Threads (1984)

Engelse variant op the day after is net zo deprimerend maar niet altijd even boeiend. Voor de jeugdigen, dit was nou de angst die toen leefde. Wel even wat anders dan de angst voor een terroristische aanslag (dat wel weer een stuk reeler is).

Je volgt een familielijn tot verder in de toekomst dat abrupt ophoudt met de geboorte van een ehh mutie, of toxie? Ik had eigenlijk gehoopt op een verhaal vanuit een meer politiek perspectief zoals een evt verdere verloop vanuit het crisiscentrum in de kelder bijvoorbeeld maar het werd een overlevingsdrama van een zwanger meisje in een wereld van stof, kots, bloed en ratten vangen en daar wordt je wel even ongemakkelijk van.

The day after is mooier gemaakt en het vervolg is boeiender verteld. Daarmaast is de atomic blast in the day after een stuk schokkender. Desalniettemin een monumentaal stukje educatie van toen.

Is ooit eens uitgezonden door de VPRO in 1985 of zo. Iedereen was er depro van ! Kan me er niet zoveel meer van herrinerren maar Day after vond ik wat beter.

Indrukwekkend en deprimerend. Ik denk juist dat het heel sterk gevonden is dat er na de blast geen focus meer is op het crisiscentrum en hoe het politiek verder gaat. Niet namelijk, dat is het hele punt van de film. Er valt niet voor te bereiden en er is geen zinnig beleid op zon ramp.

https://motherboard.vice.com/nl/article/wjpayn/de-film-over-kernoorlog-die-een-generatie-traumatiseerde-is-terug?utm_source=motherboardfbned

Ik ben van 1961 en ik herinner mij nog zo goed de sfeer die in West Europa hing in de jaren 70 ..de folder "Wat te doen na een nucleaire aanval" In de kelder schuilen indien aanwezig anders matrassen tegen de muur om tegen de fall-out beschermd te zijn". Meer herinner ik me niet neer maar met zeer politiek actieve ouders.... ik snapte totaal niet waar iedereen zich druk om maakte maar de ANGST SFEER om mij heen voelde ik 24/7. In 1984 was deze film dan ook meer naast een "verplcht-kijken-film" een flash back van 10 jaar daarvoor..En toevallig is mijn familie naam ook KEMP..NU ben ik zelf Mrs. Kemp. En 40 jaar later bijna dezelfde dreiging maar NOOIT wil ik meer die sfeer voelen om me heen NOOIT!! PM Theresa May heeft deze film duidelijk nooit gezien.

Jaren geleden gezien en de film heeft nog steeds zijn impact niet verloren. Kan zo in een toplijst voor dystopische films. In veel Britse drama's is vaak comic relief te vinden maar hier niets van dat. Dat maakt de film een behoorlijk zware -deprimerende- dobber. Wel knap gemaakt voor een dergelijk laag budget. Heb na deze film maar even een komedie gekeken:

Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (2006)

Daar was ik wel aan toe na deze film

Vond deze destijds al een stuk indrukwekkender als de the Day after,die een klein jaartje eerder uitkwam.Threads was toch wat dichter bij huis,en ongewenst,jong zwanger in een Noord-Engelse (Sheffield in dit geval) industrie stad met de werkeloosheid constant op de loer was op zich al deprimerend genoeg.En als dan ook nog de derde Wereldoorlog uitbreekt,inclusief een nucleaire aanval op Groot-Brittannië ,nou dan zijn de vooruitzichten niet bepaald rooskleurig.

Vond vooral de opbouw heel sterk,je ziet aan de hand van nieuwsfragmenten de situatie in de wereld langzaam maar zeker escaleren en de grauwe beelden van Sheffield waar de dagelijkse gang van zaken voor de hoofdpersonen toch al niet al te florissant is,dragen bij aan een naargeestige en steeds troostelozer wordende sfeer.

Toch knap gedaan door de makers ondanks het zichtbare,geringe budget.Het daarbij horende acteerwerk is geen moment hoogstaand maar aan de kracht van de boodschap van Threads doet dat nauwelijks iets af.

En als dan tenslotte de kernaanval wordt ingezet wordt de teneur van de film alleen maar erbarmelijker,een soort van visuele martelgang van de kijker maar het doel van de auteur(s) en regisseur is dan allang bereikt.......Blijf in Godsnaam van die knop af.

Indrukwekkende film die aankomt als een mokerslag.

Goeie film waarin de bewoners van Sheffield zich klaar maken voor een mogelijke nucleaire aanval. Uiteraard destijds een stuk actueler, maar de eerste helft geeft wel een prima tijdsbeeld. De tweede helft is meer documentaire-achtig waarbij een schrikwekkend beeld wordt geschetst van de desastreuze gevolgen van een kernaanval.

Ik ben geboren in de jaren 70 (ik word binnenkort zelfs 50 jaar) en de Koude Oorlog was min of meer op zijn hoogtepunt in de beginjaren 80 toen de VS Ronald Reagan als president had en de USSR (Sovjet-Unie) Leonid Brezjnev als leider had. In 1983 kwam toen ook de rampenfilm "The Day After" uit, die toen in de bioscopen draaide en daar heb ik hem ook als 12-jarige tiener destijds voor het eerst gezien. Deze "Threads" die een jaar later uitkwam, was het het Engelse antwoord op "The Day After" en is een televisiefilm welke gemaakt Is door de Britse televisie (de BBC) en via de televisie heb ik hem destijds ergens in de jaren 80 ook gezien.

"Threads" is een indringend hoewel wat uitgesponnen drama over de gevolgen van een kernoorlog voor de arbeidersstad Sheffield, waarin twee gezinnen gevolgd worden met een zoon, te weten Jimmy Kemp (Reece Dinsdale), en een dochter, te weten Ruth Beckett (Karen Meagher), die op het punt staan om in het huwelijk te treden en mede omdat Ruth zwanger is.

De film (in 4:3 formaat) opent met een spin die een web aan het rijgen is en daarna zien we Jimmy en Ruth die in een geparkeerde auto zitten (Ruth wordt hier ook zwanger) en die via een platform uitkijken op de arbeidersstad (o.a. een staalfabriek) Sheffield, waarbij je het nummer "Johnny B Goode" (werd ook een jaar later gebruikt in de film "Back to the Future (1985)") van Chuck Berry te horen krijgt (naderhand in de film nog een paar keer) via de autoradio en niet veel later vliegt er een brullende straaljager over hun auto. En om hun draait het ook vooral in deze film en nadat de nucleaire bommen zijn gevallen, bevalt Ruth van een dochter, die we ook zien opgroeien en waarmee de film ook op tragische wijze eindigt.

We zien het moment dat de eerste nucleaire bom valt op donderdag 26 mei om 08:30 uur (dat is na circa 48 minuten) in de buurt van Sheffield en dan de gebeurtenissen erna en dat in een tijdsbestek van minuten, een uur, een dag, een week, een jaar en jaren later. Het leven zoals we het kennen eindigt in ieder geval en alle resterende facetten van het normale bestaan ​​vallen na verloop van tijd weg. Er wordt ook rekening gehouden met het hele scala aan mogelijke latere rampen, zoals bacteriële (o.a. Cholera) en stralingsziektes, de onderschatting van de noodzakelijke voorraden, het mislukken van toekomstige gewassen en de verblinding van het grootste deel van de bevolking vanwege cataracten (wazig zicht bij fel licht) wanneer de wolken van de nucleaire winter eindelijk verdwijnen. 3 t/m 8 jaar na de aanval is de bevolking in Engeland ook minimaal.

Hoewel "Threads" bestempeld wordt als een Drama film, kan het ook bestempeld worden als een Horror film, want dit is toch wel één van de meest verontrustende films die ik ooit heb gezien en de film bevat ook geen enkel sprankje hoop of positiviteit. De film is behoorlijk low budget (omdat het een televisiefilm is) en wordt gepresenteerd in docudrama-formaat. Het verhaal van Barry Hines (de schrijver ervan) volgt ogenschijnlijk twee gewone families in Sheffield en een groep ambtenaren (onder leiding van Clive Sutton gespeeld door Harry Beety), die de taak hadden om de stad hulp en ondersteuning te verlenen tijdens en nadat de nucleaire bommen zijn gevallen. Vlak voor de aanval begint gaan zij ook ondergronds. Je kunt hun angst bijna proeven, omdat ze hetzelfde gevoel van angst ervaren als degenen buiten hun versterkte bunker. En ze laten vooral hun nutteloosheid zien (gaan ook allemaal dood) in het bewaren van de orde in een wereld van vernietiging en chaos.

De opening is nogal saai en daarin krijgen we een weergave van het dagelijkse leven te zien en vooral dat van Jimmy en Ruth en hun familie (de ouders en een zusje en een broertje). Maar langzaam komen er hints van dreigend onheil in beeld. Radiofragmenten en televisie-nieuwsberichten (via de televisie krijgt de bevolking ook te zien wat ze moeten doen bij een nucleaire aanval) schallen op de achtergrond van het leven van de personages en vertellen ons over de toenemende spanning in Iran tussen de VS en de USSR (zijn Iran binnengevallen en naderhand doet de VS dat ook in het Westen van Iran). Een beschrijvende groene tekst (met daarbij het geluid van een telexapparaat) baant zich daarbij vaak een weg via een foto, die je als kijker informeert over de binnenkomende onheil, die op weg is naar de zich niet bewuste inwoners van Sheffield.

Wanneer op donderdag 26 mei om 08:30 uur de bommen beginnen te vallen, staart na de schokgolf een man (een vriend van Jimmy die zich beiden verstopt hadden onder een auto) naar de dreigende paddenstoelwolk en zegt hij op een verslagen en angstaanjagende manier:

"Jezus Chris, they've done it. They've done it."

De weergave van de totale paniek en totale chaos onder de bevolking is verontrustend om te zien, en nog erger is het totale onvermogen van de autoriteiten, om de verwoesting veroorzaakt door de nucleaire oorlog aan te pakken. Niets wordt overdreven, er is geen focus op explosies of actie (je ziet wat van de schokgolf en ook wat van de verwoestende vuurzee), de paddenstoelwolken worden weergegeven d.m.v. archief beelden en er is geen grote spanning. Deze worden namelijk vervangen door een constante somberheid, naarmate de stad, haar inwoners en de hele planeet vervallen door de effecten van straling. En het is niet alleen de wereldwijde vernietiging die in beeld wordt gebracht, maar ook de vernietiging van cultuur en beschaving. Oftewel de hedendaagse wereld die we kennen bestaat niet meer.

Wat je allemaal in beeld te zien krijgt is best heftig voor een televisiefilm, want buiten de vele doden (o.a. verbrand en onder het puin zoals het zoontje van de familie Kemp) en zwaar gewonden, zie je ook personages (zoals Ruth en de vriend van Jimmy) speuren naar bestraalde karkassen van schapen (die ze opeten), zie je plunderaars, zie je personages die vermoord worden vanwege eten (zoals een zak chips die iemand meegenomen heeft) en verliezen ze zelfs hun greep op de taal als geheel (zeker degene die geboren zijn na de aanval, want dan zijn er natuurlijk geen scholen meer). Vreselijke gebeurtenissen (o.a. verduistering van het zonlicht en dat een jaar lang, extreme kou vanwege het ontbreken van zonlicht, ziektes, hongersnood en executies) volgen elkaar op en schrijver Barry Hines laat je als toeschouwer geen sprankje hoop achter.

Er is geen soundtrack bij de film, die een apocalyptische stilte vertegenwoordigt, hoewel het soms wordt onderbroken door Chuck Berry's "Johnny B. Goode" en dat ook een keer na de aanval. Oftewel één van de laatste overblijfselen van de pre-nucleaire cultuur. Na de aanval zien we Jimmy nog een keer in beeld rennen naar Ruth (hij wilt er eigenlijk met een auto heenrijden, maar die start niet meer) en dat is tevens de laatste keer dat we Jimmy in beeld zien (oftewel Jimmy is vlak daarna omgekomen door de vuurzee). Ook de ouders van Jimmy (die hadden zich verschuild achter een matras en raken zwaar gewond na de aanval vanwege de vuurzee) en Ruth (hadden zich verschuild in hun kelder samen met een oma) komen vrij snel om het leven en hetzelfde geldt voor het broertje (wordt dood gevonden onder het puin waarbij je één been van hem ziet uitsteken) en zijn jongere zus.

Het draait dus op een gegeven moment vooral om Ruth (verlaat ook naar de dood van haar oma de schuilkelder bij haar ouders) en zij bevalt na circa 100 minuten in het hooi van een schuur van een dochter, met daarbij een blaffende herdershond in de buurt. Daarna gaat het ook heel snel met de tijd, je ziet o.a. heel eventjes 25 december (oftewel Kerstmis), mei een jaar later (dan komt langzaam het zonlicht weer terug met een hoger UV-licht, oftewel grotere kans op kanker), 3 t/m 8 jaren na de aanval (bevolking minimaal) en 10 jaar later, waarbij je Ruth met haar dochter ziet werken op het veld. Ruth valt daarbij om en is ernstig ziek en gaat ook dood. Daarna zie je dat Ruth altijd een vogelboek, te weten "Handbook of Foreign Birds", bij zich droeg als aandenken aan Jimmy die een vogelliefhebber was.

Daarna belanden we 13 jaar later na de aanval (dan zie je ook eerst wat zwart/wit foto's van de opbouw met oude technieken) en zien we de dochter van Ruth samen met twee jongens waarbij er eentje wordt doodgeschoten vanwege het stelen van een brood. Ze raakt dan zwanger van het andere vriendje (geen idee of het vrijwillig was of dat het ging om verkrachting) en bevalt dan uiteindelijk in een soort van een ziekenhuis van een dode baby (is namelijk ingewikkeld in doeken die helemaal bebloed zijn), waarna de film na circa 115 minuten is afgelopen.

"Threads" is de perfecte anti-oorlogsboodschap, hoewel het geen gemakkelijke film is om naar te kijken. De reden waarom het zo angstaanjagend, verontrustend, ontluisterend en schokkend is, is het potentieel, namelijk dit kan echt gebeuren. "Threads" is eigenlijk het soort van film die iedereen eens zou moeten bekijken. De film is angstaanjagend en dat tot elk aspect. Dit is in ieder geval ook een film die je tot denken zet (waar zou je heen gaan ? waar zou je je dierbaren ontmoeten ? hoe zou je kunnen overleven in een wereld waarbij elk stukje voedsel het verschil is tussen leven en dood ? hoe beslist een regering wie er moet leven of sterven met enorme voedseltekorten ?) en zeker in ons huidige tijdperk met de nodige internationale crisissen en gevaarlijke personen aan de macht zoals Donald Trump (nu gelukkig niet meer, maar misschien wel weer over vier jaar en dan is hij ook ouder en gekker en dus gevaarlijker), Vladimir Poetin (het grote voorbeeld van Donald Trump), Kim Jong-un ("Rocket Man on a suicide mission" volgens Donald Trump) en Xi Jinping (vanwege de gelijkenis is in China de laatste "Winnie de Poeh" film verboden).

Hoewel de film al bijna 40 jaar oud is, maakt hij nog steeds indruk en volgens mij zijn er na deze film ook geen reële films meer gemaakt over een kernoorlog. Wel heb je nog de film "The Road (2009)", maar die speelt zich af na een kernoorlog en van de kernoorlog zelf zijn ook geen beelden van te zien.

P.S. Dit was overigens mijn 5000e stem en persoonlijk mening en dat in het jaar dat ik 50 jaar oud ga worden (over minder dan twee maanden). Dus wat betreft past dat aantal mooi bij mijn leeftijd en het zal ook wel even gaan duren eer ik mijn 6000e stem en persoonlijk mening ga halen en gezien het huidige tempo waarin ik tegenwoordig films bekijk (gemiddeld 150 films per jaar), zal dat ergens rond mijn 60e verjaardag zijn

Threads komt toch wel even binnen bij me zeg. Ik heb in mijn leven veel nare, deprimerende films gezien, maar deze film eindigt hier ook erg hoog bij. Hier gebeurt het onmogelijke en zijn de gevolgen zo rampzalig dat er helemaal niks positiefs uit valt te halen. Om het belang van deze film te snappen moet je wel een beetje historisch besef hebben, want toen deze film begin jaren 80 werd gemaakt was de dreiging van de Koude Oorlog er natuurlijk nog en vreesde de planeet een kernoorlog. Tegenwoordig is zo’n dreiging nog steeds mogelijk, maar nauwelijks nog reëel gelukkig.

De film begint wel erg stroef met een aantal personages die niks bij me deden en waardoor het eerste deel best een lange zit was, maar als de dreiging eenmaal werkelijk is geworden neemt de film een toon aan die me de rillingen gaf. Vanaf toen heb ik gefascineerd naar mijn tv zitten kijken omdat dit zo bizar akelig realistisch in beeld kwam. De bevestiging van de impact, de exploderende paddenstoel in de verte, de totale verwoesting van Sheffield en de rest van Engeland, mensen die verpulverd werden, in brand vlogen of gewoon dood gingen door instortende gebouwen. Werkelijk afschuwelijk. Als zoiets ooit zou gebeuren, dan was het vermoedelijk op deze manier. Heel sterk om het nu gewoon uit perspectief van de gewone burger te zien en niet vanuit een bunker van de Amerikaanse overheid of van veraf met CGI vernietigingen zoals in veel rampenfilms. Dit was wel by far een van de meest indrukwekkende stukken film die ik denk ik heb gezien. En daarna zien we ook de gevolgen van zo’n ramp, op diverse vlakken. Anarchie, plunderingen, ziektes, bacteriën, mislukte oogsten, geboren kinderen met handicaps, geen enkel perspectief. Het geeft een beeld hoe het leven in Tsjernobyl moet zijn geweest kort na zo’n ramp.

Natuurlijk stel je je wel vragen na zo’n drama. Waarom blijven de mensen daar? Waar is de hulp van de rest van de wereld, of is er geen wereld meer? Maar zulke vragen worden hier niet opgelost en dat hoeft ook niet. De focus ligt hier gewoon volledig op Sheffield, Engeland. We volgen de persoonlijke problemen in de dagen, weken en jaren die volgen. Persoonlijk was ik denk ik liever omgekomen bij de ramp dan dat ik in zo’n wereld en maatschappij moet leven.

Overigens krijgt de film geen topscore van me. Daarvoor valt er wel genoeg op aan te merken. Dit was (na Wikipedia en dit topic te hebben bekeken) een televisiefilm in Engeland met een laag budget en dat is ook wel te merken. De film is erg korrelig en visueel niet mooi. Men maakte er een soort documentaire van met kaartjes in beeld die aangeven wat de status is, wat ik wel weer prettig vond. De film scoort dan ook veel beter bij me als fake docu dan als drama. Ook is het acteerwerk redelijk belabberd. Maar toch heeft de film heel veel dingen die ze wel goed doen, waardoor dit wel echt een titel is die je moet hebben gezien denk ik zo, al had dit ook wel in 90 minuten gepast. Het meeste asgrauwe scenario wat de mensheid kan overkomen zie je hier gewoon vol in beeld. Ontzettend ongemakkelijke, maar bijzondere film.

3,5*

Ik heb de blu ray met zowel de originele 3:4 versie als de director approved widescreen editie. (Waar dus waarschijnlijk een stukje van onder en boven verdwijnt).

Welke moet ik kijken?

Ik zou altijd voor eigen kijkgemak gaan. Veel liever de widescreen dan zou ik zeggen.

Vrolijke boel

Vreemd eigenlijk dat ik deze film nooit eerder heb gezien. Grauw en onverbloemd portret van een nucleaire oorlog en de gevolgen in het Engeland van de jaren 80’s. Een erg realistische benadering die met de situatie in Oekraïne misschien wel weer wat actueler is geworden.

Ik had er voor gekozen om m toch in 4:3 te kijken. Vooral omdat dat kader het beeld vaak wat claustrofobischer maakt. Daarnaast bleek het ook goed te passen bij de reportage achtige benadering.

Erg goed gedaan allemaal. Ik moet zeggen dat ik het niet eens zo’n slechte situatie vind, zo’n harde reset. Na een paar jaar breekt de zon weer door en op het zuidelijk halfrond zal de schade minder zijn. Een fantastische kans voor de natuur en het dierenrijk om te herstellen. In het grote geheel stelt 50 jaar natuurlijk niks voor.

Maar goed, ik dwaal af…

Sterke film. 4*

Dit is èèn van die films waarbij ik zou willen dat ik hem had mogen meemaken toen hij eerst uitkwam. De originele uitzending van “Threads” kijken op de BBC in 1984 - hoe zou dat zijn? Wat voor gesprekken zou je kunnen verwachten met vrienden, familie en kennissen in de dagen erna? Zou het nog aangrijpender zijn dan de kijkervaring van een eind-twintiger zoals ik, in 2023?

Ik vind dit een effectieve en belangrijke film, die iedereen zou moeten kijken. Ik heb het altijd een realistisch idee gevonden dat de ontdekking van kernwapens misschien wel de hypothetische “Great Hurdle” zou kunnen zijn - hetgeen dat intelligent leven uitroeit voordat het de kans krijgt om buiten het eigen zonnestelsel te reizen. Ik hoop dus dat Threads geen accurate weergave zal blijken van hoe de mensheid eindigt.

Threads van regisseur Mick Jackson toont in observerende kalmte hoe het de overlevenden zou vergaan in het Britse industriestadje Sheffiel,d nadat er vlakbij atoombommen vallen. Het korte antwoord is: niet zo denderend. De ziekte, het gebrek aan water en voedsel... En dan de onzekerheid.... Zou er redding komen van buiten? Hoe is het me de rest van de wereld?

The Day After (1983) Wordt vaak genoemd als vergelijkingsmateriaal, maar die zag ik nog niet. Wel zag ik de animatiefilm When the Wind Blows (1986), die eenzelfde verhaal vertelt, maar focused op één ouder echtpaar in hun huisje. Dat is geen blije film, maar deze is nog deprimerender. Wel indrukwekkend.

3,8

Gedetailleerd drama en realistische weergave van een nucleaire oorlog. Gruwelijke, maar blijvende beelden - straight to the point...

Enorm aangrijpend verslag over de gevolgen van een kernoorlog.

40 jaar na datum nog steeds actueel....spijtig genoeg.

Begin van de maand (9 oktober) was THREADS voor het eerst (sinds de jaren 80) weer uitgezonden op TV door de BBC.. Was op BBC4, en nu ook op bbc iPlayer.

De reactie van mensen die deze film voor de eerste keer gingen kijken was te vergelijken met eerste uitzendiing in 1984... shock, horror... silence!

Een film dat je maar een keer hoeft te zien en nooit meer vergeet. Zeker een aanrader, al is de thema deprimerend.

Wie geïnteresseerd is in het onderwerp raad ik ten zeerste het recente boek van autoriteit Annie Jacobsen, Kernoorlog, aan. Ik hoorde in de zomer de podcast over het boek en ik was werkelijk verbijsterd. Het boek beschrijft minutieus wat voorafgaat en wat er telkenmale gebeurt na enkele minuten, uren, dagen, maanden en jaren.

Op dat vlak volgt deze film een soortgelijk parcours waarbij op documentaire-achtige wijze wordt weergegeven wat je te wachten staat. Ik vond die bijteksten bijzonder griezelig en angstaanjagend. Het is geleden van The Stoning of Soraya M. (Film, 2008) dat ik nog zo verdwaasd achterbleef na het zien van een film.

De film leunt wel dicht aan bij de werkelijkheid. Alleen met dat verschil dat de bommen van 40 jaar terug niet meer te vergelijken is met de impact van de huidige bommen. De impact vandaag zou nog wel eens veel groter kunnen zijn. En het was al zo erg. Tsar Bomba zou een impact hebben van 3500 keer Hiroshima, een stad dat binnen het jaar 140.000 slachtoffers telde, dan weet je het wel ...

De film geeft een beangstigde realistische kijk op het gebeuren. Gruwel wordt niet vermeden, maar staat niet centraal. Wel het leven en lijden van de burgers, de angst, de onzekerheid, de overlevingsstrijd. Geen nieuws van de buitenwereld of van waar de bom kwam. En dat lijkt me logisch in deze situatie. Eén ding weet ik wel: ik wil zoiets NIET overleven. Niet alleen omwille van de gruwel of pijn, maar ook uit woede en ontgoocheling in de mensheid. En dat laatste slaat zowel op de aanvallers als de overlevenden (de staat en de zombies).

Al een paar keer gelezen dat dit een van de ergste, grimmigste films is en dat mensen ‘een week gejankt’ hebben. Nu ben ik op zich niet per se van de schokkende films kijken om de shockvalue (liever niet), maar naar deze was ik toch wel benieuwd door zijn status en het interessante thema van een nucleaire dreiging en de aftermath.

Het begint veelbelovend, de setting in Sheffield met het taaltje zorgt voor een leuk authentiek sfeertje (bijna alsof je een Mike Leigh film zit te kijken zei ik nog), hoewel de opbouw naar de nucleaire ramp een beetje aan de lange kant is. Je leert de personages enigszins kennen en dat is wel oke, hoewel later zal blijken dat dat eigenlijk niet uitmaakt omdat je toch amper nog weet waar en naar wie je zit te kijken.

Want alles wordt hoe langer hoe warriger en steeds onduidelijker en fragmentarischer gemonteerd. Dat zal vast allemaal expres zijn gedaan voor het effect en als stijl van de film, maar vond het er persoonlijk niet per se beter op worden. Ja, de film valt op zich ergens wel te prijzen voor zijn rauwe stijl en niet-cinematische uitwerking (wat wel verfrissend is), maar om nou te zeggen dat dat het verder ook goed maakt, ik vond eigenlijk van niet. Wat meer structuur en rust was de kijkervaring voor mij ten goede gekomen.

In die zin heb het idee dat de film een beetje last heeft van het ‘het is erg, dus het is goed’-syndroom, wat ik wel vaker tegenkom. Ja er zitten (realistische) gruwelen in, en de film geeft ook best interessante informatie over hoe de aftermath van een nucleaire aanval verloopt, maar afgezien van die dingen vind ik dit geen meesterwerk.

3*

Waarschijnlijk gooit deze film zulke hoge ogen vanwege nostalgie, of het feit dat dit een BBC-productie is met documentarische en educatieve elementen over de vernietigende gevolgen van kernwapens.

Ik lees over mensen die dit een extreem deprimerende film vinden en dagenlang hebben liggen huilen, nou, dan ben ik maar een robot, maar ik kan niet zeggen dat dit emotioneel (als film) veel met me doet.

De montage is rommelig, het plot is extreem fragmentarisch en het is niet altijd duidelijk wie wie is of waar ze zijn.

Eerlijk is eerlijk, voor een low-budget tv-film is de production value nog best oke: de gevolgen zijn aardig in beeld gebracht. De kapotte gebouwen, de al dan niet verkoolde lichamen, de massagraven (hier en daar gebruik gemaakt van archieffoto's), de hongersnood, de ziektes.

Ook al is het best interessant om te zien, het was als film geen geweldige kijkervaring.

2*