"Fitzcarraldo" is not a perfect movie, [..] but as a document of a quest and a dream, and as the record of man's audacity and foolish, visionary heroism, there has never been another movie like it.
- Roger Ebert, 1982.
Dit was inderdaad de gedachte die bij mij overheerste. Hij is op sommige momenten traag, de dub is enigszins vervelend (doch absoluut niet onoverkomelijk), maar het is vooral het waanzinnige aspect dat
maxcomthrilla als eerste noemt dat mij met grote ogen en open mond liet kijken. Wat een grandioze waanzin. Hoe ver kan een man gaan, om zijn dromen te verwezenlijken?
In tegenstelling tot Onderhond vond ik het visueel wel de moeite waard, en ook in de rest van zijn verhaal kan ik me niet vinden, maar het is dan ook persoonlijk en we zijn het eigenlijk wat filmsmaak betreft wel vaker niet eens. Waar hij 'slechts' iets magisch zag (wat de negatieve zaken kennelijk niet overstemde), voelde ik me er in ondergedompeld bij veel scènes.
"Fitzcarraldo" is one of the great visions of the cinema, and one of the great follies., schreef wederom Ebert in zijn tweede review over deze film voor zijn Great Movies serie, en dat karakteriseert mijn gevoel toch een stuk meer.
Maar hij schrijft ook dat je Herzog niet volledig kunt appreciëren zonder bekend te zijn met zijn vele documentaires en meer obscure films. Ik zou daaraan toe willen voegen dat het 'kennen' van de personen Herzog en Kinski, de dynamiek van hun relatie en de productie van deze film, op hun beurt ook enorm veel toevoegen. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar de hierboven al eerder genoemde
Burden of Dreams.
Wat bekendheid met zijn werk betreft, voorlopig heb ik meer nieuwe dan oude Herzog gezien helaas. Op deze,
Aguirre en
Die Große Ekstase des Bildschnitzers Steiner na, zijn de andere 5 Herzogs die ik gezien heb van 2005 en later. Daar moet dringend wat aan worden gedaan.
4*