
Jeux Interdits (1952)
Alternatieve titel: Forbidden Games
Frankrijk
Drama / Oorlog
86 minuten
geregisseerd door René Clément
met Georges Poujouly, Brigitte Fossey en Amédée
Als de Nazi's in 1940 Parijs binnenvallen, verliest een klein meisje haar beide ouders. Een familie van lijfeigenen vangt haar op, en ze raakt snel bevriend met de zoon. Beiden proberen ze de sterfgevallen om hen heen te verwerken, wat ze doen door middel van het aanleggen van een begraafplaats voor dieren.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=6_m00tBc1I4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,0 / 11150)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)Hoe kinderen van de realiteit om hen heen spelletjes maken was toevallig erg herkenbaar voor me. Ik woon in Spanje, en mijn mond viel namelijk open van verbazing toen ik laatst een kind hoorde roepen: "laten we 'werk zoeken' spelen!"

Ook mooi hoe de film die vijandige buren portreteert, een normaal gezin, net als die van de hoofdrolspelers, beiden met een zoon in huis die liever in leven blijft dan aan het front vecht, en beide gezinnen met goede intenties, waarbij steeds alles verkeerd en als vijandig wordt geinterpreteerd en keer op keer escaleert. De twee jongeren die op elkaar verliefd worden begrijpen dan ook niets van het verboden spelletje wat hun ouders spelen.
Acteerwerk is overtuigend, met mooie beelden, en mooie muziek. De gitaarmelodie die gespeeld wordt heet Romance (youtube), het is een oud stuk dat destijds door de Spaanse gitarrist Narciso Yepes uit de vergetelheid werd gehaald.
Het einde was even slikken en aanvankelijk onbevredigend, maar doet niets anders dan ons uit die roze wolk van de kindergeest halen en terug naar de realiteit van het verboden spelletje brengen.
Goede film.
Vooral verdienste voor het boek dat een evenwichtig beeld geeft van een kind dat verlies moet verwerken. En daarnaast de harde oorlog dat het leven op het platte land komt verstoren. Regisseur René Clément behoudt die simpele weergave met tegelijkertijd toch veel impact.
De film is soms wat verouderd en werken met kinderen is zeker niet gemakkelijk. Maar toch is dit een zeer aangename film. De muziek van Narciso Yepes (naar een melodie uit de 19e eeuw) is soms wat te bombastisch, maar past wel bij de film.
Oudere films, voornamelijk wanneer ze zwart-wit zijn, hebben bij sommige mensen toch een stigma van stoffigheid over zich heen hangen. Dit is zonde, want juist veel van deze films zijn een stuk tijdlozer en gedurfder dan je zou denken. Ook Jeux Interdits (de Engelse titel is Forbidden Games) is een film zoals ze tegenwoordig niet snel meer worden gemaakt. Wanneer de film net één minuut bezig is, en we de vijfjarige Paulette, haar ouders en de hond in juni 1940 te midden van een stoet Fransen zien vluchten voor de Duitse opmars, laat Clément gelijk zien dat we niet op een suikerlaagje hoeven te rekenen.
Volledige recensie Jeux Interdits (1952) ? Kinderen en de dood | Nadelunch.com
Kinderen moeten beschermd worden tegen de akeligheid van de dood, zo lijkt het vaak in onze tijd. Weinig filmmakers durven dit terrein dan ook echt met beide voeten te betreden.
Mooie en zeer vakkundig gemaakte film. Opvallend goed en naturel acteerwerk van de twee kinderen.
Het wordt nergens zwaarmoedig, terwijl er toch ernstige dingen gebeuren. Duidlijk wordt zo wel dat de kinderen de gruwelen wel meemaken, maar zo een beetje op hun eigen manier verwerken. De dood van Paulette's ouders en de broer van Michel dringt niet echt tot hun door..
Het gitaargepingel van de soundtrack lijkt wel vele jaren later gebruikt (misbruikt) door Julio Iglesias in 'Quiero'???
Het gitaarstuk heet in mijn muziekboek 'Romanza', is uit de 19de eeuw en de componist is onbekend.
Je hebt helemaal gelijk en ik had het ook! Ik heb het even nagezocht, maar 'Romanza' is inderdaad gebruikt in deze film en is tevens gebruikt door Julio in 'Quiero': Romance (guitar piece)
Nauwelijks in staat om de wrede werkelijkheid te bevatten neemt Paulette haar dode hondje mee (dat stuiptrekt en dus wel echt lijkt te sterven), en ze komt uiteindelijk terecht bij een boerenfamilie. Daar ontfermt de jongste zoon Michel zich over haar als een grote broer, en samen begraven ze het hondje.
Dan volgt iets wat nogal luguber lijkt maar toch heel realistisch is: kinderen spelen immers de werkelijkheid na.Michel zoekt dode dieren - en helpt het lot soms een handje- om Paulette gelukkig te maken. Volgens haar kinderlijke logica is het dan namelijk gezelliger op de begraafplaats voor haar hondje.
Jeux Interdits werkt zo goed omdat het met een heel persoonlijke, kleine historie de gruwelen van de oorlog toont, op een subtiele manier. Daarbij zijn beide jonge hoofdolspelers geweldig- met name het kleine meisje speelt heel naturel en ingetogen. De scene bijvoorbeeld dat ze de familie ontmoet en een glas melk aangeboden krijgt en dat stuurs afwijst, of de laatste hartverscheurende scene als ze Michel hoort roepen en op zoek gaat naar haar vriend- ik geloof niet dat ik ooit een betere performance van een jong kind op film zag. Ook de bijrollen zijn goed, met name de vader en de stervende broer vond ik overtuigend.
De mens blijft een egoïstisch wezen.
Dat einde paste voor mij dan ook perfect in die onverbiddelijke logica. Ik vond 'm perfect. Maar dat zal wel aan mij liggen.
haha, het ligt aan jou, alexspyforever, maar geen probleem hoor. Ik vond het net geniaal die genadeloze portrettering van die plattelandse kleinzieligheid, ondanks het veel grotere drama dat zich rondom hen afspeelt. Vond ik ook zo goed inObchod na Korze (1965) - MovieMeter.nl
De mens blijft een egoïstisch wezen.
Dat einde paste voor mij dan ook perfect in die onverbiddelijke logica. Ik vond 'm perfect. Maar dat zal wel aan mij liggen.
Dan is mijn conclusie eigenlijk wel juist want egoïstistisch is ook hetgeen ik concludeer. En die kleinzieligheid het bestaat echt en wellicht nog meer op het platteland. Ik kan daar echt boos om worden dat mensen over futiliteiten zitten ruzie maken (soms denk ik dat ze het leuk vinden of dat ze het uit verveling doen). Het is overtuigend gebracht zeker wel maar ik kan daar niet van genieten.
Het zal wel aan mij liggen, zeker maar ik werd juist behoorlijk pissig bij het einde van een anders vrij sterke film. De film was genietbaar dankzij de kinderen die heel naturel speelden. Wat de volwassenen deden was niet bijster interessant, zij hielden zich meer bezig met onderlinge vetes en hun gedrag was veel schokkender dan het verboden spelletje van de kinderen

Het is een anti-oorlogsfilm, het verboden spelletje uit de titel wordt niet door de kinderen gespeeld maar door de volwassenen, die voeren oorlog en hebben een blinde haat naar elkaar (nergens wordt uitgelegd waarom ze elkaar haten). De oorlog zelf is het verboden spelletje. En de kinderen imiteren het, ze spelen hetzelfde spelletje als de volwassenen echter doden ze niet, en ze imiteren ook de gevolgen zoals door "begraafplaatsje" te spelen. De volwassen buren die ruzie maken spelen datzelfde verboden spel op kleine schaal. En de kinderen doen hun ouders na.
En de oudste, jongvolwassen, kinderen uit het gezin die moeten er ook niets van weten en slaan voor het verboden spelletje op de vlucht.
