Letter from an Unknown Woman (1948)

Mooie, klassieke film. Letter from an unknown woman bestaat uit een raamvertelling van de hand van Stefan Zweig, in fraaie zwart-wit fotografie gegoten en met puik acteerwerk van zowel Fontaine als Jourdan. Er heerst inderdaad een sprookjesachtige sfeer, deels door de sneeuw en het decor, soms ook expliciet opgeroepen, zoals in de fictieve treinreis door de wereld. De film overtuigt over de gehele linie en is vakkundig gemaakt, maar écht bijzonder werd het wat mij betreft ook weer niet.

Een overdreven, sfeervolle, bitterzoete, pijnlijke en aangrijpende kwaliteitssmartlap van het zuiverste water, met een tot mislukken gedoemd liefdesverhaal tussen een dromerig meisje en een concertpianist, waarin je zelfs enige psychologische diepte kon ontdekken. De zwartwit beelden waren overwegend donker en rijk aan schaduwen. De nostalgische beelden van het vroegere Wenen waren prachtig en de kostumering werkelijk schitterend.

Dit schitterende liefdesdrama voor de 3e keer bekeken en in tegenstelling tot veel andere jaren veertig films heeft deze film voor mij in kracht nog steeds niets ingeboet. Vooral het ontroerende einde is fenomenaal, een van de mooiste eindes ooit in een film gemaakt.

In mijn recensie van 28 december 2011 schreef ik er o.a. dit over;

Voor mij is dit en blijft dit het meest krachtige liefdesdrama dat ik ooit gezien heb. Alle clichés worden hier vermeden, niks geen 'zij hervinden elkaar en leefden nog lang en gelukkig', voor de hoofdpersonen betekent het einde in deze film ook hun letterlijke einde of te wel hun ondergang. Toen Stefan de brief las en het portret van de jonge Lisa voor zijn geest verscheen werd ik toch wel zeer geroerd. Dit soort magistrale scènes zien wij niet zo vaak meer in hedendaagse films.

Waardering: onveranderd 5,0*

Romantische, zelfs wat melodramtische film, waarbij we "unknown" best vertalen als "onbekend voor wat hij voor haar betekende".

Joan Fontaine werd destijds heel dikwijls gekozen voor een sentimentele, aandoenlijke rol en Louis Jourdan bleef zijn stempel van charmeur heel lang behouden. Beiden overtuigen dus wel in deze goed opgezette film van Max Ophuls, hier in zijn US-periode. Eigenlijk ken ik hem best van de Franse films die zouden volgen ("Madame de..." !).

Goed camerawerk, mooie muziek en een doorgaans mooi gesuggereerde neerslachtige sfeer, zelfs in de vrolijker momenten.

Zag hem nu voor de tweede keer. Toch erg hoge noteringen, vind ik.

Goeie film over een jong meisje die een geheime liefde koestert voor een pianist die vlak bij haar komt wonen. Het verhaal wordt op een mooie manier verteld via flashbacks. Zeker wel sentimenteel op sommige momenten, maar dit liefdesdrama heeft een nogal tragische toon (het einde is hier dan ook het beste voorbeeld van).

Een Amerikaans period piece dat begint in medias res en zich afspeelt rond de Belle Époque in Oostenrijk. Het begin is intrigerend: een man heeft een duel aangegaan, maar is oneervol en maakt plannen om er stiekem tussenuit te knijpen. Hij krijgt op het laatste moment echter een brief toegestuurd van een 'onbekende' vrouw waarin staat dat ze ieder moment kan sterven. Vervolgens wordt haar levensloop via flashback uiteengezet.

Liefdesrelaties rond die periode komen tegenwoordig nogal warrig en eenzijdig over, met enerzijds een simpele vrouw die zich laat verblinden door succes en gestalte en anderzijds een man die doet alsof hij luistert, maar in realiteit verzuipt in egomanie. In dit geval wordt de vrouw verliefd op een arrogante scheefpoeper en womanizer die haar uiteindelijk bezwangert en vervolgens dumpt. Jaren later ontmoeten ze elkaar opnieuw en is ze blijkbaar nog steeds helemaal betoverd door haar voormalige one-night stand en geeft ze de alreeds lang gedoemde relatie een nieuwe kans. Zoals het een echt melodrama betaamt is de logica ver te zoeken en begeven we ons langzaam maar zeker naar het rijk van druilerig escapisme dat all-in gaat met pathos. Ik kan me onmogelijk vereenzelvigen met oppervlakkige personages als Lisa en de uiteindelijke boodschap is niet sterk genoeg om er een film rond te bouwen.

Toch wel een eigenaardige film op het eerste zicht. De jonge Lisa is verliefd op een man, maar doordat ze dat nooit echt kenbaar maakt weet die dat natuurlijk niet. En blijft het voor haar een onbeantwoorde liefde. Ze ziet hem om de zoveel tijd terug. Voor haar een hoop van liefde, hij herkent haar dan weer niet omdat ze nooit echt deel heeft uitgemaakt van zijn leven. Zo kwam Lisa bij mij over als een soort stalker.

Het verhaal was toch niet echt mijn ding moet ik zeggen, ik begreep Lisa totaal niet. Louis Jourdan maakt weinig indruk, maar is niet echt slecht. Vooral Joan Fontaine maakt veel goed. Cinematograaf Franz Planer (later nog Breakfast at Tiffany's) en regisseur Max Ophüls kleden de film mooi aan.

Geen film die bij mij de indruk naliet die andere kijkers hier wel hadden. Maar dat maakt de film zeker niet slecht.

Ik zit voor niks voor de tv. Grmbl.

Schitterende film.

De film is gebaseerd op de gelijknamige novelle van Zweig uit 1922. Zweig was sterk beïnvloed door Freud en het verhaal zit dan ook tjokvol psychoanalytische symboliek. Deze betekenissen maken de film gelaagd en interessant terwijl de film als zodanig dus visueel al wonderschoon en het verhaal aangrijpend is.

De film gaat over een onbeantwoorde liefde van een jong meisje. Voor hem is zij slechts een van zijn vele veroveringen: hij sublimeert tegelijk zijn seksuele driften in zijn kunst (pianospel) waarbij hij aldoor naar het hogere streeft en niet door heeft dat de echte liefde altijd voor hem stond maar die hij niet zag. Hij is een narcist die alles wil hebben maar daardoor geen contact heeft met de werkelijkheid (in tegenstelling tot de latere echtgenoot van het meisje die voor de realiteit staat): hij vertelt aldoor leugens en leeft in z’n eigen werkelijkheid. Zij leeft echter ook in een droomwereld maar die is een spiegelbeeld van de zijne: hij is voor haar (onbewust) de vader die ze jong is verloren (Elektra-complex) en terwijl hij het (seksuele) verlies van de moeder probeert te compenseren door alle vrouwen in zijn bed te krijgen (Oedipus-complex), idealiseert zij hem (door middel van zijn prachtige pianospel) om zich volledig aan hem te onderwerpen terwijl zij hem als persoon net zo weinig kent als hij haar kent. Zoals zij in het restaurant alle landen bezoeken zonder er echt te komen, beleven zij de liefde zonder die echt te kennen. Hun liefde is dan ook catastrofaal omdat het voeg of laat schipbreuk lijdt op de rots van de werkelijkheid.

Zoals gezegd zit de film vol psychoanalyse met ook een rol voor Oedipus en Elektra (zoals ook dat haar zoontje in haar bed wil slapen), maar de film gaat aldus bovenal over het psychoanalytisch begrepen groeiproces naar volwassenheid dat een proces is van verwerking van verlies (onthechting van je moeder) waarbij veel mensen, zoals de vrouw en man van het verhaal, proberen dat verlies te compenseren door middel van romantische liefde die een liefdesobject – een ander of zichzelf – idealiseert en zich daaraan vastklampt. Daarbij speelt de film zich af in het Wenen van begin 20ste eeuw waar Freuds leer kon bloeien omdat de maatschappelijke codes zeer beperkend waren waardoor de seksuele lust wordt onderdrukt en werd gesublimeerd maar ook tot de pathologieën van de liefde leidde waar deze film over gaat. Al met al is het een mooie, rijke en fascinerende film.

Een mooi romantisch drama dat vertrekt vanuit een brief en via flashbacks het wedervaren vertelt van een verliefd buurmeisje. Een beetje sentimenteel en melodramatisch, maar wel erg mooi verteld. Een prima sfeer hangt over de film als de hunker naar een onbereikbare liefde.

Prima setting en kostumering daar in de periode rond het jaar 1900 in Wenen. Erg stijlvol en knappe donkere grijszwarte overheersende tinten. Geen standaard romantisch verhaaltje, maar best een bitter verhaal.

Mooie overtuigende rol trouwens van Joan Fontaine als idealistische ietwat naïeve tiener. Een personage met veel flair en uitstraling geheel volgens de mogelijkheden van de actrice. Fijn.

If only...

Tijdje terug opgenomen vanwege het goede cijfergemiddelde en gisteren dan maar eens ingestart. En poeh...hier moest ik wel even inkomen, maar eenmaal onderweg in de latere fases maakt deze film toch wel indruk.

Her verhaal is duidelijk rond Lisa die het van jongs af aan in de bol heeft betreffende pianist Stefan, iets dat zich decennia lang voortsleept, en zich in verschillende fases toont, te beginnen bij de kalverliefde van de nog naar schoolgaande Lisa. En het is vooral die fase die lang duurt en mij niet zoveel doet. Het is de charme van de tweede acte die veel goed doet met name door het besneeuwde decor of het fraaie treinreisje waar de omgeving niet veel meer is dan een beschilderd doek dat rond draait. Maar het is toch vooral de derde acte die liefde, onbeantwoorde liefde, in al zijn drama, tragedie, teleurstelling en veroorzaakte wonden laat zien en daarmee wellicht tot zijn kern komt.

Want buiten het redelijk standaard, zelf clichematig, verhaal is het toch vooral de derde fase die veel toont en de essentie van het verhaal aanboort in de zin van de keerzijde van de liefde. Want de liefde levert toch zelden op wat we zoeken, of hopen of nodig hebben. Ook in dit geval blijkt alle hoop, vlinders en dromen een zelden beantwoordde idylle door een lul eerste klas die haar gewoonweg vergeet en in principe de leegheid zelve is. Desondanks is het gewicht van het leven, het lot en verdriet er niet minder om en zo blijkt deze film toch best wel een treffend en goed geheel rond een goed in elkaar zittend liefdesdrama.

Ik klaag weleens over het Engels spreken in film in landen waar men niet gewoon is Engels te spreken. Deze film is nu precies zo'n uitzondering waar dat geen probleem is. De film speelt zich af in Oostenrijk (en is ook gebaseerd op een novelle van de Oostenrijkse schrijver Zweig) maar het verhaal hoeft zich niet noodzakelijkerwijs daar af te spelen. Het kan net zo goed in Parijs of Londen spelen, anders dan weel films rond het thema Tweede Wereldoorlog.

Fijne film wel. Heel klassiek qua opzet maar fris qua thema's en algeheel gevoel. Fontaine zelf vond ik niet helemaal overtuigen in haar adoratie (haar jongere versie deed dat echt veel beter) maar de film an sich toont het wel prima. Fotografie is aardig, muziek is oké, de sfeer goed. Er is weinig op aan te merken alleen kroop de film nergens onder de huid. Goed gemaakt aangenaam vermaak maar ook niet meer dan dat voor mij. 3,5*.