Back to the Future (1985)

Back to the Future

Tijdje geleden deze 3-delige trilogie een keer gekeken. Ondanks dat het wat ouder toont, is de sfeer van de film zeer vrolijk.
De 3e film uit de reeks is de vreemde eend in de bijt, het speelt zich af in het Wilde Westen wat de setting toch sterk doet verschillen in vergelijking met deel 1 en 2. Toch maakt het de trilogie af op een bepaalde manier. Staat zeker in mijn top 5 van beste trilogiëen.

Een geniale film. Back to the Future bied alles wat ik zoek bij een feel-good film: humor, leuke personages, origineel verhaal, spanning en spektakel. Wat deze film zo goed maakt is de interactie tussen Doc & Marty. Doc zijn enthousiasme is aanstekelijk en de wijze hoe hij met de kalmere Marty omgaat zorgt voor vele leuke filmmomenten.
Ik gebruik met een bepaalde regelmaat het argument “de film heeft veel expositie” als kritiek om aan te geven dat de film iets fout doet. Back to the Future is een film die laat zien hoe je expositie goed moet doen. Wanneer de personages iets uitleggen voelt het natuurlijk verwerkt in het gesprek. Het karakter van de personages word uitgebeeld in de wijze hoe ze iets uitleggen zoals de lichaamstaal, manier van praten of de context waarin ze iets besluiten uit te leggen. Maar bovenal weet Back to the Future wanneer ze de informatie in werking moeten laten gaan, waardoor het nooit vervelend werd om naar de expositie te luisteren.

Tijdreizen heb ik altijd een interessant onderwerp gevonden. De richting die ze hier kiezen is iets wat ik nooit gezien heb: proberen je ouders opnieuw te kopellen. Back to the Future lijkt alles op alles te zetten om zoveel mogelijk uit het concept te halen zoals de talloze hilarische manieren hoe ze eerder vertelde informatie terug laten komen, of de grappige manieren hoe Marty zijn kennis van de moderne tijd toepast op het verleden. Naast de humor zit er verrassend veel spanning & spektakel in. Niet een explosie of vuistgevechtspektakel, maar eerder het type Hollywood spektakel waarin het personage een aantal riskante acties moet verrichten die voor spanning zorgde.

Inhoudelijk heb ik geen klachten. Het enige wat ik zou kunnen zeggen is dat je rekening met de stijl zou moeten houden als je het overweegt te kijken. Back to the Future is een komedie die leuke personages en grappige scenario’s verkiest boven het ontwijken van plotholes & toevalmomenten. Als je zoekt naar een serieus thrillerverhaal over tijdreizen dan is dit niet de film om te proberen.

Eén van mijn favorieten feel-good films. Origineel, grappig, spannend, goed geacteerd en ik raak er niet op uitgekeken.

5*

Helemaal mee eens.

Telkens weer top om te zien

Eindelijk deze eens helemaal gezien. Eindbalans: zeker leuke film. Maar de pijnlijke overacting van Crispin Glover en Christopher Lloyd werken af en toe op de zenuwen. Toch vermakelijk popcornvertier.

Goddamnit. Ik deze speciaal opgezet voor mijn other half omdat ik dacht dat hij zich in het 'nu' afspeelt.. Naja, dan maar wéér een herkijk van de hele trilogie. Blijven sowieso wel aardige filmpjes, maar naarmate we verder van de 80s verwijderd raken begint de sleet er wel heel erg op te zitten hoor. Soms echt echt een knullige vertoning. Desalniettemin blijft het een iconische trilogie die - net als films als ET en The Goonies - altijd wel leuk blijven om te herzien.

heiligschennis, ketter!

Is redelijkheid al heiligschennis tegenwoordig?

Nieuwe films kijken is leuk natuurlijk, maar ik heb nog een hele rits klassiekers staan die ik in al in geen jaren, en soms geen decennia heb gezien. Dus toen ik deze film op Netflix zag, werd het weer eens tijd om deze jeugdklassieker uit de kast te trekken. Om eerlijk te zijn: na het eerste kwartier vreesde ik met grote vrezen. Ik irriteerde me immens aan met name Marty die continu als het mannetje wordt neergezet, en toen zijn familie in beeld kwam moest ik helemaal even worstelen tegen de uitknop.

Maar gelukkig, en het zal John Milton goed doen, kwam de film redelijk op z'n pootjes terecht zodra Doc eenmaal ten tonele verschijnt, en Marty terugreist in de tijd en daar bijna, of eigenlijk helemaal als het een serieuzere film zou zijn, zijn eigen bestaan versjtiert door de relatie van zijn ouders te verstoren. En dan blijkt het toch wel een vermakelijke, lichtvoetige komedie te zijn met genoeg originaliteit en ontwikkelingen om leuk de film door te komen. Vooral de wisselwerking met de jongere Doc was best leuk gedaan. Zoals bijna elke tijdreisfilm rammelt het script een beetje, de sfeer is af en toe wel erg jaren tachtig-kazig, het acteerwerk is vaak storend overdreven, en Marty McFly blijft een vervelend mannetje met zijn muzikale escapades als tenenkrommend dieptepunt, maar desalniettemin is er toch nog wel ruim genoeg lol te beleven voor een voldoende. Ik laat m'n 3.5* gewoon staan, ondanks dat de film bijna net zo matig eindigt als dat 'ie begint.

Sterk gemaakte film die qua verhaal, cast, setting, spanning en vooral de humor alles heeft. Michael J. Fox en Christopher Lloyd spelen de hoofdrollen en dat doen ze erg goed, ook Thomas F. Wilson als Biff is gewoon geniaal als bad guy. Deze film en ook de andere 2 delen is voor mij en ook vele anderen met mij een echt klassieker van onze jeugd en nu ik bijna 40 word zie ik deze film elk jaar nog steeds met veel plezier.

Geweldige film, kan niets anders zeggen. Al heel vaak gekeken en ga hem zeker vaker kijken nog. De humor en de actie is lekker luchtig. 5*

BTTF is zo'n klassieker die steeds door de mazen van het net is geglipt. Nog nooit gezien tot voorbije weekend. Deel 2 en 3 volgen dra. Time travelling is een onderwerp dat steeds aanslaat bij de mensheid. Het geeft iets mysterieus en doet je wegdromen om je eigen lot te bepalen of te veranderen. Ook daarom is het vaak een geslaagd huwelijk wanneer dit ter sprake komt op het witte doek. Mits een degelijke plot kan je niet veel meer misdoen. BTTF beheerst dit perfect en omhult het tijdreizen (SF) met komisch romantisch sausje waardoor de film kan mikken op een ruim publiek. Niet in het serieuze genre, maar eerder bedoeld als luchtige familiefilm.

Het verhaal zit goed in elkaar en is eveneens niet te gecompliceerd. BTTF is zo'n film die op meerdere vlakken erg leuk is. De humor is fijn en ook de cast met Michael J. Fox en Christopher Lloyd is uitstekend. Ook de setting is lekker nostalgisch zoals bijvoorbeeld de openingsscène waarbij allerlei apparatuur in beeld komt met die mooie ouderwetse naamlabels van een Dymo labelprinter. De keuze voor the high school rock songs brengen eveneens het typische teenagergevoel naar boven uit de jaren 80 en 90.
De special effect zijn misschien lichtjes gedateerd, maar storen hoegenaamd niet. De elektriciteitsvonken of bliksemschicht is oud, maar de DeLorean blijft er goed uit zien. Die twee strepen vuur bijvoorbeeld blijven een leuke eye-catcher.

Hier en daar een mis hit zoals die Libiërs bvb, maar laat dat vooral de pret niet bederven. Ook de overige personages zijn wat karikaturen van zichzelf, maar het is net de chemie tussen Doc en Marty die de film op een hoog niveau houdt. Meer dan geslaagd! 4,0*!

Begint heel belovend met een overzicht van de spitsvondige apparatuur van doc E. Brown en nadien zijn de discussies tussen hem en Marty best hilarisch maar wat de trip in het verleden betreft vind ik het teveel afgestemd op de kennismaking tussen Marty's ouders, terwijl er toch wel heel wat andere verrassingen in zo'n trip kunnen voorkomen. De terugkeer naar de future werd wel knap en inventief verfilmd.
'k Zag liever "About Time".

Back To The Future kijken voelt tegenwoordig al als een tijdreis: de onmiskenbare 80's sfeer is zo alom aanwezig dat je zelf even terug gaat in de tijd. Als je daar doorheen kunt kijken (of zoals ik: juist van kunt genieten) heb je met BTTF een film te pakken die tot het beste gerekend mag worden dat ooit op het witte doek is verschenen.

Het sterkste is wellicht de manier hoe de film in elkaar zit: Het spannende, en ook grappige verhaal wordt fantastisch verteld: hoewel er veel bijzondere dingen gebeuren, is voor de kijker altijd duidelijk wat er precies aan de hand is, waardoor spanning en humor nooit verloren gaan. Bijvoorbeeld: als Marty Doc voor het eerst treft is dat op de locatie Twin Pines Mall. Hier vertelt doc over Peabody en de pijnbomen die daar vroeger groeiden. Als Marty terug reist, komt hij in een landbouw gebied, rijdt langs de brievenbus van Peabody en rijdt ondertussen een pijnboom kapot, waardoor er nog slechts één pijnboom blijft staan. Als Marty aan het eind van de film wederom in de Mall aankomt, heet deze Lone Pine Mall.
Een grapje, een detail slechts eigenlijk, dat we volledig begrijpen doordat Doc die ene zin heeft gezegd over Paebody aan het begin van de film, en waarmee de link tussen heden en verleden mooi duidelijk wordt gemaakt.
Ditzelfde gebeurt bijvoorbeeld met de folder over de klokkentoren: ogenschijnlijk onbelangrijk in 1985, maar later van cruciaal belang om terug te keren naar dat jaar.. Ook Marty's succesvolle optreden in 1955 krijgt extra glans omdat we hem al eerder in 1985 zagen falen voor de jury.

De toekomst beïnvloedt in deze film ook het verleden, met burgemeester Goldie Wilson, waarvan we eerst in 1985 al zien de hij burgemeester is, waarna Marty de schoonmaker Wilson op het idee brengt om burgemeester te worden. Het gebeurt ook met de muziek van Chuck Berry: Marty gebruikt wederom kennis uit de toekomst en introduceert het in het verleden.
Dit is tijd-technisch natuurlijk niet mogelijk. Deze kleine grapjes zijn echter totaal ondergeschikt aan het grote verhaal, dus ik kan hier wel doorheen kijken, ook omdat deze kleine knipoogjes de film nu juist zo lekker luchtig houden.

Het grappige romantische verhaal waarbij Marty zijn ouders moet koppelen, speelt zich af een romantische versie van de jaren '50. Jukeboxen, klassieke auto's en swingende rock 'n roll... De hoogtijdagen van modern Amerika worden hier prachtig neergezet. Hoewel het ook weer niet allemaal perfect was.. Pesterijen, racisme, aanranding en geweld kwamen ook in de jaren '50 voor, zoals we zien.

De hele film oogt als een soort Truman-show achtige versie van de jaren '50. Alles ziet er wat filmset-achtig uit, alsof het decors zijn. De personages acteren ook vrijwel allemaal behoorlijk karikaturaal, en gaan regelmatig over de top. Het geeft het geheel een wat onwerkelijk gevoel, als een droom bijna. Maar dat past perfect in de snelle sfeer van deze film, waarbij het nooit te zwaar wordt, en het kinderlijke enthousiasme bewaard blijft. Met name Doc heeft een fantastische rol, en is erg grappig als het wereldvreemde genie: "Please excuse the crudity of this model. I didn't have time to build it to scale or paint it." Geweldig!

Pluspunten ook voor de muziek die een mooi contrast laat zien tussen de relaxte jaren '50 en de rockende jaren '80. Ook de muziek van Silvestri is belangrijk voor de spanning, met name in de climax naar het einde toe. Het is letterlijk een race tegen de klok en dat wordt hier met zoveel spanning gebracht, dat ik het elke keer nog voel als ik de film zie. Iconische beelden ook: Doc die aan de klok hangt (net als in Safety Last, en in het begin van de film wanneer we alle klokken zien), en natuurlijk de DeLorean die weg flitst en alleen twee brandende sporen nalaat.

Een film die alles doet wat een film maar kan doen: spanning, humor, science fiction, memorabele personages, mooie decors, sfeervolle muziek, actie, romantiek en een mooie positieve boodschap om meer naar huis te nemen. Kan het vollediger?

Dit eerste deel van de trilogie is gewoonweg perfect. 5*

Deze weer eens bekeken na zeer lange tijd, Maar het blijft een mooie triologie.
3.5 ***

“Great Scott!”

Back to the Future blijft één van mijn favoriete films. De film heeft een bijna magische aantrekkingskracht, en vanaf het begin waan je jezelf in 1985 door de muziek, sets, kleding, haar etc. Het verhaal over Marty McFly, die per ongeluk terug in de tijd reist en zijn eigen bestaan in gevaar brengt, heeft nog niets aan kracht ingeboet.

Het plezier waarmee Fox Marty speelt, de mooie Claudia Wells, het energieke spel van Christopher Lloyd, de iconische DeLorean, de muziek etc. Alles klopt. Robert Zemeckis is een meester in het creëren van personages waar je echt om gaat geven, en die aanvoelen alsof je ze al jaren kent. Marty McFly en Dr. Emmett “Doc” Brown zijn terechte iconen, en Michael J. Fox en Lloyd zijn weergaloos. De overige personages kunnen aanvoelen als karikaturen (vooral Biff en George McFly), maar dat stoort nergens omdat ze passen binnen de kleurrijke wereld die Zemeckis heeft gecreëerd. Back to the Future voelt na al die jaren nog steeds aan als een weerzien van oude vrienden.