When the Wind Blows (1986)

Nogal hartverscheurende tekenfilm.

Hé, hij staat erop. Volgens mij een van de bekendere films die nog ontbrak. Te lang geleden gezien om te stemmen, maar in mijn herinnering geweldig.

Graag gedaan, starbright boy!

Vanwege het feit dat dit een tekenfilm is over (de gevolgen van) een atoombom, is de vergelijking met Hadashi no Gen snel gemaakt.

HnG speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en When the Wind Blows gaat over de Koude Oorlog, maar de boodschap van beide films is hetzelfde. HnG is misschien een stuk schokkender, waarbij de klap wat harder aankomt. Maar ook WtWB is aangrijpend en doet je hopen nooit zoiets mee te hoeven maken.

De hoofdpersonen in deze film zijn twee naïeve oude mensjes die geen moment hun klep dicht houden. Het is aandoenlijk om te zien hoe zij tegen de buitenwereld aankijken. Jim, die de adviezen van de overheid uiterst serieus neemt, doet op zijn manier zijn best, maar de mensjes hebben werkelijk geen idee wat hun boven het hoofd hangt. Het voelt als een bonk op je maag, wanneer zij een paar dagen na de explosie even naar buiten gaan om lekker 'frisse lucht te happen' en zelfs even op hun stoeltjes in de tuin gaan liggen onder de zwart-grijze hemel. En dan hoe blij ze zijn met het 'schone regenwater', zodat ze weer wat kunnen drinken...

Heel erg Brits, en wellicht een beetje traag. En Bowie en Roger Waters wil je echt niet door de boxen horen knallen aan het begin en eind. Maar toch... Doet je wel wat, en bijzonder geanimeerd. ..Tsja, bijzonder, da's eigenlijk wat het is. 4.5 op originaliteits-waarde.

Aparte en bijzondere animatie, een ouderlijk echtpaar probeert de gevolgen van een atoomoorlog te overleven. Leuke dialogen.

Gebaseerd op het stripboek van Raymond Briggs uit 1982, dat indertijd zelfs als prestigieuze Penguin mocht verschijnen, en terecht. De film volgt het verhaal en de dialogen zeer getrouw, en heeft daarnaast veel baat bij de prachtige en passende stemmen van John Mills en Peggy Ashcroft. Aangrijpend en ontroerend. "After all, it will all be over in a flash!"

Heel gek, ik heb deze film heel lang geleden gezien op een kerstavond begin jaren negentig. Ik was de leeftijd van 8 nog niet gepasseerd en toch is deze film voor altijd in mijn onder bewustzijn gegrift. Ik kan me herinneren dat ik heel lang over deze film heb gedroomd totdat ik het bestaan van deze film langzamerhand vergeten ben. Bij toeval ontdek ik hem vandaag weer en kan ik niet wachten om hem weer eens te zien.

Wie de berichten bij deze film bijhoudt weet het misschien/vermoedelijk al, maar op het moment van schrijven staat er een complete en uitstekende (zij het niet ondertitelde) versie op YouTube!

De trailer destijds hakte er bij mij behoorlijk in.Mijn tere ziel begreep waar deze film over ging maar ik was 8 en mocht hem(gelukkig) niet zien.

Nu na lang zoeken (was vergeten hoe de film heette)hem zojuist alsnog gezien.

ontroerend en geroerd door deze eenvoudige typisch en behoorlijk naief brits echtpaar.met nuchtere en soms grappige dialogen.Het waren dan ook wel de jaren van doemdenken,en de koude oorlog en de nucleaire dreiging was toen zeker aanwezig.

somber maar mooi.

A-film brengt de film 12 mei uit op dvd (Quality Film)

Een film die vooral erg grappig is, door de zwartgallige dialogen, maar naar het einde toe steeds naargeestiger wordt en eindigt in een zwart gat. Ik zou dit niet met m'n kinderen kijken (als ik ze had).

Heb het eerste half uur gekeken en was verheugd toen er eindelijk wat gebeurde. Toen het opnieuw in ubersaai geleuter verviel ben ik beginnen skippen en is wellicht de essentie van de film aan me voorbij gegaan. Verschrikkelijk saai vind ik dit.

Na de eerste dialoog zakte de moed me direct in de schoenen, want als de man van een echtpaar op leeftijd aan zijn vrouw moet uitleggen dat hij gepensioneerd is en geen spannende dingen beleeft op een dag, dan weet je al dat er ergens iets mis is gegaan in het schrijfproces. Het navolgende is in z'n karakterschets ontzettend simplistisch, de voice-acting is slecht en de tekenstijl sterk verouderd. Als je hiervan een shot-for-shot remake zou maken als speelfilm, dan zou niemand die film serieus nemen. Terecht. Maar bij animatie wordt povere personagepsychologie toch wat sneller als schattig ervaren is mijn indruk. De vermenging van verschillende technieken en de onvermijdelijk slechte afloop zijn de enige twee dingen die ik nog wel aardig vond aan When the wind blows.

In het begin had ik zoiets van 'wat een flauw brits bijna kinderlijk filmpje', maar wat kreeg dit filmpje me op een gegeven moment te pakken. Niets is kinderlijk aan dit filmpje, zelfs vandaag de dag nog relevant en iets om over na te denken. Achteraf behoorlijk onder de indruk van deze sterke animatie.

Een pareltje!

Zware en droevige animatiefilm.

Ben sinds Felidae, Akira en South Park: Bigger, Longer and Uncut en beetje gaan experimenteren in de volwassen animatiefilms. Akira was geweldig, South Park was grappig en Felidae had een leuk sfeertje. Deze was echter een hele andere ode.

When The Wind Blows had ik echter nog nooit van gehoord tot ik hem tegenkwam in een video. Ben naar hem gaan zoeken en vond erg goede recensies en ben er dus maar aan begonnen. De animatie is heel mooi, de karakters zijn lief en het ziet er zo onschuldig uit.

Helaas, nadat de bom valt is het allemaal zo droevig en zo hopeloos dat je constant met een zwaar gevoeltje dat je blijft kijken. Een slecht einde is ook onvermijdelijk. Hierna was ik toch wel redelijk verbluft, mooie film.

Toch nog vrij actueel eigenlijk. We kennen oorlog vooral van films en documentaires. De laatste getuigen zijn stilaan gestorven of waren nog maar kind toen. WO II verliep anders dan WO II, je weet nooit hoe een WO III er gaat uitzien. De film komt natuurlijk uit een periode van de doemdenkerij. De originele strip is van 1982 maar ook in 1987 nog was de koude oorlog bezig en de angst om De Bom. Zeker begin jaren '80 was er een nucleaire wedloop tussen oost en west. Eigenlijk is het nu hetzelfde met andere partijen. En dat geeft de film voor een stuk aan. Het verleden ligt achter u en daarvan ken je beter de feiten dan nu. Als er nu oorlog komt kan het van verschillende kanten komen met namen die niet altijd bekend zijn. Alleen zijn we nu wat minder paranoia dan in de jaren '80.

De animatie maakt gebruik van echte beelden. Het gebruik van de animatie (los van de manier om de strip te verfilmen) geeft een wat dromerige wereld weer. Terwijl de echte beelden de realiteit tonen. Er zijn wel degelijk bommen. Er werd geschoten. Er is vernieling.

De angst die er na de oorlog was is ondertussen wat weg geëbd. Alles kan opgelost worden met onderhandeling. De overheid lost alles wel op. We zullen dan wel zien wat we doen, zolang we logisch nadenken. In WO II leerde men niet van de fouten uit WO I. Mensen leren helaas niet uit de fouten van het verleden. Ik ga er uiteraard niet van uit dat het morgen WO III. Al je met die gedachte door het leven gaat wordt het leven best wel hard.

Mooie animatie, van de maker van de legendarische kortfilm The Snowman. Met muziek van Roger Waters en enkele liedjes van oa Genesis en David Bowie. Het doet wat denken aan The Wall. Hier en daar is het misschien wat knullig qua animatie ondertussen en duurt het net iets te lang. Maar best wel een indrukwekkende film.

Regisseur Jimmy T. Murakami liet enkele sleutelscènes uit deze animatiefilm voor volwassenen over aan speciaal daarvoor aangestelde animators. Het resultaat is een vaak oogstrelende mix van animatiestijlen ("Hilda's Dream" maakte op mij het meest indruk) die echter nooit het centrale verhaal en vooral de karakters overschaduwt. Dat is zeker ook de verdienste van zeventigers Peggy Ashcroft en John Mills, die op treffende en uiteindelijk hartverscheurende wijze hun stemmende leenden aan het bejaarde echtpaar Jim en Hilda.

Jim volgt het nieuws over de dreiging van een nucleaire oorlog op de voet terwijl Hilda denkt dat het allemaal niet zo'n vaart zal lopen. Wanneer de overheid via verschillende media waarschuwt voor een naderende nucleaire aanval, treft Jim haastiger de nodige voorbereidingen. Mede daardoor weet het stel, dat gezamenlijk WWII heeft doorstaan, het bombardement te overleven. Maar kunnen Jim en Hilda zich staande blijven houden in de periode van fall-out die daarop volgt?

David Bowie schreef en vertolkte de titelsong en de stemmige muziek van Pink Floyd-bassist Roger Waters omlijst op effectieve wijze dit indringende relaas dat steeds meer begint te ontroeren door de manier waarop Jim en Hilda proberen optimistisch te blijven, terwijl hun fysieke gezondheid zichtbaar dusdanig achteruit gaat dat je als kijker weet hoe dit gaat eindigen. Visueel briljant en inmiddels (helaas) weer behoorlijk actueel, maar zeker niet geschikt voor de kleinsten.

Beetje jammer dat eigenlijk enkel de situatie van de oudjes verandert, terwijl de personages van begin tot einde niks anders doen dan hetzelfde toneeltje opvoeren. Het wordt zo wel érg repetitief, zelfs al duurt het maar 80 minuutjes.

Na het al eerder zien van de Drama films "The Day After (1983)" en "Threads (1984)" (de ultieme film over een nucleaire ramp), wilde ik deze jaren 80 Animatie / Drama film over een bejaard Engels echtpaar dat na de pensionering een rustig leventje leidt ook zien. Hun vertrouwen in de regering is zo groot dat ze niet bevreesd zijn voor de oorlogsdreiging. Gewoon doen wat in de folders staat en dan kan er niets gebeuren. "When the Wind Blows" is gebaseerd op het gelijknamige stripboek van Raymond Briggs.

Jim (stem van John Mills) en Hilda (stem van Peggy Ashcroft), een ouder echtpaar op het Britse platteland, krijgen op een dag een brochure van de overheid, waarin gewaarschuwd wordt voor de gevolgen van een Derde Wereldoorlog. Jim en Hilda hebben echter een nogal geromantiseerd beeld van de Tweede Wereldoorlog, en hoewel Jim toch maar een schuilkeldertje (beter gezegd wat deuren onder een bepaalde hoek geplaatst tegen een muur) bouwt, maken ze zich nauwelijks zorgen. De overheid zal wel voor hen zorgen en van fall-out hebben ze nog nooit gehoord.

Wanneer Jim echter op de radio hoort dat de Derde Wereldoorlog is uitgebroken en ze nog maar drie minuten de tijd hebben om dekking te zoeken, ontploft er na circa 30 minuten een atoombom bij hen vlak in de buut. Na de verwoestende nucleaire aanval proberen Jim en Hilda hun normale leven weer op te pakken. Ze hebben er alle vertrouwen in dat de overheid hen een dezer dagen komt helpen. Maar er komt niemand. En Jim en Hilda worden met de dag zieker.

"When the Wind Blows" is een aangrijpende en zwart komische animatiefilm waarin regisseur Jimmy Murakami traditionele animatie en stop-motion combineert tot een betoverend geheel. De soundtrack werd verzorgd door David Bowie en Roger Waters en die krijgen we al heel snel te horen, nadat de film opent met wat echte beelden. Hoewel de sobere film maar 80 minuten duurt, vond ik het allemaal wel wat langdradig en eigenlijk ook wat saai. Het draait ook alleen maar de naïeve Jim en Hilda, die je continue in beeld ziet en hoort praten en zo zegt Hilda op een gegeven moment tegen Jim:

"Well, if you can't see it and can't feel it, it can't be doing you any harm, can it?"

Lekker naïef en Jim en Hilda doen eigenlijk ook alles fout na de ontploffing van de atoombom. Zo drinken ze regenwater (ze koken het wel nog eerst) en gaan ze buiten lekker in de tuin zitten. En dat kan ik ze ook niet kwalijk nemen, want ze proberen er het beste van te maken, waarbij ze wel zeer naïef zijn. Zo hebben ze alle vertrouwen in de overheid en geloven ze dat binnenkort weer alles normaal is. Ze hebben overigens ook een zoon Jim die een gezin heeft en met hem bellen ze nog vlak voordat de atoombom valt. Hier en daar is de film ook wat komisch, en vooral als Jim en Hilda praten over het verleden, waarbij we dan ook animaties te zien krijgen van historische figuren zoals Winston Churchill, Bernard L. Montgomery en Jozef Stalin. Over de laatste zegt Hilda ook:

"He was a nice chap. I liked him. Like an uncle, he was. I liked his moustache and his pipe."

Ook is het wel grappig om te horen dat Jim de russen steeds "The Russkies" noemt en hij verwart ze ook wel eens met "The Jerries" (oftewel Duitsers). Zo zegt hij bijvoorbeeld op een gegeven moment:

"And we can show these Jerries. I mean Russkies, just what we think of them."

De personages van Jim en Hilda zijn met de hand getekend, evenals het gebied buiten hun huis, maar hun huis en de meeste objecten erin zijn echte objecten die zelden bewegen, maar worden geanimeerd met stop-motion als ze dat doen.

Leuk om eens gezien te hebben, maar meer ook niet en echt indruk maakt deze Animatie / Drama film eigenlijk ook niet.