon.co.uk. + positieve review op dvdbeaver.com

Wat een briljante herziening. Zit ik hier in mijn eentje te posten of zo ?

Prachtrollen van vooral Serge Reggiani en Jean-Paul Belmondo. En wat een Iconen worden er neergezet, over wraak en vergelding, over verklikken en vriendschap.

Vooral het camerawerk is erg sterk. Klein nadeeltje voor de auto-scenes. Melville wilde TEVEEL studiowerk soms.

Ik ga naar 4.5* Zulke briljante films, die weinig uitleggen worden zelden meer gemaakt. En de sfeer is onevenaard.

Ik dacht dat Melville bewust had verzwegen dat Belmondo de verklikker speelde, maar dat weet ik niet zeker hoor. Maar het is wel te merken dat hij het niet wist .
Goeie film inderdaad. Van het zelfde caliber als touchez pas a grisbi

Niet de sterkste van Melville, maar toch een hele goede, sfeervolle film-noir. Omdat hij niet Ned. ondertiteld uitgegeven is maar met Engelse subs, moest ik hem wel twee keer bekijken om hem te kunnen snappen. Engels kan ik wel redelijk volgen, maar soms ging het te snel in bepaalde gedeeltes van deze film.
Ik heb het al vaker gezegd op dit forum: wanneer komen toch eindelijk de films van Melville uit in Nederland, bijv. in een mooie box?
Deze film: een 4.0*

Volledig mee eens, niet simpel om te volgen, maar wel een aangename film!

Bijzonder saaie, eentonige vertoning.

Las na afloop dat de film grotendeels in filmstudio `s geschoten was. Nou, dat was te zien. Daar waar Le Samourai een en al sfeer uitstraalt dankij opnames van nachtelijk Parijs en van Parijs in de ochtendschemer. Speelt het hele verhaal zich hier vooral af binnenshuis. Ellenlange nietszeggende dialogen voeren de boventoon, wat voor een ernstig gebrek aan spanning zorgt. Tel daarbij nog eens de saaiige ongeïnspireerde zwart - wit beelden en het starre camerawerk.

Jean-Paul Belmondo maakt het geheel gelukkig nog een beetje het aankijken waard. Maar eigenlijk bekroop mij constant het gevoel dat ik mijn tijd zat te verdoen. Slechts een paar leuke scènes. Zoals de scène dat 2 mensen naar een pistool grijpen en deze gelijk op elkaar afvuren met wisselend succes. Het was een van de weinige actiescènes. Verder ook nergens grappig en de muziek was ook slecht. Wat dat betreft prefereer ik duidelijk The Killing van Kubrick boven deze. Om maar eens wat te noemen.

Las dat dit een van Tarantino `s favorieten was. En niet het stijlvolle Le Samourai! Vandaar dat de man ook nooit een meesterwerk zal maken.

Vreselijke miskleun van Melville! 1,5*

Tsja... Dit is gewoon een hele degelijke noir van Melville hoor. En zoals vele noirs in de studio geschoten. Ik zie het probleem niet. Heb je uberhaupt affiniteit met film-noir? Ik snap de uithaal naar Tarantino ook niet. Waarom moet dat hier?

Ik heb ook nog nooit een probleem gehad met films die in een studio geschoten zijn. Sunset Boulevard is ook in een studio geschoten meen ik en die kan ik goed waarderen. Maar hier leek het alsof men een gebrek aan decorstukken had. Elke ruimte had niet zijn eigen identiteit. Ik vond het maar een eenzijdige bedoeling.

Film - noir ligt mij soms wel. Mits de uitwerking sterk is. Zoals in The Third Man, Le Samourai, Night of the Hunter, Touch of Evil...daarintegen vond ik Chinatown wat stoffig. En Laura was nog veel erger. Maar echt verdiept in het genre heb ik mij niet. Ik pik gewoon af en toe de beste uit het genre mee.



Ik begrijp de ophemeling ook nooit zo. Nee, even serieus. Zijn quote dat hij Le Doulos tot de beste Melville rekende, kan ik wel plaatsen bij hem vandaar. Hij focust zich ook te vaak op nietszeggende dialogen. Iets wat in Le Doulos ook het geval is. Vandaar dat de cirkel weer rond is en ik concludeer dat dialogen film niet tot een meesterwerk maken, maar vooral sfeer hiervoor verantwoordelijk is. En daar ontbreekt het hem vooral aan bij Tarentino. Gelukkig drijft laatstgenoemde het allemaal niet zover door als Melville hier.

Het is mij niet opgevallen. Binnenkort maar eens herzien dan (ik heb de dvd).



En dat had ik allemaal uit dat ene zinnetje moeten halen? Ik vind het trouwens maar rare conclusies. Ik zie niet in waarom dialogen bepaalde films niet tot kunst zouden kunnen verheffen (net zoals sfeer dat kan, of een mooi plot, of mooie camerabewegingen of een combinatie etc). Verder kan ik me niet voor de geest halen of er uberhaupt onzinnige dialogen in Le Doulos zitten. Verder wist ik niet eens dat Tarantino deze film hoog acht. En ik zie de correlatie tussen de films niet: onzinnige dialogen of niet, de film is totaal anders dan alles wat Tarantino ooit gemaakt heeft. Ik geloof verder best dat je niets met Tarantino hebt, maar om dat bij deze totaal andere, oudere film te uiten, dat begrijp ik nog steeds niet helemaal.

Bepaalde dialogen kunnen films best tot kunst verheffen. Wat zou een film als Some Like it Hot zonder dialogen zijn? Het kan dus, mits er niet voor zo `n 80% op de dialogen geleund wordt. Hier kwam het op mij over als veel te pretentieus. Als je iets oproept, moet je het ook waarmaken vind ik. D.m.v. droombeelden, over the top scènes die hilarisch ogen, flashbacks, een snelle montage of juist een eeuwigdurende scène. Zo `n shot moet dan wel het bekijken waard zijn, wat ik hier dus niet het geval vond. Zowel qua vorm als qua inhoud deed het mij helemaal niets.



Het verband zat hem er alleen in dat Tarantino dit een van de beste films ooit gemaakt vond. Vandaar 1 zin over Tarantino. Gewoon omdat hij in mij opkwam.

Overigens heeft Tarantino wel degelijk wat opgestoken van een film als deze. Tarantino is nooit zo van de korte, gevatte dialogen als Wilder. Hij houdt wat dat betreft meer de stijl aan van Le Doulos. Lange dialogen aan een bureau. Die net zoals in Tarantino `s films eveneens niet altijd in het teken staan van het verhaal. Wat ik op zich toejuich, alleen hier ontsierde het vele gezeur omtrent praten over wraak, de voorbereidingen van een diefstal, praten over verraad etc. de rest.

Misschien intimiderend bedoeld van zijn kant of als spanningopwekker. Maar, ik zie liever Melville `s met minder dialogen.

Is het niet gewoon zo dat bij jou uitwerking staat voor visueel onderscheidend? De films die jij noemt worden namelijk allemaal geroemd om hun cinematografie. Kan me voorstellen dat de film op dat gebied niet zo spectaculair oogt als de films hierboven. Kan bovendien nu ook niet zegggen dat de bovengenoemde films dialoogtechnisch zo totaal verschillen van deze Melville.

Ja, daar heb je deels gelijk in. Maar een film hoeft heus niet altijd cinematografisch in orde te zijn. Maar moet dan wel wat anders te bieden hebben. Films van Billy Wilder waardeer ik om hun vaak geslaagde humor, niet om hun cinematografie. Hitchcock `s films waardeer ik vaak omwille van het avontuur/de spanning. Capra films waardeer ik omwille van hun menselijkheid/het mooie verhaal. Le Doulos bezat geen van deze 4 eigenschappen. Waardoor ik mij dus te pletter verveelde.

En ja, visuele ondersteuning doet mij uiteindelijk veel meer dan dialogen. Vooral omdat de dialogen alleen mijn cognitieve gedeelte aanspreken. Visuele middelen spreken meerdere zintuigen aan. Vooral als de muziek ook nog eens goed is.



In bovengenoemde films wordt veel meer gevisualiseerd. De frequentie aan dialogen ligt veel lager in bovengenoemde films. Zo `n scène als in The Third Man waarin iemand door een kind als moordenaar wordt aangewezen is een goed voorbeeld waarin dialoog en beeld samensmelten. Er wordt iets gezegd, maar niet eindeloos over gemekkerd. De persoon in kwestie slaat immers gelijk op de vlucht, wat verder discussiëren onmogelijk maakt. Het gaat allemaal in een vlot tempo verder. Bij die films was er sprake van een fifty - fifty tussen dialoog en scènes waarin men niet lichamelijk passief bezig was. Hier was de verdeling gewoon scheef, het verhaal oninteressant en de beelden bij de dialogen te saai om te kunnen spreken van een geslaagd uitstapje buiten het verhaal om.

Erg goede film. Ik vond 'm spannend, de acteurs waren goed en het verhaal zat goed in elkaar en dan met name het eind. Aan de studio-shots kon ik me echt niet ergeren.

4*

Ik vond het een fantastische film, niet erg makkelijk te volgen maar voornamelijk erg mooi geschoten.

4*

Melville laat met Le Doulos al een voorproefje zien van wat later komen zou (Le Deuxieme Souffle, Le Samourai, Le Cercle Rouge). Zowel visueel als thematisch.hebben deze films veel met elkaar gemeen. Le Doulos is daarentegen duidelijk anders dan Melville' zijn eerdere werk (o.a, Bob le Flambeur wat meer een nouvelle vague sausje had).

Ik vind Le Doulos niet behoren tot het beste werk van de man, maar dat betekent niet dat ik het geen goede film vond. 4* zijn dan ook op zijn plaats.

PS: Let ook op het kleine rolletje van Michel Piccoli.

Criterion release info: Le doulos (1962) - The Criterion Collection

Le Doulos is een flinke voorproef wat wat hierna komen zou van Melville. De lange stille scènes zijn hier al aanwezig hoewel ze niet veel tijd van de film in beslag nemen. Le Doulos kenmerkt zich eigenlijk als het scheidinspunt tussen de vroege Melville en de latere Melville, de klassieke film noir waar dialoog en plot de drijfveer van de film zijn en zijn latere films waarin hij de tijd neemt ons een scène voor te leggen, waarin sfeer de voornaamste drijveer is. Laatstgenoemde is waar ik deze regisseur supersterk in vind. Films als Le Cercle Rouge en Un Flic bevatten hypnotiserend mooie scènes, scènes die hier in wat mindere mate aanwezig zijn, maar toch ook weer een genot zijn. Het acteerwerk is ook hier weer van hoog niveau, een aspect waar ik Melville's films al blind op vertrouw. Onvergetelijke rollen die van Delon, Yves Montand, Lino Ventura en in dit geval Belmondo. Le Doulos is eigenlijk de meest tekenende film van Jean Pierre Melville, een film waarin elk aspect uit zijn carrière in is verwerkt. Persoonlijk vind ik dit niet zijn sterkste, ik val meer voor zijn latere films, maar dat Le Doulos als een huis staat is een feit.
4*

Ontdek vandaag pas dat dit het filmdebuut is van Philippe Nahon.

Het is een mooi verstilde film. Dat kost de film echter ook aan spanningsboog, die had met meer muziek veel sterker kunnen zijn. Verder is de film niet altijd even boeiend. Mijn aandacht verslapte hier en daar, zodat ik het einde niet helemaal kon thuisbrengen. Het zit ook best in gewikkeld in elkaar, met erg veel personages.
Belmondo is niettemin geweldig, die scene in de nachtclub is ubercool. De autorijdende Maurice door de regen is ook prachtig, sowieso vind ik het een mooie film. Dat de film voor een groot deel in de studio is opgenomen merkte ik niet.

Wat een knap staaltje cinema van de meester der heist films, Jean-Pierre Melville. De film zou zomaar nog een uur kunnen duren en dan had ik me nog steeds vergaapt aan de beeldschone vertelstijl van deze grootheid.

Ook prachtrollen van Belmondo en Serge Reggiani.

Wat mij bij deze film opviel was de zeer mooie zwart/wit fotografie en de heerlijke relaxte jazzmuziek die zorgde voor een aangenaam nachtclubsfeertje. Over het verhaal was ik niet zo te spreken en er werd bovendien ook veel te veel gekletst zodat er van mijn kant voor deze film-noir toch niet meer dan een gemiddelde waardering overblijft.

3,0*

Belmondo speelt sterk in deze redelijk sfeervolle noir met mooie zwart/wit fotografie, vooral de set-up is sterk in beeld gebracht met een paar prachtige silhouet-shots.

Jammer van de vele auto-scènes, aan één zo'n brakke studio rij-scène zal ik mij niet snel ergeren, hier werd het toch tamelijk vervelend. Ook jammer dat Melville tegen het einde nog weer een paar extra wendingen voor ons heeft, dat Jean nog opgepakt wordt is bijvoorbeeld totaal overbodig. En het einde, tja.. zo professioneel en dan zo amateuristisch je in je rug laten schieten. Jammer.

3,5*

Regenjassen en hoeden in de hoofdrol. Zo eentje dus. Mooie mix van de Franse school en Amerikaanse noir. Het openingsstatement dreunt door de hele film heen en wanneer de eerste jazzy riedeltjes worden ingezet, terwijl een duister gestalte bezig is aan wat als een fatalistische wandeltocht voelt, heeft Melville de aandacht al te pakken. Een policier tjokvol intriges met thema's als trouw en verraad, waar vrouwen slechts als hulp- en verlengstuk dienen.

Opvallend hoe Melville hier en daar op rigoureuze wijze schakelt naar geweld en zelfs een keertje richting pure vernedering. Verder is hij van tijd tot tijd uiteraard druk in de weer met belichting en schaduwen, die de dubbelzinnigheid en innerlijke strijd van met name Maurice blootleggen. Belmondo zal destijds de ster zijn geweest, het rolletje van Reggiani heeft misschien wel wat meer vet om het lijf. Bij Silien is het vooral de narratieve structuur die zich laat gelden.

Nadeel daarvan is dat het nogal veel dialoog en uitleg nodig heeft. Dat in tegenstelling tot Melville's latere films, die meer op de zwijgzame en sfeervolle toer gaan. Daar is hier minder ruimte voor, zeker wanneer kort voor de finale eerst alles op z'n plek moet worden gezet om daarna weer op gang te komen. Kern zit te laat in het scenario om dat soepel te laten verlopen. Smetje op een gangsterprent die je verder als het beste van beide werelden kan bestempelen.

Een sfeervol en vooral ook erg stijlvolle misdaadfilm, geheel in de trend van Melville zijn andere films, die dat ook bijna allemaal wel hebben.

Ik vond het wel een leuk verhaaltje, dat door de sfeer en het fijne camerawerk zeer genietbaar is. Jean-Paul Belmondo speelt een prima hoofdrol. Fijn om hem weer eens te zien trouwens, want dat was al weer een behoorlijk tijdje geleden. Dat het grotendeels studiowerk is, was mij trouwens niet direct opgevallen. Het zag er allemaal vrij realistisch uit en het sfeertje verbloemde dat blijkbaar ook wel.

Richting het einde, zit er net een twist teveel in. Daarnaast vond ik de spanning op een gegeven moment ook wat wegvloeien. Waar dat precies door kwam, is moeilijk te zeggen, maar feit is wel dat het gebeurde. Al met al is het een fijne wegkijker, die mooi en sfeervol geschoten is, goed acteerwerk bevat, maar hier en daar net te kort komt, om echt tot de beste films van Melville te behoren, al zijn die dan ook wel heel goed. Desondanks is het een bovengemiddelde misdaadfilm.

3,5*

Ik vind die latere misdaadfilms van Melville stukken sterker. Met Le doulos levert ie een bekwaam werk af, maar het beklijft niet echt. Twee criminelen komend aan bod. De ene heet Maurice, komt net uit de gevangenis en gaat weer verder waarmee ie gestopt was, de misdaad dus. Dan is er nog zijn vriend Silien die eigenlijk vol valse streken zit. Ook de tofste acties kunnen op zijn conto gerekend worden. Het werd tegen het eind wat warrig met twists en andersoortige verwikkelingen. Anyway, ik geef het toch een ruime voldoende, want enige coolheid had deze film wel!

Het is wederom een prima film van Melville, maar toch minder dan de vorige/andere films die ik tot nu toe van hem heb gezien. Ik bekijk nu de dvd-box van de UK optimum release op volgorde, De eerste film daarvan was Bob Le Flambeur uit 1956. Die vond ik qua verhaal en camerawerk beter/sterker dan deze film Le Doulos (1962). Later is Army of Shadows aan de beurt, ik heb deze al eens gezien, weet dat het een goede film is, maar kan me er weinig van heugen...