L'Armée des Ombres (1969)

Of beter; schaf deze geweldige film gewoon aan. Kost geen drol.

Zeer serieuze film over het Franse verzet in de Tweede Wereldoorlog. Helpt ook wel als je deze film met een bepaalde instelling gaat kijken. Verwacht geen heroïsme of een boodschap over broederschap of hoop of iets dergelijks. De kleuren zijn somber,de boodschap behoorlijk deprimerend maar tegelijkertijd ook zeer realistisch over de compromisloze beslissing die genomen moesten worden in die tijd.

De manier waarop Melville gebruik kan maken van stilte is me al, in iets grotere mate, eerder opgevallen in de enige andere film die ik van hem zag: Le Cercle Rouge. Melville weet een scéne waarin het volkomen stil is op het tikken van een klok na zo bloedstollend spannend te maken waardoor het haast lijkt of je zelf aanwezig bent. En juist dat tikken van de klok is het die de scéne maakt. Dat soort achtergrondgeluidjes maken je één met de film en zorgen dat je meer opgaat in datgene wat je ziet. Verder is er ook weinig muziek aanwezig in de film, maar de momenten dat er wel muziek aanwezig is tilt dit de sfeer van de scéne op precies de juiste manier weer wat omhoog.

Deze film straalt gewoon zoveel professionaliteit uit en is gewoon zo mooi in beeld gebracht dat het het grootste gedeelte echt een genot is om naar te kijken. Ook het feit dat Melville zelf deel uitgemaakt heeft van de verzetsgroep draagt bij aan de geloofwaardigheid van het portret dat hier geschept wordt.

De rustige manier van vertellen moet je wel liggen en kan in het begin even wennen zijn. Ook sprong de film op sommige momenten een beetje van de hak op de tak waardoor het lastig te volgen kan zijn. Daarmee is eigenlijk het grootste minpunt van de film wel genoemd, sommige stukken waren ook een beetje saai maar veel moeite om daar door te komen was absoluut niet nodig.

Al met al een zeer sterke film die veel meer bekendheid zou moeten genieten. Raak steeds meer geïnteresseerd in deze regisseur en ga zeker in de toekomst meer van hem zien. 4*

Indringende film die op ongekende wijze verbeeldt hoeveel moed het vergde om in het verzet mee te doen. Tot zelfs het uitschakelen van eigen kameraden aan toe. Als kijker raak je behoorlijk betrokken bij de personages uit L'armee des ombres. Het tempo is rustig, wat vanwege de spanning alleen maar goed werkt, en de verhaallijn is ondergeschikt aan de karakteruitwerking. Verder fraaie muziek en duistere cinematografie. Een goeie film dus, een van de beteren over het verzet in WO II. Toch geef ik op oorlogsgebied de voorkeur aan literatuur.

Een film die bepaald niet vrolijk stemt, maar wat is ‘ie goed!
Fraai en doeltreffend gebruik van de groen/blauw/grijstinten, het maakt de beelden van verlaten landwegen en smalle straatjes op een stemmige manier toch zeer sfeervol en het sluit goed aan bij de eigenlijk vanzelfsprekende kille en grauwe toon van een film als deze.

Het verloop van het verhaal vond ik zo nu en dan wat lastig om te volgen. Maar gek gezegd, eigenlijk doet het verhaal er niet eens zo heel veel toe, het is vooral een schets van gebeurtenissen rondom een aantal leden van het Franse verzet. Ik was er van onder de indruk hoe hard en genadeloos deze mensen soms waren, ook noodgedwongen moesten zijn. Het waren uiteindelijk toch ook allemaal maar "gewone" mensen, die uit liefde voor hun vaderland en hoop op vrijheid soms de meest onmenselijke beslissingen moesten nemen.

Het verteltempo ligt vrij laag, maar dat maakt wel dat elke scène de aandacht krijgt die hij verdient en bovendien zorgen het uitstekende acteerwerk van Lino Ventura en een aantal zeer beklemmende momenten er beslist voor dat je aandacht er wel bijblijft.

Een zeer aangrijpend relaas, dat realistisch aanvoelt en me vermoedelijk nog lang zal bijblijven.

Lichte tegenvaller, deze film over verzetstrijders van Melville. In sfeer is het een sobere film geworden, geen spat heroïek komt er aan te pas. Het klinische kleurgebruik van hem (grijs en vooral veel donker) doet maar saai aan, terwijl ik dat in Le Samouraï juist zo cool vond. Beetje flauw wellicht, want de insteek van de film is juist dat klinische, maar het deed me dus echt niks. Af en toe had L'armée des ombres nog wel aardige indrukwekkende scenes, maar over het algemeen kan ik niet meer geven dan een gemiddelde score.

Nauwelijks gehinderd door enige verhaallijn voert J.P. Melville een film op over la resistance de la Seconde Guerre mondiale. Een karakterschets kan ik het niet noemen; hoewel een aantal interessante personages de revue passeren (met name Ventura en Signoret), leiden ze allemaal zo'n ascetisch, Spartaans bestaan dat je je afvraagt of het nog wel mensen zijn. Ventura wordt gered van de dood; een bedankje kan er niet af, hij spreekt vijf woorden en sluit zich vervolgens een maand op, waarop hij wetenschappelijke verhandelingen gaat lezen. Melville heeft zo'n afstandelijke, kille registratie gemaakt, gespeend van elke vorm van humor, dat het waarschijnlijk niet verder van de werkelijkheid af had kunnen staan. Als stijlfiguur vind ik deze klinische benadering geen fijne keuze.

Met een Lino Ventura en een Simone Signoret kan zo'n film niet meer stuk. Schept een duidelijk sfeerbeeld uit die duistere periode tijdens de Tweede Wereldoorlog. Absolute must voor wie zich interesseert in deze brok geschiedenis. 4*.

Matige film over een aantal leden van het Franse verzet ten tijde van de tweede wereldoorlog. Vanwege het ontbreken van een duidelijke verhaalstructuur werd het geheel nogal langdradig. Desalniettemin zitten er wel een paar goeie scenes tusssen. Somber in beeld gebracht met weinig kleur.

Deze komt bij mij op de plank bij Band of Brothers en nog een tiental oorlogs-/verzetsfilms waarvan ik vind dat ze verplichte kost zouden moeten zijn. Een eerbetoon aan mannen en vrouwen die de moed hadden zich te verzetten en te vechten tegen de Duitse agressor. Of deze film op waarheid berust weet ik niet; de suggestie wordt wel gewekt. Een waardig monument voor het Franse verzet, zonder een spoortje romantiek, boeiend tot het einde.

Bijzonder trage en onevenwichtige film over het Franse verzet, waarin elke vorm van opwinding of spanning veelal ontbreekt. Gelet op de zware rolbezetting en de kwaliteit van de andere films van Melville een regelrechte teleurstelling. Goed dat Simone Signoret meedoet, want die speelt zoals altijd gewoon Signoret en daar is weinig mis mee.
Ik heb begrepen dat Melville tijdens de oorlog zelf in het verzet gezeten heeft en wellicht hebben zijn ervaringen daar hem parten gespeeld bij het maken van deze veel te afstandelijke film.

Zijn ervaringen hebben hem wellicht parten gespeeld en (wellicht) daardoor is het veel te afstandelijk? Wat een rare stelling. Het zou juist eerder voor een persoonlijke(re) film hebben moeten zorgen. En zo kwam de film bij mij althans ook over.

Ik ben het met je eens dat het een persoonlijke film is. Maar ik vind dat Melville te veel afstand neemt tot de personages, waardoor het over het algemeen een vrij oppervlakkig relaas over een aantal verzetsmensen geworden is. Alsof Melville bang was om z´n eigen ervaringen / emoties een rol te laten spelen. Zo kwam het althans op mij over. Gezien de kwaliteit van o.a. Le Cercle Rouge en Le Deuxième Souffle had ik een veel betere film verwacht, zeker gezien de topcast.

Dit is typisch zo'n film waarvan 'Jan Modaal' hem zou afdoen als "oersaai", maar waar de cinefielen onder ons om een of andere reden toch (erg) geïnteresseerd in kunnen worden.

Het eerste kwartier vond ik geweldig schoon, daarna had ik het af en toe wat moeilijker. Ik had meermaals het gevoel dat ik ergens iets van het verhaal gemist had (?), maar waarschijnlijk kwam dit gewoon door de eerder onconventionele wijze van het voorstellen van een verhaal (in die zin dat het niet gewoon één duidelijk afgelijnd verhaal was maar veeleer een weergave van gebeurtenissen van een aantal spilfiguren in het Franse verzet). Desondanks was er iets in mij dat graag naar de film bleef kijken. Dat kan alleen maar een compliment voor de regisseur betekenen.
Het viel mij hier bijzonder op hoe alles zo mooi en juist in beeld gebracht werd. Nergens bijzonder 'experimenteel' ofzo, en toch viel het mij op. Geweldige kleuren, geweldige beelden, mooi in beeld brengen van de gebeurtenissen.

Ik ben normaal gezien altijd wel te vinden voor een sterk (duidelijk afgelijnd) verhaal, maar hier kon ik me wel tevreden stellen met wat ik kreeg, ... denk ik ...?

Moeilijk om te beoordelen...

Bericht verplaatst naar Film > Toplijsten en favorieten > Toplijsten (centraal topic)

ben echt geen grote Melville-fan, maar deze kon toch nog wat boeien. hoe dan ook, het blijft oersaai.

Saaie en langdradige film zonde van mijn tijd geweest

Hij veraadt zichzelf omdat hij aan het begin afgesproken had mochten ze in de cel beladen beide een cyaankalipil zouden nemen. Felix had die niet vandaar dat hij 'm 'kwam brengen'.

Film met een van de mooiste mise-en-scene.

Smullen geblazen. Verzetsdrama (met de nadruk op het laatste) zonder toeters en bellen. Wie het moet hebben van een opwindend en geromantiseerd verhaaltje met helden en zo, kan deze maar beter links laten liggen. Er zit geen greintje avontuur of glamour in de film. Melville doet het met een soort grauwe realiteit van enkele schaduwen die hun lot al hebben geaccepteerd.

Opererend in bleke, vale kleuren die elkaar uitsluitend het hoognodige vertellen. Zoals bij de kapper. Af en toe dat Melville een kalme voice-over inzet om de versteende mentaliteit van Gerbier te accentueren. Ventura's ijzige blikken en hardvochtige beslissingen doen de rest. De scène met de verrader gaat door merg en been. Praktisch en doelmatig. Dan maar met een doekje.

Melville neemt de tijd voor deze ijskoude wereld, z'n enscenering is imponerend (het stoeltje heeft niet voor niks de poster gehaald) en de timing van de verder best fraaie muziek is perfect. Als het hachelijk wordt is het stil en zo staan ook bij de kijker alle zintuigen op scherp. De reactie van Mathilde wanneer ze hoort over Lepercq, zegt alles over deze ingetogen, sobere parel.

"Echte" mensen stonden op de voorgrond in dit trage, realistische (bijna surrealistisch), beklemmend werkende en grimmige oorlogsdrama. Het eerbetoon aan het Franse ondergrondse verzet werd hoofdstukgewijs verteld. Een verhaal over geheime, stille kameraadschap, woordloos meegevoel, benarde omstandigheden, angst en engte. Er werd uitstekend geacteerd.

Opvallend vond ik dat in een interneringskamp (van de bezetter) de Franse vlag wapperde.

'Le Samouraï' blijft de beste Melville, ook na het zien van deze prent. Goede film deze 'L'Armée des Ombres', maar ik had meer verwacht. De film ademt een zeer trieste sfeer en kent best wel boeiende karakters. Dat is ook maar goed, wat verhaaltechnisch deed het me niet altijd zo veel. Misschien komt dat ook door de opbouw of de onsamenhangendheid. De stijl van Melville bevalt me in ieder geval wel. Heb naar een goede film zitten kijken, met een paar spannende en sterke scènes, maar had gehoopt op meer.

Het kamp stond onder bewind van de collaborerende Vichy Fransen(zoals heel zuid-oost Frankrijk), zoals je misschien ook had op kunnen maken uit de kamp commandant.
De Vichy Fransen voerden de franse vlag zoals wij die kennen, de Vrije Fransen hadden de franse vlag met daarin het Lotharingskruis

bedankt voor deze info!

Ventura in het verzet

Ik had L'Armée des Ombres indertijd eigenlijk een beetje blind aangeschaft. De DVD was sowieso spotgoedkoop, maar de voornaamste reden van aanschaf was Lino Ventura. Zo'n klassebak uit de Franse cinema wiens films niet altijd even simpel te vinden zijn. Het was pas later dat me opviel dat hij dit keer onder regie van Jean-Pierre Melville speelde. Een mooie meevaller aangezien mijn kennismaking met de regisseur, Le Samouraï, een heerlijke film was. Weliswaar even tijd moeten vrijmaken vanwege de lange speelduur, maar hier dan toch eindelijk eens voor kunnen gaan zitten.

Vind Le Samouraï nog net een tikkeltje beter trouwens, maar voor de rest zijn het allebei enorm sterke films. Het interessante aan L'Armée des Ombres is dat het geen heroïsch beeld van het verzet oproept. Geen ultieme ontsnappingspogingen die alle wetten van de logica tarten, één reddingspoging wordt simpelweg geannuleerd omdat een dokter zijn toestemming niet wilt geven om de patiënt te verhuizen, maar gewoon een stel mensen die tegen wil en dank in een oorlog zijn beland. Geen bordkartonnen personages, iets wat nog eens geweldig wordt versterkt met de interne monoloog van Gerbier, en een oerdegelijk plot. Ben normaal absoluut ook geen fan van 'en met dat personage gebeurde dat en na de gebeurtenissen overkwam dat personage nog dat' opsommingen aan het einde van de film maar ik merkte dat het me bij Gerbier en de zijnen effectief wel raakte. Sowieso is de stijl van Melville wel ideaal voor deze film. Hoewel het natuurlijk moeilijk is om al echt van een lijn te spreken terwijl ik nog maar 2 films uit het oeuvre van Melville heb gezien, is er iets enorm herkenbaars aan de film. Die grijstinten, dat koele van de personages, ... Erg leuk.

Ondertussen mijn 6e film die met Lino Ventura zie en hij heeft me eigenlijk nog geen enkele keer teleurgesteld. Hier en daar duikt hij wel eens op in een mindere film (Cadaveri Eccellenti schiet me zo meteen te binnen) maar als acteur is hij altijd heerlijk op dreef. Hier is dat niet minder waar en Ventura trekt de film naar zich toe. Die scène met het executiepeloton waar hij met zichzelf palavert of hij gaat lopen of niet.. Heerlijk gebracht door Ventura. Het zou echter verkeerd zijn om te zeggen dat hij de enige spilfiguur is in het geheel aangezien acteerkanon Simone Signoret ook uitmuntend is. Verder nog sterke bijrollen van Paul Meurisse en Jean-Pierre Cassel.

Zonde eigenlijk dat Melville zo vroeg gestorven is. Hij heeft weliswaar wel een deftig oeuvre achtergelaten, maar volgens mij zit de kans er wel in dat hij één van mijn favoriete regisseurs gaat worden. Moet maar eens achter Le Cercle Rouge gaan, lijkt me ook nog wel een uitstekende film te zijn.

4*

Een film die hulde brengt aan het Franse verzet. Een sombere film van Melville : de huilende wind, kale bomen en grijsblauwe kleuren geven de tijden van oorlog een gevoel van troosteloosheid mee. Ik stond vooral versteld hoe ver die mannen bereid waren te gaan om hun idealen te verdedigen en hun strijd te voeren. Heroiek in het veelvoud in het geval van Jean François, die zich gevangen laat nemen en martelen om de bijna dode Felix te gaan redden van de Duitsers. . Een zinloze onderneming maar het illustreert mooi hoe vastberaden de strijd gevoerd wordt. De ontsnappingsscène met Ventura uit handen van de Duitsers vond ik daarentegen zeer onrealistisch. Met de salvo's die werden geschoten leek het me onmogelijk dat hij dit kon overleven.

Een scène die me zo bijblijft is wanneer Gerbier in Londen een pub binnenstapt waar de mensen blijven dansen ondanks er buiten een heftig bombardement aan de gang is. De werkelijkheid wordt plots heel surrealistisch en ik denk dat met leven in tijden van oorlog dit gevoel vaak voorkomt.

Het lot van Mathilde is wrang en staat symbool voor de opoffering die het verzet gebracht heeft voor het vaderland. Weer een interessante film van Melville en net als alle andere films van hem geef ik hem een 3,5*.

Een wat trage maar volwassen film over het franse verzet tijdens de tweede wereldoorlog zonder al teveel opsmuck of belachelijke heldendaden. Elke nationaliteit is in zijn eigen taal neergezet wat dit soort films altijd dat beetje extra authenticiteit geeft.

Dat vond ik het grootste minpunt van de gehele film.

De opoffering van Jean François en de daarop volgende bevrijdingspoging voor Felix die misloopt waardoor de opoffering van Jean François nog zwaarder weegt, en de teleurgestelde wrange acceptatie van die mislukking door Mathilde, Le Bison en Le Masque vind ik mischien wel de beste scène.

Goede film!

L'Armee des Ombres is een sober, ingetogen portret van het Franse verzet. Verwacht geen uitgebreide actiescenes,of zelfs maar heroiek; natuurlijk zijn deze verzetsmensen dappere mensen die alles opgeven en hun leven in de waagschaal stellen voor vrijheid, maar de film toont een onglamoureus (en ik vermoed vrij realistisch) beeld van de verzetsactiviteit. De continue angst voor de Gestapo en voor verraad, de noodzaak om soms ook mede-verzetsstrijders te vermoorden, het eigenlijk geheel opgeven van een normaal bestaan, ook ter bescherming van hun dierbaren - uiteindelijk zijn het gewone mensen die een beetje tegen wil en dank in deze situatie beland zijn. In traag tempo en zonder een echt overkoepelende verhaallijn zien we in een grauw, grijs Frankrijk het verzet in actie, maar dit maakte het af en toe ook wel tot een moeizame zit. Het is interessant , fraai met ook behoorlijke sterke scenes en acteerwerk, maar tevens langzaam en de verregende, deprimerende beelden van het eenzame, beklemmende verzetsleven leidden tot een zware kijkbeurt. Maar zeker voor herkijking vatbaar, en een intrigerende kennismaking met Melville.