Jeux Interdits (1952)

Mooie klassieke film over de oorlog gezien door de ogen van twee kinderen op het platteland, die wat ze zien op natuurlijke wijze in hun spelletjes opnemen. Zo spelen ze 'begraafplaatsje' en schuiven ze, net als grote mensen, de schuld van alles wat er gebeurt in de schoenen van hun aartsvijand: de buren.

Hoe kinderen van de realiteit om hen heen spelletjes maken was toevallig erg herkenbaar voor me. Ik woon in Spanje, en mijn mond viel namelijk open van verbazing toen ik laatst een kind hoorde roepen: "laten we 'werk zoeken' spelen!"

Ook mooi hoe de film die vijandige buren portreteert, een normaal gezin, net als die van de hoofdrolspelers, beiden met een zoon in huis die liever in leven blijft dan aan het front vecht, en beide gezinnen met goede intenties, waarbij steeds alles verkeerd en als vijandig wordt geinterpreteerd en keer op keer escaleert. De twee jongeren die op elkaar verliefd worden begrijpen dan ook niets van het verboden spelletje wat hun ouders spelen.

Acteerwerk is overtuigend, met mooie beelden, en mooie muziek. De gitaarmelodie die gespeeld wordt heet Romance (youtube), het is een oud stuk dat destijds door de Spaanse gitarrist Narciso Yepes uit de vergetelheid werd gehaald.

Het einde was even slikken en aanvankelijk onbevredigend, maar doet niets anders dan ons uit die roze wolk van de kindergeest halen en terug naar de realiteit van het verboden spelletje brengen.

Goede film.

Mooi filmpje waarin twee jonge kinderen de hoofdrol vervullen. Het meisje verliest haar ouders tijdens een bombardement en komt terecht bij een boerengemeenschap. Samen met het jochie trekt ze er op en houden ze er een lugubere hobby op na, namelijk het opzetten van een begraafplaats voor dieren. Desondanks heeft het allemaal wel wat vertederends en spelen die twee sterk hun rol. Het geloof speelt ook een grote rol in deze film, dat vond ik op een gegeven moment wel wat minder interessant, maar soit.

Bijzonder drama welke zich afspeelt in tijden van oorlog waar een klein meisje haar ouders verliest en even later een jochie ontmoet als ze met haar dode hond langs de rivier staat. Ik heb niet zoveel verstand van kleine kinderen maar ik vond het meisje best wel slim overkomen door haar opmerkingen en reacties op bepaalde dingen. Nu ik er zo over nadenk vind ik het ook vrij wonderbaarlijk hoe ze op haar leeftijd in staat is om een dergelijke hoofdrol te spelen. Centraal stond het stiekem verzamelen van zoveel mogelijk kruizen voor de begraafplaats, terwijl de familie gewoon doorgaat met het alledaagse leven. Mooi samenspel en er wordt door iedereen erg naturel geacteerd. Voordeel ook dat dit al in 1952 geschoten is; we zitten niet opgescheept met een of ander gaar decor met afgezaagde attributen. De kleding en het huis stellen voor wat ze ook daadwerkelijk zijn en misschien is dat ook wel de reden waardoor de personages zich zo op hun gemak voelen en totaal zichzelf kunnen zijn voor de camera. In ieder geval een uniek exemplaar en er wordt treffend afgesloten met Paulette die eigenlijk weer van voor af aan begint tijdens haar zoektocht naar wederopbouw en troost in haar leven.

Een film die zich afspeelt in Frankrijk tijdens de oorlog, maar eerder een verhaal is van omgaan met de dood en verwerken van verdriet. De jonge Paulette wordt opgevangen door het gezin Dollé, en dan vooral door Michel. Die helpt haar het verlies van haar ouders en haar hondje te verwerken. Door voor haar te zorgen, maar ook door te leren bidden. Iets wat hij zelf geleerd heeft te doen.

Vooral verdienste voor het boek dat een evenwichtig beeld geeft van een kind dat verlies moet verwerken. En daarnaast de harde oorlog dat het leven op het platte land komt verstoren. Regisseur René Clément behoudt die simpele weergave met tegelijkertijd toch veel impact.

De film is soms wat verouderd en werken met kinderen is zeker niet gemakkelijk. Maar toch is dit een zeer aangename film. De muziek van Narciso Yepes (naar een melodie uit de 19e eeuw) is soms wat te bombastisch, maar past wel bij de film.

mooie film. Sterk. Uitgebreide recensie volgt binnenkort

Het verhaal, waarin familie, religie en dood een sterke rol vervulden, werd zonder sentiment verteld en resulteerde in een intens en ontroerend portret van kinderen die door oorlog in een crisissituatie terecht kwamen en door middel van rituelen en een geheim project het hoofd boven water wisten te houden. Het slot was passend pessimistisch verloren. De cast, inclusief de naturel spelende kinderen, opereerde sterk en authentiek.

Paulette is slechts vijf jaar oud als ze bij de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog haar ouders verliest en bij een boerengezin terecht komt. René Cléments klassieke film laat zien hoe de kinderen omgaan met dood en rouwverwerking, door het aanleggen van een dierenkerkhof.

Oudere films, voornamelijk wanneer ze zwart-wit zijn, hebben bij sommige mensen toch een stigma van stoffigheid over zich heen hangen. Dit is zonde, want juist veel van deze films zijn een stuk tijdlozer en gedurfder dan je zou denken. Ook Jeux Interdits (de Engelse titel is Forbidden Games) is een film zoals ze tegenwoordig niet snel meer worden gemaakt. Wanneer de film net één minuut bezig is, en we de vijfjarige Paulette, haar ouders en de hond in juni 1940 te midden van een stoet Fransen zien vluchten voor de Duitse opmars, laat Clément gelijk zien dat we niet op een suikerlaagje hoeven te rekenen.

Volledige recensie Jeux Interdits (1952) ? Kinderen en de dood | Nadelunch.com

Met die insteek (kinderen & de dood) past Cría Cuervos (1976) ook wel in dat rijtje thuis, zij het wat abstracter en artistieker. Mooi stukje trouwens.

Het gitaarstuk heet in mijn muziekboek 'Romanza', is uit de 19de eeuw en de componist is onbekend.

Je hebt helemaal gelijk en ik had het ook! Ik heb het even nagezocht, maar 'Romanza' is inderdaad gebruikt in deze film en is tevens gebruikt door Julio in 'Quiero': Romance (guitar piece)

Rene Clement's film 'Jeux Interdits' gaat over de trauma's van oorlogsgeweld en hoe kinderen zich daar tegen wapenen. Wie opgroeit met alleen maar dood en verderf maakt daar al snel een spelletje van. Geen film om vrolijk van te worden en dat ligt vooral aan de manier waarop de volwassenen zich manifesteren in het verhaal

Mooie, rustige film over vriendschap, rouw en kinderlijke onschuld. Wat meteen opvalt is de tegenstelling tussen het onschuldige kind en de harde werkelijkheid. Paulette is zich nauwelijks bewust van gevaar en probeert haar hondje te redden als die ontsnapt, juist op het moment dat er een Messerschmidt over de karavaan heendendert. Haar ouders proberen haar tegen te houden en worden allebei doodgeschoten- een harde scene, en kan me voorstellen dat het destijds niet makkelijk was om te kijken, krap 7 jaar na de oorlog.

Nauwelijks in staat om de wrede werkelijkheid te bevatten neemt Paulette haar dode hondje mee (dat stuiptrekt en dus wel echt lijkt te sterven), en ze komt uiteindelijk terecht bij een boerenfamilie. Daar ontfermt de jongste zoon Michel zich over haar als een grote broer, en samen begraven ze het hondje.

Dan volgt iets wat nogal luguber lijkt maar toch heel realistisch is: kinderen spelen immers de werkelijkheid na.Michel zoekt dode dieren - en helpt het lot soms een handje- om Paulette gelukkig te maken. Volgens haar kinderlijke logica is het dan namelijk gezelliger op de begraafplaats voor haar hondje.

Jeux Interdits werkt zo goed omdat het met een heel persoonlijke, kleine historie de gruwelen van de oorlog toont, op een subtiele manier. Daarbij zijn beide jonge hoofdolspelers geweldig- met name het kleine meisje speelt heel naturel en ingetogen. De scene bijvoorbeeld dat ze de familie ontmoet en een glas melk aangeboden krijgt en dat stuurs afwijst, of de laatste hartverscheurende scene als ze Michel hoort roepen en op zoek gaat naar haar vriend- ik geloof niet dat ik ooit een betere performance van een jong kind op film zag. Ook de bijrollen zijn goed, met name de vader en de stervende broer vond ik overtuigend.

Het zal wel aan mij liggen, zeker maar ik werd juist behoorlijk pissig bij het einde van een anders vrij sterke film. De film was genietbaar dankzij de kinderen die heel naturel speelden. Wat de volwassenen deden was niet bijster interessant, zij hielden zich meer bezig met onderlinge vetes en hun gedrag was veel schokkender dan het verboden spelletje van de kinderen die mijn inziens niet bewust waren dat wat ze deden pijnlijk was voor andere mensen. Vooral de kleine Brigitte Fossey als Paulette vond ik indrukwekkend. Je zou haast denken dat ze niet beseft dat ze in een film meespeelt. Zoals eerder opgemerkt de eerste 10-15 minuten zijn erg rauw. Daarna worden de gebeurtenissen inclusief de broer van Michel vrij luchtig en kluchtig voorgesteld. Ik werd er beetje verveeld van dat gedrag van die volwassenen en was blij als de kinderen weer in beeld kwamen. Het einde zal dan wel realistisch zijn geweest, hartverscheurend. Passend, nouja ik weet het niet. Ik heb niets tegen open eindes, maar als het een is die eigenlijk geen enkele positieve noot heeft, vind ik het toch moeilijk te verteren. Niet dat ik wil dat ieder einde zoetsappig is, maar persoonlijk vond ik dat deze film een beter einde had verdiend. Nogmaals het zal wel aan mij liggen dat ik het niet begrijp dat die volwassenen zo ruzie kunnen maken over idiote zaken in plaats van elkaar te steunen in moeilijke tijden. En dan heb ik he tnog niet gehad over het clichématige Romeo en Julia verhaaltje van de dochter die heult met de 'vijand' Dat de familie van Michel Paulette opnam lijkt heel edelmoedig, maar achteraf voelt het meer alsof ze een medaille wilde hiervoor als ze haar zonder boe af ba naar het weeshuis laten gaan. Het was ook vrij duidelijk dat de vader van Michel Paulette opnam zodanig dat zijn buurman niet met de eer zou gaan lopen. Ja, een kind van 5 die zich deel van de familie voelt ineens zeggen oh het zal er leuk zijn er zijn veel andere kinderen in dat weeshuis. Je zou een kind voor minder een trauma bezorgen. Zoveel hielden ze uiteindelijk toch niet van haar. Misschien trek ik wel de verkeerde conclusies als ik denk stomkoppen (op de volwassenen doel ik dan) hebben jullie dan niets geleerd hieruit? Misschien snap ik nu wel waarom men hier spreekt van een boerenpummel. Ik ga maar stoppen, want hoe meer ik schrijf hoe harder mijn cijfer gaat dalen.

haha, het ligt aan jou, alexspyforever, maar geen probleem hoor. Ik vond het net geniaal die genadeloze portrettering van die plattelandse kleinzieligheid, ondanks het veel grotere drama dat zich rondom hen afspeelt. Vond ik ook zo goed inObchod na Korze (1965) - MovieMeter.nl
De mens blijft een egoïstisch wezen.
Dat einde paste voor mij dan ook perfect in die onverbiddelijke logica. Ik vond 'm perfect. Maar dat zal wel aan mij liggen.

Dan is mijn conclusie eigenlijk wel juist want egoïstistisch is ook hetgeen ik concludeer. En die kleinzieligheid het bestaat echt en wellicht nog meer op het platteland. Ik kan daar echt boos om worden dat mensen over futiliteiten zitten ruzie maken (soms denk ik dat ze het leuk vinden of dat ze het uit verveling doen). Het is overtuigend gebracht zeker wel maar ik kan daar niet van genieten.

Deels ligt het aan jou denk ik . Maar dan niet zozeer aan jou maar aan het perspectief waaruit je het bekijkt, volgens mij heeft de regie een heel ander perspectief voor ogen.

Het is een anti-oorlogsfilm, het verboden spelletje uit de titel wordt niet door de kinderen gespeeld maar door de volwassenen, die voeren oorlog en hebben een blinde haat naar elkaar (nergens wordt uitgelegd waarom ze elkaar haten). De oorlog zelf is het verboden spelletje. En de kinderen imiteren het, ze spelen hetzelfde spelletje als de volwassenen echter doden ze niet, en ze imiteren ook de gevolgen zoals door "begraafplaatsje" te spelen. De volwassen buren die ruzie maken spelen datzelfde verboden spel op kleine schaal. En de kinderen doen hun ouders na.

Na de kijk van de kinderen volgt de kijk van de tieners, die imiteren hun ouders niet meer, integendeel, die zetten zich van hen af. De oorlog en wat hun ouders doen zal hen worst wezen, ze snappen het spelletje niet en het interesseert ze ook niet, het enige wat hen interesseert is liefde. De film laat zien hoe bespottelijk oorlog en de term 'vijand' is, oorlog is een ruzie tussen twee identieke gezinnen die naast elkaar leven en elkaar haten zonder te weten waarom. De tieners doen daar niet aan mee.

En de oudste, jongvolwassen, kinderen uit het gezin die moeten er ook niets van weten en slaan voor het verboden spelletje op de vlucht.

Dat is nou wel de juiste conclusie . Het einde van de film is heel hard, het liet me ook K.O. achter, maar oorlogen kennen eenmaal geen happy end, van een anti-oorlogsfilm kun je (achteraf) niets anders verwachten.

De grootschalige gebeurtenissen van de oorlog worden bekeken door de ogen van twee kinderen. Terwijl miljoenen sterven, ga je medelijden voelen met die ene hond. Op kleine schaal kun je gemakkelijker sympathiseren. Het is straf dat ze twee kindacteurs zo naturel kunnen doen ogen. Dat ligt ook aan de montage. Brigitte Fossey wordt soms in close-up getoond in een reactie. Het bombardement kreeg ze pas achteraf te zien. De willekeur wordt aangetoond: toevallig is zij degene die overleeft. Het boerenleven wordt niet geïdealiseerd. Burenruzies, schijnheiligheid en lichte vormen van kindermishandeling waren deel van het leven. Narciso Yepes speelt de anonieme Romanza, soms doodgeslagen door beginnende gitaristen, maar hier zeer sfeervol gebracht.

Een geslaagde veelgelaagde oorlogsfilm met fantastisch acteerwerk van de piepjonge hoofdrollen. Na een hartverscheurend begin ontplooit zich het verhaal rond twee twistzieke boerenfamilies in een al even verscheurd Frankrijk. Uiteraard krijg je een beeld te zien van een platteland dat tot vervlogen tijden behoort. Maar dat doet er niet toe. Het dient tot decor om de kleinzieligheid van de mens tentoon te spreiden. Tot in het absurde toe, want sommige momenten in de film hebben meer met zwarte komedie te maken dan met drama. En dat wordt dan geplaatst tegenover de oprechtheid van de kinderwereld. Een heel puur werk van Rene Clement. Chapeau.