When the Wind Blows (1986)

Nogal hartverscheurende tekenfilm.

Hé, hij staat erop. Volgens mij een van de bekendere films die nog ontbrak. Te lang geleden gezien om te stemmen, maar in mijn herinnering geweldig.

Graag gedaan, starbright boy!

Vanwege het feit dat dit een tekenfilm is over (de gevolgen van) een atoombom, is de vergelijking met Hadashi no Gen snel gemaakt.

HnG speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en When the Wind Blows gaat over de Koude Oorlog, maar de boodschap van beide films is hetzelfde. HnG is misschien een stuk schokkender, waarbij de klap wat harder aankomt. Maar ook WtWB is aangrijpend en doet je hopen nooit zoiets mee te hoeven maken.

De hoofdpersonen in deze film zijn twee naïeve oude mensjes die geen moment hun klep dicht houden. Het is aandoenlijk om te zien hoe zij tegen de buitenwereld aankijken. Jim, die de adviezen van de overheid uiterst serieus neemt, doet op zijn manier zijn best, maar de mensjes hebben werkelijk geen idee wat hun boven het hoofd hangt. Het voelt als een bonk op je maag, wanneer zij een paar dagen na de explosie even naar buiten gaan om lekker 'frisse lucht te happen' en zelfs even op hun stoeltjes in de tuin gaan liggen onder de zwart-grijze hemel. En dan hoe blij ze zijn met het 'schone regenwater', zodat ze weer wat kunnen drinken...

Heel erg Brits, en wellicht een beetje traag. En Bowie en Roger Waters wil je echt niet door de boxen horen knallen aan het begin en eind. Maar toch... Doet je wel wat, en bijzonder geanimeerd. ..Tsja, bijzonder, da's eigenlijk wat het is. 4.5 op originaliteits-waarde.

Aparte en bijzondere animatie, een ouderlijk echtpaar probeert de gevolgen van een atoomoorlog te overleven. Leuke dialogen.

Gebaseerd op het stripboek van Raymond Briggs uit 1982, dat indertijd zelfs als prestigieuze Penguin mocht verschijnen, en terecht. De film volgt het verhaal en de dialogen zeer getrouw, en heeft daarnaast veel baat bij de prachtige en passende stemmen van John Mills en Peggy Ashcroft. Aangrijpend en ontroerend. "After all, it will all be over in a flash!"
 

Heel gek, ik heb deze film heel lang geleden gezien op een kerstavond begin jaren negentig. Ik was de leeftijd van 8 nog niet gepasseerd en toch is deze film voor altijd in mijn onder bewustzijn gegrift. Ik kan me herinneren dat ik heel lang over deze film heb gedroomd totdat ik het bestaan van deze film langzamerhand vergeten ben. Bij toeval ontdek ik hem vandaag weer en kan ik niet wachten om hem weer eens te zien.

Wie de berichten bij deze film bijhoudt weet het misschien/vermoedelijk al, maar op het moment van schrijven staat er een complete en uitstekende (zij het niet ondertitelde) versie op YouTube!

De trailer destijds hakte er bij mij behoorlijk in.Mijn tere ziel begreep waar deze film over ging maar ik was 8 en mocht hem(gelukkig) niet zien.
Nu na lang zoeken (was vergeten hoe de film heette)hem zojuist alsnog gezien.
ontroerend en geroerd door deze eenvoudige typisch en behoorlijk naief brits echtpaar.met nuchtere en soms grappige dialogen.Het waren dan ook wel de jaren van doemdenken,en de koude oorlog en de nucleaire dreiging was toen zeker aanwezig.
somber maar mooi.

A-film brengt de film 12 mei uit op dvd (Quality Film)

Een film die vooral erg grappig is, door de zwartgallige dialogen, maar naar het einde toe steeds naargeestiger wordt en eindigt in een zwart gat. Ik zou dit niet met m'n kinderen kijken (als ik ze had).

Heb het eerste half uur gekeken en was verheugd toen er eindelijk wat gebeurde. Toen het opnieuw in ubersaai geleuter verviel ben ik beginnen skippen en is wellicht de essentie van de film aan me voorbij gegaan. Verschrikkelijk saai vind ik dit.

Na de eerste dialoog zakte de moed me direct in de schoenen, want als de man van een echtpaar op leeftijd aan zijn vrouw moet uitleggen dat hij gepensioneerd is en geen spannende dingen beleeft op een dag, dan weet je al dat er ergens iets mis is gegaan in het schrijfproces. Het navolgende is in z'n karakterschets ontzettend simplistisch, de voice-acting is slecht en de tekenstijl sterk verouderd. Als je hiervan een shot-for-shot remake zou maken als speelfilm, dan zou niemand die film serieus nemen. Terecht. Maar bij animatie wordt povere personagepsychologie toch wat sneller als schattig ervaren is mijn indruk. De vermenging van verschillende technieken en de onvermijdelijk slechte afloop zijn de enige twee dingen die ik nog wel aardig vond aan When the wind blows.

In het begin had ik zoiets van 'wat een flauw brits bijna kinderlijk filmpje', maar wat kreeg dit filmpje me op een gegeven moment te pakken. Niets is kinderlijk aan dit filmpje, zelfs vandaag de dag nog relevant en iets om over na te denken. Achteraf behoorlijk onder de indruk van deze sterke animatie.

Een pareltje!

Zware en droevige animatiefilm.

Ben sinds Felidae, Akira en South Park: Bigger, Longer and Uncut en beetje gaan experimenteren in de volwassen animatiefilms. Akira was geweldig, South Park was grappig en Felidae had een leuk sfeertje. Deze was echter een hele andere ode.

When The Wind Blows had ik echter nog nooit van gehoord tot ik hem tegenkwam in een video. Ben naar hem gaan zoeken en vond erg goede recensies en ben er dus maar aan begonnen. De animatie is heel mooi, de karakters zijn lief en het ziet er zo onschuldig uit.

Helaas, nadat de bom valt is het allemaal zo droevig en zo hopeloos dat je constant met een zwaar gevoeltje dat je blijft kijken. Een slecht einde is ook onvermijdelijk. Hierna was ik toch wel redelijk verbluft, mooie film.

Toch nog vrij actueel eigenlijk. We kennen oorlog vooral van films en documentaires. De laatste getuigen zijn stilaan gestorven of waren nog maar kind toen. WO II verliep anders dan WO II, je weet nooit hoe een WO III er gaat uitzien. De film komt natuurlijk uit een periode van de doemdenkerij. De originele strip is van 1982 maar ook in 1987 nog was de koude oorlog bezig en de angst om De Bom. Zeker begin jaren '80 was er een nucleaire wedloop tussen oost en west. Eigenlijk is het nu hetzelfde met andere partijen. En dat geeft de film voor een stuk aan. Het verleden ligt achter u en daarvan ken je beter de feiten dan nu. Als er nu oorlog komt kan het van verschillende kanten komen met namen die niet altijd bekend zijn. Alleen zijn we nu wat minder paranoia dan in de jaren '80.

De animatie maakt gebruik van echte beelden. Het gebruik van de animatie (los van de manier om de strip te verfilmen) geeft een wat dromerige wereld weer. Terwijl de echte beelden de realiteit tonen. Er zijn wel degelijk bommen. Er werd geschoten. Er is vernieling.

De angst die er na de oorlog was is ondertussen wat weg geëbd. Alles kan opgelost worden met onderhandeling. De overheid lost alles wel op. We zullen dan wel zien wat we doen, zolang we logisch nadenken. In WO II leerde men niet van de fouten uit WO I. Mensen leren helaas niet uit de fouten van het verleden. Ik ga er uiteraard niet van uit dat het morgen WO III. Al je met die gedachte door het leven gaat wordt het leven best wel hard.

Mooie animatie, van de maker van de legendarische kortfilm The Snowman. Met muziek van Roger Waters en enkele liedjes van oa Genesis en David Bowie. Het doet wat denken aan The Wall. Hier en daar is het misschien wat knullig qua animatie ondertussen en duurt het net iets te lang. Maar best wel een indrukwekkende film.

Regisseur Jimmy T. Murakami liet enkele sleutelscènes uit deze animatiefilm voor volwassenen over aan speciaal daarvoor aangestelde animators. Het resultaat is een vaak oogstrelende mix van animatiestijlen ("Hilda's Dream" maakte op mij het meest indruk) die echter nooit het centrale verhaal en vooral de karakters overschaduwt. Dat is zeker ook de verdienste van zeventigers Peggy Ashcroft en John Mills, die op treffende en uiteindelijk hartverscheurende wijze hun stemmende leenden aan het bejaarde echtpaar Jim en Hilda.

Jim volgt het nieuws over de dreiging van een nucleaire oorlog op de voet terwijl Hilda denkt dat het allemaal niet zo'n vaart zal lopen. Wanneer de overheid via verschillende media waarschuwt voor een naderende nucleaire aanval, treft Jim haastiger de nodige voorbereidingen. Mede daardoor weet het stel, dat gezamenlijk WWII heeft doorstaan, het bombardement te overleven. Maar kunnen Jim en Hilda zich staande blijven houden in de periode van fall-out die daarop volgt?

David Bowie schreef en vertolkte de titelsong en de stemmige muziek van Pink Floyd-bassist Roger Waters omlijst op effectieve wijze dit indringende relaas dat steeds meer begint te ontroeren door de manier waarop Jim en Hilda proberen optimistisch te blijven, terwijl hun fysieke gezondheid zichtbaar dusdanig achteruit gaat dat je als kijker weet hoe dit gaat eindigen. Visueel briljant en inmiddels (helaas) weer behoorlijk actueel, maar zeker niet geschikt voor de kleinsten.