Los Olvidados (1950)

En tussen de rijken zitten opeens geen invaliden, idioten en ploerten meer?

Ik zeg ook niet dat Los Olvidados neo-realistisch is, ik zeg alleen dat de film me wat deed denken aan films als Ladri di Biciclette en Germania anno Zero die neo-realistisch zijn. Ook realistische drama's uit de eind jaren '40, begin jaren '50 die nergens sentimenteel zijn en die een vrij korte speelduur hebben.



Niet helemaal mee eens, in Rossellini's Germanio anno Zero bijvoorbeeld zijn de personages ook niet helemaal zuiver. Het hoofdpersonage, een klein jongetje vermoord er zijn vader (of ik denk toch dat het zijn vader was) met vergif zodat ze meer te eten zouden hebben. Ook de bijrollen in Germania anno Zero waren nu niet bepaald de meest 'nobele zielen', kijk alleen al naar die leerkracht of de broer van het hoofdpersonage.

En in Ladri di Biciclette steelt de hoofdrolspeler, die aanvankelijk als een eerlijk persoon voorgesteld wordt, een fiets op het einde van de film na een reeks tegenslagen.



Geen enkele mens heeft een perfect nobele ziel in een perfect gezond lichaam, arm of rijk.



In het begin van de film stelt Bunuel vast dat armoede overal zit, of het nu Londen, Parijs of New York is.. hij klaagt daarmee dus niet alleen Mexico aan maar armoede in het algemeen.

In alle Buñuel films zijn rijkelui ploerten(Fernando Rey ).

De tweede film die ik zie van Buñuel en dit is toch heel wat beter wat mij betreft dan Belle de Jour. De film is op momenten keihard en weet alle ellende en armoede die in de film afspeelt enorm goed op mij als kijker over te brengen.

Het verhaal is bijzonder interessant en het ongemakkelijke gevoel dat Buñuel door middel van de film op de kijker probeert over te brengen, komt in het laatste half uur bij mij in ieder geval keihard aan. Ik vond het vervelend dat toen El Jabio dood was, de zwerver keihard stond te juichen. En dan bedoel ik vervelend in de zin van dat die scene mij een naar gevoel gaf en gelijk duidelijk maakte dat alle personages hun slechte kanten hebben. Ook bevat de film sterke bijpassende muziek en zijn de surrealistische scènes op bijzonder mooie wijze in de film verwerkt.

Ja ook mij lijkt deze film een voorganger van Cidade de Deus, maar deze film is beter en weet je als kijker een naar en ongemakkelijk gevoel te geven en dat is gewoon knap. Klein meesterwerk en mijn nieuwsgierigheid voor de rest van Buñuel’s werk is nu echt gewekt.

4,5*

Los Olvidados is een neo-realistische film, maar dan op zijn Mexicaans van Luis Buñuel. Een aantal kinderen wordt in een armoedige omgeving gevolgd. Ze voeren de smerigste streken uit, zoals het beroven van een blinde straatmuzikant. Een van de hoofdrolspelers Pedro dreigt ook het criminele pad op te gaan door de invloedrijke en oudere El Jaïbo. Laatstgenoemde lijkt definitief verloren, maar voor de jonge Pedro is er nog hoop. Mooi dat Buñuel niet alleen kommer en kwel laat zien, maar ook een oplossing probeert aan te dragen in zijn film. Uiteindelijk eindigt de film niet bepaald vrolijk.

Op zich wel een mooi en oprecht drama hoor, maar heel indrukwekkend vond ik het niet. Zo'n begenadigd filmmaker vind ik Buñuel nou ook niet, eerder een beetje omhooggevallen. Iets briljants op zijn typische onderwerpkeuze na, kan ik niet in zijn werken ontdekken.

Sterk.

Goede film die door zijn deprimerende en pakkende status mijn interesse al een tijdje had. Nu moet ik zeggen dat het al met al voor mij wel mee viel. Persoonlijk deed het me niet zo veel.

Als film erg geslaagd, heel mooi in elkaar gezet. Visueel hoogtepuntje was de nachtmerrie, sterke cast en een geloofwaardig realistisch verhaal. Ik vond de film ondanks alle ellende toch niet geheel troosteloos, en ik kan me nooit goed sympathiseren met de Spaanse taal, waardoor emoties niet altijd even sterk aankwamen. Ik had een gevoel dat de personages keuzes konden maken, en het niet hun lot was. Waardoor sympathie wekken voor personages soms moeilijk was.

Audiovisueel, en qua verhaal bovengemiddeld goed. Heeft ook veel charme qua tijdsgebondenheid, en de speelduur werkt in het voordeel.

4 sterren voor sympathie, ik zal Luis films gaan zoeken!

de haren op mijn arm gingen rechtovereind staan

Mijn eerste lange film van Buñuel. Ik hoopte op originele surrealistische scenes, maar daarvoor heb ik net de verkeerde film uitgekozen. Deze film is behoorlijk realistisch, met straatkinderen in de hoofdrol, die zowat iedereen het leven net zo zuur proberen te maken als hun eigen leven is. Ik heb gelezen dat de acteurs voor een flink deel van de straat geplukt zijn waardoor het nog authentieker oogt, verklaart ook dat de acteerprestaties niet altijd even uitmuntend zijn.

Ook de toekijkende kijker wordt niet gespaard, en krijgt een woedeuitbarsting over zich heen in de vorm van een ei die naar ons hoofd gegooid wordt. Wat hebben wij gedaan? Niks toch?

Een goede film, die een aanklacht is tegen de armoede waar niemand wat tegen doet en ertoe lijdt dat arme kinderen arme kinderen krijgen en in armoede en ellende leven, generatie op generatie. Ik vond de film niet eens zo zwart, ik kan me goed voorstellen dat zulke taferelen in de 'ghetto's' van Mexico zich voordeden in die tijd, en de hardheid in de omgang eerder norm dan uitzondering was. In de ghetto's van Brazilie anno nu is het niet veel anders.

Ik hoopte op een bijzondere film en kreeg een gewone goede film te zien. Deze film is in zijn tijd ongetwijfeld vernieuwend en gedurfd geweest, voor mij is ie dat op dit moment niet zo. Ik miste ook elementen die de score hoger tillen. Vandaar dat ik het, lichtelijk teleurgesteld vanwege mijn hoge verwachtingen, hou op 3 sterretjes. Het lukte me ook niet echt om mee te leven, terwijl Buñuel de kijker met deze film juist wil raken, dat speelt ook een rol in mijn (te) magere waardering.

Rauw en vol leven. Vooral dat laatste, dit noodlotsdrama van Buñuel en hoewel je van ver ziet aankomen dat de film niet goed gaat aflopen en er een beginstatement bij zit waarin gesteld wordt dat de film de armoede aanklaagt is dit geen politiek pamflet. Maar eerder een film die armoede psychologisch ontleed en daardoor aanklaagt. Met fraaie genuanceerde karakters en erg sfeervol. Geen helden en nauwelijks echte bad guys en uiteindelijk is het de dynamiek van de straat en de armoede die de ondergang veroorzaakt

Over de discussie neo-realisme of niet: Ik vind dat deze film vrij duidelijk erdoor beïnvloed is. Ik vind dat er lijnen lopen van het vroege werk van Renoir via Visconti naar Buñuel die ongetwijfeld ook DeSica's Shoeshine heeft gezien. Los Olvidados is in wel minder simplistisch en minder sentimenteel en zo'n droomscene vind je in pakweg La Terra Trema niet.

4.0* Dik

Beter dan de andere Bunuels die ik gezien heb.

Had me er wel iets helemaal anders bij voorgesteld. Plotomschrijving hierboven is dan ook wel zéér vreemd. Alsof het om één of ander sadistisch groepje gaat dan er vooral op uit is andere te zien lijden. Dat haal ik er toch niet bepaald uit.

Bunuel zelf ook niet, getuige de korte boodschap in het begin. Ben er op zich niet zo'n fan van (Pickpocket heeft ook zo'n tenenkrommende intro), anderzijds zou je van Reconstruction hetzelfde kunnen zeggen en die staat gewoon in m'n top 10. Heeft misschien wat te maken met het feit dat in het deze (en Pickpocket) niet zozeer onderdeel van de film zelf is, maar met een soort van schooltelevisiestem wordt afgeraffeld.

Soit, een film over straatkinderen en armoe dus. Tijdens het kijken kwam ik ook bij titels als Ladri di Biciclette en Cidade de Deus, ook deze houdt zich op zich wel staande. Vond de personages wat minder genuanceerd dan de meeste hier, ze vallen ook zeker allemaal niet in het grijsgebied. Jaibo is duidelijk de kwaadaardigste, Eyes de fairste. Al is het wel gek dat Bunuel niet hem als hoofdpersonage genomen heeft, anderzijds is Pedro wat nuttiger voor het punt dat Bunuel wou maken.

Vond de droomscene helemaal niks, maar ik heb dan ook echt niet veel met de surrealistische kant van Bunuel. Denk dat het ook wel wat met de techinsche beperkingen van toen te maken heeft. Dat overlay effectje oogde enorm slordig en lelijk, de muziek erbij deed het em ook niet.

Echt raken deed de film me zeker niet, vond enkel Eyes' personage interessant, maar die loopt er eigenlijk maar in de marge bij. Verder werd er ook niet best geacteerd en liet de film me redelijk gewoontjes achter, terwijl er duidelijk meer impact verwacht werd bij de kijker. Maar wél duidelijk beter dan El Ángel Exterminador en Belle de Jour.

1.5*

Na een paar dagen heb ik een bepaald shot van slechts een paar seconden nog in mijn hoofd zitten: Een jong meisje dat waarschijnlijk een hard bestaan leidt vergeet even al haar zorgen op een oude draaimolen. Die blik van tevredenheid die ze in de camera werpt raakte me diep, met afstand het meest ontroerende moment van deze verder mooie film.

De regisseur legde een verband tussen armoede en jeugdcriminaliteit in dit surrealistischachtige, realistische, politieke, bittere en niet sentimentele portret van straatkinderen, die, zonder een greintje hoop op een betere toekomst, moesten zien te overleven in de achterbuurten van Mexico stad. Het verhaal was gebaseerd op ware gebeurtenissen en de cast bestond louter uit amateurs.

Los Olvidados is een in Mexico gedraaide film, waarin Luis Bunuel het neo-realisme lijkt te omarmen, maar er toch net genoeg fantasierijke elementen aan toevoegt om de verbeeldingskracht van zijn eerdere werk niet te verlaten. Los Olvidados is deprimerend, gewelddadig en schokkend en eindigt met het lijk van de hoofdpersoon dat op de vuilnisbelt wordt gedumpt. They lived unhappily ever after.

Niet slecht, maar toch een film die ik rap ga vergeten.

Buñuel is er in ieder geval in geslaagd met deze "Los Olvidados" een schrijnend aspect van de grootstad op de hangen : de diepe armoede die leidt naar ellendige huisvesting, verwaarlozing, ongeletterdheid en straatcriminaliteit waarin de jeugd de trieste hoofdrol speelt. Iemand zegt in de film "Men zou beter de ellende opsluiten dan de jongeren."...
Een resem van schokkende scènes vult deze film die slechts één keer even optimistisch en hoopvol klinkt (de aanpak door de directeur van het gesticht) maar daarnaast ook duidelijk pedofilie en prostitutie als verdere uitlaat suggereert en verder met de prachtige scène met de nachtmerrie van een in het nauw gedreven en radeloze Pedro een inhoudelijk en filmisch hoogtepunt bereikt.
Van de jaren 50-periode, beste Buñuel die ik zag.

Mexicaans neorealisme dat een zwartgallige blik werpt op de gevolgen van armoede. In tegenstelling tot het Italiaans neorealisme hebben de meeste personages weinig of geen goede karaktereigenschappen. Zelfs de blinde bedelaar, die aanvankelijk medelijden opwekt, blijkt uiteindelijk een wrede pederast te zijn. Het ontbreekt de personages vooral aan motivatie en doorzettingsvermogen om een andere richting te geven aan hun uitzichtloze bestaan. Het enige personage dat een sprankeltje hoop vertegenwoordigt wordt continu tegengewerkt door een immorele klootzak genaamd Jaibo en zijn moeder die hem behandelt als een hond. De laatste scène demonstreert op confronterende wijze de zinloosheid van het verzet tegen de gang van zaken. Deze film is inderdaad allesbehalve optimistisch en voelt eerder aan als een alarmsignaal en oproep tot actie. Las Hurdes had een soortgelijke bedoeling, al werden de feiten daar bewust gehyperboliseerd. Verder hebben de Mexicaanse sloppenwijken veel weg van naoorlogs Italië en is er een doorlopend gevoel van wanhoop aanwezig. Buñuel verhindert weliswaar elke kans op sentimentaliteit en voegt hier en daar symboliek toe die doet denken aan zijn vroegere werk. Ik vond het behoorlijk moeilijk om een connectie te vormen met de kinderen en de gebeurtenissen hadden bijgevolg niet de gewenste impact. Er heerste een afstandelijkheid die de kans op inlevingsvermogen beperkte. Het is een film die baat heeft bij een herziening.

Benieuwd naar het werk van de bekende regisseur Luis Buñuel heb ik deze film maar eens opgezet. Deze eerste kennismaking met zijn werk viel mij behoorlijk tegen. Het acteerwerk is best matig. De personages zijn (bijna) allemaal wel erg onsympathiek en hebben veelal weinig positieve karaktereigenschappen. Ik kon weinig met de personages, ook omdat enige echte uitdieping van hun karakters achterwege blijft. De film duurt niet al te lang, maar gaandeweg begon ik mijn interesse toch steeds meer kwijt te raken. Een nogal afstandelijke film die erg weinig indruk maakte op mij. Ook het (overigens nogal abrupte) einde zal waarschijnlijk niet lang blijven hangen.

De personages hoeven toch ook niet altijd maar gelikte Hollywood helden te zijn? Wellicht gewoon ook iets anders dan je gewend bent deze film (?)

Zeker niet. Dat laatste kan kloppen, het was in ieder geval mijn eerste film van Buñuel.

Dit lijkt me nu zo'n film die 70 jaar terug vrij vernieuwend en bijzonder was, maar waar nu op dat vlak weinig meer van overblijft. Wel is dit nog steeds een prima film om te zien die ook op momenten goed gemaakt is, maar zeker op sociaal en psychologisch vlak wat simpel is. Vooral op die vlakken zijn recenter zoveel films gemaakt en beter ook (mede door het acteerwerk dat ook anders is geworden, meer mijn smaak). Niettemin is de film goed verteld. Denk aan zo'n scène dat er een bord staat dat er arbeidskrachten worden gezocht, jochie loopt naar twee werknemers daar en een fade out zonder geluid - als kijker weet je precies wat er gebeurt in pakweg 10 seconden zonder dialoog. En richting het einde wordt de film zelfs nog een beetje meeslepend. Maar tot die tijd is de film ook wat verouderd en afstandelijk. 3,5*.

Straatschoffies...
Situeert zich in de periode van de vele sociale drama's en hierbij aan de films van De Sica denken is een evidentie. Pedro is een jongen die verstoten is door zijn liefdeloze moeder en zich laat meeslepen in de straatcriminaliteit. Hoewel hij enkel op zoek is naar wat aandacht en liefde (hij keert steeds terug naar zijn moeder), zit hij na een moord vast aan een onverbeterlijke delinquent en misdadiger, El Jaibo. Daarna wordt het er allemaal niet beter op en het einde komt best hard over.
Een grauwe en grimmige film over armoede waarbij ze er niet voor terugdeinzen om de zwakkeren in de maatschappij aan te vallen (blinden en invaliden). Waar komt volgende in de synopsis vandaan?? ... "maar om anderen te zien lijden, iets waar zij genot uit halen"... Onzin dit, die kinderen zijn geen sadisten maar hopeloze wezens die tot alles bereid zijn om te overleven. Die blinde bleek trouwens een heel nare man... De film leek haast een directe aanval op de Mexicaanse staat wanneer een ei op de lens van de camera terechtkomt. Het is immers de onverschilligheid van de staat die verantwoordelijk is voor alle ellende in deze film.

Mexico stad, maar eigenlijk heeft dit betrekking op eender welke grootstad waar ook ter wereld, laat men uitschijnen. Achter de mooie artistieke façades voor toeristen en zakenlui speelt zich een paar straten/wijken verder een strijd af om te overleven. Veelal gaat het om jongeren, om verschoppelingen van de maatschappij. (Half)wezen ook die niets meer te verliezen hebben en geen toekomst zien in wat morgen komt.

Ik kan me wel inbeelden dat het er voor 1950 best hard aan toe ging. Vandaag de dag maakt de criminaliteit minder indruk en zie je bijvoorbeeld in Cidade de Deus (Film, 2002) wel nog wat andere dingen passeren.

Maar Los olvidados heeft een prima plot en heeft wat weg van het neo-realistische subgenre. Armoede en criminaliteit staan centraal en gaan hand in hand. Het is eten of gegeten worden. Dat ondervindt de blinde man maar al te goed. Daarom is hij ook alles behalve sympathiek. Deprimerend ...

Stond al jaren op het lijstje maar gisteren dan toch deze klassieker eens gezien.

Voelt een beetje als de missing link tussen Sciuscià (Film, 1946) en Pixote: A Lei do Mais Fraco (Film, 1981) maar wat mij betreft zijn die 2 wel beter.