Pixote: A Lei do Mais Fraco (1981)

Heftig is een understatement wat je hier te zien krijgt. Dit is een meesterwerk. Hector Babenco is een van m'n lievelings regisseurs.

Romantische benadering??? Das wel een van de eh...origineelste opmerkingen die over deze film mogelijk zijn.Waaruit bleek die romantiek?De groepsverkrachtingen?De liquidaties?De roofmoorden?De abortussen in smerige schijthuizen?Het lijmsnuiven?Het minderjarige knapennaakt?Of toch het freudiaanse slot?Ik ben benieuwd.Maar wie MTV filmpjes als LH of CDD,zeker niet slecht verder,rauwer vindt,is natuurlijk getituleerd tot die opinie .
Hoe dan ook:ruig filmpje dat vanwege de kind-amateuracteurs wel wordt gelinkt aan het neo-realisme,maar qua thematiek eerder is geworteld in de cinema novo en qua esthetiek zelfs meer lijkt op seventies eurotrash of shockcinema,ieder mogelijk taboe wordt wel minstens aangeroerd.
De stijl is dus absoluut onvergelijkbaar met CDD,die trouwens was gekopieerd van Hollywood en MTV.Om heel eerlijk te zijn schiet Pixote technisch wat tekort:de montagekeuzes zijn vaak op zijn minst vreemd te noemen en het camerwerk heeft niet de dynamiek die je zou mogen verwachten.Verder verzandt het verhaal later wat teveel in het episodische.Even voor de goede orde:deze film mist absoluut het exotische sfeertje dat we kennen uit favelasploitationfilms uit Rio,speelt grotendeels in SP tijdens de winter.Overigens is Pixote voorzien van een quasi-docu introductie.
De link naar joetjoep is overigens zinloos omdat daarin enkele belangrijke scènes zijn weggecensureerd,naar ik vermoed vanwege het minor male full frontal nudity gedoe(zie ook de poster)maar ook vanwege nog wat andere onappetijtelijke zaken.
Tenslotte is het mijne droeve plicht om een NSB- tje te doen en te wijzen op het feit dat ene Maxcomtrilla de verkeerde film heeft gerecenseerd,deze recensie dient imho te te worden verplaatst naar de film waar deze wel bij hoort(welke dat dan ook moge zijn).Niet dat het mij verder interesseert,maar naieve lezers zouden erdoor in verwarring kunnen geraken, en die mensen wil ik beschermen .

Het lijkt er inderdaad op dat hij het over 'Quem Matou Pixote?' heeft.

Ik begin nu te vermoeden dat Querelle het ook al over die film had,afgaande op zijn recensie die bijna onmogelijk op deze film kan slaan .LOL

Nee ik had het over deze film. En Cidade de Deus vond ik juist nog romantischer dan deze film. Ik vind hem gewoon niet erg rouw, shockerend of indrukwekkend. Nu kan ik me eigenlijk alleen nog het fragmentarische scenario, de donkere en warme(!) kleuren, de vreemde montage keuze (die jij ook aanhaalt) herinneren. En die jongens hebben het toch een groot deel van de film hartstikke naar hun zin. Lekker de pooier uithangen, seks hebben met elkaar. Vervolgens wat melodramatische ontwikkelingen en een freudiaanse eindscene waar je U tegen zegt en voilá: Romantiek.

Maare... stuur maxcomthrilla en een moderater gewoon een berichtje dan word het gecorrigeerd.

Welnee joh,daar gaan ze zelf over.Overigens vermoedde ik al dat iemand die zich Querelle noemt,bepaalde opvattingen over romantiek zou hebben die wat afwijken van de mainstream.Ieder zijn smaak,zei het wijf dat de koe kuste.

Waarom zo op de man gespeeld? Het kan toch ook in andere bewoordingen? En het gaat hier toch over films?

Volgens Wolters:

Romantisch: 1. Gelijk men in een roman aantreft, sterk sprekend tot gevoel en tot verbeelding; avontuurlijk.
2. dichterlijk dromend en geen rekening houdend met de werkelijkheid. 3. als tegenstelling van klassiek.

Vooral de 2e helft van deze film voldoet hier perfect aan.

Op de man spelen Ik poogde in mijn aandoenlijke onhandigheid juist mijn waardering uit te spreken voor de opinies van dhr.Querelle,al kwam dat dan misschien door het pseudo-citaatje van Rabelais niet geheel over.Deze hele draad is onderhand zo hopeloos als de film zelf,zo lijkt het.Amen.

SORRY!!!! Helemaal verkeerd begrepen.

Harde realistische film, bijna in docu-stijl, een soort vroege Cidade de Deus. Laat een zure nasmaak achter. De vele straatkinderen, onwettig, verstoten of ouderloos, vormden een demografische plaag in Brazilië in die periode (wellicht nog altijd). De maatschappij liet hen opsluiten in jeugdgevangenissen, waar ze overgeleverd werden aan het sadistisch personeel onder dekking van de autoriteiten. Want wie maalt nu om één straatschoffie min of meer? You don't exist, zegt de toezichter op een bepaald moment, om hun sociale positie duidelijk te maken. Het is dan ook een doorn in het oog van velen, dat de minderjarigen door een wet beschermd worden, waardoor ze aan berechtiging voor hun misdaden kunnen ontsnappen. Voor de minderjarigen tikt de klok, want ze weten dat ze er op klokslag 18 alleen zullen voorstaan tegen de wereld.

Pixote is de jongste. Hij zit in een groep jongeren die solidair zijn met elkaar, en het is met hen dat hij vlucht en drugs begint te dealen. De jeugdige onschuld wordt gesmoord in aanraking met verderfelijke mensen ( lijm snuiven, aanraking met seks enz. ) en dat biedt hen weinig kansen op een normaal leven. De beelden zijn vaak erg rauw : bah, die wc's vol kak en bloed, die vieze kamertjes, die verkrachting in het begin , deden me echt walgen. En die jongeren werden er onherroepelijk gevoelloos door. Leven wordt overleven. Het is een meedogenloze kijk op een verloren generatie, waarbij Babenco met dringendheid aan de alarmbel trekt.

DVD met engelse ondertiteling te verkrijgen en er is ook een versie met Franse ondertitels beschikbaar... wel een mooie cover vind ik.

DVD COVER (Fr)

Vind deze poster persoonlijk mooier.

In Pixote zijn volwassen niet te vertrouwen, of het nou om hulpverleners gaat, de politie of criminelen, de kinderen worden bestolen, misbruikt en zelfs vermoord. Uitzondering is het archetypische hoertje-met-het-gouden-hart al is ook zij niet erg sympathiek.

Pixote deed me trouwens eerder denken aan Los Olvidados dan aan Cidade de Deus.

Troosteloos realisme in de stijl van een nagespeelde documentaire.

Een film als een mokerslag. Zelden werd het leven van Braziliaanse zwerfkinderen zo heftig in beeld gebracht als door regisseur Hector Babenco, met een zeer overtuigende 14 jaar oude Fernando Ramos da Silva. In het echt ook een straatcrimineeltje. Na ‘Pixote maakte hij nog twee films om daarna zijn oude leven weer op te pakken om vervolgens in 1987, op 19-jarige leeftijd, tijdens een confrontatie met de politie te worden doodgeschoten.

De Argentijnse regisseur Hector Babenco was een drijvende kracht achter de moderne Braziliaanse cinema. Zijn documentaire-achtig verfilmde 'Pixote' vertelt een uitzichtloos verhaal over (her)opvoedingsinstituten, drugsgebruik en -handel, gevangenissen, homo- en hetero-prostitutie, criminaliteit en uiteindelijk moord. Rauw, gewelddadig, eerlijk en ook nu nog shockerend is het de missing link tussen Bunuels 'Las Olvidados' uit 1950 en het eenentwingste eeuwse 'Cidade de Deus' van Fernando Meireilles.