
Le Jour Se Lève (1939)
Alternatieve titel: Daybreak
Frankrijk
Drama / Thriller
93 minuten
geregisseerd door Marcel Carné
met Jean Gabin, Jules Berry en Arletty
François (Jean Gabin) pleegt een moord en sluit zichzelf op in een hotelkamer. Tijdens de nacht herinnert hij zich zijn liefdesaffaire die tot de moord geleid heeft en 's ochtends, nadat hij een emotionele 'toespraak' gehouden heeft, volgt een dramatische climax.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=TlLqSYt3EdM
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
***** / ***** voor dit vergeten minimalistische meesterwerk.
“Ma'am, I sure like that name; Clementine.”
- Wyatt Earp, My Darling Clementine
4*
Verder viel mij vooral de soundtrack negatief op, al weet ik niet of dat aan de dvd lag of aan de film. De dialogen klonken heel zacht, maar de geluidseffecten dan weer zeer luid. Daardoor heb ik naar de film gekeken met het geluid zeer laag, om te voorkomen dat ik niet bij ieder schot me wezenloos schrok. Het kwam de dialogen echter weer niet ten goede. Ook vreemd dat bij shotwisselingen binnen een scène het geluid ook vaak leek te veranderen. Of je een acteur tijdens een dialoog goed kon verstaan hing soms van het shot af leek wel.
Maar nu genoeg negativiteit, de film heeft ook zo zijn sterke kanten. Het acteerwerk is prima, er zit een heerlijk Frans sfeertje in, maar bovenal de claustrofobische scènes met François alleen in zijn kamer, omsingelt door de politie zijn sterk en zelfs spannend. Dit zorgt ervoor dat het absolute geen vervelende film wordt, maar meer een tegenvaller.
Wellicht ooit nog eens proberen.
3*
3 sterren

Overigens is Berry in zijn rol van ouwe snoeper veruit het best vd cast,Gabin blijft teveel steken in zijn rol van door de maatschappij verminkte proletarier,terwijl ik van Arletty sowieso geen grote fan ben.
Behalve dan dat de kijker gaat sympathiseren met de moordenaar toont de morele onbekommerdhied vd film zich ook in de analyse van de liefdesdriehoek(of vierhoek),thema dat we wel uit meer films van Carné/Prévert kennen.
Waar we het zgn.poetische realisme in moeten herkennen weet ik niet,of het moest zijn in de artificiele decors(als dat geen pleonasme is).
Waar we het zgn.poetische realisme in moeten herkennen weet ik niet,of het moest zijn in de artificiele decors(als dat geen pleonasme is).
Het gaat meer om de conventies die toegepast worden die deze film tot een schoolvoorbeeld van het poëtisch realisme maken. De kruising van ´´poëtisch´´ en ´´realisme´´ suggereert al dat er een paradox in zit, want in werkelijkheid is het een erg geconstrueerde vorm van cinema die veel gebruik maakt van symboliek en karikaturen. Niet erg realistisch dus.
Eigenlijk ontgoocheld over deze Franse topper. Op zich is het verhaal te dun en bepaalde situaties of toedrachten nogal warrig.
Men spreekt van een parel van poëtisch realisme. Vooruit dan maar, maar echt bekoord heeft deze "Le Jour se lève" niet gedaan.....op het respect voor de acteur Gabin na, natuurlijk.
Graag werd hij dan bijvoorbeeld gestopt in een rol van brave werker, aan wie het echt geluk is voorbij gegaan ("een overvolle tram die voor hem niet stopte", zegt hij in deze "Le Jour se lève)
Terwijl het regent

Ik was ook wat teleurgesteld in deze film. Ligt denk ik zoals al eerder vermeld aan de Dramatische motor die niet echt aanslaat omdat de finesse van de vierhoeksrelatie onduidelijk blijft. Toch zitten er wel mooie shots in, zoals het shot waarin hij 4 trappen naar beneden loopt zonder 1 cut. Waarbij de camera birdseye 4 trappen meedaalt. Niet bepaald makkelijk te doen denk ik. Dat ingewikkelde shot voegt helaas verder niets toe... Das dan wel weer erg jammer.
De flashbacks zorgen er in ieder geval voor, dat ik toch wel een sterke sympathie voor hem kreeg. Wel blijft de echte aanleiding tot de moord, ietwat vaag. Dat had wel iets duidelijker verklaard kunnen worden. Toch zijn de tragische gebeurtenissen overtuigend genoeg om een lichte vorm van emotie op te wekken. Het einde, waarbij ikal vreesde dat hij zelfmoord zou plegen, is in feite al net zo tragisch, als het liefdesverhaal. Wel knap ook dat het nog behoorlijk spannend is.
Het is pas de tweede film, die ik zag van Marcel Carné, maar het is wederom een goede, al is Les Enfants du Paradis nog wel een stukje beter zelfs.
3,5*
Marcel Carné’s Les Enfants du Paradis (1945) stelde mij vorige jaar een tikkeltje teleur, gezien de loftuitingen waarmee de film doorgaans wordt ontvangen. Le Jour Se Lève is iets minder bekend, maar alsnog een behoorlijke 'lijstjesfilm'. In de film zie we Francois iemand neerschieten en zich in zijn kleine appartement verschuilen voor de steeds meer toestromende politie, terwijl we daarna pas geleidelijk achter de oorzaak gaan komen. De toegepaste techniek van het zien van een gebeurtenis, en daarna in flasbacks de zaken die ertoe geleid hebben, was destijds nog vrij vernieuwend, maar werkt uitstekend.
Jean Gabin was een van de grootste Franse acteurs van zijn de tijd, en speelt ook hier goed. Cinematografie en belichting zijn net als bij Enfants ook hier van hoge kwaliteit, ondanks dat er vier verschillende cameramannen voor verantwoordelijk waren. De stroming van het poëtisch realisme waar Le Jour Se Lève onder valt echter, zal de komende tijd vrees ik nog niet tot mijn favorieten gaan behoren. Het lijkt echt hit and miss: La Grande Illusion en L'Atalante kon ik behoorlijk waarderen, maar La Règle du jeu weer totaal niet. En ook deze film komt niet verder dan een beleefd zeventje. Echt opgaan in het verhaal en de dialogen van Jacques Prévert kostte me meestal redelijk wat moeite, en regelmatig tevergeefs.
Een degelijke 3,5*
Met dank aan TV5Monde, dat mag ook een keer gezegd worden.
Het trage tempo wordt ruimschoots goedgemaakt door de vertolkingen van Gabin en Berry.
De tweede film van Marcel Carné die ik nu bekijk, en opnieuw een meesterwerk. Ben benieuwd of hij ook nog mindere werken gemaakt heeft. Prachtige mise-en-scène en dynamische cameravoering in een setting waar licht en schaduw regeren. Cameraman van dienst was Curt Courant, die onder meer ook met Alfred Hitchcock en Fritz Lang heeft samengewerkt. Op basis van het beperkte lijstje films van Carné die ik nu gezien heb, moet hij voor mij voorlopig niet onderdoen qua storytelling.
De hoofdrol is weggelegd voor Jean Gabin, iemand die me nog nooit ontgoocheld heeft, en ook hier levert hij van begin tot eind een bereprestatie. Een man achtervolgd door het verleden en verloren liefde, bekijkt middels flash-back terug op zijn leven, een techniek die enige tijd later volop zou gebruikt worden in de Amerikaanse film noir. Ook de andere rollen zijn prima ingevuld met de dames Jacqueline Laurent en Arletty, en vooral de gewiekste hartebreker Jules Berry.
Laten we tenslotte zeker ook een pluim geven aan de schrijver van het script, Jacques Prévert, een legende in de Franse film naar het schijnt, en ik begrijp nu waarom. Hij is verantwoordelijk voor een soort mature dialogen waar men in Hollywood op dat moment een puntje kan aan zuigen (weliswaar rekening gehouden met de Hays code).
Le Jour Se Lève komt over als een film die zijn tijd vér vooruit was. En het is ook gewoon steengoeie cinema. Het eindshot alleen al is een beloning voor het bekijken van deze film.