Seconds (1966)

Het gaat grotendeels buiten deze film om, maar met die laatste zin gaan mijn gedachten direct uit naar het boek uit 2013 van de schrijver Ben Urwand “The Collaboration, Hollywood’s Pact with Hitler”. Daaruit blijkt dat met name de grote Amerikaanse filmstudio’s hun films zonder moeite aanpasten aan de verzoeken van Nazi-Duitsland. Duitsland was in die tijd een te belangrijke markt (circa 2.000 filmzalen) om voor het hoofd te stoten. Bizar detail: veel van die Amerikaanse filmstudio’s (zoals MGM) waren in Joodse handen. Vanaf midden dertiger jaren vond overleg plaats over de wensen van de Nazipartij, onder andere met de Duitse consul in Los Angeles, dat overleg liep door na de machtsovername. Het boek kwam vorig jaar als een schok in Amerika: door de woordkeus van de titel en het vreemd genoeg nooit eerder belichte onderwerp. Terzijde: de führer vond onder andere Laurel en Hardy leuk, maar Tarzan slecht.

Blijkbaar hadden ze daar in latere jaren toch meer moeite met het communisme, zie de McCarthy-periode.

Die feest scene is er misschien voor het jaar 1966 nog net doorheen gekomen, maar ... ... .

Hoi Sol1

Dank je! Klinkt zeer interessant dat boek. Ik heb een tijdje op een dieet gestaan van filmers die later in de problemen kwamen met HUAC. Daar zaten mensen tussen die lid waren van de communistische partij. Ik vindt de periode crisis tot en met iets na de 2e wereldoorlog amerikaanse cinema erg interessant.

Ik ben extreem allergisch voor Nazi-propaganda, heb je mischien wat titels voor me? Uit dat boek? Ik kan zo uit mijn hoofd namelijk geen Amerikaanse voorbeelden noemen die aansluiten op wat NSDAP "leuk" zou vinden. Een speciale dictators cut voor Duitsland kan ik me wel iets bij voorstellen. Mischien kijk ik net de verkeerde films van vnml mensen die later met de HUAC in problemen kwamen.

Het beste tegenvoorbeeld schiet me wel zo te binnen Fritz Lang's Fury uit 1936. -edit- oei, dat boek word wel erg door de mangel gehaald in allerlei reviews...-edit-

Het werkt inderdaad meer die richting uit, waarbij uit Amerikaanse films (als die al de Duitse markt opkwamen) stukken werden weggehaald of aangepast die de Duitsers niet zouden zinnen, Dat gaat bijvoorbeeld om La Tempête qui tue / The Mortal Storm uit 1940 van Frank Borzage (waarin vragen werden gesteld over het in die tijd opkomende anti-semitisme in Duitsland). Ook aan All Quiet on The Western Front (1930, originele versie) van Lewis Milestone is het nodige gesleuteld. Bij King Kong uit 1933 van Cooper liep een discussie met de Duitsers over het feit dat een Arische vrouw werd mishandeld door een beest, was dat bovendien ook niet een aanval op de gezondheid van het Duitse volk? De stem van de laatste ontbreekt uiteraard, er werd door de Duitse machtshebbers over hun hoofden heen beslist in overleg met Hollywood. Het boek is meer dan 300 pagina’s lange en staat vol met referenties en filmtitels; het voorgaande betreft slechts willekeurige voorbeelden.

Het is verbijsterend dat bepaalde voze retoriek in die tijd kon werken in Duitsland (en elders).

Hoi Sol1

Ik heb The Mortal Storm van Borzage gezien. Daar blijft als je de anti nazi boodschap eruit knipt echt niets van over. Bijna te vergelijken met King Kong zonder aap. Niet om bijdehand te doen. Het lijkt me onmogelijk om Borzage's Mortal Storm te vertonen in Nazi Duitsland. Ik zie ook geen mogelijkheden om van All Quiet on the western front een pro oorlog / nazi vehicle te maken.

Google eens "“The Collaboration, Hollywood’s Pact with Hitler + Newyorker" als je wilt. Het druist echt tegen alles in wat ik gezien heb en ken van Hollywood uit die tijd. Vergeet ook niet dat Golden Age Hollywood ontzettend beinvloed is door emigranten die op de vlucht waren geslagen voor de toestanden in Europa

Kijk bv ook eens Edge of Darkness (1943) van Lewis Milestone. Of om een wat beter idee te krijgen van communistisch / socialistisch Hollywood wat films die geschreven zijn door Robert Rossen.

Maar start anders een nieuwe topic over het boek, want we hebben het allang niet meer over Seconds.

Even kort dan: ik heb de stukken uit de New Yorker van 16 en 23 september 2013 doorgenomen. Het eerste is ook weer niet echt vleiend voor Hollywood. Bedankt voor de feedback. Een mens is nooit te oud om te leren.

Oh, er is van alles mis met Hollywood, dat staat buiten kijf.

De mooiste filmervaringen zijn die waar je van te voren niks van verwacht. IJzingwekkende, meeslepende Scifi-thriller(mijn inziens op momenten haast een psychologische Horror) die an passant heel wat existentiële vragen opwerpt. De eindscène is op mijn netvlies gebrand.

Wellicht bedoeld als een kwellende uitleg van de Amerikaanse droom over geluk en succes; het leek wel een episode van Twilight Zone te zijn. In ieder geval kan deze fascinerende, krankzinnige, enge en ook provocerende horrorthriller met een bizar verhaal (met als onderliggende thematiek moraliteit) iemand onmogelijk koud laten. En Rock Hudson was werkelijk steengoed.

21/22 mei te zien in Filmhuis Cavia, Amsterdam.

Het middenstuk sleept als een verlamde hond, maar dat einde. Man, man, man dat einde...

Mijn eerste Rock Hudson film en mijn derde Frankenheimer als we shorts en Tales from the Crypt niet meetellen. Deze beviel een stuk beter dan The Manchurian Candidate al zie ik in zeker wel overeenkomsten in bepaalde, langzamere scènes. Was even vergeten dat Ronin ook van zijn hand is. Ik neigde bijna naar een zesje, maar dat einde trekt het bijna naar een 8.

3,5*

Vanavond te zien in EYE in het kader van Cinema Egzotik

Sterke film van Frankenheimer, met een boeiend plot die (gedeeltelijk) erg goed is uitgewerkt. Enige (uitgerekte) scene waar ik wat mee zit is de druivenpletscene - wel mooi overigens dat vrouwelijk schoon, maar wat de toegevoegde waarde is? Geen idee. Volgens mij is die er niet. Interessant is en blijft het wel.. en het einde is geweldig! Prima rol van Hudson, visueel erg interessant en de sterke score maakt het af.

Fraai staaltje Frankenheimer. Iets dat hij mede te danken aan James Wong Howe, die bijzonder intense plaatjes heeft staan schieten. De manier waarop hij Grand Central Station en John Randolph's verwarde mimiek vastlegt, is goud waard. Dat zit je meteen in zo'n film en die ferme grip houdt het lange tijd vast. Ook als Rock Hudson de fakkel overneemt. Verleidelijk verhaaltje ook, zo'n tweede kans, en Salome Jens, ach, voor mijn part had ze nog vijf minuten druifjes mogen pletten. Dan krijgt de film het inderdaad iets moeilijker, maar als je de verpletterende finale in ogenschouw neemt, is die adempauze misschien zo gek nog niet.

Ik kende Frankenheimer als regisseur van degelijke, spannende films, maar dit is toch wel andere koek. Seconds is een nachtmerrie-achtige psychologische thriller/drama met horror-elementen die meteen opvalt door de bijzondere shots: de camera die vlak achter de rug wordt geplaatst, close-ups uit rare hoeken- alles om maar een vervreemdende sfeer op te roepen. Dat lukt dan ook aardig, mede dankzij de onheilspellende soundtrack. Film heeft een mooie, rustige opbouw en een einde dat er inhakt. Bijzonder, onconventioneel werk van toch wel een wat ondergewaardeerd regisseur.

Zwart/wit film van regisseur John Frankenheimer (the Manchurian Candidate,Black Sunday,Ronin)
Aan het begin van de film was het echt genieten, prachtige sfeervolle beelden en een verhaal om van te smullen. Je volgt Arthur Hamilton en net zoals hem weet je totaal niet wat er aan de hand is. Vreemde telefoontjes een adres op een papiertje? En dan uiteindelijk kom je het te weten en dat is een heerlijke uitkomst: Een tweede kans, een soort bijzonder midlife crisis Helaas zakt de film daarna compleet in. Het wordt vrij saai, op wat flowerpowerachtige nudity na. Pas bij de ontknoping, het einde van de film pakt de film de draad weer op. Als speelfilm is het niet gelukt. Was er een aflevering van Tales from the Crypt of Twilight zone van gemaakt was het beter uitgepakt.

John Frankenheimer ontleent het grootste deel van zijn faam aan de koude oorlog-thriller 'The Manchurian Candidate' uit 1962. Vier jaar later leverde hij met 'Seconds' echter zijn beste werk af. Daar mag hij vooral cameraman James Wong Howe dankbaar voor zijn, want die produceerde de hallucinante beelden die je dit verhaal over identiteitswissel inzuigen. Dat wil zeggen: op de momenten dat hij niet bezig was met flauwvallen zoals tijdens het filmen van een aangezicht-veranderende operatie. Toen moest Frankenheimer zelf de camera overnemen. De film was overigens niet alleen hallucinant, maar ook hallucinerend. Toen Beach Boy Dennis Wilson de film zag raakte hij in een dusdanige psychose dat hij de opnames van het 'Smile'-album niet meer kon afmaken.

Denk dat Seconds invloedrijk is geweest. Vond het conceptueel allemaal wel erg krachtig gedaan. Geen geluk en tevredenheid vinden in je leven. In de film is er de mogelijkheid om een procedure te ondergaan waardoor je een totaal nieuwe identiteit en gezicht krijgt en alle mogelijkheden en streven die je hebt willen halen maar nooit hebt gehaald al hebt. Maar het hoofdpersonage is nog steeds niet tevreden. Ik interpreteerde het dat geluk ook van binnen moet komen, al heb je buiten alles wat je wilt.

Goeie film waarin een man een telefoontje ontvangt van een overleden vriend van hem. Een origineel verhaal met ook een prima einde. Mooi camerawerk dat goed bij de soms paranoïde sfeer van de film past. Net geen 4.0 sterren omdat ik sommige momenten in de tweede helft wat minder goed vond werken (zoals de scene met het wijnfeest die duidelijk de tand des tijds niet doorstaan heeft).

Limitation of Life: You Can’t Go Back in John Frankenheimer’s ‘Seconds’

Het verhaaltje is fantasie en mysterie, maar de film blinkt vooral uit om zijn bijzonder camerawerk dat leidt naar prachtige nachtmerrie-effecten.

Het begint al met John Randolph met zijn angstig, zweterig gelaat en zijn twijfels en gaat zo verder tot Rock Hudson aan de beurt is...

Het schijnt dat Frankenheimer de camera aan de acteur vastmaakte om tot de gewenste close-ups te komen.

Wordt de film daarna wat smoother, het slot houdt dan weer een mooi stukje filmwerk in.

Niet direct zo mijn genre, maar deze bleef toch boeien.

On the Channel: Imogen Sara Smith on SECONDS

In het begin die scenes op grand central station waren apart gedaan , je kreeg gelijk het gevoel naar een

film te kijken die anders zou zijn dan de doorsnee thriller .

Het idee van de identiteitswissel is goed uitgedacht en de sfeer die eromheen gecreeerd word is ook

goed gedaan .

Eenmaal reborn ( zoals ze het noemen ) word het echter minder , de sfeer word heel anders en het lijkt of je ineens een andere film aan het kijken bent .

Het eind is wel weer sterk gedaan al voel je wel aan dat het niet de kant op zal gaan die wilson voor ogen heeft .

Bijzondere film waarbij vooral de fotografie opvalt.

4*

Spreekt een kenner

Je link werkt niet... ?

Welke bedoel je ?

Wat moet je hiervan zeggen? Gewoon ondergaan, dit cinematische wondertje!

Er valt wel wat te zeggen over Seconds. Niet direct het soort films dat je van Frankenheimer verwacht. Het is een vrij zware psychologische thriller over een man die een leeg bestaan leeft en plastische chirurgie ondergaat om een ander leven te kunnen beginnen onder een andere identiteit. Na de sterke intro met enkele experimentele kunstjes zakt het in wanneer hij zich probeert aan te passen aan zijn nieuwe identiteit en Frankenheimer scènes laat aanslepen zonder dat het veel meerwaarde heeft (de bacchanalia, het feestje waar Wilson dronken wordt). Het einde is erg grimmig. Een eigenaardige film die als ontdekking zal gelden voor wie 'm nooit eerder heeft gezien.

Te plotgedreven om volledig te overtuigen binnen het aangesneden thema (existentialisme). Seconds had meer mogen ademen.

Intrigerende film die ontzettend sterk begint. Haarscherpe soundtrack die iets creepy heeft en de spanning opdrijft. Het zweet staat letterlijk op het gezicht en dat gevoel wordt erg goed naar de kijker toe gebracht. Het mysterie wordt opgedreven en ik genoot er echt van.

Alleen jammer dat het halfweg als een pudding in elkaar zakt. Weg spanning en aandacht. Met als dieptepunt dat bacchanaal feestje gevolgd door de housewarming. Gelukkig wordt het op het einde weer wat mysterieuzer en beter, maar ik kreeg een vrij matig gevoel achteraf.

Alles bij elkaar genomen zeker nog een goede score. Het idee alleen al is iets waar sommigen over dromen door een heel nieuw leven te kunnen opstarten.